คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 ความลับของคิมฮิมชาน
“ฮื่อ...”
ทั้งตัวชาดิก มันเสียงครางของคิมฮิมชานเหรอ บ้าน่ะ!!
ไม่ทันจะยั้งความคิด สองขาก็ก้าวขึ้นบันไดไปไม่รู้ตัว เหมือนกับรู้สึกแย่มากที่สุด...บอกว่าจะติวให้เขา ให้เขานั่งรอ แต่ตัวเองขึ้นไปทำอะไรบนชั้นสองกัน!
ยิ่งขึ้นมาบนชั้นสอง เสียงทุ้มแหบนั้นก็ยิ่งได้ยินอย่างชัดเจนมากขึ้น แม้มันจะผะแผ่ว ราวจะขาดใจก็ตาม หึ! คงกำลังเล่นรักกับตัวเองไม่ก็กับใครสักคน แต่ที่ร่างบางบอกคืออยู่บ้านนี้กับน้อง...
อย่าบอกนะว่า!
ใบหน้าคมของยงกุกบิดเบี้ยวด้วยความสะอิดสะเอียน ..
ยงกุกมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่เสียงของฮิมชานยังดังอยู่ต่อเนื่องและดูท่าว่าจะออกมาจากห้องนั้น ความโมโหทำให้จับลูกบิดหมุนไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาไม่สนว่าคนในห้องจะทำอะไรอยู่
ผลัวะ!
เสียงประตูกระแทกกับผนังดังก้อง บุคคลในห้องหยุดการกระทำแล้วมองคนที่ถือวิสาสะอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิงจะกลับมาเรียบเฉยดังเดิม
บังยงกุกนิ่งค้างกับสิ่งที่เห็น อาการคลื่นไส้ทีปะทุรวนอยู่ในท้องจนอยากจะขย้อนเอาอาหารที่กินไปทั้งหมดออกมากองที่พื้น ใบหน้าคมเข้มซีดเผือดจ้องมอง”บางคน”ที่อยู่บนเตียงหลังกว้างซึ่งผ้าปูสีขาวสะอาดถูกย้อมไปด้วยเลือด สลับกับจ้องแววตาอันเฉยชาและดูด้านชาของผู้ชายที่ชื่อคิมฮิมชาน
น...นี่มันอะไรกัน คนบนเตียงนั่น นั่นมัน!
“ตกใจเหรอ คิดเหมือนกันว่านายคงตกใจ”เสียงทุ้มแหบเอ่ยขึ้นพลางกระชากเอาผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมร่างบนเตียงเอาไว้จนมิด ก่อนที่เรียวขาขาวไร้สิ่งปกปิดจะขยับเข้ามาหาเขา
ใช่! ไร้สิ่งปกปิด
คิมฮิมชานไม่ได้ใส่กางเกง!
เช่นเดียวกับคนที่อยู่บนเตียงนั้น “ผู้ชาย”คนนั้นไม่ได้ใส่เนื้อผ้าเหมือนกัน เหมือนมือทั้งสองข้างจะถูกมัดไพล่อยู่ด้านหลัง ริมฝีปากถูกอุดกั้นด้วยผ้าผืนหนึ่ง น้ำตารินไหลลงอาบหน้า
คิมฮิมชานมันบ้าอะไร บ้าแน่ๆ คนๆนี้มันบ้าสุดๆ
“นาย ไอ้โรคจิต”ฝืนอาการผะอืดผะอมที่ตีรวนแค่นเสียงพูดออกไป ใบหน้าเรียบเฉยนั้นกระตุดเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบางเฉียบจะยกยิ้ม...ยิ้มโรคจิต!
“เพิ่งรู้เหรอ จะหนีไปไหนล่ะ”กายบางขยับเข้าหาเรื่อยๆเช่นเดียวกับยงกุกที่ร่นตัวเองถอยหลัง เขารู้สึกไม่ปลอดภัย
“...”
“รู้ไหมว่าทำไมจองแดฮยอนถึงมานอนอยู่บนเตียงนั้น”เขาชี้ไปที่เตียงอีกครั้ง บังยงกุกตาเบิกกว้างกับชื่อบางคนที่ฮิมชานพูดขึ้น...จองแดฮยอน
บนเตียงนั้นคือจองแดฮยอน!
ร่างสูงทรุดลงอย่างหมดแรง มองดูก้อนผ้าบนเตียงขยับดิ้นรนเหมือนต้องการให้ช่วยแล้วเบนหน้ามาสบกับดวงตาเฉยชา พลันความหวาดกลัวก็ปกคลุมจิตใจ มือใหญ่เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ อาการผะอืดผะอมยิ่งปะทุมากขึ้นจนทนไม่ไหวโก่งคออาเจียนทุกอย่างออกมากองกับพื้น
ยงกุกหอบตัวโยน มองเศษอาหารบนพื้นแล้วรู้สึกรังเกียจจนต้องอ้วกออกมาอีกรอบ มือที่สั่นริกยกขึ้นปาดมุมปากของตัวเอง แต่ช้ากว่ามือบางของฮิมชานที่เข้าประชิดตัวร่างสูง
มือเรียวบางยกขึ้นเช็ดมุมปากที่เปรอะของปฏิกูลของร่างสูง ริมฝีปากนั้นยกยิ้มอีกครั้งซึ่งมันไม่ใช่ยิ้มที่สวยงามน่าดูสักนิด ตรงกับข้าม มันยิ่งเพิ่มความน่าหวาดกลัวให้กับเขา!
