Sky Land มิติเวทย์อลวน

ลำดับตอนที่ #3 : ตกงาน

             โธ่เว้ย!!!อะไรกันอยู่ดีๆก็ไล่เราออกซะงั้น ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะเจ้าบ้าเอ้ย!! เหอะฉันไปหางานอื่นก็ได้ไม่ง้อหรอกเจ้าผู้จัดการบ้า!!!

            ฉันก็แค่อาละวาทเพราะโดนลวนลามกับทำลายข้าวของ เพราะโมโหลูกค้าหื่นกามแค่นั้นเองนะ ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องไล่ออกเลย เจ้าคนไม่มีน้ำใจ! แล้วทีนี้ฉันจะไปหาอะไรทำดีล่ะเนี่ย จะไปหาให้เจ้าลุคช่วยก็ไม่ได้เจ้าบ้านั้นต้องบนยาวจนหูชาแน่ๆเลย

            “เฮ้อ~~แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย งานก็ไม่มีเงินก็เหลือน้อยเต็มทน”หึ พระเจ้าทำไมถึงได้กลั่นแกล้งผมแบบนี้นะ เกิดมาเกิดมาพ่อแม่ก็ไม่มี แถมยังต้องหาเงินเองอีก งานก็ยังถูกไล่ออกบ่อยๆ ทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้กันนะ ...

            “โว้ย!!! ทำไมกันล่ะ ... ทำไม!!!”ผมสบถออกมาอย่างไม่เข้าใจเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ พลางเดินไปโวยวายไปอยู่คนเดียวจนไปเจอซอยๆหนึ่งเข้า ในซอยนั้นมืดมากแต่ก็มีเงารางๆพอให้มองเห็นข้างใน ภายในซอยนั้นมีบ้านหลังใหญ่อยู่หลังหนึ่งมันมีสภาพเก่า ดูก็รู้เลยว่าไม่มีคนอยู่แล้วแต่ความสวยงามของมันสะกดผมเอาไว้ ทำให้ผมเดินเข้าไปในซอยนั้น           ในขณะนั้นเองที่ผมเเตะลูกบิดประตู ก็ได้รู้สึกถึงความอุ่นวาบแผ่ซ่านเข้ามาในฝ่ามือจากนั้นผมก็เปิดประตูเข้าไป  และทันใดที่ผมเปิดประตูออกมา ก็ได้มีแสงสว่างสีทองเรืองรองวาบขึ้นมา จากนั้นมันก็ดูดผมเข้าไปภายในนั้น ...

 

 

อีกด้านหนึ่ง

            มีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองเด็กหนุ่มถูกดูดเข้าไปภายในประตูบานนั้นแล้วก็ยิ้มพราวออกมาราวกับดีใจเสียเหลือเกิน และเขาคนนั้นก็ได้พูดขึ้นมา

            “ในที่สุดท่านก็กลับไป ณ ที่แห่งนั้นแล้ว กระผมขอให้นายน้อยมีความสุขนะขอรับ”และแล้วเสียงนั้นก็ลอยหายไปตามสายลม

            ในขณะนั้นเองที่ลุครู้ว่า อัลเฟ่ถูกไล่ออกก็กระวนกระวาย เพราะยังไม่เห็นอัลเฟ่กลับมาที่บ้านจึงออกมาตามหาเขาไปทั่วเมือง ลุควิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่หยุดพักและตะโกนไปตลอดทางด้วยว่า

            “อัลเฟ่ !!! นายอยู่ที่ไหนกัน ได้ยินก็ตอบกลับด้วย !!!”ผมตามหาไอ้เจ้าบ้าอัลเฟ่อยู่นาน

            ก็เพิ่งจะรู้มาว่าเจ้านั่น เพิ่งโดนไล่ออกจากงานไปตายแถวไหนรึยังก็ไม่รู้ เพราะมันยังไม่ได้กลับบ้านผมรออยู่นานเจ้านั่นก็ยังไม่กลับมา เป็นเหตุให้ผมต้องวิ่งวุ่นหาเจ้าหมอนั่นไปทั่วทั้งเมือง แต่ผมก็ยังหาหมอนั่นไม่เจอหายไปไหนของเค้ากันนะ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !

