คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★ Part Two
สวนผักเขียวขจีซึ่ง มีผักนานาชนิดปลูกเต็มพื้นที่ยี่สิบกว่าไร่ ชายหนุ่มร่างโปร่งบางสวมเสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนกับกางเกงยีนพอดีตัวสำน้ำเงิน ที่ศีรษะสวมหมวกปีกกว้างเป็นที่กำบังแสงแดดที่ร้อนแรงของวัน
“ เสร็จรึยังวะไอ้มินโฮ เร็วๆสิวะเดี๋ยวส่งผักไม่ทันหรอก ” โจว คยูฮยอนเจ้าของสวนผักบ่นกับเพื่อนสนิทที่ทำงานไม่ได้ดั่งใจ
“ เออครับคุณนาย จะทำเดี๋ยวนี้ละคร้าบบ ~ ” ชายหนุ่มร่างโย่งพูดกลับ
“ ขอโทษครับคุณเพื่อน พอดีกูเป็นผู้ชาย ! ไม่ต้องพูดมากแล้ว มึงรีบยกเข่งไปส่งเลยนะ” เจ้าของสวนผักหน้าสวยบ่น แต่ก็ช่วยกันยกเข่งผักขึ้นไปท้ายกระบะจนหมด จนกระทั่งคนยามที่ดูแลสวนก็วิ่งหน้าตั้งมาหาเขา
“ คุณหนูครับ..คุณคิยูมาหา นั่งร้องไห้โฮอยู่ศาลาครับ ” คุณลุงยามบอกกับหนุ่มน้อยเจ้าของสวน ทันทีที่ได้ยินไม่สนใจว่าจะต้องรีบไปส่งผักเพราะตอนนี้น้องชายเขาสำคัญที่สุด...
โจว คิยูฮยอนโผเข้าหาร่างโปร่งบางไม่แพ้กันของพี่ชายทันทีที่มาถึง ใบหน้าหวานของชายผู้เป็นแฝดน้องมีแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ชายหนุ่มผู้พี่ก็กอดร่างของน้องชายไว้แน่นอย่างปกป้องและคุ้มครอง
“ เป็นอะไรไปหื้มไอ้ตัวเล็ก เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมคนดี? ” ชายผู้พี่กอดพลางลูกหัวทุยอย่างปลอบโยนและทะนุถนอม ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดร้องไห้หนักกว่าเก่าเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้
“ อึกก..ผมทนไม่ไหวแล้ว..ทนไม่ไหวแล้วจริงๆฮะ ” คยูฮยอนปล่อยให้น้องชายฝาแฝดได้ร้องไห้จนพอใจ จนกระทั่งเสียงร้องไห้เหือดหายไป เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้น
“ ทีนี้เล่าให้พี่ฟังได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น ? ” คยูฮยอนลูบที่หัวทุยเบาๆ คิยูฮยอนพยักหน้าพร้อมกับเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้พี่ฟัง ดวงตาคู่สวยของคยูฮยอนเบิกกว้างเมื่อรู้ว่ามารดาบังคับให้น้องชายของเขาทำ เรื่องที่หน้าอับอาย ไม่แปลกที่ฝ่ายนั้นจะรังเกียจ แต่สิ่งที่คนพวกนั้นทำกับน้องสาวของเขามันเกินไป ยกโทษให้ไม่ได้..
