คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : One Shot Story - อ๊ะ !
“คอยดูนะพี่นท ! แอปจะไม่มีแค่พี่นทแค่คนเดียวต่อไปแน่ๆ
คืนนี้แอปจะออกไปเที่ยวกับซิล จะไปๆๆๆๆ จะกลับบ้านตอนเช้าเลย
แล้วถ้าคืนนี้ใครชวนแอปไปไหน แอปจะไปแน่ๆ !!! คอยดู๊ !!!!!!!!!!!!”
ตึ้ง !!!!!!!!
อ๊ะ
123 Soul
“เอ้ยแอป ... สวยผิดปกติ...”
เสียงเพื่อนสาว ดังทักเธอขึ้นพร้อมกับตาลุกวาว ... คำชมที่มาพร้อมกับความจริงใจเว่อร์ๆนั่นเสริมสร้างความมั่นใจให้เธอขึ้นเป็นกอง !
เตรียมตัวตั้งนานฉันจะไปหาเธอ
เธอจะเป็นใครฉันก็ยังไม่รู้
ก็แค่รอดูว่าคืนนี้จะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หรือเปล่า ?
“ก็คืนนี้ไม่ได้แค่จะไปเที่ยวเฉยๆนี่นา... ไปเถอะซิล เสียเวลา”
ร่างระหงในชุดเปิดเปลือยหัวไหล่สีดำสนิทน่าค้นหา ... เดินยิ้มพริ้มเพราขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของเพื่อนสาวอย่างมาดมั่น สายตาเฉียบคมของเธอมองตรงไปเบื้องหน้าอย่างมั่นใจ ... ปล่อยให้สาวนักเที่ยวเจ้าของรถอย่าง ‘ซิลวี่’ แทบจะอ้าปากหวอเพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน... แค่โจรกลับใจอย่างแอปเปิ้ลยอมออกไปเที่ยวด้วยกันนี่ก็ยากแล้ว ยังจะมีเจตนาอะไรที่นอกเหนือจากการไปเที่ยว ด้วยหรือไง ?
“แอป ... แกเป็นอะไรหรือเปล่าอ่ะ ?”
และทันทีที่เธอพาตัวเองมาประจำตำแหน่งคนขับได้ คำถามก็ถูกส่งไปอย่างสงสัยสุดปรอท ซิลวี่เคลื่อนรถออกไปช้าๆ แหวกราตรีสีดำสนิทมุ่งหน้าไปยังแสงสีที่รอคอย ... แอปเปิ้ลมีเพียงรอยยิ้มบางเบาเป็นคำตอบ ... รอยยิ้มร้ายกาจที่ซิลวี่แทบไม่เชื่อสายตาเมื่อได้เห็น
มันหายไปนานจนน่าคิดถึง...
“แอป ! แกจะไม่เล่าให้ฉันฟังใช่ไหม ?”
ถามซ้ำอีกทีเผื่อตาฝาดไป... นี่แอปเปิ้ลคนเดิม ... คนเดิมๆเพื่อสนิทเธอ มันกลับมาแล้วจริงๆใช่ไหม ?
“ไม่รู้สิ ... อาจจะเล่าหรือไม่เล่าก็ได้”
คำตอบกวนส้นทรีน ... กับแว่นตากันแดดทรงโฉบเฉี่ยวที่อีกคนเลือกหยิบขึ้นมาป้องกันไฟถนนที่เจิดจ้า ยืนยันกับซิลวี่ชัดเจนว่าไอ้แอป ... สาวเปรี้ยวคนเดิมของเธอได้กลับมาแล้วจริงๆ ... เท่านั้นแหล่ะ เท้าที่กดคันเร่งอยู่เบาๆก็อัดแรงเข้าไปเต็มเหนี่ยว รอยยิ้มของซิลวี่ฉาบหน้าขึ้นมาบ้าง อย่างดีใจ ! ระคนตื่นเต้นไม่น้อย
สงสัยว่าคืนนี้ไอ้ซิลวี่จะดื่มสนุกขึ้นอีกเป็นกอง !
รักไอ้แอปจังโว้ยยยยยยย !!!!!
.
.
“ไอ้นท ... ไอ้นทเดี๋ยว มึงจะรีบไปไหน”
พอจรดเส้นปากกาลงปลายหัวตัวการ์ตูนตัวสุดท้ายได้ นักวาดการ์ตูนกิตติมาศักดิ์ก็ลุกพรวดพราดจากเก้าอี้เตรียมตัวกลับบ้านทันที ... นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มกำลังทำนทกระวนกระวาย ให้ตายเถอะ ! ป่านนี้คนขี้งอนจะเตลิดเปิดเปิงไปไหนก็ไม่รู้ ถ้าแอบหนีไปเที่ยวอย่างที่บอกเธอเมื่อเย็น เธอจะทำยังไง !
“พี่เนียร์ ! มึงรีบไปคุมเด็กมึงเหอะจริงๆ ป่านนี้ไอ้ซิลพาแอปหนีเที่ยวไปถึงอัลคาซ่าแล้วมั้ง งานอ่ะเก็บไว้ก่อนเหอะ หรือพี่จะอยู่ทำก็อยู่นะ นทไม่เอาและ หวงแอป !”
นทรวบข้าวของลงกระเป๋าสะพายพร้อมกับร่ายยาวให้คนบ้างานอีกคนได้สำนึกรู้บ้าง ... คิ้วเข้มขมวดเข้าหาจนแทบเป็นโบว์เส้นเดียว ตัวยังอยู่ออฟฟิศแต่ใจลอยไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว ... แค่คิดว่าแอปเปิ้ลจะกลับไปเที่ยวกลางคืนเหมือนเดิมเธอก็แทบทนไม่ได้ แล้วยังจะประกาศตัวพร้อมมีกิ๊กอีก ให้ตาย !
