คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 - สู้เพื่อเธอ!!
ㄨ B A D P E R S O N ㄨ
≡ chapter 3 - สู้เพื่อเธอ!! ≡
จะบอกว่าผลจากการเมมเบอร์เมื่อคืนนี้
มันมีไลน์ทงเฮขึ้นให้ด้วย แต่ก็เท่านั้นแหละ จะไม่มีการทักไปของฮยอกแจอย่างแน่นอน
เพราะฮยอกแจเป็นคนป๊อด(ถ้าเป็นเรื่องทงเฮ) T___T
วันนี้เป็นวันศุกร์ตอนเย็นจะมีตลาดนัดคลองถมหลังโรงเรียนด้วย
ฮยอกแจนัดกับแจจุงไปเดินเล่นชิวๆกันหลังเลิกเรียน
“ซีวอนน่าจะมากับเราด้วยเนอะ
มันต้องชอบอันนี้แน่เลยฮยอกแจ”
ฮยอกแจหันไปมองตามมือเพื่อนชี้
“ซื้อไปฝากมันกัน
เอ่อแต่ไม่ต้องดีกว่ามันแม่งทิ้งเราไปเดตกับสาว”
ปากก็พูดไปยังงั้น
แต่มือก็หยิบขึ้นมา1ชิ้นแล้วจ่ายเงินซื้อกลับไปฝากเพื่อน
RRRRRR
“ครับแม่ ครับๆ ผมจะรีบกลับละกันนะ ครับๆ”
“แจจุง แม่เราโทรมาบอกว่าให้ไปอยู่เป็นเพื่อนคยูอ่ะ
แม่ไปธุระตอน2ทุ่ม”
“ได้ฮยอกแจ แยกกันตรงนี้เลยก็ได้
เราก็ได้ของครบแล้วแหละ จะกลับเลยเหมือนกัน”
“โอเค งั้นเจอกันวันจันทร์นะ”
แจจุงและฮยอกแจบ๊ายบายให้กัน
ก่อนจะแยกทางกันเดินออกมา
≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡
อีก15นาที2ทุ่มแล้ว แล้วแม่จะไปตอนสองทุ่ม
ถ้ากลับไปไม่ทันโดนคำด่าแน่เลยทั้งจากไอ่คยูและแม่ - - ฮยอกแจคิดหนักระหว่างเดินไปรอรถเมล์
แต่ก็คิดขึ้นมาได้ก่อนว่าเดินกลับทางลัดน่าจะถึงไวกว่ารถเมล์ที่ทั้งมาช้า แล้วยังจะขับช้า
แล้วยังไม่รวมกับรถต้องติดมากแน่ๆเพราะเป็นวันศุกร์และมีตลาด ได้โดนทั้งไอ่คยูทั้งแม่ด่าชัวร์
ตัดสินใจกับตัวเอง งั้นกลับทางลัดก็ได้วะ ก่อนที่เท้าทั้งสองจะพาเดินกลับไปอีกทาง
ร่างบางในชุดนักเรียนที่กำลังเดินผ่านเข้าไปในซอยที่มีตึกร้างอยู่มากกว่าสิบตึกปราศจากผู้คน
เวลาฟ้ามืดอย่างนี้แล้วยิ่งทำให้บรรยากาศภายในซอยดูแปลกๆ ถึงจะน่ากลัวแต่ไม่สู้เท่าใจที่มันร้อนมากกว่า
จึงทำให้ไม่มีทางเลือกสองเท้าก้าวเดินต่อไป สับขาเร็วๆเพื่อให้ถึงไวๆ ซอยร้างซึ่งเป็นทางลัดเพื่อให้ถึงบ้านได้ไวขึ้น
ถ้าไม่จำเป็นจริงๆฮยอกแจยังไงก็จะไม่เลือกเดินผ่านทางนี้คนเดียว
แต่ตอนนี้จำเป็นมาก -_______-
ตุ้บ พรึบ พลับ ปุ๊บ โอ๊ยยย~
ไอ่ห่า ไอ่เหี้ย
ไอ่วกสดำยบสวกสวกใมอวสยนดเยนะยกดวหสาวยอาสการเรยพนจะร
เสียงการต่อสู้ เสียงร้องแสดงความเจ็บปวด
เสียงคำด่าหยาบคายซึ่งคาดว่าตรงนั้นคงจะมีสัตว์หลายชนิดถูกปล่อยออกมาเดินเพล่นพล่านเต็มไปหมดแล้วดังขึ้นกระหึ้ม
ขาสองข้างที่จากเดิมก้าวเร็วอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นก้าวเร็วขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ข้างหน้ามีไรกันวะ
เดินไปใกล้ขึ้นจนเห็นเหตุการณ์ ตอนนี้ทางข้างหน้ากำลังมีมวยอยู่......