            “อัลเฟ่นายอยู่ไหนน่ะ!!!”ผมมาหยุดยืนพักอยู่หน้าซอยๆหนึ่ง ผมเพิ่งจะรู้ว่าซอยแห่งนี้มีบ้านหลังใหญ่อยู่ด้วย จู่ๆผมก็เกิดความคิดขึ้นมาว่าเจ้าอัลเฟ่อาจจะเข้าไปในนั้นก็ได้ เมื่อคิดแล้ว ผมก็สาวเท้าเดินไปทันที

            แต่พอผมจะเดินเข้าไปนั่นเองอยู่ๆก็มีหลุมดำขนาดใหญ่เกิดขึ้นมา ที่ใต้เท้าของผม แล้วก็ได้ตกลงไปในหลุมนั้น มันเหมือนมีแรงดูด ดูดผมลงเข้าไปข้างในนั้น ขณะที่กำลังถูกดูดไปที่ไหนซักแห่งนั้น ผมได้ยินเสียงอันอื้ออึงมันทำให้ผมปวดหัวมากจนใกล้จะหมดสติ แต่ก่อนที่ผมจะหมดสติผมได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น แล้วเอื้อนเอ่ยกับผมว่า

            “ท่านลุค สหายของท่านอัลเฟ่ นายน้อยของกระผม ขอฝากท่านดูแล ท่านอัลเฟ่ด้วยนะขอรับท่านลุค”เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนเมื่อพูดถึงอัลเฟ่ จากนั้นสติของผมก็ดับวูบไป

 

 

ด้านอัลเฟ่

            อา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังบินอยู่ในอากาศก็ไม่รู้แฮะ รู้สึกแปลกๆว่าตัวเองเบาหวิว แถมได้ยินเสียงลมแรงๆ เหมือนผมกำลังจะตกลงมาจากที่สูงเลยแฮะ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ

            จากนั้นผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองกำลังดิ่งลงไปที่พื้นจากบนฟ้าที่สูงมากๆและผมก็ร้องออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

            “ว้าก!!! นะ...นี่มันอะไรก๊าน!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!”

            นะ...น่ากลัว นี่ผมกำลังเล่นบันจี้จัมป์แบบไม่มีสายรึไงกัน ! ถ้าผมตกลงไปละก็ จะต้องตายศพไม่สวยแน่ๆเลย แง!!! ในขณะที่ผมกำลังคร่ำครวญกับสภาพศพตัวเองที่ตกลงไปแล้วจะต้องอนาถแน่ๆ อยู่นั้นเอง

            ผมก็ได้เห็นเงาประหลาดๆวูบหนึ่ง ซึ่งได้มาอุ้มผมไว้ จากนั้นก็พาผมลงไปสู้พื้นโดยที่ผมไม่ต้องตายในสภาพอนาถๆ ให้ลงข่าวหน้าหนึ่งว่า ... หนุ่มตกงานคิดสั้น กระโดดจากที่สูงฆ่าตัวตายประชด !!! โดยที่ข่าวประกาศเตือนติดเรท เพราะสภาพศพอันทุเรศทุรัง ที่เห็นแล้วจะพาลให้กินข้าวไม่ลง ...

            ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อไปขอบคุณคน หรืออะไรซักอย่างที่ได้มาช่วยผมไว้

            “ขะ...ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้ไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมต้องตายศพไม่สวยแน่ๆเลยครับ”

            เมื่อผมได้เห็นคนที่ช่วยผมเอาไว้มันทำให้ผมต้องเบิกตากว้างเลยทีเดียว !

            เขาเป็นชายหนุ่ม น่าจะมีอายุประมาณสามสิบกว่าปี ดวงตาสีอัลม่อน ผมสีดำยาวละต้นคอ กับผิวขาวราวกับหิมะ ท่าทางการยืนดูองอาจสมชายชาตรี สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้า เขาดูหล่อมากเลย ให้ตายสิ !

            “คะ...คุณลุงดูหล่อจังนะครับ”

            คุณลุงคนนั้นยิ้มกว้างหลังจากที่ได้ยิน แล้วก็หัวเราะขึ้นมา จากนั้นก็หันมาพูดกับผมแบบเป็นกันเอง

            “ฮะๆ นายนี่น่าสนใจดีนี่ หนุ่มน้อยขอบคุณที่ชมข้านะ ข้าชอบเจ้าจังเลย อืม จริงสิเจ้าชื่ออะไร ข้าชื่อ ‘ราฟาเอล’ ”

            “ผมชื่อ อัลเฟ่ ครับ”

            ผมตอบออกไป ลุงคนนั้นมองผมด้วยสายตาที่สงสัยใคร่รู้เป็นประกาย พลางดูแล้วเหมือนสายตาของเด็กที่อยากได้ของเล่นเสียจริงเชียว

            ผมจึงนั่งนิ่งรอให้ลุงเขาถามออกมา

            “เจ้ามีพลังเวทย์ที่แกร่งกล้ามากนะ เจ้าหนูอัลเฟ่ ทำไมเจ้าถึงไม่ใช้มันแทนที่จะเรียกให้คนช่วยล่ะ”

