คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
“ คุณผู้หญิงค่ะ คุณชายฮิบาริก่อเรื่องอีกแล้วค่ะ “
“ อะไรนะ ฮิบาริก่อเรื่องอีกแล้วเหรอะ! “
“ ค่ะ คราวนี้ไปทำร้ายเจ้าชายเมืองข้างๆ “
“ ต๊ายยยย ลูกคนนี้ จะก่อเรื่องไปถึงไหนเนี่ย “ คุณหญิงกระทืบเท้ารัวไปมาเหมือนเด็กๆที่อยากได้ของเล่น
“ ใจเย็นๆนะค่ะ เดี๊ยวพื้นถล่ม “
“ แกกล้ามาสั่งข้างั้นหรอ ยัยน้ำ! “ คุณหญิงชี้หน้าแล้วด่าใส่คนรับใช้ที่ชื่อ ‘น้ำ’
“ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ “ น้ำรีบคานเข้ามากอดขาคุณผู้หญิงแล้วพูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“ ปล่อยได้แล้ว แกนิไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ฉันไม่น่าเก็บแกมาเลย ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง “ คุณผู้หญิงพูดอย่างอารมณ์เสีย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ไปเจอกับน้ำ...
มันเป็นเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อน ข้าได้ไปเจอเด็กคนนี้อยู่ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เด็กคนนี้ยืนร้องไห้เสียงดัง และข้าก็รู้สึกสงสารเลยรับไปเป็นคนรับใช้ในปราสาทอีกคน แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะบ้าและปัญญาอ่อนไปบ้าง เพราะเอาแต่พูดว่า ‘ฉันมาจากที่อื่น’ ‘ฉันอยากกลับบ้าน’ ‘ฉันข้ามมิติมา’ และอีกมากมายที่บรรยายไม่หมด แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่ข้าสงสัย ทำไมชื่อของเด็กคนนี้มันดูไม่เหมือนคนญี่ปุ่นเลยสักนิด..แต่กลับพูดภาษาญี่ปุ่นได้ฉะฉาน ชั่งน่าแปลกใจเหลือเกิน
“ อภัยให้ข้าด้วยนะค่ะ “ น้ำได้ปล่อยมือออกจากขาของคุณผู้หญิง และได้มานั่งคุกเข่าอ้อนวอนขอให้คุณผู้หญิงให้อภัยตน ที่ไปบังอาจสั่งท่าน
“ อืมๆ แล้วก็ไปตามฮิบาริมาด้วย...จะสั่งสอนสะให้เข็ด “ คุณหญิงได้ให้อภัยน้ำ และได้สั่งให้น้ำไปตามลูกชายของตนเพื่อสั่งสอนเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทอย่างจริงจังสักที เพราะว่าไม่มีวันไหนที่ลูกชายของตนจะไม่ก่อเรื่อง ชั่งเป็นเด็กที่เกิดมาเพื่อทำให้ผู้เป็นแม่ลำบากใจยิ่งนัก
“ ค่ะ “ น้ำพูดจบ ก็รีบวิ่งออกจากห้องของคุณผู้หญิงแล้วตรงไปสถานที่ ที่คุณชายฮิบาริอยู่
ก๊อกๆ
“ คุณชายฮิบาริค่ะ คุณผู้หญิงเรียกไปหาค่ะ “ น้ำเคาะประตูที่หน้าห้องๆหนึ่ง ที่มากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังมืดมนเช่นเดิมและยังมีกลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งเต็มไปหมด...
ชั่งน่ารังเกียจเสียจริง
“ ........ “ ความเงียบเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคุณชายฮิบาริ
“ งั้นข้าขอตัวก่อนนะค่ะ “ แล้วน้ำก็เดินจากไป พร้อมกับคิดไปด้วยว่า...