ฮยอกแจที่ก็รีบกลับบ้านชะงักลงทันที
ด้วยสัญชาตญาณร่างบางรีบวิ่งพาตัวเองไปหลบอยู่มุมตึกแต่ยังสามารถมองเห็นสนามประลองได้อย่างชัดเจน
แต่ใครจะกล้ามอง?
โอ๊ยย โคตรพ่องโคตรแม่จะซวย เดินมาจนจะสุดซอยอยู่แล้ว
ออกซอยเลี้ยวซ้ายเดินตรงไปอีกนิด เลี้ยวขวาอีกครั้งเดินอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้ว
ทำไมถึงซวยขนาดนี้ รีบอยู่นะรีบ ยิ่งรีบทำไมถึงยิ่งช้า
แต่ให้เดินกลับหรอ ไม่เดินกลับหรอกยืนรอตรงนี้ก็ได้
-____________-
....................................................................................
"ไอ่เหี้ย
เก่งจริงมึงลุกขึ้นมาดิ"
ตุบ
"โอ๊ยย"
ตุบตุบ
โหดร้ายมาก...............................................
ร่างบางที่ยืนพิงกำแพงหันหลังให้ความโหดร้ายเบื้องหน้าได้สักพัก
เริ่มหมดความอดทนเมื่อเสียงที่ได้ยินจากต่อสู้มันเหมือนเปลี่ยนไปเป็นทำร้าย
อีกพวกคงจะหมาหมู่สินะ…. ฮยอกแจด้วยความที่เป็นคนหล่อและคนดีมาก มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องเซฟแบตไว้เปิดขึ้น
หลังเลิกเรียนก็เป็นอย่างนี้ทุกวันแบตโทรศัพท์ไม่เคยเหลือติดเครื่อง ก็ตอนเรียนมัวแต่นั่งเล่นไวไฟโรงเรียนอะดิ
ดีนะที่วันนี้ตอนบ่ายไวไฟมันปิดเลยได้เหลือแบตมานิดหน่อย
โทรแจ้งตำรวจ............
แต่เพื่อความแน่ใจจริงก่อนโทร
เพราะเคยมีเหตุการณ์อย่างนี้ครั้งนึงเข้าใจว่าเขามีเรื่องกันแต่ที่จริงแล้วเขากำลังถ่ายหนังสั้นของมหาวิทยาลัยฉากต่อสู้อยู่
ตัวเองที่ไม่รู้เรื่องโทรแจ้งตำรวจพร้อมเข้าไปห้ามก็เลยหน้าแตกแบบหมอไล่กลับมา
ฮยอกแจจึงรวบรวมความกล้าหายใจเข้าลึกแล้วค่อยๆหันไปมองที่สนามประลองนั้นช้าๆ
แต่แล้วก็............................................
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"เห้ยยย นั้นมันพี่ทงเฮนี่หว่า!!"
