my onnie soulmate (yuriyoona)

ลำดับตอนที่ #3 : พี่คะ

Ch2

ร่างสูงเดินอยู่กับแทยอน และเจสสิก้าเพื่อนสนิทร่วมห้อง

‘’แล้วสรุปใครคือยุนอากันแน่นะ ไอ้ลิงเมื่อไหร่จะพามาแนะนำวะ อยากเห็นถ้าสวยนี่จะจีบ อิอิ’’

‘’ฝันไปเหอะ อย่างแกจีบยุนไม่ติดหรอก ‘’ ยูริเริ่มเถียงกลับ

‘’พอเลยๆทั้งคู่ กัดกันดังไปแล้วย่ะ’’

ทั้งๆที่อยู่กับยูริทุกวัน แต่กลับไม่เคยเห็นกระทั่งเงาของยุนอาที่ยูริมันหลงของมันเลย น่าแปลกเกินไปมั้ย

แทยอนและเจสสิก้าคิด

แทยอนเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเจสสิก้า เจสสิก้าเคยรู้จักกับยูริเพราะแม่ๆนานแล้วเมื่อเจอกันอีกเลยสนิทกันเจสสิก้าเป็นลูกคนรวยจัดเหมือนยูริแต่ต้องการมาเรียนโรงเรียนธรรมดาดูภายนอกนี่หยิ่งผยองแต่ที่จริงใจดีไม่แพ้ใคร แทยอนมีฐานะปกติเหมือนคนทั่วไป แต่เรื่องชอบมองสาวนี่เป็นที่รู้กัน เข้ากับคนง่าย เป็นที่ปรึกษาที่ดี เป็นกลุ่มที่ป๊อปมากในโรงเรียนเพราะทั้งสามมีหน้าตาดีเลิศ แต่ทำไม้ทำไมถึงยังไม่มีแฟนกันนะ?

เมื่อเดินผ่านห้องพักอาจารย์

‘’แทยอนๆ’’อาจารย์คังเรียกแทยอน

‘’คะ’’

‘’วันนี้จะมีเด็กใหม่มาเรียนห้องพวกเธอนะ ฝากพาเค้าเดินดูรอบๆหน่อย อาจารย์ติดประชุม ดูแลเค้าดีๆนะ ขอบคุณมาก’’

‘’อ้าว เดี๋ยวสิอาจารย์’’

ฟิ้ว

หายไปเร็วจัง

ทั้งสามหันมาดูเด็กใหม่ ผิวขาวผ่อง ผมดำยาว ดวงตาเป็นประกายสวย รอยยิ้มน่ารักใสซื่อ ..

‘’ทิฟฟานี่ค่ะ..’’

‘’แทยอนค่ะ นี่เจสสิก้า และยูริ…อ้าวไปไหนซะละ’’หันกลับมายูริได้หายไปแล้ว  สวยว่ะ แทยอนรู้สึกแปลกๆกับทิฟฟานี่

แต่ทิฟฟานี่ไม่สนใจเธอดูตื่นเต้นกับคำว่ายูริแต่พอไม่มีคนนั้นเธอก็ดูเศร้าลงไปอีก

‘’นี่กลางวันแล้วเดี๋ยวฉันพาไปกินข้าวก่อนนะ’’

‘’ค่ะ’’

เจสสิก้าที่เดินกอดอกเดินตามเห็นโต้ะตัวริมซ้าย 

คนคนนั้น ยูริ เอ้ะซอฮยอนก็อยู่หนิ แล้วนั่น…

‘’แทยอนๆ นั่นๆ ยูลอ่ะ’’เจสสิก้าสะกิดเพื่อน แทยอนหันไปมองตาม

‘’เออ จริงด้วยนี่ๆทิฟฟานี่ เรา อ้าวหายไปไหนแล้ว’’

‘’นั่นไงตรงยูริอ่ะ อ่าวร้องไห้เฉยเลย’’

Yuri

เมื่อเห็นว่าเป็นทิฟฟานี่ยูริรีบเดินออกมา

ต้องทำไง…….

