คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 บททดสอบและความวุ่นวาย!!(1)
บทที่ 2
บททดสอบและความวุ่นวาย!!(1)
ข้าหยุดอยู่หน้าปราสาทหลังหนึ่งตัวปราสาทเป็นสีขาวแซมฟ้าและตอนนี้ทุกคนในองค์กรต่างทำหน้าฉงนเมื่อเจอข้า
“มาร์เอลนี่ใคร” ผู้ชายผมสีเขียวขยับแว่นแล้วพูดขึ้น
“กร๊ากกกก...”
“เขาบอกว่าเป็นคู่หูของเขา” เด็กผู้หญิงผมสีทองบลอนเป็นคนตอบ
“หา?” ทุกคนอ้าปากหวอกว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้
“กร๊ากกกก...”
“เขาบอกว่าเจ้าจะหาทำไส้ติ่งอะไร”
“ไม่จริงน่ามาร์เอลเลือกคู่หูด้วยตัวเอง” คราวนี้ผู้ชายผมน้ำตาลแดงพูดขึ้น
“เอาน่าในเมื่อเขาเลือกคู่หูเองก็ควรจะดีใจน่ะ” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลพูดขึ้น (ทั้งๆที่ยังอึ้งๆอยู่)
“ข้าว่าหายนะชัดๆ” อ้าว...ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ
ข้าไม่เคยมีคู่หูเลยน่ะ
เสียงที่ตอบมาทำให้ข้าหายฉงนทันที
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่องค์กรน่ะ...เอ่อ...”
ผู้หญิงผมน้ำตาลเอ่ยปากต้อนรับข้า
“ซินเซร์ซาร์โซเรซัสขอรับ”
“อ่า...ซินเซร์ซาโรเลลัส”
“เรียกสั้นๆว่า ซินเซร์ก็ได้ขอรับ”
“อ่า...ขอต้อนรับน่ะซินเซร์เดี๋ยวเชิญเจ้าไปห้องพิธีในอีก 30 นาทีน่ะตอนนี้เชิญเจ้าไปพักผ่อนก่อน นิเนียร์ฝากด้วยน่ะ”
ทุกคนเริ่มทยอยกันเข้าไปข้างในเด็กผู้หญิงผมบลอนวิ่งมาทางข้าก่อนจะบอกให้ตามไป ข้าเดินผ่านห้องโถงในปราสาทขึ้นไปชั้น 2 ระหว่างนั้นเด็กผมบลอนชื่อว่านิ-เนียร์ก็เริ่มชวนข้าคุย
“ข้าชื่อนิเนียร์ ลาครอเนล เผ่านางฟ้า”
“ข้า...ซินเซร์น่ะ”
“นี่ๆ เจ้าจะเป็นคู่หูของมาร์เอลจริงเหรอ”
“เอ๋? ทำไมล่ะ”
“ก็ข้าได้ยินมาว่า...”
“กร๊ากกก...”=เจ้าอย่ามาสอดรู้น่าดาเนียร์
“เออ...ว่าแต่ผู้หญิงผมน้ำตาลน่ะใครเหรอ”
นิเนียร์มองหน้าข้าราวกับเห็นผี
“เฮ้อ~ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะว่าเป็นผู้หญิงน่ะ ขนาดข้าที่เข้ามาครั้งแรกยังว่าเค้าเป็นผู้หญิงเลย ที่จริงแล้วนั้นคือหัวหน้าองค์กรส่งสารแห่งสามภพจีเอลจาร์คาร์เซีย อ้อ! ที่จริงพี่เอลนะ...”