“ อีตาซีวอนนี่ก็เหลือเกิน ตัณหากลับ ชั่ว..เลวที่สุด ถ้าเป็นพี่นะ จะหน้าด้านโชว์หนังสดให้ดูไปเลย ให้มันรู้ไปใครจะทนไม่ได้ หึ !! ” คยูฮยอนพูดอย่างแค้นเคือง
“ แต่พี่ซีวอนเขาแกล้งทำ..เขาอยากให้ผมออกจากบ้านของเขา ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะครับ ”
ชายผู้น้องแก้ตัวแทนซีวอน
“ แล้วนี่จะทำยังไงต่อละ? จะหนีหรือจะกลับไปอยู่นรกตามเดิม ” คยูฮยอนเลิกคิ้วถามแฝดน้อง
“ ผมไม่รู้...ถ้าผมไม่กลับไปแม่ก็ต้องลำบากนะฮะ ” ร่างโปร่งส่ายหน้าให้กับคำตอบของร่างตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ยังเป็นห่วงคนอื่นเสมอ เขารู้จักนิสัยยุนอาดี เห็นแก่เงิน รักความสบาย ไม่ดูดำดูดีลูก บิดาและมารดาของพวกเขาแยกทางกันตั้งแต่เล็กๆ แฝดผู้พี่อาศัยอยู่กับบิดา แฝดผู้น้องอยู่กับมารดา แต่ไปมาหาสู่กันตลอดโดยที่ยุนอาไม่รู้ จนกระทั่งบิดาของเขาเสียชีวิต เขาจึงนำเงินที่ได้จากงานศพของบิดามาซื้อที่ดิน เก็บเล็กเก็บน้อยเข้า จนที่ดินมีร่วมยี่สิบไร่ เขาปลูกผักสวนครัวทุกชนิดที่ปลูกได้ แล้วนำไปขายที่ตลาด รายได้ต่อวันอาจไม่มากนัก แต่ก็พยายามประหยัดอดออม ซึ่งยุนอาก็มาขอเงินของเขาทุกเดือน ได้มากบ้างน้อยบ้าง แต่ระยะหลังๆนี้ไม่เลย ซึ่งเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกัน พึ่งมารู้เรื่องจากน้องชายฝาแฝดว่าได้ลูกเขยเป็นมหาเศรษฐีนี่เอง
“ ห่วงแต่แม่..ห่วงตัวเองบ้างสิ ระวังจะอกแตกตายเข้าสักวัน ” คยูฮยอนต่อว่าน้องชายฝาแฝดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
“ ผมไม่อยากกลับไปที่นั่น...เขาใจร้ายกับผม เขาด่าผม ว่าผมทุกวันเลย ” คิยูฮยอนระบายความอัดอั้นในใจให้พี่ชายฝาแฝดฟัง คยูฮยอนคิดหาหนทางที่จะช่วยน้องชายของเขาให้รอดพ้นจากนรกขุมนั้น
“ ตัวเล็กไม่ต้องกลับไปที่นั่นอีกแล้วละ...พี่จะไปแทนตัวเล็กเอง ” ไม่ รู้อะไรดลใจให้พูดไปอย่างนั้น แต่สิ่งที่ทำไปทั้งหมด ก็เพื่อน้องชายที่เขารักมากก็เท่านั้น ใครที่ดูถูกน้องชายของเขา พวกมันจะต้องได้รับรู้ถึงการตอกกลับที่สาสม..
“ พี่พูดอะไรออกมาฮะ ผมไม่เข้าใจ ”
“ ก็เราสองคน เป็นแฝดกันนี่..หน้าตาก็เหมือนกับแทบทุกอย่าง ถ้าตัวเล็กไม่บอก พี่ก็ไม่บอก ยิ่งแม่ไม่ต้องเป็นห่วง รายนั้นไม่มีทางบอกแน่นอน พี่จะไปแทนเอง ส่วนตัวเล็กก็พักอยู่ที่นี่กับมินโฮไปก่อน อยู่จนกว่าพี่จะเอาทะเบียนหย่าพร้อมกับสินสอดสมรสจำนวนมหาศาลมาให้ตัวเล็กเอง” คยูฮยอนพูดอย่างมาดมั่น เขาต้องทำให้ได้ หากได้เงินนั้นมาแล้ว มารดาจะได้เลิกเคี่ยวเข็ญน้องชายของเขาให้จ้องจะจับแต่ผู้ชายรวยๆสักที
“ แต่ตัวเล็กต้องช่วยพี่ ต้องเล่ารายละเอียดของคนบ้านนั้นให้พี่ฟังทุกคน โดยเฉพาะไอ้ซีวอนปากหมานั่น พี่ขอเวลาสองวันในการบันทึกข้อมูล” คยูฮยอนพูดกับน้องชายของเขาด้วยท่าทีมุ่งมั่น
“ พี่คยูแน่ใจหรอฮะ ? ” คิยูฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจ
“ แน่ใจสิ..คนอย่างพี่ถ้าคิดจะสู้แล้ว ต้องสู้ให้ถึงที่สุด ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง พี่ยอมรับได้เสมอ ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ ไปส่งผักกับพี่ดีกว่า..ที่ตลาดน่ะมีแต่คนใจดี มีอะไรให้ตัวเล็กทำตั้งเยอะแยะ ตัวเล็กจะได้ไม่เหงาไง” คยูฮยอนจูงมือน้องชายไปที่รถกระบะคันเก่ง คิยูฮยอนรู้สึกสบายใจและมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้พี่ชาย ไม่ว่ายามทุกข์หรือสุขมือของพี่ชายคนนี้ก็ยังอบอุ่นอยู่เสมอ..