ตุ๊บ

‘’โอ้ย’’

‘’ขะ ขอโทษ’’ยูริพูดเสียงสั่น เพราะรีบร้อนจึงชนกับคนตรงหน้า

‘’อ้าวพี่ยูล’’

‘’ยุนน…’’เมื่อรู้ว่าเป็นยุนอากับซอฮยอนเธอเลยรีบเก็บของแล้วจูงมือยุนอามาที่โต้ะที่มองไม่ค่อยเห็น ยุนอารู้สึกว่ายูริดูแปลกไป

มือพี่ยูริ….

เย็นมากเลย..

ยุนอาให้ซอฮยอนซื้อน้ำมาให้ยูริที่นั่งเงียบ…ร่างบางใจไม่ดีเลยเอื้อมมือไปกุมมือร่างสูง เพื่อถ่ายทอดความอุ่นไปให้

ซักนิดก็ยังดี

มือพี่น่ะ ต้องอุ่นสิ ยุนชอบที่มือพี่อุ่นมากกว่านะ…

ยูริกุมมือตอบแล้วยิ้มให้

‘ไปสวีตกันที่อื่นได้มั้ยเนี่ย’ ซอฮยอน

ยูริมองสีหน้าของยุนอา

‘‘ขอโทษนะ..ที่ทำให้เป็นห่วง’’

‘’ยูล…’’ เสียงใสดังขึ้นมา

ยูริหันไปมอง มือที่จับกับมือยุนอาบีบแน่นขึ้น แน่นขึ้น…

‘’ฟานี่….’’ยูริลุกขึ้นมองทิฟฟานี่ที่ร้องไห้อยู่พร้อมกับแทยอนและเจสสิกาวิ่งตามมา

‘’ฮึก ในที่สุด ก็ได้เจอ ฮึกซะทียูล ..ฟานี่ขอโทษ….’’ร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดทำให้ยูริต้องปล่อยมือยุนอาออก

ยุนอารู้สึกโหวงๆ

พี่คะ…อย่าปล่อยมือฉันเลย ได้โปรด

ตุบ

ทิฟฟานี่เป็นลมล้มพับไป

‘’ฟานี่!’’แทยอนวิ่งเข้ามาดูคนแรก ทุกคนช่วยพาทิฟฟานี่ไปหาหมอเหลือแต่ยูริและยุนอา…

‘’พี่คะ…’’

‘’แฟนเก่าพี่เอง ยุนอา…’’ยูริหันมายิ้มเฝื่อนๆให้ แต่ยุนอารู้ดีว่ายูริกำลังทุกข์

เธอเดินเข้ามาจับใบหน้ายูริ

‘ใบหน้าของคนที่ฉันรัก ตอนนี้เค้ากำลังเศร้า..ฉันจะทำไงดี?’

เธอไล้ใบหน้ายูริแผ่วเบาเป็นเหมือนการปลอบประโลม ร่างสูง ยูริจบมือยุนอาที่กุมใบหน้าเธอเอาไว้แน่น แล้วยิ้มให้

‘’พี่คะ ถ้าไม่อยากยิ้ม ก็ยังไม่ต้องยิ้มหรอกค่ะ เพราะตอนนี้รอยยิ้มพี่ไม่สวยเหมือนเดิมเลย….’’

ตอนบ่าย

ทิฟฟานี่รู้สึกตัว

‘’ยูริ หละ..’’

‘’กลับไปแล้วน่ะเห็นบอกว่ารู้สึกปวดหัว’’ยุนอาตอบให้ สายตาไม่ค่อยเป็นมิตร(writer:คู่แข่งกวางนี่ยะไม่ยกลิงให้หรอก!)

‘’งั้นหรอ ฮ่ะฮ่ะ ฉันนี่แย่จริงๆแย่งทุกอย่างไปจากเค้าแล้วยังจะมาขอความรักจากเค้าอีก..’’