นั่นไม่ใช่คำขู่แน่ๆ นทรู้ตัวดี ! มันเกินคำขู่ไปแล้วแน่ๆ
มันคือคำเตือน ... และแอปเปิ้ลก็คงทำมันไปแล้วจริงๆ
“เอ้ยนท ไอ้อัลคาซ่านั่นมันอยู่พัทยาไม่ใช่เรอะ ?”
พี่ชายสุดบื้อกระพริบตาปริบๆถามกันชนิดที่นทตอบไม่ถูก ... คำถามที่ทำเอาคนหงุดหงิดยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่ เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเมนไอเดียของประโยคที่แล้วไม่ใช่คำว่า ‘อัลคาซ่า’ … แต่ทำไมอีกคนถึงได้ไปหมกหมุ่นอยู่กับคำนั้นได้ !
มือรุ่นน้อง แทบจะผาดลงไปบนศีรษะที่มีผมน้อยเส้นของรุ่นพี่ให้หายบื้อ ! ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจเพราะเพิ่งบวชมา เธอกระทืบพี่ชายคนนี้จมพื้นแน่ๆ
“พี่เนียร์ ! ถ้ามึงอยากหาเด็กใหม่ อยากเลิกกับไอ้ซิล มึงนั่งทำงานจนเสร็จอยู่ที่นี่ได้ .. แต่ถ้ามึงคิดว่าไอ้ซิลแม่งใช่แล้วจริงๆ ลุกขึ้นมาแล้วแต่งตัวไปกับนท ! ตัดสินใจเดี๋ยวนี้ !”
ดนตรีบรรเลงใจกำลังครื้นเครง
เจอใครบางคนเอาแต่กดมือถือ
และเธอนั่นคือคนที่อยากจะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ คืนนี้
แสงสีและเสียงเพลง ... เคยเป็นของชอบ ของโปรด เหมือนลมหายใจที่ขาดไม่ได้ ... แต่วันนี้ ทำไมมันกลับรู้สึกเบื่อบรรยากาศแบบนี้ชอบกล
เหล้าหึ่ง บุหรี่หึ่ง ... เสียงเพลงดังตึบตึบ อะไรก็ไม่รู้ ไม่น่าอภิรมย์สุดๆ!
“นี่ แม่คนเสน่ห์แรง... แกรับเหล้ามาแก้วที่ร้อยและ ยังไม่ได้แจกเบอร์เลยนะ”
ไอ้คนมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่ยังทำเหมือนคนโสด เดินผ่านตัวคนนู้นคนนี้ทีอย่างเซ็กซี่ มาเท้าคางแปะถามเธอที่โต๊ะตัวกระจิริด ... มันแทบไม่ว่างเพราะเต็มไปด้วยแก้วเหล้าหลายสีที่มีที่มาต่างๆกันมากมาย
สิ่งที่มันเหมือนกัน คือมันมาจากร้านเดียวกัน และมัน ... ทำให้คนอย่างเธอ เมาได้เหมือนกัน
“อยากกินล่ะสิ”
แอปเปิ้ลถามย้อนอย่างรู้ทัน เสียงเบาๆคงไม่ได้ยินกันแน่ๆ เธอจึงใช้เสียงตะโกนให้ซิลวี่ได้หัวเราะหัวไห้... ถามเพราะเห็นเพื่อนสาวเธอจ้องแก้วแอลกฮอลล์ตาเป็นมัน ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่เห็นลูกกวาดสีสวยเรียงราย ... สาวเซ็กซี่พยักหน้าหงึกหงัก กระพริบตาปริบๆขอความเห็นใจเธอจนอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุด
“อยากมากก ..”
แถมยังตออกย้ำด้วยคำพูด และกิริยายกแขนปาดน้ำลายที่เกือบจะไหล
“ฮ่าๆๆๆ ทุเรศ ...”
แอปเปิ้ลเลยชมเพื่อนสาวคนสนิทพร้อมกับยกแก้วเหล้าหนึ่งใบให้ซิลวี่อย่างนึกขำ ... พริบตาเดียว มืออีกคนก็ฉวยมันไปซดให้หายไปภายในพริบตา และแก้วที่สองสามและสี่ ก็ตามมาติดๆจนเจ้าของแก้วทั้งหมดใจหาย
แอปเปิ้ลกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ ... ไม่ใช่เพราะอยากกิน แต่เพราะอยากห้ามแต่ไม่รู้จะปรามมันยังไง
“ซิล ... แก หนักไปป่ะ ?”