ทันทีที่ดวงตาโตมองไปก็สะดุดกับคนหนึ่ง
ที่ตอนนี้นอนสะบักสะบอมซมกองเลือดอยู่ท่ามกลางเท้าหลายคู่ที่มีเป้าหมายมาที่ใบหน้าหล่อ
เป้าหมายเดียวกันหมด......
พี่ทงเฮของฮยอกแจ
อึ้ง
ตอนนี้ข้างๆ ทงเฮด้านซ้ายก็มีฮันเกิงด้านขวาก็มีเยซอง
ที่เหมือนทั้งคู่จะนอนชักกระแด๋วๆ ไปแล้ว ตามปกติถ้าทงเฮ ฮันเกิง เยซอง
อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเมื่อไหร่สภาพของทั้งสามไม่น่าจะออกมาโคตรเละขนาดนี้
แต่นี้ทำไม....
เมื่อมองดีๆไปที่พวกคู่กรณี
นี้นับรวมๆกันได้ประมาณสามสิบคนเลยนะ อีก ยี่สิบคนตอนนี้ก็สภาพไม่ต่างอะไรกับเยซอง
ฮันเกิง คือนอนกระจายทั่วพื้นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่อีกประมาณสิบคนนี้สิยังคงรุมกระทืบทงเฮกันอยู่อย่างเมามันส์
ทำไงดี?
ไม่โทรเรียกตำรวจแล้วถึงนี้มันคือการต่อยจริงไม่ใช่ถ่ายหนังก็เหอะ
แต่ตำรวจคงไม่ทันการ กว่าจะมาถึงพี่ทงเฮคงได้พิการก่อนแน่
แล้วเรื่องต้องใหญ่ด้วยดังนั้นตัดตำรวจออก
โอ๊ยย กูนี่แหละวิ่งเข้าไปช่วยเองแม่งเลย?
จะดีอ่อ??
ฮยอกแจคิดหนักเริ่มรู้สึกผิดที่เมื่อกี้ยืนแช่งให้ตายๆไปให้หมด .____. ตอนนี้เขากลัวและว้าวุ่นมาก
ทงเฮก็ดูสู้ไม่ไหวแล้ว
"เอาวะ! ฮรึก ไปก็ไป"
พูดกับตัวเองพร้อมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเอาออกซิเจนเข้าปอดเยอะๆ
เพื่อรวบรวมพลังความกล้า เพื่อนี้อาจเป็นการได้หายใจครั้งสุดท้าย ฮรึกกกก มือบางยกขึ้นมาพับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างตัวเองขึ้น
เก๋ามาก!! สองเท้าเริ่มวิ่งพาตัวเองออกมาจากตึกร้างนั้น
แต่ก็หยุดชะงักลงเฉยๆตรงหน้าตึกเดิม
กลัวเว้ยยย
ขาก้าวไม่ออกเฉย
ฮยอกแจหยุดยืนนิ่งแล้วพยายามดึงสติที่เตลิดไปไกลให้กลับมา
ปิ๊ง ~
พอมีสติก็เริ่มเห็นหนทางแก้ปัญหาได้ดีขึ้น
ซีวอน!!
ใช่ ลืมซีวอนเพื่อนรักไปได้ยังไง
สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดจะเกิดปัญหา บรรลุได้จริงๆก็วันนี้แหละ
มือบางควานหาโทรศัพท์มือถือที่ถูกทิ้งลวกๆลงไปในกระเป๋าเป้ขึ้นมาทันทีอีกครั้ง
แล้วกดโทรออกหาซีวอนอย่างไม่รอช้า
"มึงช่วยกูด้วย"
"มึงเป็นอะไร???"
"รีบมาเหอะ
พาพวกมาเยอะๆมาตรงซอยทางลัดไปบ้านกูที่มึงเคยมาส่งอ่ะ เร็วๆนะ
ถ้ายังอยากเห็นหน้ากู"
พูดรัวใส่ชุดใหญ่ แล้วตัดสายทิ้งไปโดยไม่รอฟังคำถามมากมายที่จะตามมาจากปลายสาย
≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡
"เฮ้ยย ใครอยู่ตรงนั้นอ่ะ!!!!!!!!"
