ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 01 ; Crule male [ Jozis part : first love ]
CHAPTER 01
Cruel Male
พลั่ก !! ผลั่วะ !!
เสียงของการต่อสู้ยังคงดังต่อไป โดยมีผู้ห้ามคอยเอ่ยปากห้าม ทั้งๆที่เจ้าตัวยังคนนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนและจดจ่อกับสิ่งนั้น
“ ไอ้วินเชล! แกหุบปากไป!” เสียงโหดๆของ ‘โจซิส’ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ แต่สายตาก็ยังคงจ้องคู่ต่อสู้ตรงหน้า
“แล้วนายจะชกกับฟาริสให้ได้อะไรวะ ซิส !?” วินเชลปาหนังสือการ์ตูนทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะมอง ‘โจซิส’ ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เช่นกัน...เขาเกลียดการที่คนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอันไร้มารยาทที่สุด !!
“ก็มันมาหาเรื่องก่อน !” โจซิสตะโกนบอก แต่ตัวก็คอยโยกหลบหมัดของ ‘ฟาริส’ อย่างต่อเนื่อง ไม่งั้นถ้าพลาดล่ะก็...เขาคงเละแน่ๆ !!
“พูดดีๆนะเว้ย ! ไอ้ซิส !! เอ็งมาหาเรื่องข้าก่อน!” ฟาริสพูดขึ้น ก่อนจะยกขาขึ้นถีบหน้าท้องของโจซิส ทำให้โจซิสถึงกับโอดครวญ
ไอ้พวกเวรนี่มันจะทะเลาะกันอีกนานไหมวะ
ยูริลล์มองดูเงียบๆ เหมือนกันคิดว่า...ถ้าเข้าไปยุ่งล่ะก็...พวกนั้นคงพาลใส่เขาแน่ๆ!!
“ก็แค่มันขโมยหมวกแกไปทิ้งที่ชักโครกแค่นี้เนี่ยนะไอ้... !! ” วินเชลพูดยังไม่ทันจบ ก็ต้องโยกหัวหลบจากสิ่งมีคมที่ถูกปามาจากเจ้าของชื่อ
ปึก!
‘มีด’ ที่ถูกโจซิสปามาปักอยู่ที่กำแพง โจซิสพูดน้ำเสียงเหี้ ยม “หุบปาก !! หมวกนั่นมีค่าขนาดไหน แกจะรู้เหรอ!?”
ก่อนที่ทุกคนทั้งหมดจะได้ตั้งตัวก็มีขาจากบุคลนิรนาม(?) ถีบทั้งสามคนเรียงตัว!
“โอ๊ย! ใครถีบวะ!?” ทั้งสามหันไปมอง ก็พบ ‘ยูริลล์’ ที่ยืนดูอยู่คนเดียว...กำลังยิ้มให้อย่างอ่อนโยน(?)
“พวกคุณจะทะเลาะกันอีกนานไหมครับ? จะทะเลาะกันต่อก็ได้นะครับ...ตามสบาย..ผมไม่ฆ่าคุณหรอก!”
คำพูดกับการกระทำมันแตกต่างกันมากเลยนะ ไอ้ริล !
ทั้งสามคิดในใจ...มองแส้ในมือของยูริลล์ก็พากันหนาว ไม่กล้าเอ่ยปากออกมาสักคำอีก
“อ้าว..ไม่ทะเลาะกันแล้วหรอครับ?” นั่นไง..รอยยิ้มเทวดา(?)ของยูริลล์ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ทุกคนพากันส่ายหน้ารัว แล้วพากันคลานหนีคนละทิศ !! ประมาณว่า...
งานนี้ ตัวใครตัวมันเว้ย !!
และแล้ว...ก็ไม่เหลือแม้แต่เศษฝุ่น...เหลือเพียงยูริลล์ที่ยังยืนยิ้มเป็นเทวดา(?)ต่อไป
[ jozis part ]
หนุ่มผมเขียว ชุดสีเขียวทหาร หมวกสีเขียวทหาร (เขียวจนเหมือนเอเลี่ยน - -) เดินหนียูริลล์ออกมาอย่างวางฟอร์ม ว่าจะมาซักผ้า(???) เขาเดินได้มาถึงใต้ต้นไม้ ก็ล้มตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าที่ใต้ต้นไม้ทันที พลางมองไปที่ท้องฟ้า...มองนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า ก่อนจะยิ้มที่มุมปากที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนเห้นแล้วละลาย!