ซีวอนเดินเข้ามาใน บ้านหลังใหญ่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าปกติ เขามีความสุขที่สุดในรอบเจ็ดเดือนที่ผ่านมา ที่ไม่ต้องทนเห็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาเดินอยู่ในบ้านของเขา
“ วันนี้รู้สึกว่าจะอารมณ์ดีจังเลยนะตาซีวอน ” คุณหญิงเอ่ยถามบุตรชายที่ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา
“ ก็ตัวเสนียดที่ชื่อคิยูฮยอนออกไปจากชีวิตของผมแล้วนี่ครับ ” ซีวอนตอบพลางมีรอยยิ้มมุมปากเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
“ แน่ใจนะว่ามันจะไม่กลับมาอีก ? ” คุณหญิงถามอย่างระแวง
“ แน่ใจสิครับ..ถึงกลับมาผมก็จะทำให้กระเด็นออกไปภายในวันนั้นเลยละครับ” เขาตอบอย่างมั่นใจว่าเขาต้องทำสำเร็จเหมือนครั้งที่แล้วอย่างแน่นอน
“ เออคุณแม่ครับ มะรืนนี้ผมจะจัดปาร์ตี้ฉลองสักหน่อย คุณแม่คงไม่ว่านะครับ ” พูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้องของตนเองทันที
คยูฮยอนมองกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างหน้าอย่างเหม่อลอย เขาคงคิดถูกแล้วสินะ วันนี้ต้องเดินทางไปบ้านหลังนั้น ไปใช้ชีวิตแทนน้องชายสุดที่รัก ร่างบางรวบรวมข้อมูลที่น้องชายเล่าให้ฟังมาสองคืนจนขึ้นใจ
“ พี่ไปก่อนนะ รอฟังข่าวดีได้เลย มินโฮ กูฝากดูแลน้องกูด้วยนะ ดูดีดีละมึง ” พูดกับน้องชายจบก็หันไปสั่งเพื่อนซี้ทันทีก่อนจะขึ้นรถไป
ใช้เวลาไม่นานนักก็ ถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ที่น้องชายเขาบอก สิ่งแรกที่คิดจะทำก็คือเปลี่ยนเสื้อผ้า คยูฮยอนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะมองเงาที่สะท้อนจากกระจกอย่างพอใจ ทันทีที่เดินออกมา ทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปยังเขาทันที แต่หากเขาสนใจไม่ เพราะเป้าหมายเขาคือ ชเว ซีวอน เท่านั้น
บ้านหลังใหญ่ตระกูลชเวที่คืนนี้คึกคักเป็นพิเศษ เพราะได้จัดปาร์ตี้ฉลองให้กับความโสดอีกครั้งของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน เสียงผู้คนฮือฮามาจากทางเข้าหน้าบ้าน ทำให้ซีวอนตกตะลึงในการมาเยือนของผู้ชายที่ชื่อ โจว คิยูฮยอน คนทั้งงานมองมาทางร่างบางอย่างตาไม่กะพริบ เขาสวมเสื้อสำดำตัวบางคอกว้าง เผยให้เห็นอกบางสีน้ำนม กางกางสแลคสีดำพอดีตัว ใบหน้าหวานถูกปกปิดด้วยแว่นตาสีชาเข้ม
“ แหมพี่ซีวอนก็...เห็นเมียตัวเองมานี่มองตาไม่กระพริบเลยนะครับ ~ ” คยูฮยอนถอดแว่นออกพร้อมกับเดินเข้ามาหาซีวอนที่ยืนใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาไม่นึกว่าคิยูฮยอนจะกลับมาอีก
“ กลับมาทำไม ? ชั้นอุตส่าห์จัดงานเลี้ยงอำลาตัวเสนียดอย่างเธอแล้ว ยังกล้าหน้าด้านหน้าทนกลับมาที่นี่อีกหรอ ” ซีวอนต่อว่าอย่างเผ็ดร้อน ปากอย่างนี้นี่เองที่ทำให้น้องชายของเขาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่มันใช้ไม่ได้กับ
โจว คยูฮยอนคนนี้หรอก หึหึ...