‘’โทษนะ ช่วยเล่าเรื่องให้ฟังหน่อยได้ไหม ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย ’’เจสสิก้าพูดขึ้นมา

ทิฟฟานี่ยิ้มจางๆ

‘’ฉันกับยูริเราพบกันตอนที่ฉันล้มเพราะเค้า ทำให้เค้าต้องคอยดูแลฉัน  พอหายดีเค้าก็ขอฉันคบ ฉันน่ะดีใจมากๆเลย’’

ทิฟฟานี่เล่าไปยิ้มไป สร้างความขุ่นมัวให้กับยุนอาเป็นอย่างมาก

‘’แต่แม่กับพ่อของเราทั้งคู่ก็ดันมารักกัน พอวันนึงทั้งสองเตรียมนัดเจอพวกเรา ฉันกับยูริไม่อยากเลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้

ฉันขอให้ยูริแกล้งป่วยหนัก ให้แม่ของเค้ามาไม่ได้ แม่ของยูริดูแลยูริแต่ว่า….ฮึกๆ’’ทิฟฟานี่เริ่มร้องไห้

‘’ฮึก มีโจรบุกเข้ามายิงแม่ยูริเสียชีวิตคาที่ ฮึกๆแล้วเผาบ้านแต่มันลามอยู่แค่ห้องเดียว อึกมีคนมาช่วยยูริไว้ทัน ฮึก แต่ฮึกแม่ยูริ ฮึกแม่ยูริ’’

‘’พอได้แล้ว …ไม่อยากได้ยินแล้ว พอเถอะ..’’แทยอนสงสารคนตรงหน้าเหลือเกิน

‘’ฮือออออ ฮือๆ ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮึกไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ฮือออ ยูริอา ฉันขอโทษ ฮือ’’

ทุกคนปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อ

ยูริ….

ยุนอาวิ่งออกไป

‘’พี่ยูริ ฉันต้องไปหา เดี๋ยวนี้เลย…’’

บ้านของยูริ

ยุนอาเปิดประตูเข้าไปในห้องร่าง

‘’พี่ยูริ!’’

‘’อ้าวยุนอา พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะ เอาอะไรมั้ย?’’

‘’พี่คะ…’’

ยุนอาวิ่งเข้ามากอดยูริ ยูริกอดตอบ

‘’ยุนอา..’’

‘’ร้องออกมาสิคะ…เวลาแบบนี้น่ะต้องร้องไห้สิคะ เจ็บปวดทรมาน ขอแค่ร้องไห้ออกมาได้ระบายมันออกมาให้ได้รับรู้ ว่าอารมณ์นี้คือเสียใจ ให้มันได้พักผ่อนไงคะ’’

‘’ฮึก ยุนอา ฮึก แม่ของพี่เค้าอยู่ไหน เค้ามีความสุขอยู่รึปล่าว ไม่เห็นเลย ฮึกๆ แม่พี่อยู่ไหน ฮืออออ’’ยูริร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สะอื้นจนตัวโยน ความเจ็บปวดสะสมไว้นาน ได้ถูกปลดปล่อย

‘’นั่นสิคะ ถ้าพี่อยากรู้พี่ก็แค่มีความสุขให้ได้นะคะ ถ้ายุนเป็นแม่ ยุนจะมีความสุขค่ะ ยุนจะอยู่กับพี่ยูลเสมอ ไม่ทิ้งพี่ไปแน่นอนค่ะเข้มแข็งไว้นะคะ ’’ยุนอาพูดทั้งๆที่ร้องไห้ตาม

‘’ฮือ อย่าทิ้งพี่ไปนะ ฮือ’’

‘’ไม่ทิ้งแน่นอน ไม่มีวันทิ้ง ก็ยุนรักพี่ยูลนี่คะ’’

อ้อมกอดของเด็กคนนี้ อบอุ่นเหลือเกิน….

ฉันจะไม่ยอมยกอ้อมกอดนี้ให้ใครเป็นอันขาด!