“เป็นผู้ชายค่ะ”
อ่า...ที่แท้หญิง...ชายคนนั้นเป็นผู้ชาย หา!เจ้าบอกว่าไงน่ะเป็นผู้ชายงั้นเหรอนี่ข้าเข้าใจผิดคิดว่าไอ้เสียงหวานๆนั้นเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ
ข้ายืนนิ่งราวกับถูกสาปให้หยุดอยู่กับที่ จนเจ้าเสือตัวข้างๆพูด(คิด)ขึ้น
สีหน้าเจ้ากำลังแสดงออกว่าผิดหวังน่ะ
“เจ้าว่าไงน่ะข้าน่ะรึผิดหวังไม่มีทางเป็นไปได้”
สงสัยว่าเจ้าหัวหน้าจีเอลจะขายออกแล้วสิเนี่ย
ข้ามองเจ้า ‘สัตว์’ ตรงหน้าอย่างโกรธสุดขีด เจ้า! เจ้านี่กำลังหาว่าข้าชอบพวกไม้ป่าเดียวกันงั้นเรอะ แล้วนั่นอะไรไอ้สีหน้าที่กึ่งล้อเลียน (แบบสัตว์ๆ) นั่น มันหมายความว่ายังไงกันหา! ไอ้เสือกวนประสาท!
สีหน้าเจ้ากำลังบอกว่ากำลังหาเรื่องข้าเต็มที่เลยน่ะ ไอ้ผมวิประหลาด ผมบ้าอะไรสีขาวอย่างกะคนแก่แถมปลายข้างหน้าทั้งสองข้างยังเป็นสีคำอีกแล้วไหนจะสีตาสีฟ้าที่ข้าอยากจะบอกว่ามันไม่เข้ากับเจ้าสักนิด...และก็ ฿@#%$&^*+#@$%+-
“นะ...หนอย นี่เจ้าด่าว่าผมข้าวิประหลาดงั้นเหรอ ไม่หัดดูตัวเองซะมั่งล่ะไอ้หมาทองเหลือง ข้างี้คันปากเหลือเกินอยากจะพูดมานานแล้วเจ้าคิดว่าตัวเองดีตายงั้นแหละสีขนงี้อย่างกะอึหมาที่ไหนเถอะ แล้วไหนจะไอ้เขี้ยวสีเหลืองด้านๆนั่นอีกเจ้าคิดว่าเจ้าจะกัดใครเข้าหรือไงกันห๊ะ! อ้อ...ข้าขอพูดไว้อีกอย่างน่ะผมของข้าน่ะสีเงินไม่ใช่ผมหงอกแล้วเขาเรียกว่าผมเงินแซมดำต่างหากล่ะเจ้าเสือโง่! ส่วนตาของข้าเป็นสีฟ้าครามต่างหากเล่า!!” เจ้าเสือปากดีหรี่ตาก่อนจะพูด (คิด)
นี่เจ้าหาว่าสีขนอันงดงามของข้าเป็นเหมือนอึหมางั้นรึ นี่เจ้ารู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดกับใครอยู่กัน ข้าน่ะไม่ใช่เจ้าโง่แบบเจ้าหรอกน่ะ เจ้าทึ่ม!!! แล้วเจ้ารู้รึยังว่า เจ้าน่ะยังอ่อนปวกเปียกอยู่เลยน่ะ หึๆ เด็กน้อย
“เจ้าว่าใครว่าเด็กน้อยงั้นเหรอเจ้าเสือเนรคุณ”
เจ้านี้มันทึ่มกว่าที่ข้าคิดน่ะ ข้าก็กำลังหมายความถึงเจ้าอยู่ไง เจ้าทึ่มมหาทึ่มเอ๋ย!
“อ่า...พี่ซินเซร์พี่กำลังพูดถึงใครอยู่รึค่ะ”
นิเนียร์เอ่ยขึ้นราวกับกำลังงงอย่างสุดขีดที่ข้ากำลังคุยกับเจ้าหมา(เสือ)ไร้มารยาท เอ๋...แต่เดี๋ยวตั้งเมื่อกี้เจ้าบอกข้าว่าไงน่ะนิเนียร์
“เดี๋ยวน่ะนี่เจ้ากำลังบอกข้าว่าเจ้าไม่ได้ยินที่เจ้าเสือไร้มารยาทนี่พูดงั้นรึ”
“อ่า... ค่ะ”
เจ้าโง่...มีเพียงคู่หูเท่านั้นแหละที่จะได้ยินจิตใต้สำนึกของสัตว์ใต้พันธสัญญา เอ๋...แต่คงยกเว้นเจ้าคงหนึ่งน่ะที่ได้ยินข้า...