“ แหม พี่ซีวอนพูดมาได้ว่าเสนียด ทีตอนกลางคืนผมไล่ลงจากเตียงพี่ซีวอนยังไม่ยอมลงเลย กลับวิ่งหาผมทั้งคืน แล้วใครกันแน่ด้านด้านหน้าทน คิยูบอกว่าไม่ไหวแล้วพี่ซีวอนก็บังคับคิยู ~ ”
คยูฮยอนตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ซีวอนถึงกับเสียศูนย์เมื่อได้ยินคำพูดของคิยูฮยอนตัวปลอม ทุกทีที่เขาต่อว่าเสียๆหายๆ คิยูฮยอนไม่เคยเถียงเขาซักคำ มิหนำซ้ำยังเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ผู้คนในงานต่างก็ฮือฮากับคำพูดของร่างบาง ทำให้คุณหญิงและบุตรชายแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดิน
“ เธอเอาอะไรมาพูดแม่โสเภณี...คนอย่างชั้นไม่เคยกลือกกลั้วกับเธอเลยสักครั้ง เดียว ที่ว่านอนกับเธอทั้งคืนคงไม่ใช่ชั้นหรอก คงจะเป็นลูกค้าของเธอมากกว่า หึ ! ”
“ ลูกค้า..แหม ก็พี่ซีวอนไงละครับลูกค้าของคิยู ทำเป็นจำไม่ได้ ทีเวลานอนกับคิยูไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลย เอาแต่จะพูดว่าเยี่ยมที่สุด วิเศษที่สุด จากกันแค่สองวันก็ลืมลีลากันสะแล้วหรอครับ ?~ ” คยูฮยอนถามด้วยเสียงเซ็กซี่
“ เธอออกไปจากบ้านของชั้นเดี๋ยวนี้...ไป๊!! ” ชายหนุ่มคำรามด้วยความโมโห
“ ไม่ไป คิยูพึ่งมาเอง จะไล่กันไปไหนละครับ..คืนนี้คิยูจะอยู่ทบทวนความจำให้พี่ซีวอนเอง รับรองว่าพี่ซีวอนต้องชอบแน่ๆ ~ ”
“ ไป! ชั้นบอกให้ออกไปจากบ้านของฉัน! โสเภณี...”
ซีวอนเริ่มตัวสั่นเพราะความโกรธ เขาไม่เคยโกรธใครเท่าผู้ชายตรงหน้านี้มาก่อน ทั้งโกรธทั้งเกลียด ขยะแขยง
“ คำก็โสเภณีสองคำก็โสเภณี ถามหน่อยเถอะว่าถ้ามีเมียเป็นโสเภณีแล้วผัวจะเป็นอะไร...แมงดาสินะ ใช่แมงดา ส่วนบ้านหนังนี้ก็..ซ่อง”
คยูฮยอนสวนกลับอย่างเจ็บแสบ ทำให้ซีวอนถึงกับอึ้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นความโกรธ แล้วเดินดุ่มๆเข้ามาหาชายร่างบางที่ยืนอยู่ตรงสระน้ำ เขาเงื้อมือแกร่งขึ้นสูงหมายจะตบเข้าที่ใบหน้าหวานของคยูฮยอน แต่..
“ เอาสิ ตบสิ กล้าตบก็เอาเลย ผมก็จะตบคุณเหมือนกัน แต่ตบด้วยรองเท้านะ หึหึ ” ชายร่างบางกว่าพูดอย่างท้าทาย
“ พอแล้วตาซีวอน แม่อายจะแย่อยู่แล้ว ” คุณหญิงทำท่าเหมือนจะเป็นลมก่อนจะให้ผู้ช่วยพยุงพาเข้าบ้านไป
ชเว ซีวอนที่เห็นมารดาตนเข้าบ้านไปแล้วก็มองมาที่คยูฮยอนด้วยสายตาที่แค้นเคือง คยูฮยอนเห็นกรามทั้งสองข้างของซีวอนขบกันแน่นก็แอบลอบกลืนก้อนจุกที่ลำคอสวย อย่างหวาดๆ แม้ว่าภายนอกเขาอาจจะดูเข้มแข็ง แต่จริงๆข้างในแล้วกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะเกิดมาเป็นคนพี่จะทำไงได้ ก็ต้องทำตัวเป็นผู้นำ เป็นที่พึ่งให้กับน้องชายที่เขารัก ทำใจดีสู้เสือไปงั้น เพราะมาถึงที่นี้แล้วจะให้ถอยกลับก็ไม่ได้
แม้ว่าจะต้องเจอกับฤทธิ์เดชของซีวอนมากแค่ไหนก็ตาม..
“ แล้วเจอกันนะครับที่รัก ~ ” พูดจบมือบางก็ออกแรงผลักเจ้าของอกแกร่งให้ตกน้ำจากนั้นก็รีบสาวเท้าเข้าบ้าน หลังโตไปทันทีทิ้งให้ซีวอนตะโกนไล่หลังเหมือนคนบ้าไปคนเดียว
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ! ” ซีวอนกัดฟันพูด
“ รีบมาเอาคืนไวไวนะครับที่รัก จุ้บๆ~ ” หันไปเยาะเย้ยอย่างน่ารักทิ้งท้าย
“ ฮึ่ยย !!! ” ซีวอนที่หาที่ระบายไม่ได้ก็ระบายมันทั้งหมดกับน้ำ พรุ่งนี้เขาจะทำให้ผู้ชายที่ชื่อโจว คิยูฮยอนออกไปจากบ้านและชีวิตของเขาให้ได้..คอยดู
ความคิดเห็น