boku wa VAMPIRE desu!!!(ผม! เป็นแวมไพร์ครับ!)

ลำดับตอนที่ #3 : boku wa VAMPIRE desu!!(ผมเป็นแวมไพร์ครับ!) :: chapter 2

Title :: boku wa vampire desu EP2
Writer :: InooZiiMmA

"ระ รุ่นพี่อิโน่"เสียงเล็กพูดขึ้นเมื่อใบหน้าคมที่ชนตนล้มหันมา
  ใบหน้าขาวรับกับผมดำที่ถูกซอยสั้นบวกกับดัดให้หยิกเล็กน้อย รับกับดวงตาคม ที่ฉาวแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ริมฝีปากสีชมพูอ่อนรับกับจมูกคม  ผิวกายทีขาวละเอียด ดูสมกับเป็นคุณชายตามบุคลิกยิ่งนัก
"ว่าไง  เอาขนมมาให้ไอยูโตะอีกละสิ หึ "ปากคมแสยะยิ้มอย่างดูถูก
"ยิ้มอะไร!!!"ไดกิเอง เมื่อเห็นรอยยิ้มหยามๆนั้น เจ้าตัวก็เดินเข้าหาร่างสูงตรงหน้า
"ก็...มันน่าสมเพชดีนี่ วิ่งตามคนทึ่เค้าไม่แยแส"ตาคมเหลือบมองร่างเล็กตรงหน้า
"หมายความว่ายังไง!!!"ทั้งๆที่เค้าเอางไม่ได้ปลื้มรุ่นพี่ยูโตะ แต่เค้าก็อยากรู้นี่ ว่าทำไม
"นายกับพวกชั้นน่ะ  มันคนละชั้นกัน"เสียงเหยียดดังขึ้น
"คนละชั้นได้ไงห้ะ  ก็ตอนนี้เรายืนอยู่ชั้นหนึ่งเหมือนกัน!!"ไดกิเริ่มเท้าเอวเถียงคนตรงหน้า
"นี่นายคงจะเข้าใจอะไรยากนะ"
"ยังไง!"
"พูดกับรุ่นพี่แบบนี้หรอ ไดกิจัง"เคย์เอื้อมมือไปจับหน้าเล็กนั้นเบาๆ
"แล้วยังไง!"
"เปล่านี่"เคย์ปล่อยคนตัวเล็กแล้วหันหลังเพื่อเดินขึ้นห้องเรียน
  เค้าแค่รู้สึกแปลกใจ ว่า คนตรงหน้านี่ ยืนเถียงเค้าแบบที่ไม่มีใครกล้ามาก่อน แถมยังจ้องตาเค้าได้นาน แถมยังไม่หวั่นไหวอะไรเลย เค้าจึงตัดสินใจถอยมาใชความคิด
"เดึ๋ยว ฝากนี่ให้รุ่นพี่ยูโตะด้วย"เสียงเล็กเรียกคนที่เดินหันหลังให้
"....."ร่างสุงหันมาก่อนจะกระชากถุงในมือเล็กแล้ยเดินจากไป
   ชริ ทำไมต้องเป็นไอโตะด้วยว่ะ  ...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ไดจัง อย่าไปเถียงรุ่นพี่สิ~"ด้านเรียวสุเกะเอง ทุกครั้งเค้าจะมาคอยแอบมองตอนที่ไดกิเอาขนมมาให้ยูโตะ เค้าอยากรู้ว่า ยูโตะจะทำหน้ายังไง แต่ทุกครั้ง ใบหน้าคมนั่น ก็ไม่มีปฎิกริยาอะไรเลย
"เฮ้อ~~"ปากเล็กถอนหายใจ ก่อนจะหันหลังแต่ทว่า า
"กึก"คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวเพราะคนที่เค้าฝากของไปให้ดันมายืนอยู่หลังเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"มาทำอะไรลับๆล่อๆตรงนี้ หืม?"เสียงต่ำดังขึ้น เค้าเห็นคนตัสเล็กยืนด่อมๆมองๆๆปที่เพื่อนอยู่นาน จึงอดสงสัยไม่ได้จึงเข้ามาดูใกล้ๆ
"อะ เอ่อ อ คะ คือว่า คือ"เรียวสุเกะที่ตอนนี้เขินจนทำอะไรไม่ถูกเอาแต่ก้มหน้า เมื่อเห็นจังหวะเหมาะๆ ก็รีบเบียงตัวเพื่ออหนี แต่ก็ช้ากย่าคนตัวสูง ที่เอามือมาล็อกไว้ ตอนนี้ หน้าคมนั้นอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ
"หืม ม ว่ายังไง"ใบหน้าคมเมื่อมองใกล้ๆ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กในพันธนาการเขินจนหน้าแดง
"คะ คือว่า ผม"
"หน้าคุ้นๆนะเรา ?"  เอ๋ หรือว่าเค้าจำเราได้ รุ่นพี่จำเราได้หรอ เรื่องวันนั้นก็จำได้หรอ ดีใจจัง
.
.
.
" ....กว้างจังที่นี่...."
"..หลงทางหรอ..."
"...ครับ..."
"....งั้นตามพี่มา ...."
"ขอบคุณครับ..."
".....ตั้งใจเข้าล่ะ   สอบครั้งนี้..."
"...ครับ ผมจะเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้...."
"...หวังว่าเราคงได้มาเป็นรุ่นน้องของพี่นะ ..."
   ภาพเก่าๆย้อนมาในความคิดร่างบาง วันนั้นเค้ามรที่โรงเรียนนี้ครั้งแรก เพื่อมาสอบ เเน่นอนว่า ที่นี่กว้างมรกจนเค้าเดินหลงทาง จนไปเจอกับคนๆหนึ่ง นั่นคือยูโตะที่อาสาพาเค้าไปส่งถึงหน้าห้อง ทั้งคำพูด และการกระทำนั้นยังคงตราตรึงในใจดวงเล็ก จนมันกลายเป็นความประทับใจ โดยที่คนตัวเล็กเองก็ไม่ทันตั้งตัว
  ยิ่งภาพนั้น ร่างสูงที่เอื้มมือมาขยี้หัวเค้าเบาๆ มันทำให้ความอ่อนโยนนั้น ซีมผ่านมาถึงใจดวงน้อยๆ~
.
.
.
"เอ่อ คือผม มารอเพื่อนฮ่ะ"
"หืม? เพื่อน?"ร่างสูงมองไปทางข้างหลังก็เห็นไดกิยืนเถียงกับเพื่อนสนิทอยู่
"..คือว่า ปล่แยผมได้แล้ว"
"..อย่าบอกนะว่าคนทึ่ฝากของมาให้คือนายน่ะ?"ร่างสูงมองที่ร่างบางตรงหน้า
"ห้ะ  เปล๊า~ ผมมาเป็นเพื่อนเค้าเท่านั้น"รีบปฏิเสธเสียงเเข็ง
"งั้นหรอ~ เสียดายจัง"
"....."เสียดายหรอ  พี่ยูโตะหมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ
"งั้นพี่ไปก่อนนะ"ร่างสูงละจากคนตัสเล็กก่อนเดินจากไปทิ้งความสงส้ยไว้ที่คนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงอยู่
...จำไม่ได้สินะฮะ เรื่องวันนั้นน่ะ ผมไม่เคยลมมันเลย....พี่ยูโตะที่ใจดี