ทั้งที่เพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สิน หน้าตาและศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครสู้ได้ แต่ไฉนหัวใจถึงเลือดเย็นเช่นนี้
“ ท่านแม่ เรียกข้ามาทำไม “
“ ฮิบาริ ก่อนจะเข้ามาก็เคาะประตูหน่อยสิ “ คุณผู้หญิงดุลูกชายของตนที่เปิดประตูเข้ามา โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องเสียก่อน
“ บอกธุระของท่านแม่มาเถิด เหตุใดถึงเรียกข้ามา “ ฮิบาริไม่ฟังคำสั่งสอนจากผู้เป็นแม่ของตนเพราะตอนนี้ตนต้องการทราบถึงสาเหตุที่เรียกตนมา
“ ลูกไม่รู้หรือ ว่าทำไมแม่ถึงเรียกเจ้ามา “
“ ...... “ ฮิบาริเงียบลงและพลางคิดถึงสาเหตุที่ท่านแม่เรียกตนมา...
ท่านแม่ ข้าก่อเรื่องมาหลายต่อหลายครั้ง ข้ามิรู้หรอกว่าเป็นเรื่องใด
“ งั้นหรอ “ คุณผู้หญิงพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายของตนเงียบไปนานพอสมควร
“ ท่านแม่รู้หรอ ว่าข้าคิดเช่นใด “ ฮิบาริรู้สึกแปลกใจที่ท่านแม่ตอบเหมือนจะรู้ถึงความคิดของตน
“ รู้สิ เจ้าเป็นลูกแม่ แม่เลี้ยงดูเจ้ามานาน ข้าย่อมรู้นิสัยเจ้าเป็นอย่างดี “ คุณผู้หญิงพูดยิ้มๆ
“ ที่แม่เรียกเจ้ามาครั้งนี้ก็มิใช่เรื่องอื่นใด แต่เป็นเรื่องที่เจ้าไปทำร้ายคนอื่นยังไงเล่า “ พอคุณผู้หญิงพูดจบก็ทำให้ฮิบาริหน้าบึ้งทันที
“ ท่านแม่ ข้าคงต้องขอปฏิเสธ ข้ามิอาจทนได้ ถ้าข้าไม่ได้ฆ่าใครสักคน “ ฮิบาริพูดด้วยสีหน้าเรียบๆ
“ ทำไมลูกถึงโหดร้าย เพียงนี้ แม่ไม่เคยสอนเจ้าให้เป็นแบบนี้เลย “ คุณผู้หญิงอดไม่ได้ ที่จะต้องเสียใจ ที่ลูกชายคนเดียวของตนมีลักษณะนิสัยเช่นนี้
“ ...ข้าขอตัว และข้าจะไม่ยอมทำตามที่ท่านแม่บอกมาเด็ดขาด “ ฮิบาริพูดจบก็เดินออกจากห้องนี้ไป เหลือเพียงคุณผู้หญิงและน้ำที่นั่งมองคุณชายฮิบาริที่แสนเย็นชาและโหดเหี้ยมเดินจากไป
“ น้ำ..ข้าควรทำเช่นไร ถึงจะทำให้ฮิบาริเลิกนิสัยแบบนี้ “ คุณผู้หญิงหันไปถามความคิดเห็นจากน้ำ
“ ข้าคิดว่า เราควรหาเจ้าสาวให้คุณชายฮิบาริค่ะ “
“ อืมมมม เป็นความคิดที่เข้าท่า...ข้าพึ่งเห็นเจ้าฉลาดก็วันนี้สินะ “ คุณผู้หญิงเอามือไปลูบหัวน้ำ
“ ค่ะ “ น้ำรู้สึกดีใจ ที่ได้รับคำชมจากคุณผู้หญิงยิ่งนัก
ประกาศ จากท่านหญิงแห่งอาณาจักรฮิแลนด์ คุณผู้หญิงต้องการหาเจ้าสาวให้กับคุณชายฮิบาริ จะเป็นหญิงหรือชายก็ได้ ขอแค่มีความจริงใจและสามารถคุมคุณชายฮิบาริได้ เพียงเท่านี้ก็จะได้เป็นเจ้าสาวของคุณชายฮิบาริที่แสนจะหล่อและเย็นชา หากผู้ใดสนใจ โปรดติดต่อที่ประชาสัมพันธ์หน้าปราสาทฮิแลนด์...
“ กรี๊ดดดดด ข้าไปสมัครดีกว่า “
“ ข้าก็จะไปสมัครด้วยเหมือนกัน “
“ โห? น่าสนใจ ข้าจะเป็นเจ้าสาวท่านฮิสุดหล่อให้ได้เลย “ และคำพูดอีกมากมายของประชาชนในเมืองที่ได้มาเห็นป้ายประกาศแผ่นนี้ และนายเอกของเราก็เช่นกันที่ได้ผ่านมาเห็นป้ายประกาศแผ่นนี้
“ ...... “ นายเอกของเรื่องนี้ก็มิพ้นเคะสาธารณะ ที่ให้ใครต่อใคร’กด’ไปหมด...
