[MBLAQ] IT'S WAR รักคือสงคราม

ลำดับตอนที่ #3 : START

Start

          ปัง...

            เสียงปืนดังขึ้นจากปากกระบอกปืนของชายหนุ่มร่างสูงที่ยิ้มเยาะ อย่างพอใจในผลงานของตน เพียงแค่เปรี้ยงเดียวเท่านั้นชีวิตอันเปราะบางของคนๆหนึ่งก็ดับอย่างง่ายดาย เป็นดังซาตานที่ปลิดชีวิตผู้คนมากมายภายในนัดเดียวนั้นคือคำพูดที่ทุกคนเรียกขานถึงชายหนุ่ม เมื่อชื่นชมผลงานอย่างพอใจ เขาคนนั้นจึงหันหน้าไปยังชายสูงสวมชุดสูทดูดีมีระดับบอสคนใหม่ของเขา

              “…ตกลงฉันรับนาย ธันเดอร์”  สิ้นเสียงที่ออกจากปาก คน ที่ยืนอยู่ข้างกาย หันมาสบตาเขา ดวงตาหวานนั้นเว้าวอนให้เปลี่ยนใจ หากแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เขาหันมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง

              “ขอบคุณครับ” ธันเดอร์ฉีกยิ้มเล็กน้อย อย่างสบายๆอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่เมื่อกี้พึ่งปลิดชีวิตคนไป ราวกับปีศาจซาตาน แต่นั้นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ คนๆคนนี้อันตรายแต่ก็เหมาะสมที่สุด สำหรับภารกิจนั้น

               “กฎข้อเดียว ของเราคือ ความภักดี หวังว่าคงเข้าใจ”

                .....………………………………………………………………………………………………………………

                         เพล้งงงง

              “พ่อครับ อย่าจับนะเดี๋ยวผมเก็บเอง”เสียงห้ามของลูกชายเขา ทำให้ซึงโฮละสายตาจากกรอบรูปที่ตกลงมาลูกชายเขาวิ่งมาเก็บเศษกรอบรูปที่แตก อย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจอย่างไม่สบายใจ      กำลังเล่นเปียโนอยู่ดีๆกรอบรูปที่ตั้งไว้อยู่ใกล้ๆกันก็ตกลงมา สังหรณ์ใจไม่ดีเลย

              “พ่อครับ รูปนี่ทำไงดี ให้ผมใส่กรอบใหม่เลยไหม”ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยื่นรูปถ่ายให้ดูรูปเขากับมีร์…

           
            "ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพ่อจัดการเอง ยองมินเก็บนั้นให้พ่อหน่อยแล้วกัน” เขาเอื้อมมือไปหยิบรูปแต่ก็รีบปล่อยรูปทันที เมื่อรู้สึกเจ็บๆที่นิ้วมือ เมื่อยกมือขึ้นมาดูจึงเห็นเลือดออกจากรอยบาทแผลนั้น

             “โอ๊ะ พ่อเลือดไหลนิ ผมบอกแล้วว่าให้ผมทำ” ยองมินหัวเสียที่พ่อต้องมาเจ็บตัว จึงอดบ่นไม่ได้แต่ดูเหมือนพ่อจะไม่ได้สนใจเขา แต่กลับมองรูปที่ตกอยู่ข้างล่าง เขามองตามก่อนจะตกใจเมื่อเห็นความแปลกบนรูปใบนั้น

             รูปนั้นที่มีร์และเขากอดคอกันอย่างมีความสุขใบหน้านั้นแสดงออกถึงความสุขอย่างมากแม้เขาจะไม่ได้ยิ้มกว้างอะไรมากมาย เหมือนมีร์ แต่ตอนนี้บนรูปนั้นมีรอยเลือดสีแดงที่ตรงกลาง ระหว่างใบหน้าของพวกเขา ราวกับเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างไม่สบายใจ ภาวนาในใจ

อย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย

………………………………………………………………………………………………………………………………

                       
               ผม บัง ชอลยง หรือที่ทุกคนชอบเรียกว่า มีร์ อายุ 19 ปี แข็งแรงสมบูรณ์เหมือนเด็กหนุ่มทั่วๆไปแต่ตอนนี้ ผมคิดว่ากำลังจะป่วย จากตำราที่ผมอ่านตามธรรมชาติของมนุษย์ชีพจรจะเต้น 60-100 ครั้งต่อนาที เมื่อ 1 นาทีที่แล้วผมมั่นใจว่ามันเต้นเหมือนอย่างเคยแบบที่มันเคยเต้น ก่อนที่จะได้เจอใครบ้างคน

              ทางวิทยาศาสตร์ ผมอาจจะป่วยเป็นโรคหัวใจ เพราะหัวใจเจ้ากรรมมันเหมือนกับหยุดเต้นไปแล้ว แต่ความเป็นจริงผมกำลังป่วยและอยู่ในสภาวะ ตกหลุมรัก โดยมีต้นเหตุคือคนที่ยืมแฉ่งอยู่ตรงหน้า

              “ผม อีจุนครับต่อจากนี้ผมจะเป็นบอดี้การ์ดของคุณ”

 .....................................................................................................................................................

 มาอย่างเร็วกับบทที่1แอบสั้น แฮะ = =
ดีใจมว้ากกับความเห็นแรกก็เลยเอามาลงเลย
ตอนแรกก็ยาวอยู่แต่ก็ลบไปลบมา
เลยลงเอยแบบนี้ฮี่ๆ ขอบคุณมากนะค่ะ
รู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย เจอกันตอนหน้าค่ะ ^6^
PS อ้อ แต่ง ซันซึง จุนมีร์ค่ะ