คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : my ..... luhan zone
ต๊ด ติ๊ด เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเวลาพอดีที่มีหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวสะอาดตาเดินเข้ามา
“เต้นรำกันมั๊ยค่ะ”
“เอ่อขอโทษครับ พอดีผมมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ”
ผมรีบเดินไปยังระเบียงกว้าง หามุมที่ลับตาคน
ก่อนที่จะรับโทรศัพท์”ครับ”
“ตอนนี้แกอยู่ในงานเลี้ยงแล้วใช่มั๊ย”
“ครับ ผมมาถึงได้สักพักแล้ว”
“เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงกว่า งานของนายก็จะเริ่มขึ้น ฉันจะโทรมาบอกลักษณะของคนของฉัน ที่แกจะต้องไปพบและเอาเครื่องแต่งกายองครักษ์จากเขา คนคนนั้นเป็นชายร่างใหญ่ หัวล้าน หรือให้นายสังเกตจากบ่าของเค้า เค้าจะใส่บั้งสีดำสลับกับสีแดง อาจมีหลายคนแต่แกน่าจะเดาถูก”
“ครับ”
“อ้อ จะบอกอะไรอีกอย่าง ว่าที่จริงแล้วองครักษ์ประจำตัวของเจ้าชายเค้าแต่งตั้งไว้แล้ว แต่คนของฉันทำการเปลี่ยนตัวเล้กๆน้อยๆ จนมาเป็นนาย เพราะฉะนั้นเวลานายทำงาน เจ้าชายขออะไรก็ยอมๆหน่อย เอาให้เนียนๆอย่าให้เจ้าชายจับพิรุธได้หละ”
“ครับ ถ้าผมแฝงตัวเข้าไปได้เมื่อไรผมจะติดต่อ…”
“แฝงตรงแฝงตัวอะไรกัน!!!!”
เสียงทุ่มหากแต่นุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง ผมรีบกดตัดสาย เก็บมือถือให้เรียบร้อยก่อนที่จะหันไปหาที่มาของเสียงๆนั้น
ชายอายุไล่เลี่ยกับผม ร่างสูงโปร่งหากกลับดูแข็งแรง ใบหน้าเรียวงาม จมูกโด่งได้รูป ปากทรงกระจับสีระเรื่อ กับผิวขาวจัดอยู่ภายใต้หน้ากากครึ่งเสี้ยวสีทองชวนให้ดูน่าค้นหา
ผมไม่สามารถรู้ได้ว่าสายตาของเขาเป็นเช่นไรเพราะมีหน้ากากปิดบังไว้
แต่นั่น ทำให้ผมใจสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“แฝงตัวอะไรกัน หึ”
“เปล่านี่ นายหูหนวกไปรึเปล่า”
“ฉันได้ยินนายคุยโทรศัพท์อยู่ แล้วนายก็พูดว่าแฝงตัวอะไรซักอย่าง บอกมานายกำลังจะทำอะไร”ร่างสูงไม่พูดเปล่ากลับเดินตรงเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ
“ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น นายออกไป ฉันจะกลับเข้าไปในงาน"
“ไม่!!! พูดกันให้รู้เรื่องก่อน”เขาพูดพลางนำร่างกำยำมาบังผมไว้
“ออกไป!!”ผนตะโกนใส่ก่อนจะผลักร่างหนาออกและวิ่งออกมา
แต่ทว่า…...
มือแข็งแกร่งกลับกระชากตัวผมก่อนที่จะดันให้ผมยืนติดกำแพง แขนสองข้างจับไหล่บางให้ติดชิดกับกำแพง
“บอกมาว่านายคิดจะทำอะไร!!!!” ไม่พูดเปล่า แต่กลับบีบหัวไหล่ทั้งสองข้างของผมด้วย
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันได้แล้ว”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเพราะความเจ็บปวด
“ฮึ บอกมาดีๆ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”วงหน้าเข้มภายใต้หน้ากากพูดพลางเลื่อนใบหน้านั้นมาใกล้จนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
ตึก ตึก ตึก
ด้วยความตกใจและความรู้สึกประหม่า
“ก็บอกไม่มีคือไม่มี!!!!!!!!!!!!”ร่างที่บางกว่าผลักร่างหนาก่อนที่จะวิ่ง
แต่กลับไร้ผล ร่างที่หนากว่าเซไปเล็กน้อย ก่อนที่จะกระชากตัวผมกลับไปที่เดิม มือหนาบีบหัวไหล่จนปวดช้ำ
“นายเลือกวิธีนี้เองนะ” สายตาจับจ้องผมอย่างมีเลศนัยน์
“ปล่อย……”ก่อนที่คำพูดใดๆจะออกจากปากสีสด
ริมฝีปากสีอ่อนกว่าก็เข้าครองครองริมฝีปากบาง บดขยี้ริมฝีปากอย่างป่าเถื่อน ก่อนที่ลิ้นอุ่นๆจะทรอดแทรกเข้ามาสำรวจริมฝีปากงาม พร้อมให้ความอบอุ่น และตักตวงความหวานจากริมฝีปากเรียว อย่างจาบจ้วง
ยิ่งร่างบางดิ้นมากเท่าไร ริมฝีปากของเขาก็ยิ่งดูดความหวานจากกลีบปากบางมากขึ้นเท่านั้น ตักตวงความหวานจนพอใจ ก่อนที่จะละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย
ร่างบางหอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยระคนตกใจ
ความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจโดยที่ไม่รู้สึกตัว……………
“นาย………….”ผมมองเขาด้วยความโกรธ หากแต่นัยน์ตานั้นกลับสั่นระริกด้วยความเสียใจ
มือหนานำหัวแม่โป้งมาแตะริมฝีปากผมที่บวมเจ่ออันเกินขึ้นจากรสจูบอันเร่าร้อน
“ฉันขอโทษ”
“นะ นาย ฉันเกลียดนาย!!!!!!”ผมตะหวาดเขา ก่อนที่จะวิ่งกลับไปในงาน
นึกชมตัวเองที่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้
ทำไมเวลาไม่ถึงชั่วโมงกลับยาวนานเช่นนี้
ร่างบางยังคงยืนมองผู้คนมากมายเดินไปที่ลาน ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มแสดงฝีมือในการเคลื่อนไหวได้อย่างสวยงาม
หากแต่รู้สึกรู้สึกความรู้สึกผิดปรกติที่เกิดขึ้น
มือเรียวเลื่อนไปแตะริมฝีปากบวมเจ่ออันเกิดจากเขาคนนั้น
นึกถึงรสจูบที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว มันช่างเร้าร้อน รุนแรง หากแต่หวานล้ำแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
ริมฝีปากเผลอกระตุกยิ้ม ใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกตัว ส่ายหน้าแรงๆเพื่อสลัดความคิดนั้น
ความคิดเห็น