อันที่จริงข้าก็ไม่ค่อยแปลกใจนักหรอก เพราะว่า...ช่างเถอะ! พวกเจ้าจะรู้ไปทำไมในเมื่อมันก็ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับพวกเจ้าอยู่ดี
ข้าว่าเจ้าต้องมีอะไรปกปิดแน่ๆ เพราะครั้งแรกทีเจ้าเจอข้าเจ้าก็ไม่มีอาการตกใจให้ข้าเห็นแม้แต่น้อย แถมยังคุยกับข้าอย่างเป็นธรรมชาติอีก
“อ่า...ข้าว่าเจ้าคิดมากไปมั้งเจ้าเสือไร้มารยาท อีกอย่างน่ะข้าว่าคนที่ลึกลับมันน่าค้นหาดีออก”
...ยกเว้นเจ้าคนหนึ่งแล้วกัน...
เมื่อไม่มีอะไรแล้วนิเนียร์ก็นำข้าไปที่ห้องๆหนึ่ง ในห้องขนาดไม่เล็กเท่ารูหนูแต่ก็ไม่ใหญ่เท่าห้องคนรวยซะทีเดียว ในห้องมีเตียงสองชั้นว่างอยู่ริมหน้าต่าง ตู้เสื้อผ้าว่างๆวางอยู่ที่ท้ายเตียงพอเปิดตู้ได้และก็มีโต๊ะไม้ตัวหนึ่งที่คาดว่ายังคงใช้งานได้อยู่ อยู่เยื้องๆตู้ไป ตรงข้ามโต๊ะมีประตูที่ข้าคิดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ
“ถึงห้องนี้จะเก่าไปหน่อยแต่ก็พอจะใช้ได้ค่ะ พักผ่อนไปก่อนน่ะค่ะแล้วอีก 20 นาทีให้ไปตามแผนที่นี้ค่ะ”
นิเนียร์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้(เดาเป็นแผนที่)ให้พร้อมกับขอตัวไปทำงานที่ค้างให้เสร็จ
“แปลกแหะนึกว่าจะเริ่มงานเลยซะอีก”
ต้องผ่านการทดสอบการเป็นสมาชิกก่อนตั้งหากถึงจะมีโอกาสรับงานได้
“การทดสอบอะไร?”
ทดสอบว่าผู้ที่จะเป็นสมาชิกนั้นจะมีคุณสมบัติเพียงพอรึเปล่าที่จะเป็นสมาชิกขององค์กรส่งสารแห่งสามภพและเป็นคู่หูของสัตว์เทพเมฆาได้รึเปล่า
ในการแบ่งเป็นคู่หูของสัตว์เทพเมฆานั้นความสามารถของคู่หูคือสิ่งสำคัญมากในการปฏิบัติงานต่างๆ .ทั้งในการโจมตีหรือตั้งรับเพราะสำหรับสัตว์เทพเมฆาอย่างพวกข้าคู่หูเปรียบเสมือนเจ้านายที่พวกข้าต้องปกป้อง โดยมีเงื่อนไขคือต้องทำพันธสัญญากันเท่านั้น
“พันธสัญญาอะไรงั้นรึ”
พันธสัญญาคู่หู...เป็นพันธสัญญาที่จะเชื่อมจิตของเจ้านายและสัตว์จำพวกต่างๆไว้ด้วยกัน มีข้อพิเศษนั้นคืออย่างแรกคู่หูจะได้ยินจิตใต้สำนึกของกันและกัน อย่างที่สองสัตว์เทพเมฆาอย่างพวกข้าจะสามารถแปลงเป็นมนุษย์ได้
“อ่าฮะ งั้นก็คือการทดสอบครั้งนี้หมายถึงทดสอบว่าข้าจะสามารถเป็นสมาชิกได้รึเปล่าและจะสามารถเป็นคู่หูของเจ้าได้ใช่ไหม”
ถูกต้อง อันที่จริงเจ้าก็เข้าใจอะไรได้เร็วเหมือนกันนี่
“ข้าว่ามันต้องมีเงื่อนไขสักอย่างไหม ข้าสงสัยว่าทำไมสัตว์เทพเมฆาถึงต้องปกป้องเจ้านายด้วยล่ะ”
เพราะถ้าเจ้านายตายพวกข้าก็จะกลับร่างเดิมดังที่เจ้าเห็นอยู่นี่
“แล้ว...”
