คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Perfect:3
Perfect 3
แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องผ่านเหล่าหมู่ก้อนเมฆลงมายังพื้นด้านล่างแสดงถึงสภาพอากาศที่ค่อนข้างอบอุ่นของช่วงเดือนตามฤดู ลมที่พัดไหลเอื่อยๆ กระทบกิ่งก้านใบไม้ที่เริ่มแห้งกรอบจนเกิดเสียงดังไปทั่วตามสองข้างทาง บางก็หลุดล้วงลงไปเป็นกองน้อยใหญ่กับพื้นคอนกรีต ผู้คนที่เดินอยู่ตามร้านค้าต่างๆมีไม่ค่อยเยอะนักถ้าเทียบกับยามเย็น
หรือเวลาบ่ายโมง สี่สิบสามนาที คงเป็นฤกษ์งามยามดีของการออกหอคั้งแรกในรอบ 1สัปดาห์ของผมละมั้ง?
ข้างนอกตัวดึกที่เหล่าไอดอลสัตว์ป่าอย่างผมอาศัยทั้งย่านร้านค้า หรือสิ่งก่อสร้างทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม เหมือนวันแรกที่ผมได้รับคัดเลือกเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกวง 2PM จากการสรรหาถึง 11 ประเทศ ตลอดระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมาผมได้เรียนรู้จากสิ่งต่างๆมากมายเหลือเกิน ทั้งจากหน้าที่การงาน จากคนรอบข้างหรือ ‘ประสบการณ์ตรง’สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเสมือนบททดสอบที่ผมจะต้องก้าวข้ามผ่านมันไป เติบโตและเข้าใจกับความหมายคำว่า ขีวิต ยิ่งขึ้น
แต่ชีวิตของคนเราย่อมมีจุดแปรผันเหมือนๆกับอารมณ์ ความรู้สึก ที่ขึ้นลงได้ทุกเวลาไม่เป็นสิ่งตายตัว ถึงอย่างนั้นกลับมีสิ่งหนึ่งที่เราไม่สามารถเปลี่ยนมันได้เลย คือ ตัวตน
ผมไม่ใช่ผู้ชายใจดีอย่างที่ใครๆคิดหรอก เพราะโดยธรรมชาติแล้วคนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัว กันทั้งนั้น ซึ่งผมก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่เทวดาเดินดินที่ไหน ความรู้สึกนั้นจึงเป็นเรื่องปกติ
‘ถ้าหากผมอยากจะเห็นแก่ตัวโดยการแสดงความรักนี้ออกไป ถึงแม้จะไม่มีปนะโยชน์อะไรเลยก็ตาม…’
-------------------------------------------------------------
“คุณฮยอง ผมอึดอัดนะฮะ” อูยองบ่นบอกมาเป็นรอบที่ 5 ได้แล้วมั้ง ที่ผมเอาแต่จับเจ้าตัวเล็กลองของซะเต็มไปหมดทั้งตัว
“ก็อูยองบอกพี่เองไม่ใช่หรอว่าให้ช่วยเลือกว่าอันไหนเข้ากับอูยอง พี่ก็กำลังช่วยอยู่นี้ไง” รอยยิ้มกวนๆ ของผมถูกยกขึ้นมาประทับไว้เมื่อวางหมวกลายลูกจิ๊บลงบนหัวของอูยองเสร็จ และมันคงทำให้น้องฉุนไม่น้อยจนต้องถลึงตามองแบบเคืองๆ
“ก็ผมบอกให้ฮยองช่วยเลือกไม่ใช่ ช่วยใส่ บนตัวผมอ่ะ แล้วนี้อะไร! ผมจะกลายเป็นกองเสื้อผ้าเดินได้อยู่แล้วนะ!” พวกผมเริ่มจะเป็นจุดสนใจขึ้นมา จากระดับเสียงของอูยองที่เปลี่ยนตามแรงอารมณ์
“เบาๆสิ เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมดหรอกว่าพวกเราเป็นใคร หรืออยากจะออกกำลังกายเล่นวิ่งหนีนักข่าวกันล่ะ อูยอง” หลังจากที่ผมดึงตัวอูยองมาเอ็ดเบาๆที่ข้างหู เหมือนเจ้าตัวยุ่งจะลืมตัวเผลอโวยวายเสียงดัง กลับปิดปากเงียบด้วยความรู้สึกผิดเต็มประตู
“ก็คุณฮยองเอาแต่แกล้งผม” น้องพูดงึมงำออกมาเหมือนเด็กถูดดุแล้วไม่ยอมรับ กลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆ จากระยะเพียงคืบแตะที่ปลายจมูกผมจนอดไม่ได้ที่จะขยับตัวเข้าหาอีกคน กลิ่นที่มันก็เหมือนของผม แต่ทำไมแค่มันไปอยู่บนตัวอูยองกลับหอม เย้ายวนจิตใจผมขนาดนี้นะ?