จาก ‘เกือบสิบแก้ว’ ... เวลาแค่ไม่ถึงห้านาที เพื่อนสาวสุดเซ็กซี่ของเธอก็ทำให้มันเหลือแค่ ‘เกือบแก้ว’ ได้อย่างไม่ยากเย็น ... แอปเปิ้ลใช้เสียงหวิวๆของเธอถามเพื่อนอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อสายตา
ซิลวี่ยิ้มกว้าง ... ในหัวเริ่มหนักๆแต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่านั้น เธอได้ยินแอปเปิ้ลพูดไม่ชัดนักหรอก แต่อ่านปากเอาก็พอเข้าใจ
แอปเปิ้ลถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความไม่สบายใจ ... มือเรียวสวยช้อนแก้วใบนึงขึ้นมาพลิกคว่ำเพื่อพิสูจน์ ว่าเธอไม่ได้โดนความมืดหลอกตาให้เชื่อว่ามันหมดแก้วจริงๆ
... ให้ตายเถอะ ! ไม่เหลือร่วงสักหยด
“เอ้ย ... ของฟรี ให้เหลือได้ไง นี่แก้วสุดท้ายแกเอาไป แกต้องกินบ้างเพราะมันของแก”
ไอ้ลำยองแสนเซ็กซี่... ดันแก้วเดียว แก้วสุดท้ายที่เหลือน้ำเมาสีอำพัน มาจ่อตรงหน้าเธอพร้อมกับตะโกนคำสั่งที่เหมือนจะฉุดกันลงนรกแท้ๆ ให้แอปเปิ้ลได้ปฏิเสธเสียงหลง
“ไม่เอา... คืนนี้ไม่ได้มาเมา แกเอาไปเลยไอ้ซิล ฉันยกให้”
แอปเปิ้ลดันแก้วเดิมนั่นคืนเพื่อนรัก ... ด้วยความตั้งใจจริงว่าคืนนี้จะไม่ยอมให้น้ำเมายี่ห้อไหนร่วงลงกระเพาะเด็ดขาด
ถึงตั้งใจจะประชด ‘แฟน’ ตัวเองด้วยการเมาให้ปลิ้น หรือลากใครไปให้อีกคนได้อารมณ์ขุ่นเล่นๆ จะได้มองเธอมีคุณค่าน่าสนใจขึ้นบ้าง แต่เอาเข้าจริงเธอก็ไม่กล้าสักอย่าง เหล้าไม่กล้าแตะ กับใครเธอก็ไม่กล้ามอง ได้แต่ฟังเพลงเสียงดังแล้วก็รอคอยเวลากลับบ้านอย่างเบื่อหน่ายที่สุด
ไม่สนุกเลยสักนิด ...
แต่เธอไม่เงยหน้ามองสักที ... ปล่อยเราให้คิดไปไกล
“นี่แกยังตั้งใจจะหากิ๊กไปประชดพี่นทอยู่ปะ ?”
ตึ้งง !!!!!
คำถามตรงประเด็นทำเอาแอปเปิ้ลสะดุ้ง ... ไอ้ซิลเพื่อนรักกระดกเหล้าแก้วสุดท้ายแล้วถามเธอได้อย่างบาดใจที่สุด บ้ามาก ! ไอ้ซิลวี่เพื่อนเลว !!!!! เธอยังไม่ได้ปริปากอะไรสักคำแต่มันอ่านเธอได้ทะลุปรุโปร่งไปหมดแล้ว ...
“ทำไมแกรู้ทัน ?”
ถามกลับอย่างเพลียๆ ... โอ๊ยย เพื่อนแบบนี้น่ากลัวมากๆ !!!
“สงสัยตั้งแต่แกโทรมาชวนเที่ยวและ ... แล้วดูแกแต่งตัวดิแอป แปลงกายเป็นสาวฮอตในชุดดำขนาดนี้ ไม่บอกก็รู้ว่ะว่าเจตนาอะไร !”
ซิลวี่ว่าเข้าอย่างใส่อารมณ์ สะบัดคอไปมาอย่างเพลียๆกับความคิดไม่โตสักทีของเพื่อน ... ยอมรับเลยว่าวินาทีแรกที่ได้รับสายร้อนๆจากเพื่อนรัก หัวใจคนชอบเที่ยวก็ลิงโลดจนแทบกระเด็นออกจากอก .. ยิ่งเห็นเสื้อผ้าหน้าผมออปชั่นพร้อมของไอ้เพื่อนรักแล้วก็ยิ่งดีใจ วาดฝันถึงความสนุกสุดเหวี่ยงที่ไม่ได้สัมผัสมาสักปีสองปีอย่างมีความสุขเต็มอก
เหยียบมิดมาเพื่อพบกับแสงสียามราตรี ... ที่เธอจะยึดเอามันมาเป็นของเธอให้หมด กี่ฟลอร์ กี่ดริ๊งค์แม่จะซัดให้เรียบ เคลียร์ให้เละ !
แต่พอมาถึงก็ถึงได้รู้ .. ว่ามันไม่ได้มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนสักนิด
“ไม่เกี่ยวกันนี่ แกลองเดาดูสิว่าฉันมองใคร ?”
แอปเปิ้ลปัดความรู้สึกซึมๆให้หลุดออกจากสีหน้า ... แล้วก็ปั้นรอยยิ้มทะเล้นกับคำถามที่คนไม่สวยถามไม่ได้มาถามเพื่อนสาวให้ช่วยกันคิด ดวงตาซุกซนกวาดมองไปตามมุมโต๊ะมืดที่วับแวมไปด้วยแสงไฟหลากสีอย่างพยายามคึกคัก ... ใครก็ช่างดูดีไปหมด ความมืดอำพรางทุกสิ่งทุกอย่างจนบางทีก็น่ากลัว
แต่มีหนึ่งคนที่นั่งจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ ... มองแต่เธอและไม่มีวี่แววว่าจะส่งสิ่งใดมาเป็นเครื่องช่วยสานสัมพันธ์ ไม่มีแอลกฮอลล์สักแก้ว ไม่มีแม้แต่โน้ตสักแผ่น ที่จะทำให้เธอแน่ใจว่าใครคนนั้น มองเธออยู่จริงๆ
“เกิร์ลหรือบอย ?”
ซิลวี่ถามพร้อมกับใช้ปลายนิ้วเขี่ยแก้วเหล้าอย่างเซ็งๆ ไม่ยอมหันมองตามสายตาแอปเปิ้ลเพราะกำลังจะเริ่มใช้ความสามารถในการเล่นเกมส์เก่าๆที่เคยสนุก พยายามบิลท์ตัวเองให้มันส์ตามเกมส์แต่ฟีลก็ไม่ค่อยไป ... พยายามจะเชื่อว่าไอ้แอปกำลังมีความสุขจริงแต่ก็เชื่อยาก ด้วยรู้ดีว่าตั้งแต่มีแฟนคนนี้มา แอปเปิ้ลแปลงร่างไปเป็นคนดีขนาดไหน
แค่หกโมงก็ขังตัวเองอยู่ในบ้านกับพี่นททั้งคืน...