ข้าถามข้อสงสัยอีกมากมายที่อยู่ในหัวข้า บางทีก็ปะทะคารมกันบ้างเป็นบ้างครั้งจนเวลาที่เหลือหมดไปกับการถามตอบ (ทะเลาะ) เสียส่วนใหญ่
ข้าเดินตามทางในกระดาษจนมาหยุดที่ห้องๆหนึ่ง มาร์เอลบอกให้ข้าระวังตัวไว้เพราะไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะทดสอบข้าอย่างไรกันบ้าง ข้าตรวจสอบของต่างๆว่าเรียบร้อยรึยังแล้วข้าก็เปิดประตูเข้าไป ความรู้สึกแรกที่ข้าสัมผัสได้ก็คือไอเย็นที่แผ่ออกมาจากห้องจนแทบก้าวเท้าไม่ออก
มาร์เอลเดินเข้าไปราวกับไม่รู้สึกอะไรทำให้ข้าต้องเดินตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเข้าไปเห็นผู้ชายอายุแก่กว่าข้าราวๆเกือบ1,000ปีเห็นจะได้ ยืนพิงผนังห้องพลางกอดอก ผู้ชายคนนี้สูงราวๆ 180 เซนกว่าๆสีตาเหมือนกันกับผมสีน้ำตาลเข้มมีรอยสักเหมือนรูปงูที่คอ แต่งกายด้วยเสื้อผ้ามีระดับ เสื้อกล้ามสีดำเข้มทับด้วยเจ๊กเก็ตสีแดงสวย กางเกงเนื้อดีสีน้ำตาลเหลือบดำ ถุงมือสีดำและปลอกคอสีดำที่ถูกทำขึ้นอย่างดี ข้าจะไม่ตกใจสักนิดในเมื่อคนๆนี้เป็นถึงรัชทายาทที่ 10 แห่งราชวงศ์คริสเทียร์ร่า ไวท์ คริสเทียร์ร่า สงสัยว่าข้าไม่ควรจะเข้าใกล้คนๆนี้เสียแล้ว
“กร๊ากกกก....” = สายันห์สวัสไวท์ ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นด่านแรกสิน่ะ
“ดูเหมือนเจ้าจะตกใจน่ะ เจ้าเด็กใหม่”
“อ่า...ขอรับ”
ข้าขานรับอย่างตะกุกตะกัก เมื่อรัชทายาทไวท์หันมามองและทักทายข้า
ดูเหมือนเจ้าจะเจอด่านยากซะแล้วสิซินเซร์
“หมายความว่าไงเจ้าเสือเนรคุณ”
ตลอดหลายปีมานี้คนที่จะเป็นสมาชิกองค์กรไม่เคยรอดจากไวท์ได้เลยสักคน ถ้าเกิดไวท์เป็นคนทดสอบ
สงสัยว่าจะไม่ใช่งานหมูๆซะแล้วสิน่ะ
“ท่านคือไวท์ คริสเทียร์ร่า รัชทายาทที่ 10 แห่งราชวงศ์คริสเทียร์ร่าใช่ไหม”
“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะรู้จักข้า ใช่...ข้าไวท์ คริสเทียร์ร่า แต่ข้าสละราชบังลังค์ไปหลายปีแล้วหลังจากเข้าองค์กรมา”
ใช่จริงๆด้วย...คนๆนี้อาจจะ...
“เอาล่ะ...ข้าว่าได้เวลาแล้วล่ะ อย่างแรกจงบอกนามของเจ้ามาเจ้าเด็กใหม่”
“ข้า...ซินเซร์ซาร์โซเรซัส...เรียกสั้นๆว่าซินเซร์ก็ได้ขอรับ”
“ซินเซร์...เจ้ากับมาร์เอลโจมตีข้าพร้อมกันก็ได้ ถ้าเจ้าทำให้ข้าคุกเข่าลงได้ถือว่าเจ้าผ่าน แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เป็นผู้ส่งสาร”
ความคิดเห็น