FIC : : Love Triangle : : [POPPY X FANG X TOMO]

ลำดับตอนที่ #3 : FIC : : [POPPY X FANG X TOMO] : : CHAPTER II (100%)

CRY .q

CHAPTER II

KAEW : Talk

 

   หลังจากที่โทโมะนอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยาเรียนร้อยแล้ว ผมกับยัยหวายก็เลยเดินทางมาที่โรงเรียนเพื่อจะทำเรื่องลาป่วยให้กับโทโมะมัน แต่ก่อนที่พวกผมจะได้เดินไปที่ห้องปกครองกับมีมารพจนมายืนขว้างทางผมอยู่นะสิ!!


 

“ แก้ว! โทโมะไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเรียน! ” ฟางเอ่ยถามผมขึ้นมา ผมมองคนตรงหน้าอย่างเกลียดชัง! ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ผมเกลียดฟาง!


 

“ ฉันจะไปรู้หรอ ตัวฉันไม่ได้ติดกับโทโมะนิ! ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับจับมือยัยหวายเพื่อที่จะเดินไปทางอื่น แต่ดูว่าคุณเธอจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆนะ


 

“ แก้ว! ฉันถามนายดีๆนะ ฉันก็แค่เป็นห่วงโทโมะ!! ” ฟางตะคอกใส่ผม ผมสะบักมือยัยหวายทิ้ง เดินเข้าไปเอาเรื่องฟาง แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำให้แบบนั้น ยัยหวายก็ร้องขึ้นมาเสียก่อน


 

“ ยัยแก้ว!! มันเจ็บนะ! สะบัดมาได้!! ” ยัยหวายบ่นใส่ผมชุดใหญ่ก่อนจะกุมมือตัวเองไว้ ผมสังเกตเห็นมือยัยหวายแดงเล็กน้อย ผมส่งยิ้มเจือๆไปให้ยัยหวาย แต่ยัยนั้นมองผมตาเขียวเลยแหะ


 

“ เออ แก้วขอโทษ! พอดีมันลืมตัวนะ! ” ผมว่าพลางเอ่ยขอโทษยัยหวาย ถ้าเลือกได้ ผมจะไม่ทำให้ยัยนี้โกรธหรอกครับ เพราะมันไม่รับประกันว่าชีวิตผมจะรอดหรือเปล่า


 

“ ชิ! ก็ได้! ว่าแต่จะไปได้หรือยังล่ะ หวายเป็นห่วงโทโมะนะ! ” ยัยหวายพูดขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่กังวนสุดๆ


 

“ โทโมะเป็นอะไร? ” คราวนี้ไม่ใช่เสียงฟางที่ถามขึ้น แต่กลับเป็นเสียงของป๊อปปี้ที่มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ดังขึ้นแทน


 

“ โทโมะมันก็แค่ไม่สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก! ” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับดึงมือของยัยหวายเพื่อที่จะเดินหนีไป แต่ป๊อปปี้ก็เดินเข้ามาขว้างทางผมเอาไว้


 

“ จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ไง โมโมะมันเป็นเพื่อนสนิทฉันนะ! ” ป๊อปปี้พูดเสียงดังขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังคงความสุภาพเอาไว้มาก


 

“ หึ! เป็นเพื่อนสนิทหรอ! แล้วพวกนายเป็นเพื่อนสนิทแบบไหนล่ะ ถึงไม่รู้ว่าโทโมะไม่สบาย! และยังไม่รู้จักบ้านโทโมะอีก! หรือว่านายเอาเวลาไปใส่ใจแต่ยัยฟาง! จนลืมว่านายยังมีเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าโทโมะห่ะ! ” ผมตะโกนขึ้นมาบ้าง ป๊อปปี้หน้าเสียไปนิดนึ่ง ก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ส่วนยัยฟางหน้าซีดไปเรียบร้อยแล้ว


 

“ แล้วตกลงโทโมะเป็นอะไร? ”


 

“ ก็แค่อ่อนเพลีย ไม่มีแรง พักอีกหน่อยก็คงจะหาย ฉัน.......” ผมยังพูดไม่จบ เสียงมือถือของยัยหวายก็ดังขึ้นมาก่อน


 

~ เพื่อนใจน้อยนะแอบน้อยใจ ปล่อยฉันเอาไว้ไม่ต้องเป็นห่วง แค่แรงโน้มถ่วง ที่ทำให้มีน้ำตา~ แค่เพื่อนใจน้อยนะแอบรักเธอ เธอไม่เคยรู้ก็ไม่เคยว่า ขอเพียงแค่อย่า ทำหน้ารำคาญฉันเลย ~


 

“ ฮัลโหล! ตัวเป็นไงบ้างอ่ะ! รู้สึกดีขึ้นหรือยัง? อ้อ อืม ตอนนี้เขาอยู่กับแก้ว ตัวจะเอาอะไรหรือเปล่า? เดี๋ยวเขาซื้อไปให้ อ้อ! โอเคค่ะ แค่นี้นะ เดี๋ยวเขากับแก้วจะรีบกลับ!! ” ยัยหวายพูดจบก็หันมามองหน้าผมทันที


 

“ ไปกันเธอแก้ว โทโมะตื่นแล้ว หวายไม่อยากทิ้งโทโมะไว้คนเดียว!! ” ยัยหวายพูดขึ้นพร้อมกับดึงให้ผมเดินตามไปด้วย ผมหันกลับมามองหน้ายัยฟางกับป๊อปปี้อีกครั้ง ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก



 