บุหรี่ที่เคยได้กลิ่นกันจนชินจมูก กลายเป็นสิ่งเหม็นโฉ่ เหล้ากลายเป็นสิ่งของต้องห้ามที่เหมือนกินแล้วจะกลายเป็นสัตว์ประหลาด
ไม่มีกิ๊ก ไม่มีใคร ...
เช้าตื่นขึ้นมาทำงาน เย็นก็กลับบ้านทำอาหารดูแลพี่นทราวกับศรีภรรยาปรนนิบัติสามี ...
ถามจริง !
ใครจะไปเชื่อว่ามันจะกลับเป็นไอ้แอปคนเดิมได้ ... เพราะมันไม่เหลือเค้าแม่สาวโซฮอตนั่นอีกแล้ว
ไม่ ! แม้! แต่! นิด! เดียว !!!!!!!!!!!
“ไม่รู้สิ... แต่คิดว่าผู้หญิง”
อย่าทำเย็นชาแล้วไม่มองตากันอยู่แบบนี้
โปรดเถอะคนดีให้ฉันและเธอได้ชิดใกล้
“นั่งด้วยคนนะ...”
แอปเปิ้ลคิดว่า ... ถ้าเธอรอคนขี้เก๊กคนนี้ เป็นฝ่ายเริ่มต้นสานสัมพันธ์กับเธอเอง รอถึงมะรืน มะเรื่อง ชาตินี้ หรือชาติหน้าก็คงไม่ได้คุยกัน ... ผลสุดท้ายอาจคาใจจนถึงวันตาย
เธอเองไม่ชอบอยู่แล้วเรื่องคาใจแบบนี้ ... คนสวยที่มั่นใจว่าตัวเองสวยเต็มที่ จึงย้ายเรือนร่างอรชรจากโต๊ะเล็กๆแคบๆ มาเป็นโซฟาตัวกว้าง ข้าง ... คนคนนั้น ... แทน
“นั่งสิ”
เสียงหวานใสที่ได้ยินแล้วต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ... สองคำสั้นๆแต่พาให้แอปเปิ้ลซวนเซ ลมหายใจไหลวนไม่ทั่วท้องปั่นป่วนไปหมด ความคุ้นในน้ำเสียงทำเอาจิตใจเตลิดเปิดเปิง ให้ตาย ผู้หญิงคนนี้ช่างชวนให้คิดถึงอีกคนจนใจหาย...
คนที่ป่านนี้คงกำลัง...
“แอปเปิ้ล อย่างอนกันเลยน่า ต้องส่งคอลัมน์มะรืนแล้วอ่ะ ยังวาดการ์ตูนได้ไม่ถึงครึ่งหน้าเลย...”
นั่งจูจุ๊บกับตัวการ์ตูนกระโหลกกะลา สวีทหวานกับงาน ... ไม่สนใจแฟนที่กำลังจะแล้งตายเหมือนต้นไม้ขาดน้ำสักนิดเดียว
ฮึ ! คิดแล้วก็อารมณ์เสีย ดูเอาสิ ... เธอหนีมาเที่ยวถึงที่นี่ยังไม่คิดจะโทรหาสักคำ
“ที่นี่เพลงเพราะดีนะคะ...”
นั่งฟังมาตั้งนานก็เพิ่งจะเพราะเพลงแรกนี่แหล่ะ !
แอปเปิ้ลนึกขอบคุณเพลงใหม่ที่เพิ่งเปิดได้สักนาที ... เพราะมันช่วยเปิดประเด็นใหม่ให้เธอได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจนัก เธอไม่ต้องโกหกว่าเพลงที่นี่เพราะทั้งๆมันออกจะห่วยแตกสิ้นดี ... คนข้างตัวยังคงนั่งนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะสานสัมพันธ์ต่อ ยังคงเอาแต่จ้องเธออย่างน่ากลัว ...
จนเธอต้องฉีกยิ้ม ชวนเปิดประเด็นใหม่ เช่นที่พูดไปแล้วข้างต้น ...
ชมเพลงที่เพิ่งจะเพราะแค่เพลงเดียวจริงๆ
“เพลงเพราะ ... แต่ถ้าได้ฟังเงียบๆที่บ้านคงเพราะกว่า”
คนขี้เก๊กที่ยังคงจ้องเธอนิ่ง ส่งเสียงขุ่นบอกกันอย่างไม่สบอารมณ์นัก ... ทำเอาคนได้รับคำตอบถึงกับเหวอ เพราะไม่รู้ว่าเธอไปเผลอทำอีกคนขุ่นข้องใจด้วยเรื่องใด ... กิริยาที่เธอได้รับ สายตาขุ่นๆแบบนั้น คำพูดที่ฟังยังไงก็เหมือนดุกันอยู่ตลอดเวลา ทำเอาคนที่มั่นใจในเสน่ห์ตัวเองเกินร้อยใจหายวูบ ... เธอสวยไม่พอหรือไงกัน ?
ตาแวววาวตวัดหนีจากเธอพร้อมเมินไปอีกทางอย่างที่ดูออกง่ายๆว่าคงไม่พอใจกัน ... ให้แอปเปิ้ลได้กระพริบตาปริบมองตามอย่างรู้สึกแย่ ... คนสวยที่มั่นใจตัวเองมาเสมอ ถอนหายใจทิ้งอย่างหนักอกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ! ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเมินเธอแบบนี้เลยให้ตาย นอกจากใครคนนั้นคนเดียว
หึ ! ไม่ต้องสงสัยหรอก ! จะใครซะล่ะ ก็ไอ้คนที่กำลังบ้างานวาดการ์ตูนไร้สาระอยู่ที่ออฟฟิศนั่นล่ะ!