เป็นป้ายประกาศที่ไร้สาระเสียจริง เพียงแค่หาเจ้าสาวถึงต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ หาเองมิได้หรือไง
“ รุ่นที่สิบ เราไปเก็บสมุนไพรที่ป่าเหนือกันเถอะครับ “
“ โกคุเดระคุง ข้าเคยบอกแล้วไง ว่าข้ามิได้ชื่อ ‘รุ่นที่สิบ’ แต่เป็น ‘สึนะ’ ต่างหากเล่า “ สึนะพูด แต่คำพูดที่บอกไปนั้นก็มิได้เข้าหูโกคุเดระสักนิด
เฮ้อออ ทำไมเล่า ข้าเป็นเพียง ‘อดีต’ ลูกของราชาที่ ‘เคย’ เก่งกล้า แต่ตอนนี้ก็แค่ ‘คนขี้เมา’ กับภรรยาที่เป็นชาวบ้าน ‘ธรรมดา’
“ แล้วเจ้า หายดีแล้วหรือ ถึงได้ออกมาจากปราสาทได้ “
“ หายดีแล้วครับรุ่นที่สิบ ข้าไม่ตายง่ายๆหรอก ถ้าตอนนั้นข้าไม่เผลอก็คงไม่ต้องมาบาดเจ็บ “ โกคุเดระพูดอย่างเคียดแค้นถึงสาเหตุที่ทำให้ตนต้องบาดเจ็บจนเฉียดตาย และมันทำให้ตนต้องพักอยู่ที่ปราสาทเป็นเวลานาน แถมมิได้เจอกับรุ่นที่สิบด้วย
“ อืม ถ้าเจ้าสบายดี ข้าก็โล่งใจเพราะยังไงเจ้าก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า “ สึนะพูดยิ้มๆ
“ ครับ.. “ โกคุเดระตอบ พลางคิดไปด้วยว่า...
ข้าเป็นได้เพียงแค่ ‘เพื่อน’ งั้นหรือ มากกว่านี้ไม่ได้รึ?
“ แล้วพวกเราจะไปเก็บสมุนไพรกันได้หรือยังล่ะ “ สึนะถาม
“ ครับ เดี๊ยวข้าพาไปนะ “ แล้วโกคุเดระก็จับมือสึนะให้เดินตามตนไป
“ โอ้โห!? สมุนไพรเยอะแยะเลย โกคุเดระคุง “ สึนะและโกคุเดระได้มาถึงป่าเหนือที่มีชื่อเสียงที่สุดของป่าสมุนไพรที่ เป็นอันดับต้นๆของอาณาจักรฮิแลนด์
“ เก็บไปเยอะๆเลยนะ จะได้เอาไปทำเป็นยาสมุนไพรแล้วเอาไปขาย “ สึนะพูดอย่างดีใจ ที่ได้เจอสมุนไพรหลากหลายชนิด
“ ครับ รุ่นที่สิบ...และก็ระวังตัวด้วยนะ แถวๆนี้มีสัตว์ที่ดุร้ายอยู่มาก “ โกคุเดระพูดเตือนสึนะ ด้วยความหวังดีและห่วงใย
“ อืมมมม ข้ารู้แล้วนา “
..ปราสาทฮิแลนด์..
“ คุณชายฮิบาริ จะไปไหนหรือค่ะ “
“ ข้าก็จะไปหาท่านแม่ เรื่องป้ายนั้นยังไงเล่า “ ฮิบาริกำลังเดินอย่างเร่งรีบเพื่อไปคุยถึงเรื่องการประกาศหาเจ้าสาวให้ตน...
ชั่งอารมณ์เสียยิ่งนัก ทั้งที่ข้าตั้งใจจะออกไปขย้ำเจ้าสัตว์กินพืช(คน)แถวๆป่าเหนือสักหน่อย แต่บังเอิญไปเห็นป้ายนี้ติดอยู่มันน่านัก ท่านแม่ทำแบบนี้ทำไม!