นกพวกนั้น...น่ากินชะมัด..หึหึ
เจ้าตัวก็หยิบมีดออกมาจากที่ใส่มีดด้านข้างของกางเกงตน เตรียมจะปาใส่นกพวกนั้น แต่แล้วก็...
หมับ !
“อย่านะ !! อย่าทำอะไรมันเลยนะ ! ฉันขอร้องล่ะ ! “เสียงหวานใสดังขึ้นข้างๆหูของโจซิส ทำให้คนตัวใหญ่ที่ดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์เนื่องจากมีคนมาขัดนั้นหันไปมอง ก็เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ผมยาวสีแดงเลือดเป็นเงาสวย น้ำตาคลอเบ้าที่ดวงตากลมโตของเธอ ทำให้โจซิสเผลอใจอ่อนไปเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวมรกตของโจซิสเริ่มฉายแววอ่อนลง
ไอ้บ้าซิสเอีย ! กับอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวมาขอชีวิตนกเนี่ยนะ !? อย่าปล่อยมันดิวะ ฆ่ามัน !
“ขอร้องล่ะ...นะ...อย่าทำอะไรมันเลย” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มมีน้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตา ทำเอาโจซิสทำอะไรไม่ถูก
เฮ้ย ! ไอ้ซิส !! เอ็งไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หว่า ! ใครมาขัดใจก็ฆ่ามันเลยดิวะ !
“ได้โปรด..สงสารมันเถอะ...”
โจซิสมองผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะแกะมือเล็กของผู้หญิงคนนั้นที่จับมือตัวเองที่ถือมีดไว้อยู่ออก
“เออ...ก็ได้วะ...นกตัวเล็กแค่นั้น...มันคงไม่อิ่มหรอก” โจซิสพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเก็บมีดใส่ที่ใส่มีดข้างกางเกง
ใจอ่อนจนได้สินะ...
โจซิสคิดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด...อย่างน้อย..เรื่องผู้หญิงนี่แหละ...ที่เราสู้ไม่ค่อยได้...ก็ดูแววตาของเธอคนนี้สิ เหอะ...
“ดีจังเลย...” หญิงสาวพูดออกมาอย่างโลกอก พลางยิ้มออกมาอย่างสดใส ทำเอาโจซิสหน้าแดงเล็กๆแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เออๆ ไปได้แล้วไป..เกะกะ !” โจซิสพูดพลางผลักผู้หญิงคนนั้นจนล้ม
“ขะ..ขอโทษ..” หญิงสาวคนนั้นพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
นี่เราทำอะไรลงไปวะเนี่ย !?
โจซิสคิดในใจก่อนจะเอามือลูบหน้าตัวเองแบบใช้ความคิด...
ช่างมันเถอะ...แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ...แกโชคดีไปนะเจ้านกบ้า...
คิดไป...โจซิสก็ขำกับตัวเองเบาๆ...แพ้อะไรไม่แพ้...ดันมาแพ้ผู้หญิง เหอะๆ เขาคิดพลางส่ายหน้าเบาๆ
สวบ...สวบ..
โจซิสหันควับไปทันทีที่ได้ยินเสียงคนเดินมาทางเขา ใครมาอีกวะ !? เมื่อกี้ผู้หญิง..ครั้งนี้คงไม่ใช่กระเทยนะ
“อะ..เอ่อ..นี่..” โจซิสมองอย่าง งงๆ ยัยนี้มาอีกทำไม? เมื่อกี้ผลักไปยังไม่เข็ดเหรอไงวะ? หรือต้องเอามีดกระซวกก่อน - -
“อะไร?” โจซิสถามเสียงเรียบ บ่งบอกว่าโคต รจะไม่อยากคุยด้วย(มั้ง?)
“เมื่อกี้..มะ..เมื่อกี้..ฉะ..ฉันขอโทษนะ...ที่มา..มาทำ...ทำให้เกะ...กะ...น่ะ..” เธอพูดพลางก้มหน้า ในมือเห็นดอกไม้ พร้อมกับมือที่เปื้อนดิน ทำเอาโจซิสมองงงๆ
“แล้วไง?”
เธอรีบยื่นดอกไม้ให้แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไร ทำเอาโจซิสตกใจไม่น้อย เขาก็ได้แค่รับดอกไม้ดอกนั้นมา แล้วหมุนๆเล่นในมือ...ก็แค่หวังว่า...เราอาจจะ..ได้เจอกันอีกล่ะมั้ง...
THANK YOU THEME BY `★APPLE PIE.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น