นอกเหนือจากพี่นท ! ก็มีแม่คนนี้อีกคน !!!!!!!!!!
เชอะ เมินกันขนาดนี้ ... ถึงแม่จะดูดีมีเสน่ห์แค่ไหนก็จะไม่สนใจแล้วนะคะ
“จะยังไม่กลับบ้านใช่ไหม ?”
คำถามแปลกที่มาพร้อมกับการประชิดตัวแบบฉับไวของอีกคน ... ทำเอาแอปเปิ้ลที่ยังคงสับสนกับความสวยของตัวเองอยู่ถึงกับผงะ เนื้อตัวของอีกคนที่แนบชิดกันในเวลาเสี้ยววินาที หัวไหล่ที่เบียดเธอจนแทบจะบดให้ชิดกันไม่มีที่ว่าง และสายตาที่จ้องกันไม่ห่างสักเท่าไรเลย ... กำลังทำแอปเปิ้ลเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง คนสวยยืดแขนไปด้านหลังเพื่อพยุงตัว ... อย่างน้อยๆ ไม่ให้ต้องเอนหลังล้มไปให้ขายหน้าได้ง่ายๆ
สายตาคู่นั้น จ้องเธอเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังดุเด็กตัวน้อย ... มันทำให้ลมหายใจแอปเปิ้ลขาดห้วง ใจโหวงเหวงไปด้วยสัญชาตญาณบางอย่างที่คืบคลานมาเตือนเธอให้รู้ตัวโดยไว
“แอปเปิ้ล... พี่ถามทำไมไม่ตอบ”
จบเสียงเรียกชื่อที่ดุกันจนเป็นนิสัย ... แอปเปิ้ลก็รู้แจ้งแก่ใจทันทีว่าทำไมแค่สายตาคู่นั้นจึงทำให้เธอสนใจนัก ! ลมหายใจที่อยู่ไม่ไกลห่างกัน ... เนื้อตัวที่ถาโถมมาหากันจนแนบชิด ทั้งหมดเป็นองค์ประกอบชั้นดีที่ทำให้หัวใจโหวงเหวงของแอปเปิ้ลผลักอารมณ์ให้มีน้ำตา...
มันซึมๆ จวนเจียนจะไหล ... หากแต่อีกคนก็ยังเร่งมันให้ถาโถมผ่านทำนบน้ำตามาจนได้
“จะร้องไห้ทำไมน่ะ ?”
ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างใจร้าย ... ที่ไม่แม้แต่จะปลอบ แถมยังเอาแต่จะดุกันลูกเดียว!
หากผ่านคืนนี้แยกย้ายกันไป โดยยังไม่ทันเปิดใจ
และทีนี้ แล้วฉันจะอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ กับใคร
“คนใจร้าย..”
แอปเปิ้ลว่าเข้าให้พร้อมกับเริ่มปล่อยน้ำตาให้ไหลลงอาบแก้มเรื่อยๆ ... ทั้งน้อยอกน้อยใจ เสียใจ และเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก ขอโทษเถอะที่ต้องร้องไห้ ... แต่มันน่าอายชะมัด สุดท้ายแล้วชีวิตเธอก็ไม่เคยหลงใครจนเป็นฝ่ายต้องเดินหน้าเข้าหาแบบกับพี่นทคนนี้เลย ... สุดท้ายแล้ว ทั้งชีวิตเธอ ก็ไม่เคยมีใครที่จะเมินกับเธอได้เท่า ... คนใจร้ายคนนี้เลย
พี่นท ... เป็นพี่นทจนได้ที่มาขโมยหัวใจเธอไปในค่ำคืนนี้ !
มีแต่ผู้หญิงคนนี้ ที่เธอต้องเป็นฝ่ายตามง้อขอความรักเอาเองอยู่เรื่อย
และก็มีแต่ผู้หญิงคนนี้ ที่เอาแต่เมินเธอ ทิ้งเธอ ทำให้เธอเสียเซลฟ์จนไม่มั่นใจ ... อยู่เรื่อย
“พี่ก็มาหาแล้วไงแอป... อย่ามองพี่เหมือนเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นได้ไหม ?”
คนใจร้ายยังคงรักษาระยะประชิดเอาไว้ แต่เปลี่ยนอิริยาบถเป็นรั้งตัวเธอเข้าแนบกาย และส่งเสียงกระซิบชิดลมหายใจ ... คำขอร้องที่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า ยิ่งทำเอาแอปเปิ้ลมีน้ำตาเข้าไปใหญ่ ดูเอาสิ ... ผู้หญิงใจร้ายแบบนี้ เธอหลงรักเข้าไปได้ยังไง
ขนาดคิดจะนอกใจ ... ขนาดคิดจะมองหาใครใหม่ แต่สุดท้าย ก็ยังเป็นได้แค่คนเดิมๆที่เธอหนีไปไหนไม่ได้..
ตกหลุมรักซ้ำๆอยู่กับคนเดิม ... แค่คนเดียว
“ทีเมื่อกี๊ยังพูดดีกับพี่อยู่เลย .. แค่พี่กอดหน่อยทำไมร้องไห้ซะได้ หืม?”
มือข้างนึงยังโอบประคองเธอแนบกาย แต่มืออีกข้างกลับเลื่อนมาบีบจมูกเธอแล้วบิดมันไปมาอย่างหยอกล้อและหมั่นเขี้ยว ... หึ ! ทำกับเธอแบบนี้ พี่นทจะให้เธอทำหน้ายังไง เธอจะทำยังไงได้นอกจากต้องหยุดร้องไห้แล้วฉีกยิ้มคืนไปให้ ... เธอต้องหยุดร้องทั้งที่ในใจอยากร้องจะตาย !!!