อ้าวฉิบหายแล้วฮยอกแจ งานเข้ามึงแล้ววว แต่เอาวะเพื่อพี่ทงเฮ!
ให้มากระทืบที่ฮยอกแจแทนลงที่พี่ทงเฮไปก่อน ได้ทวงเวลารอซีวอนมาด้วย อย่างน้อยแชมป์เทควันโดตอนป.1 อาจจะช่วยได้ = =
วิ่ง
วิ่งเข้ามาแล้วหยุดลงตรงหน้าชายร่างอวบที่ดูแล้วคงจะเป็นหัวหน้าแก๊ง
คิดว่ากลัวจริงจัง T_________________________________________T
"เฮ้ สาวน้อยมาผิดที่ป่าวจ้ะ?"
"สาวน้อยบ้านพ่อง
มึงปล่อยพี่ทงเฮเลยนะ!!!"
โคตรแมน.....................
"อ้าว ผู้ชายหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ"
แน่นอนว่าตอนนี้ทั้งหมดปล่อยทงเฮจริงๆ ปล่อยทงเฮแล้วมาหาฮยอกแจ
แต่ แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ สายตาที่ทงเฮมองมามันทำให้ฮยอกแจมีกำลังใจ
พี่ทงเฮคงอึ้ง > <
"เอ้าว่าไงล่ะจ้ะ ตกลงนี้มาทำอะไร?"
คังอินคู่อริเก่าทงเฮ เด็กอาชีวะที่เรียนซ้ำชั้นเดิมมา 3 ปีซ้อน(ยังกับได้รางวัลอะไรสักอย่าง
ฮ่าๆๆๆ) คิดเอาเองขนาดเรียนอาชีวะยังซ้ำชั้น -___________- คังอินพูดขึ้นพร้อมจับใบหน้าหวานเชิดขึ้น
"แหม สวยซะด้วย สวยจนพี่กระทืบไม่ลง
ฮ่าๆๆๆ"
"มาเป็นเมียพี่ดีกว่ามั้ยน้อง"
ฮึ่ยย ขนลุก
“เป็น แต่เราชอบแบบใช้ความรุนแรงด้วยนะ นี่!!”
พูดจบฮยอกแจก็ปล่อยหมัดไปที่แก้มคังอิน
1 กำปั้นเต็มๆแรง จนหน้าสะบัดไป โหหห เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
“ไอ่นี่นิ”
หลังจากนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว คังอินและพวกวิ่งกรูเข้าฮยอกแจทันที วินาทีนั้นขามันทรุดลงไปทำให้ตัวไปกองที่พื้นตอนไหนก็ไม่รู้และเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ มันเบลองงไปหมด ความรู้สึกเดียวคือเหมือนชาไปทั้งตัวและหน้า คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เหมือนมีใครบางคนเดินเอาไม้หน้าสามมาฟาดไปทีหลังหนึ่งในคนที่รุมฮยอกแจอยู่ จนฝีเท้าที่รุมกระทืบเขาอยู่หยุดลง แล้วทั้งแก๊งมันก็เปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นที่คนๆนั้น สายตาอันเลืองลางของฮยอกแจที่ตอนนี้มีเลือดไหลลงมาเยอะทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด แต่ก็พอจะรู้ว่าคือ พะพี่ทงเฮ
หล่อทะลุเลือด ถถถถถถถถถถถถ
ทงเฮที่ยืนด้วยความโซซัดโซเซได้ไม่นานก็ต้องล้มลงไปอีกเมื่อถูกรุมอีกครั้ง
“พี่ทงเฮ”
ฮยอกแจพยายามจะลุกขึ้นทั้งที่มันยากลำบากเหลือเกิน
แต่นี่จะมาโดนรุมเพื่อช่วยไง ทำไมต้องมาทำยังงี้แล้วตัวเองก็โดนอีกครั้งอ่ะเห็นมั้ย
เจ็บอีกป่ะล่ะ?
≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡
"หยุดนะเว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ซีวอน ซีวอนแน่เลย ซีวอนใช่มั้ย ซีวอนมาแล้ววววว > <
ขอบคุณพระเจ้ามากที่ส่งซีวอนคนนี้มาเป็นเพื่อนฮยอกแจ -/\-
"ใครมาอีกวะ!!"
คังอินสบถขึ้น ก่อนจะหันหน้าไปทางต้นเสียง
แต่ภาพที่เห็นนั้นเกือบทำให้คังอินและบรรดาพรรคพวกช็อค
ซีวอนคนหล่อที่ยืนเก๊กอยู่ตรงกลางด้านหน้ากองทัพ ซึ่งแต่ละคนนี้อาวุธครบมือ
ทั้งมีด ปืน ระเบิด สปาต้าร์ (เว่อร์ไป) ประมาณเกือบ 40 คนยืนเข้าแถวกันเป็นระเบียบ โหหหยิ่งกว่าบอยแบรนด์
"เฮ้ย พวกมึงมะมาทำอะไร……….."
“พวกกูมากินข้าวมั้ง ไอ่เหี้ยถามแปลกๆ”
“อย่านะ กะกูกลัวแล้ววววว”
คังอินและพวกอีกที่เหลือไม่รอช้าวิ่งหนีตายกันไปคนละทิศละทาง เหมือนจะเห็นชะตากรรมตัวเอง
หายไปหมดภายในไม่ถึง 10 วินาที
เหลือเพียงพรรคพวกบางส่วนที่นอนหมดสติตั้งแต่ต้นให้ซีวอนดูต่างหน้า
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
“กูยังไม่ทำอะไรเลยนะเนี่ย”
“มึงดูวิ่งตูดแลบเลย 555555555555555”
วอนมึงหยุดขำแล้วมาช่วยกูก่อนมั้ย ฮยอกแจคิดในใจ
ซีวอนเหมือนคิดออก หยุดขำไอ่พวกนั้น
แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักทันที เยอะแยะไปหมด อยู่ไหนวะเนี่ยฮยอกแจ
"ไอ่วอนน กูอยู่นี่”
ฮยอกแจยกมือขึ้นนิดๆ
มันไหวแค่นี้จริงๆนะ ซีวอนมองเห็นรีบวิ่งเข้าไปทันที
“มึงโคตรหล่อเลย"
รู้สึกรักซีวอนมากก็วันนี้แหละ
อิอิ
“กูรู้ตัวตั้งนานแล้วแหละ ใครๆก็บอก 555555
อาการหนักนะเนี่ยมึง ไปเร็วไปโรงพยาบาลก่อน”
ซีวอนอุ้มฮยอกแจขึ้น
“เดี๊ยวๆ ไปดูพวกพี่ทงเฮก่อน”
ฮยอกแจพูดพร้อมชี้มือไปทางทงเฮที่นอนแน่นิ่งไปแล้ว
“เห้ยรีบไปพาพวกพี่ทงเฮแล้วพาไปส่งรพ.ก่อน ส่วนไอ่พวกนั้นเดี๊ยวรถพยาบาลก็คงใกล้จะมารับแล้ว"
ซีวอนตอบรับฮยอกแจ แล้วหันไปสั่งการลูกน้อง แล้วรีบอุ้มเพื่อนไปขึ้นรถ รอลูกน้องพาทงเฮ
ฮันเกิงและเยซอง มาขึ้นด้วย แล้วก็รีบออกรถอย่างไวเพื่อไปโรงพยาบาลฮงแดซึ่งคือโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
พระเจ้าได้โปรดคุ้มครองพวกเขาด้วยครับ
ซีวอนคิดในใจหลังจากเห็นสภาพทุกคนชัดๆ
≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡
คังอินเราขอโทษ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น