นิ้วเรียวปาดเอาอาเจียนของร่างสูงก่อนส่งมันเข้าปากตัวเองแล้วดูดดุนช้าๆ นั่นทำให้ยงกุกนิ่วหน้าด้วยความรังเกียจ
อุบาทว์! โรคจิต! บ้า! บ้าไปแล้ว!
“รู้ไหมบังยงกุก...นายเป็นคนที่ฉันต้องการนะ”สมองของร่างสูงตอนนี้ไม่รับรู้สิ่งที่ฮิมชานพูด ร่างสูงถดตัวเองหนีร่างบางที่ก้าวตาม จนออกจากห้องนั้นได้ยงกุกจึงรีบลุกแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตลงบันไดไปคว้าเอาเป้แล้วออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
ร่างบางมองคนที่ลนลานหนีไปด้วยแววตาเรียบเฉย...
ฉันจะปล่อยนายไปก่อน แต่นายรู้ความลับของฉันแล้วนะ...
สุดที่รักของฉัน...บังยงกุก
ร่างบางหันกลับเข้ามาในห้อง ปิดประตูแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา เดินเหยียบกองอาเจียนของยงกุกแล้วสาวเท้าเข้าหาเตียง กระชากผ้านวมนั้นออกแรง
ร่างบนเตียงมองเขาด้วยแววตาสั่นระริก ผู้ชายที่ขอคบกับเขาตอนเข้าเรียนปี1 ผู้ชายที่ชื่อจองแดฮยอน ผู้ชายที่บอกว่ายอมเป็นตัวแทนของใครสักคน ผู้ชายที่บอกว่าจะยอมเขาทุกอย่าง...
“แดฮยอนนา ยงกุกเขาหนีฉันไป เห็นไหม ว่าเขารับไม่ได้”น้ำเสียงคล้ายว่าจะโศกเศร้าอยู่ในที แต่แววตานั้นก็เย็นชาเหมือนเดิม
แดฮยอนส่ายหน้าแรงๆด้วยความหวาดกลัว...ที่เขาเจออยู่นี่มันไม่ใช่มนุษย์ คิมฮิมชานเป็นเหมือนปีศาจ ปีศาจโรคจิต!
ร่างบางจับคนที่ถูกมัดมือมัดเท้าให้อยู่นิ่ง มือบางกอบกุมกลางลำตัวของอีกคนไว้ก่อนจะสาวอย่างรุนแรงเพื่อให้มันตื่นตัว แดฮยอนแสดงสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อสะโพกกลมกลึงกดลงมาบนร่างกายของเขา ขย่มโยกด้วยความรุนแรงเหมือนพอใจในความเจ็บปวด ...
น้ำตาไหลลงมาเงียบเชียบกับความคิดที่ผิดตั้งแต่ต้นของเขา
ผิด...ที่ขอคิมฮิมชานเป็นแฟนในวันนั้น
“ผมชอบคุณ เป็นแฟนกันนะ”ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์อย่างลิลลี่ถูกยื่นให้ชายหนุ่มผู้มีแววตาด้านชา ความหมายของดอกไม้แสนสวยก็บอกได้ดีถึงความรู้สึกว่าคนตรงหน้าคงเป็น”รักแรก”สำหรับชายหนุ่ม ทว่าเสียงทุ้มแหบมีสเน่ห์ที่ตอบกลับมากลับทำให้เขาหน้าเสีย
“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...”แต่ประโยคต่อมากลับทำให้จองแดฮยอนยิ้มได้อีก
“นายจะยอมหรือเปล่า...เป็นตัวแทนเขา...”เท่านี้ก็พอ เขาคิดว่าเขารักฮิมชาน แม้จะยอมเป็นตัวแทนใครก็ช่าง สักวันเขาอาจทำให้ฮิมชานกลับมารักเขาได้ ใบหน้าคมพยักหน้าตกลงแล้วยิ้มกว้าง
ฮิมชานหยิบดอกไม้สีบริสุทธิ์นั้นไปจากมือชายหนุ่ม และเสนอเงื่อนไขข้อสุดท้ายให้ ซึ่งจองแดฮยอนก็ยินดีรับมัน
“ยอมฉันนะ...ยอมฉันทุกอย่าง”
ทีบีซี
ทอล์ก ; เป็นยังไงมั่งคะ ฮ่าๆ คนไม่ค่อยสนใจฟิกเราเราน้อยใจ(หรา)
ฉากโรคจิตนี่ไม่ถนัดเลย อาจจะออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่....
ความลับของคิมฮิมชาน...ทุกคนรู้มันแล้วใช่ไหมคะ?
ความคิดเห็น