ไม่ว่าเธอจะงอนแค่ไหน แค่มากอดมาใกล้เธอ ก็ต้องหายทุกทีไป..
จนพี่นทเคยตัว…
“ก็ตอนแรกไม่รู้นี่นา ว่าเป็นใคร”
และเธอก็เคยชินที่จะร้องไห้ซบอกพี่นทอย่างไม่อาย .. แอปเปิ้ลสะอึกสะอื้นเอาทุกหยดน้ำตาให้มันซึมหายไปกับเสื้อผ้าวับแวมแบบนั้น มือที่ไม่ว่าวาดไปทางไหนก็พบแต่กับเนื้อนวลโผล่พ้นเสื้อผ้าออกมาอยู่ร่ำไป ทำแอปเปิ้ลเผลอไผลเลื่อนไล้ไปมาอย่างเพลิดเพลิน ...
ใครจะมองเธอหรือเปล่าเธอไม่รู้ ... เพราะเธอไม่ได้มองใคร
“แอปเปิ้ล นี่ตกลงคิดจะนอกใจพี่จริงๆใช่ไหม ?”
พี่นทที่สวยและเซ็กซี่เหลือเกินในค่ำคืน หยุดมือเธอเอาไว้แล้วถามกันเสียงเข้ม ... พร้อมกับดันตัวเธอออกมาจ้องตากัน สองมือก็บรรจงจับไหล่เธอเอาไว้แน่น ... ไม่ได้ยี่หระกับน้ำตาเธอที่ยังไม่ยอมแห้งลงสักนิด เสียงดุดันถามกันราวกับจะให้เธอตอบปฏิเสธ ... ซึ่งนั่นแปลว่าเธอโกหก
แอปเปิ้ลยกหลังมือตัวเองขึ้นปาดน้ำตา ... น้ำตาที่หยดลงแบบไร้ความหมาย และไม่ได้สร้างอารมณ์ใดใดให้ใคร
พยักหน้าหงึกหงักให้อีกคนบีบไหล่เธอจนแน่นเข้าเรื่อยอย่างโมโห แอปเปิ้ลขยับตัวเล็กน้อยอย่างอึดอัด ... แต่ก็ยังส่งคำถามด้วยดวงตาหวานใส
“แล้วสุดท้ายแอปทำได้ไหม ?”
พอหยุดร้องไห้ ! ก็ทะลึ่งได้ทันทีเลย ให้ตาย!!!
นทอยากจะยกมือขึ้นปิดตาสาวฮอตตรงหน้านัก ... แอปเปิ้ลจงใจลากสายตาไปทุกที่บนเนื้อตัวของเธอ จ้องผิวใสใสของเธอผ่านความมืดที่วาววามจนเร้าใจ... ถ้าลวนลามเธอผ่านสายตาเธอได้ ตอนนี้เธอคงเปลือยไปทั้งตัวด้วยสายตาคู่นั้นแล้วแน่ๆ ! ไม่รู้สิ บางทีเธออาจคิดผิดที่แต่งตัวมาแบบนี้ แต่มาที่แบบนี้ จะให้เธอใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์อย่างที่เป็นได้ยังไง
ถึงมันจะอันตราย เสี่ยงต่อความปลอดภัยทางร่างกาย... และหัวใจของเธอก็เถอะ
“คิดจะนอกใจพี่ ไม่รักพี่แล้วใช่ไหม เอ้ย ! อ ...แอป !”
ถามไม่ทันจบประโยค ... คนตรงหน้าก็พามืออุ่นมาทาบลงกลางแผ่นหลังเธออย่างชวนสะดุ้ง ... และมันไม่เคยจบลงแค่นั้น เมื่อแอปเปิ้ลยังคงยิ้มพราย ดันเนื้อนวลให้ชิดใกล้และแนบหน้าเข้ากับเธออย่างไม่คิดจะเว้นระยะห่าง ... นิ้วน้อยไล้วนเรื่อยขึ้นมาจากแผ่นหลังถึงปลายท้ายทอยอย่างย่ามใจ ... สุดท้าย มันก็กลายเป็นเธอที่ร่วงลงไปอยู่ในกำมือแอปเปิ้ล อย่างที่ไม่มีวันจะหลีกหนีไปได้
ริมฝีปากอุ่นชื้น ไล่สัมผัสตั้งแต่ข้างแก้มขึ้นมาถึงหน้าผาก ... นทไม่รู้ว่าเนื้อตัวเธอจะเปื้อยรอยลิปสติกไปอีกกี่แห่ง แอปเปิ้ลจึงจะพอใจ
“พี่นทมาได้ยังไงคะ...”
ถามกันด้วยสุ้มเสียงที่ฟังก็รู้ว่าแทบไม่ได้สนใจจะเอาคำตอบเลย ... บางที นทก็อย่างจะหลบสายตา และเลี่ยงการกระทำนี้ ... ถึงที่นี่จะมืด ถึงโซฟาจะนุ่ม ถึงอารมณ์เธอจะถูกจุดจนติด ... แต่มันก็โจ่งแจ้งเกินไป ไม่ได้ ! เธอจะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อเกินกอดในผับในบาร์แบบนี้ไม่ได้
ทนไม่ได้....
“กลับบ้านกันเถอะ...”