“ ท่านแม่ นี้มันเรื่องอะไร ทำไมถึงต้องหาเจ้าสาวให้ข้าด้วย “ ฮิบาริเดินเข้าไปในห้องของผู้เป็นแม่ของตน ที่ตอนนี้กำลังนั่งถักไหมพรมอยู่
“ อีกแล้วนะ แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เคาะประตูก่อน “
“ ท่านแม่! ตอบคำถามของข้ามาสะ!! “ ฮิบาริพูดขึ้นเสียงกับผู้เป็นแม่ของตน
“ ก็เพราะลูกเป็นแบบนี้ยังไงเล่า แม่ถึงต้องทำ “ คุณผู้หญิงพูดอย่างเอือมระอากับลูกของตน
“ แล้วทำไมท่านแม่ต้องหาเจ้าสาวให้ข้าด้วย ข้ามิต้องการ “
“ เฮ้ออออ ฮิบาริ ลูกก็ถึงวัยที่จะต้องปกครองบ้านเมืองแล้ว ลูกก็ต้องมีรัชทายาท ถูกไหม? “
“ ........ “ ฮิบาริเงียบลงเมื่อได้ฟังคำพูดของผู้เป็นแม่จบ
“ แม่เลยคิดว่าจะให้ลูก มีเจ้าสาวยังไงเล่า “
“ ท่านแม่ ข้ามิต้องการ ข้าหาเองได้ เพราะข้ามิชอบการถูกบังคับ “ ฮิบาริพูดอย่างโมโห
“ หาเองได้งั้นหรอ งั้นลูกก็หามาให้แม่ดูได้ไหมล่ะ “ คุณผู้หญิงพูดยิ้มๆอย่างมีชัย...
ดีเหมือนกัน ถ้าฮิบาริหาเองได้ แม่ก็จะไม่ต้องกังวลเรื่อง ‘ความรู้สึก’
“ ...ได้ ถ้าข้าหาได้ ท่านแม่จะไม่บังคับหรือทำอะไรต่างๆโดยที่ไม่ขอข้าก่อนใช่ไหม “
“ อืมม...ถ้าลูกหาได้นะ “ พอคุณผู้หญิงพูดจบ ฮิบาริก็ออกจากห้องนี้ไปอีกครั้ง
“ น้ำ เจ้าลองตามฮิบาริไป และสักเกตุด้วยว่าฮิบาริจะหาเจ้าสาวมาด้วยความจริงใจหรือไม่ เพราะข้าคิดว่าฮิบาริคงไม่มีทางที่จะหามาด้วยวิธีที่สะอาดเป็นแน่ “
“ ค่ะ “ แล้วน้ำก็แอบตามฮิบาริไป
“ ....... “ ตอนนี้ ฮิบาริกำลังคิดหาทางที่จะหาเจ้าสาวของตนอยู่...
ทำไมการหาเจ้าสาวถึงเป็นเรื่องที่วุ่นวายเสียจริง ทั้งที่ราชาของประเทศอื่น บางคนก็มิได้มีเจ้าสาวสักหน่อย
“ ข้าไปขย้ำพวกที่ป่าเหนือต่อดีกว่า เพื่อจะมีความคิดอะไรดีๆเกิดขึ้นก็เป็นได้ “ ฮิบาริพูดจบ ก็เดินไปที่หมายทันที
จบตอนที่ 1 ค่ะ
ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะ ป๊อปรู้สึกผิดในใจไงไม่รู้แหะ เฮ้อออ ไม่สบายใจเลย
ถ้าไม่ชอบที่ป๊อปลบเรื่องแล้วเขียนใหม่ หรือใส่รหัสบทความ(ตอนนี้แก้แล้ว) หรือลบเม้น
ที่คนอ่านเขาเม้นให้ ป๊อปก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ป๊อปก็พึ่งมาคิดได้ว่า เขาอุตสาห์เม้นให้แท้ๆ
แต่เราไปลบมันออก ก็เหมือนกับไม่รับน้ำใจที่คนอ่านเขาเม้นให้ ป๊อปผิดไปแล้ว TTOTT 
ป๊อปยอมรับผิดแล้ววว ได้โปรดเตะสับปะรดเถอะ(?)
ความคิดเห็น