“ หวาย! ถ้ามีคนทำให้โทโมะเสียใจ แกจะทำยังไง? ” ผมเอ่ยถามยัยหวายออกมา ยัยหวายมองหน้าผมอย่างงๆนิดๆ แต่ก็เลือกที่จะตอบ


 

“ ก็แค่ทำให้คนๆนั้นเสียใจกว่าโทโมะไง! ” ยัยหวายตอบอย่างหมั่นใจแบบไม่มีลังเล ผมยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง ผมได้แนวร่วมเพิ่มอีกคนหนึ่งแล้วล่ะครับ


 

“ แล้วถ้าฉันจะบอกแกว่า คนที่ทำให้โทโมะเสียใจ คือเพื่อนสนิทของโทโมะ! แกจะว่ายังไง? ” ผมถามยัยหวายอีกครั้ง ยัยหวายกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะตอบออกมาเสียงดังฟังชัด


 

“ ต่อให้เป็นญาติพี่น้อง แต่ถ้าใครมันบังอาจทำให้โทโมะต้องเสียใจ ฉันไม่เอาพวกมันไว้แน่!! ” ผมว่า งานนี้มันหนุกกว่าที่ผมคิดไว้อีกน่ะ โอ๊ะโอ้ว! ทุกคนอย่าเข้าใจผมผิดนะครับ ที่ผมทำแบบนี้ผมมีเหตุผลขอบผมนะ โทโมะกับผมเป็นเพื่อนกันมานาน จนรู้ตับไตใส่พุงกันหมดแล้ว แล้วผมก็รู้ด้วยว่ามันกำลังเสียใจเพราะสองคนนั้นอยู่ และด้วยความที่ผมรักเพื่อนมาก ผมจะให้มันเสียใจคนเดียวได้อย่างไงกันล่ะครับ จริงม่ะ


 

“ งั้นเธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอก ถ้าอยากจะให้คนพวกนั้นมันเสียใจและเจ็บปวด!!! ”


 

“ นายจะให้ฉันทำอะไร?!!! ”







 

“ อะไรนะ!! จะให้ยัยหวายเล่นเป็นแฟนฉัน!! นี้แกเกิดบ้าอะไรของแกขึ้นมาเนี้ยะห่ะ!! ” โทโมะตะโกนขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ ผมยกยิ้มมุมปาก


 

“ โทโมะ! แกคงยังไม่ลืมเรื่องที่แกสัญญากับฉันไว้เมื่อ 5 ปีที่แล้วนะ! ” ผมเอ่ยขึ้นมา แต่มันทำให้โทโมะถึงกับเงียบสนิท หึๆ เสร็จพระเจ้าแก้วแล้วล่ะ


 

“ เพราะฉะนั้น ฉันขอสั่งแกเลยนะ ว่าต่อจากนี้ไป ให้แกเล่นเป็นแฟนกับหวายตลอดเวลาที่อยู่หน้าคนอื่น!! และห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด! ว่าแกกับหวายเป็นพี่น้องกัน! ไม่เช่นนั้น แกได้โดยฉันกับยัยหวายเล่นงานแน่!! ” ผมต้องใช้ยัยหวายในการขู่โทโมะเล็กน้อย เพราะโทโมะมันกลัวน้องสาวมันอย่างกะอะไรดี


 

“ ก็ได้ แล้วจะเล่นนานเท่าไรล่ะ!! ” โทโมะพูดออกมาอย่างจนใจ


 

“ ไม่มีกำหนด! ฉันพอใจแค่ไหนก็แค่นั้น โอเค!! ” ผมพูดขึ้นมาอีกครั้ง ขอโทษนะโทโมะ แต่พวกฉันเห็นแกเป็นแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ


 

“ เหอะ! พวกแกนี้มัน!!! ” โทโมะบ่นออมามาเบาๆ แต่ถึงจะเบาแค่ไหน ผมก็ได้ยินอยู่ดี แต่ขอโทษที่พวกฉันต้องทำแบบนี้ เพราะฉันเห็นแกเจ็บคนเดียวไม่ได้ยังไงล่ะ ก็เลยอยากจะหาเพื่อนมาเจ็บกับแกไปด้วย


 

“ แล้วแกจะทำยังไงต่อไปอ่ะแก้ว!! ” ยัยหวายเดินเข้ามากระซิบข้างหูผม ผมหันหน้าไปหายัยนั้นนิดนึง


 

“ ทำยังไงต่อไปนะหรอ ฉันก็ยังไม่ได้คิดเลยว่ะ! ”


 

“ ไอ้แก้ว!!! แกนี้มัน!!! ” อ๊าก!!! ยัยหวายองค์ลงแล้งครับ ใครก็ได้ช่วยผมที!! ผมวิ่งหนียัยหวายไปรอบห้อง พร้อมกับเสียงหัวเราะของโทโมะ และเสียงตะโกนด่าผมของยัยหวาย ยิ้มได้แล้วสินะโทโมะ ผมยิ้มไปวิ่งไป โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำต่อจานี้ไป มันจะทำให้โทโมะเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพให้แล้วนะ ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย
พอดีกว่าต้องเข้าไปนอนที่โรงพยาบาลหลายวันนะ ก็เลยมาอัพให้ไม่ได้
แต่จะลงโทษตัวเองด้วยการอัพเพิ่มให้อีกตอน
หวาๆ เรื่องกำลังจะเข้มค้นแล้วเน้อ
เพราะฉะนั้น รีบไปอ่านตอนต่อไปดีกว่า.....
เม้ม + โหวด = ลดภาวะโลกร้อน (เกี่ยว!)