นทเผลอฉกวูบเข้าที่ริมฝีปากอีกคนจนได้ ... อารมณ์เผลอไผลที่ควรจะเฉียดโดนเพียงครู่เดียวแต่แอปเปิ้ลก็ยังรั้งเอาไว้เสียเกินนาน นทสูญเสียอิสรภาพทางคำพูด ทางความคิด หรือแม้การกระทำ เธอก็ขยับอะไรไม่ได้เลยนอกจากเลื่อนลิ้นไปตามที่อีกคนนำทางต่อไป
เธอโดนจูบ ... โดนขโมยไปแล้วซึ่งทุกๆจังหวะความคิด จังหวะลมหายใจ
“ไม่อยู่ฟังเพลงต่อเหรอคะ ?”
เธอไม่ต้องพูดอะไรให้มากมาย
ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างให้อารมณ์มันพาไป
“แอปอยากฟังเหรอ ?”
หากไม่ได้มีเสียงเพลงตึบๆดังเตือนกันเป็นระยะ นทคิดว่าเธอยังคงหลับลึกอยู่ในความฝันอันแสนหวาน คงคิดว่าเธอยังแค่ละเมอเพ้อพก ตกอยู่ในห้วงความรู้สึกหนึ่งที่แสนล้ำลึก ตราตรึกในความทรงจำเกินกว่าครั้งไหน ...
จูบที่แสนออดอ้อน พาให้ใจสั่นหวั่นไหวจนไม่รู้ว่ามันกลั่นกรองลมหายใจได้ไหม ... มันพิเศษกว่าทุกครั้งที่อีกคนมองเธอเหมือนเป็นคนใหม่ มองเธอเหมือน เธอไม่ใช่พี่นทใจร้ายคนเดิม ที่รังแต่จะพาเรื่องเสียน้ำตามาให้..
“ก็อยาก แต่อยากฟังเสียง อ๊ะ ... ของพี่นทมากกว่า”
เสียงหัวเราะล้อเลียนกันท้ายประโยคของคนทะเล้น... แอปเปิ้ลปล่อยเธอให้ได้เห็นอิสระอีกประเดี๋ยวเดียว ... เธอก็ถูกยึดครองทั้งเนื้อทั้งตัวด้วยสัมผัสที่รัดรึงอารมณ์เกินกว่าครั้งไหน มือเรียวเลื่อนไปตามเรียวขาเธอ ลอดกระโปรงสั้นพริ้วไหวแล้วไล้นิ้วโป้งวนเวียนผ่านเนื้ออ่อนอย่างจงใจจะปลุกอารมณ์ลึกๆให้ลุกโชน ... แอปเปิ้ลรู้ทุกสิ่ง ทำทุกอย่าง ! รู้ว่าทำยังไงถึงจะละลายภาพลักษณ์แข็งกระด้างของเธอไปได้...
รู้ว่าต้องทำยังไง เธอถึงจะยอมเป็นนทน้อยในกำมือ ให้แอปเปิ้ลได้ตักตวงเอาทุกความหอมหวานจากเธอหมดทั้งใจ...
ปลายจมูกโด่ง บดเบียดและเฉียดฉิวแก้มเธอไปมา ... ให้นทได้วาบหวามใจจนเกินต้านทาน ทุกทิศทุกทางที่โดนรุกเร้า จนเธอแทบไม่อยากเชื่อว่าเธอยังคงทรงตัวอยู่บนโซฟาตัวนี้ได้ ...
“กลับแท็กซี่นะ แอปไม่ได้เอารถมา...”
และสุ้มเสียงนั้นก็จบลง ... ด้วยอีกหนึ่งจูบเนิ่นนาน ที่นทแทบไม่อยากให้มันสิ้นสุดลงไป
ไม่รู้สิ บางทีเธออาจต้านทานความรู้สึกไม่ไหว ... อาจไม่ทันถึงบ้านก็ได้...
“พี่มากับพี่เนียร์ แอปขับรถกลับได้ไหม ?”
กลับเองอาจไวกว่า นทเบือนหน้าหนีให้หนึ่งจูบเร่าร้อนนี่จบลง... พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุด ข่มจังหวะหัวใจตัวเองให้เป็นปกติแม้รู้ว่ามันยากขนาดไหน ... นทเสนอเอารถของพี่ชายคนสนิทเพื่อเป็นพาหนะพาให้เรากลับ อย่างน้อยๆ ถ้าเกิดเธออยากจะทำอะไรที่มากกว่านั่งมองตาขึ้นมา ...
“อ๋อ ... พาพี่เนียร์มาเก็บเจ้าซิลสินะคะ”
แอปเปิ้ลยิ้มหวานอย่างรู้ทัน ... ที่แท้ ดูโอคู่นี้ก็แพคกันมาเก็บคนของตัวเองกลับบ้าน คงเพราะหึงหวงจนทานทนไม่ไหว ... ส่วนสาเหตุที่พี่นทมาได้ คงไม่ต้องถามเลย ซิลวี่ติดโฟร์สแควร์อย่างกับอะไร แค่พี่เนียร์เปิดแอพดูก็คงรู้ได้ง่ายๆ
“ก็พี่ไม่อยากให้แอปมีใครนอกจากพี่ ... คิดดูสิ ถ้าไม่เป็นพี่ที่นั่งอยู่ตรงนี้ พี่ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้แอปจะไปอยู่ที่ไหน ?”