“คุณฮยอง”
“หื้ม?” เอ่ยตอบรับทั้งๆที่ตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้สนซะด้วยซ้ำว่าเรากำลังยืนเบียดกันอยู่กลางร้าน
“ผมอบอกฮยองอีกครั้งนะฮะว่า ผมโครตจะอึดอัด ถ้าฮยองยังจะกดหัวผมให้จมลงไปในอกฮยองอยู่แบบนี้” และก็เป็นจริงอยากที่น้องว่า เมื่อมือที่ดึงแขนน้องในคราวแรก กลับกดรั้งทั้งตัวของอูยองเข้ามากอดเอาไว้ จะด้วยกลิ่นหรือสัมผัสนุ่มมือตามผิวเนียนของคนตรงหน้านี้รึไง ที่ทำให้ผมเผลอตัวทำเหมือนเวลาอูยองขอมานอนเล่นที่ห้องเป็นประจำอย่างเคยชิน ทั้งกอดตอนอูยองขอเข้าห้อง ทั้งหอมแก้มตอนที่อูยองขอนอนด้วย และทั้งจูบในยามที่อูยองหลับลง
ผมขยับห่างจากอูยองเล็กน้อย เพื่อดูปฏิกิริยาของเจ้าตัวที่ทำหน้าบึ่ง พองลมเต็มแก้มซึ่งช่วงนี้หายไปเยอะจากการโหมฝึก คิ้วบางเข้มขมวดเสียแน่นจนแทบจะชิดกัน ท่าทางแบบนี้ผมเห็นตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น กระทั่งตอนนี้ผมก็ยังได้เห็นมันอยู่ ผมระบายยิ้มให้อีกคนก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปตรงระหว่างคิ้ว แล้วออกแรงขยับเบาๆ เพื่อให้อูยองเลิกทำหน้ายู่ๆ ที่เป็นสาเหตุแห่งริ้วรอย
“อยากมีรอยย่นขึ้นหน้าแบบแทคก็ไม่บอกพี่” พาดพิงถึงเพื่อนรักที่ชอบทำตัวแอ๊บๆ โดยไม่ดูหนังหน้า เห็นกี่ทีก็ขัดลูกกะตาทุกที! แต่มันก็เรียกเสียงเฮฮาจากผู้คนรอบข้างได้ดีเช่นกัน
‘ดูท่าฉันคงต้องยืมสิขสิทธิ์แกสักแป๊ปว่ะแทค’
“อูซี่”
“!?"
“อูซี่หิวรึยังฮ้า”
“คุณนี่ว่าเราน่าจะไปทานอะไรรองท้องก่อนดีมั๊ยฮ้า”
“…”
อูยองได้แต่มองผมที่พยายามดัดเสียงให้คล้ายผู้หญิง เสียงสูงแบบแปร่งๆ หากคงความอ่อนหวานนุ่มและทุ้มอยู่ในที มันอาจทำให้อีกคนเลิกอารมณ์บูดได้สักพักหนึ่งนั้นแหละ
“ว่ายังไงฮ้า” น้องเงียบอยู่นานจนผมต้องถามอีกครั้ง
“ก็…”
“แหม คุณนี่ก็อูซี่ตอบช้านิดเดียวทำเป็นงอล” อูยองฉีกยิ้มกว้างอย่างน่ารักน่าชัง เหมือนเมื่อสิบนาทีที่แล้วน้องไม่เคยทำหน้าบึ่งเป็นตูดลิง หนำซ้ำยังเล่นมุกกลับจนผมชักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกล
“แต่อูซี่ไม่ได้หายโกรธคุณนี่หรอกนะ” นั้นไง ถ้าสิ่งที่ผมคิดอยู่ในใจเป็นเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกภายในไม่อีกนาทีข้างหน้านี้เป็นจริง นิชคุณก็อยากจะลาออกจากการเป็นนักร้องของมวลชนคนเกาหลีไปทำอาชีพเกี่ยวกับโหราศาสตร์ประจำตัว นายจาง อูยอง มันซะเลย!