            พลังเวทย์เค้าพูดถึงอะไรกัน !? เวทย์มนต์มันจะมีอยู่จริงได้ยังไงถ้ามันมีอยู่จริงๆล่ะก็ผมก็คงไม่ต้องมาลำบากลำบนทำงานงกๆ อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรอกนะ

            “ทำหน้าแบบนั้นอย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จักเวทย์มนต์ ?  จะว่าไปลักษณะการแต่งตัวของเจ้าก็ดูแปลกตาไม่เหมือนคนในอาณาจักรแห่งนี้สักเท่าไหร่ หรือว่าเจ้ามาจากมิติอื่นเช่นนั้นรึ แต่ทำไมข้ารู้สึกเหมือนว่า เจ้าจะเป็นคนในอาณาจักรนี้กันนะ”

            “คุณลุงพูดถึงเรื่องอะไรกันครับ จะว่าไปที่นี่ที่ไหนกันครับผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ผมมาจากเมืองคีออซน่ะครับ แล้วเวทย์มนต์อะไรกันน่ะครับ ผมไม่เห็นรู้จักเลย”

            อืม หนุ่มน้อยคนนี้มาจากมิติอื่นรึนี่ แต่เลือดในกายข้ากำลังร้องบอกข้าว่าเจ้าหนุ่มนี่เป็นคนของอาณาจักรนี้นี่นา และสายเลือดในตัวเด็กนี่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์อันสูงส่งซะด้วย น่าสนใจทีเดียวเชียว ดูๆไปแล้วน่าจะอายุพอๆกับลูกของข้าซะด้วยสิ งั้นถ้าข้าจะรับเด็กนี่เป็นลูกอีกคนก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง

            “ที่นี่คืออาณาจักร ‘Sky Land’ อาณาจักรแห่งท้องฟ้าทุกๆคนที่นี่ใช้เวทย์มนต์ได้ แล้วก็เมืองคีออซที่เจ้าพูดถึงเป็นเมืองที่อยู่อีกฝั่งของมิติของอาณาจักรแห่งนี้และพวกเราก็ไม่เคยมีใครที่เข้าไปในมิตินั้นแล้วสามารถรอดออกมาได้ถึงมีก็มีเพียงน้อยนิดนัก และข้าก็สนใจเจ้าซะด้วยสิเจ้าจะไปกับข้ามั้ยล่ะหนุ่มน้อย”

            “ไปไหนเหรอครับคุณลุง”

            “แน่นอนอยู่แล้วก็ที่บ้านของข้าไงข้ารู้สึกถูกใจเจ้ามากๆเลยล่ะ และอยากจะรับเจ้าเป็นลูกอีกคนหนึ่งของข้าด้วย”

            หลังจากที่คุณลุงคนนั้นพูดจบผมก็อึ้งไปเลย จะรับผมเป็นลูกอย่างนั้นเหรอ  ทำไมกันนะทั้งๆที่ไม่เคยมีใครเลยแท้ๆที่อยากจะรับเด็กเจ้าปัญหาอย่างเราเป็นลูก แล้วจู่ๆทำไมน้ำตาบ้ามันก็ไหลออกมาซะงั้น ดีนะที่คุณลุงคนนั้นไม่เห็น ผมได้เช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ แล้วก็ได้รีบวิ่งตาม ‘ว่าที่คุณพ่อ’ คนนั้นไป …

 

 

            ในขณะนั้น ลุคที่ตกลงมาในหลุมดำก็โผล่เข้ามาในป่าและนอนหมดสติอยู่ตรงโคนต้นไม้ต้นหนึ่ง จากนั้นก็มีเงาของบุคคลหนึ่ง ขึ้นมาทาบทับตัวเขาเอาไว้ เสียงของเจ้าของเงาได้นั้นพูดขึ้นมาว่า

            “มีคนนอนหมดสติอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันนะ แต่จะปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้เสียด้วยสิ นี่พวกเจ้าน่ะ มาอุ้มเค้ากลับบ้านไปพร้อมกับเราทีสิ”

            “ตะ...แต่ว่านายน้อยขอรับจะดีรึขอรับ ถ้าเกิดเป็นคนร้ายจะทำยังไงล่ะขอรับ”

            “ถ้าเกิดเป็นเช่นนั้นจริงข้าจะจัดการเอง เอาล่ะอุ้มเค้าขึ้นมาแล้วกลับกันได้แล้ว”

            “ขอรับ”

            จากนั้นก็ไม่มีเสียงสนทนาอะไรขึ้นมาอีกเลย ชายร่างใหญ่ที่คุยกับเจ้าของเงาปริศนานั้นได้อุ้มลุคขึ้นมา และเดินตามเจ้าของเงาคนนั้นไป .....

APPLE PIE ★