นทว่าเสียงซึม ส่งสายตาตัดพ้อโยนความผิดให้แอปเปิ้ลได้สะอึกในใจ ... แค่คิดว่าถ้าคนที่แอปเปิ้ลจะกอดจะจูบไม่ใช่เธอ คนปากแข็งใจอ่อนอย่างนทก็แทบทนไม่ได้ นี่คือสาเหตุที่ไม่ว่าจะเพราะอะไรมากั้นขวางเธอก็ต้องมา มาให้แอปเปิ้ลหยุดคิดทำร้ายจิตใจเธอเพียงเพราะเธอไม่มีเวลาให้
“พี่นทรู้ไหม ? วันนี้มีคนให้เหล้าแอปแปดแก้ว ทั้งผู้ชาย และก็ผู้หญิง...” แอปเปิ้ลกระซิบข้างหูพี่นท ผลักดันเสียงเพลงที่เป็นอุปสรรคต่อการได้ยินให้หายไป ... มันเป็นความภูมิใจนะ ที่นั่งเฉยๆแล้วก็มีใครๆแสดงความสนใจให้ ... เหล้าทั้งแปดแก้วนั้น เป็นตัวยืนยันความฮอตของเธอได้เป็นอย่างดี ... การมาถึงที่นี่วันนี้ไม่เสียหลาย อย่างน้อยเรตติ้งเธอก็ยังอยู่ในระดับ A+ น่าพอใจ...
“ฮอตเหมือนเดิมเลยสินะ...”
และนทก็ยังเป็นไอ้บื้อคนเดิมที่ไม่ยอมเสียตังค์สักบาทเพื่อซื้อแอลกฮอลล์ไร้ค่านั่นเพื่อเอาใจใคร ! ปากเล็กๆที่เพิ่งได้เป็นอิสระไม่ถึงนาที แบะออกอย่างน้อยอกน้อยใจ ... อยากจะร้องไห้ ถ้าเป็นไปได้ก็จะบีบน้ำตาให้ไหล ... ใช่สิ เธอมันไม่ใช่คนที่จะรู้ใจแอปเปิ้ลไปทุกอย่างนี่
และเพราะนทไม่ใช่คนที่รู้ใจแอปเปิ้ลไปทุกอย่าง ... รอยยิ้มพริ้มเพราะจากแอปเปิ้ล จึงกลายเป็นปริศนาชั่วครู่ให้นทได้ไขต่อไป
“ถ้าแอปคิดจะนอกใจพี่นทไม่เลือก เจ้าของแก้วเหล้านั่นคงได้เบอร์แอปไปนอนกอดสมใจ ... แต่ว่าแอปไม่ใช่ ... คือเจ้าของสายตานั่นไม่ใช่พี่นท แอปคงไม่ยอมเดินมาหาขนาดนี้”
ปริศนาถูกเฉลยยาวเหยียด... แอปเปิ้ลยิ้มหวานเฉียบให้คนเดียวในโลกของเธออย่างเอาอกเอาใจ ไม่รู้แหล่ะ เธอมีความสุขเหลือเกินที่เธอยังตกหลุมรักคนๆเดิมซ้ำๆ... รักอยู่แบบนี้และคงเลิกรักไม่ได้... ใครจะมองยังไงก็ช่าง แต่เธอรักผู้หญิงและอยากจูบซ้ำๆ ช่วงชิงความหอมหวานนี้เอาไว้กับตัวและหัวใจ
“อ๊ะ ... แอป ยะ หยุด หยุดก่อนดีไหม ?”
เสียงหวานใสของคนในอ้อมกอด ดึงดันและประท้วงเธอพร้อมกับลมหายใจผะแผ่ว เนื้อตัวที่สั่นสะท้าน ... น่าสงสารจนแอปเปิ้ลเห็นใจ
วิธีแสดงความเห็นใจของเธอ ... ก็มีแค่วิธีเดียว
“รักพี่นทนะ...”
คือมอบจูบหวานๆเพื่อปลอบโยนอารมณ์เหล่านั้นให้มันทุเลาเบาบางจางลงไป ...
เพราะเธอหยุดเลาะชิมเนื้อตัวหอมหวานนี้ไม่ได้...
“อ๊ะ... กลับบ้านก่อนเถอะนะแอป”
“ถ้าจะกลับก็ตอนนี้เลยค่ะ ไม่งั้นก็เปิดห้องแถวนี้ ก่อนแอปจะทนไม่ไหว !...”
อย่าทำไม่รู้ไม่ชี้
พี่น่ะยอมออกตัวแรงซะขนาดนี้
นานๆพี่จะบวกที…
'คัมออน'
แล้วฉันจะ อ๊ะ อ๊ะ อา ... กับใคร ?
ฟิคเกรียนๆที่ไม่รู้จะสื่ออะไร 55555.
เผื่อใครงง
ที่ลูกไม้ตั้งใจจะขายคือ การตกหลุมรักคนเดิมๆในสถานที่ใหม่ๆ บทบาทใหม่ๆ
และเรื่องความมืดที่จะพรางตัวพรางใจ ระวังให้ดี
ลูกไม้คนนึงแหล่ะ ที่เคยตกหลุมรักซ้ำๆกับคนเดิมๆ
ในทุกๆวัน ไม่ว่าเขาจะยืนอยู่ในบทบาทไหน
สุดท้ายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าโลกจะหมุนไปสักกี่รอบ
ลูกไม้เชื่อค่ะว่าวันนึงโลกจะพาเราหมุนกลับมาเจอกันได้
เพียงแต่ต้องใช้เวลา ... เวลาจะพิสูจน์อะไรหลายๆอย่าง
อย่างน้อยๆ เวลาทำให้เรารู้ว่าเราจะมั่นคงแค่ไหน
#ตึ่งโป๊ะ !
พอ !!!!! คือมันค่อนข้างออกนอกเรื่องมาก
เหมือนกำลังพล่ามในตอนจบของเลิิฟฮิวจ์ 555555.
จุ้บๆ.3
อย่าสงสัยซิลเนียร์หายไปไหน ลูกไม้ขี้เกียจเขียนแล้ว
จินตนาการว่าเขาไปเจอกันแล้วกัน
ปล. ยังรักเสมอ :)
ปล2. แล้วเรื่องต่อไปพบกับ #โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น