‘ช่วงดวงวันนี้ของนิชคุณ หรเวชกุล มีแววเสียทรัพย์ พลัดพรากจากเงินทองอย่างแน่นอน หมอ HOT(TEST) ฟันยอง!’
“แล้วจะให้คุณนี่ทำอะไรให้อูซี่หายโกรธละค๊า” เพราะน้องหันหลังให้ ผมจึงมองหน้าน้องไม่ค่อยถนัดและไม่ได้สังเกตรอยยิ้มตรงมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์นั้นด้วย
“คุณนี่ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกแค่...” อูซี่ เอ๊ย! อูยองปกติน้องเป็นเด็กน่ารักอยู่แล้วนะ รู้ตัวรึเปล่า แต่มันจะยิ่งน่ารักมากขึ้นถ้าอูยองจะสงสารเงินในประเป๋าพี่สักหน่อย โดยการไม่ขอ....
“แค่ฮยองพาผมไปเลี้ยง ไก่ร้านโปรด ไอติมรสโปรด และไปซื้อของต่ออีกหน่อยแค่นี้เอง”
คุณรู้อะไรมั้ย คำว่า “แค่นี้เอง” ของอูยองไม่ได้หมายความตามนั้นจริงๆหรอกนะครับและทุกครั้งที่คำนี้มันปรากฎออกมา เงินในบัญชีผมมักอันตพาลหายไปจนผมแทบแดกม่ามาไปครึ่งเดือน! เฮ้ออ มันก็ช่วยไม่ได้นะครับในเมื่อผมทำตัวเองให้กลายเป็นผู้อุปถัมถ์อูยองแล้ว จะปล่อยให้เด็กในปกครองทำหน้าบวม ชักดิ้นชักงอ อยู่ได้อย่างไร
เค้นยิ้มแล้วเตรียมลาแบงค์หลายวอนที่จะถูกควักจ่ายออกไป คงเป็นหนทางที่ดีที่สุด
‘ไอ้แก้มห้อย เรื่องกินกับขนาดตัวแปรผันตรงกันชะมัด’
ประโยคข้างต้นผมไม่อาจเอ่ยออกไปได้หรอกนะครับ ขืนลองโพลงออกไปสิ ทั้งชาติผมคงไม่มีเงินเหลือติดตัวเป็นแน่!
“ก็เอาสิ ถ้าอูยองอยากกินอะไรบอกพี่นะพี่....จะเลี้ยงเอง”
“เย้! คุณฮยองน่ารักที่สุดเลย!!”
ช่วงเดือนช่วงชีวิตช่วงหัวใจ นิชคุณ คงหนีไม่พ้น อูยอง มันนั้นแหละ!
--------------------------------------------------------------
ขอโทษทีไรเตอร์หายไปเกือบเดือน ' _'^^
งานเยอะบ้าง ขี้เกลียจบ้าง ไม่อยากลงบ้าง ชะอุ๊ย!
พาร์ทนี้จะเห็นได้ว่ามันอินเคร้า (ในตอนแรก = ="") และเริ่มรั่วมากไปเรื่อยๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่บอกว่าเรื่องนี้สนุก(ก็มีแต่คุณด้ง สวีทกัน!)
ไรเตอร์จะพยายามมาอัพบ่อยๆ จะได้ไม่ค้างกัน(?) ส่วนเรื่องความลับของด้ง(คิดว่า)พาร์ทหน้าจะมีครับ!
PS. ชื่อ จุนซูยังคงไม่เปลี่ยนนะครับ
PS2. อยากได้เม้นนะฮะ!
ความคิดเห็น