เทพหรือมาร?

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2: วิหคมนตรา

            ข้ารู้สึกอิ่มมากหลังจากที่ข้าฟันเจ้าปลา ยักษ์บ้านั่นเสร็จข้าเสกคาถา'เปลวเพลิงโลกัณฑ์'ซึ่งเป็นคาถาของมารแล้วลูกไฟ สีดำทะมินขนาดยักษ์ก็เผาร่างของเจ้าปลายักษ์นั่นจนสุกภายในพริบตาแล้วข้าก็ ใช้'ดาบลูกครึ่ง'นั่นของข้าสับมันจนร่างของมันเหมือนโดนบดละเอียด แล้วก็เริ่มลงมือกินปลาย่างยักษ์อย่างดุเดือด
            ตอนนี้หลังจากที่ข้ากินอิ่มแล้วข้าก็เลยถือโอกาสมาย่อยอาหารหน่อย ข้าก็เลยมาเดินสำรวจป่าแห่งนี้ ให้ตายเถอะ!ตอนนี้ข้าอยากจะออกไปจากป่านี้เหลือเกิน เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะว่าข้ารู้สึกว่านอกจากที่นี่จะเป็นป่าศักดิ์สิทธิ์อล้วมันยังมีพลัง ประหลาดแฝงอยู่อีกน่ะสิ! ตลอดทางที่ข้าสำรวจมาก็มีแต่ต้นไม้กับดอกไม้สีเทาเอนไปเอนมาราวกับว่าพวกมัน กำลังร่ายรำอยู่อย่างนั้นแหละแค่ว่าการร่ายรำนี่ไม่ได้งดงามเหมือนกับการ ร่ายรำทั่วไปแต่มันดันให้ความรู้สึกวังเวงนี่สิ แถมนอกจากนี้ถ้าไม่ใช่ว่าข้ากลัวจนประสาทหลอนเหมือนข้าจะได้ยินเสียงเรียก ข้าอยู่ตลอดเลยแฮะ แต่มันเบามากถ้าไม่ใช่เพราะข้าหูดีล่ะก็ไม่ได้ยินหร๊อกก ฮึ่ย!คิดแล้วยิ่งสยอง!อย่ามีอะไรโผล่มาเชียวนะ ตอนนี้ข้าก็เริ่มร่ายมนเรียกเจ้า'ดาบลูกครึ่ง'นั่นออกมาแล้วก็ตั้งท่าพร้อม โจมตีทุกเมื่อ พร้อมเดินไปด้วย มองซ้ายขวาหน้าหลัง...เฮ้อ คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง
            ...เจ้านาย
            ข้าหันกลับหลังหันทันที เมื่อกี้เหมือนข้าจะได้ยินคนเรียกนะ หูฟาดมั้งง แล้วข้าก็หันกลับไปด้านหน้าเช่นเดิม
            ...เจ้านาย ! ! !
            "ย้า กกกก อ๊ากกก ว๊ากกก ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าไม่สนข้าจะฟันแล้วน้าาา"ข้าตกใจจนเสียสติพอได้ยินเสียง'เจ้า'ข้าก็ตวัด เจ้า'ดาบลูกครึ่ง'ไปทั่วทิศทาง ยังไม่พอข้าเสกคาถาเปลวเพลิงโลกัณฑ์ไปด้วยทำให้ตอนนี้ในรัศมี10เมตรรอบตัวข้าไหม้เป็นเถ้าถ่านหมด หลัง จากตรวจสภาพ'ที่เกิดเหตุ'แล้วข้าก็ต้องสูดหายใจเฮือก คะ..คงไม่มีใครตายใช่มั้ยเฮ้อ..อย่าหลอกตัวเองเลย ข้ารับประกันไม่ว่ายอดมนุษย์หน้าไหนเจอไฟโลกัณฑ์ขนาดนี้คงไม่เหลือสากแล้ว ล่ะ แต่ข้าคิดว่าที่โดนไปคงไม่ใช่คนเพราะข้าไม่เห็นจะรู้สึกได้เลยว่ามีคน ด..เดี๋ยวนะ!ข้าไม่ได้รับรู้ได้เฉพาะคนซะหน่อยในรัศมี20เมตรน่ะข้าจะ สามารถ'มองเห็นได้'ดังนั้นไม่ว่ามีอะไรก็ไม่มีทางผ่านสายตาข้ามาได้หรอก แต่ว่าข้าได้ยินเสียงจริงๆนะ! เอ๊ะ!หรือว่า....
            เจ้านาย เจ้านาย เจ้านาย!
            "อ๊ากกกก ข้าขอร้องล่ะไม่ว่าเจ้าเป็นตัวอะไรก็อย่าแอบแบบนี้สิ ถ้าจะฆ่าข้าก็รีบมาฆ่า ถ้าจะแกล้งก็รีบแกล้งแล้วรีบไป อย่าแอบอยู่แบบนี้เล้ยยยย ฮือๆๆ"ข้าขอร้องจากใจจริงที่เสียสติไปแล้วของข้าข้ากลัวจริงนะ ถ้าหลอกตอนเวลามีคนอื่นอยู่ด้วยข้าไม่ทำแบบนี้หรอก ข้าอุตส่าห์ฟอร์มหลุดขนาดนี้แล้วเจ้าพอเถอะ พอทีขอร้องล่ะ
            "เจ้านาย"เสียงนั้นดังขึ้นอีก
            "อ๊ากกก เจ้าเรียกข้าอีกแล้วเรอะ พอทีเถอะขอร้องงง"ข้าร้องอย่างเสียสติ
            "เจ้านายอย่าเพิ่งตกใจ ข้าคือดาบศํกดิ์สิทธิ์แห่งยมทูต"เจ้า...ดาบนั่นอธิบาย เมื่อกี้ม..มันว่าอะไรนะ ข้าก้มมองดาบ แล้วพูดกับมันว่า
            "เจ้าคือ'ดาบลูกครึ่งนี่หรอ' "ข้าถามด้วยความงงงวย
            "...ใช่แล้วเจ้านาย ข้าคือ'ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งยมทูต'ของท่าน"ดาบนั่นตอบ แต่น้ำเสียงกลับเอือมระอาเล็กน้อย แถมยังเน้นคำว่า'ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งยมทูต'มากซะด้วย ราวกับว่ามันชินซะแล้วงั้นแหละ
            ข้าถามอย่างประหลาดใจว่า"เจ้าพูดได้ด้วยงั้นหรอ?"
            ดาบนั่นยังไม่ยอมตอบ ทำให้การสนทนาเข้าสู่ความเงียบ...เงียบ...เงียบไปนานมากจริงๆสดท้ายดาบนั่น ก็พูดด้วยความหวาดระแวงว่า"เจ้าคือเจ้านายข้าแน่หรอ?"

            ถึงตรงนี้ข้าก็งงพูดตอบมันว่า"ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าข้าเป็นเจ้านายของเจ้าหรือ ป่าว? เพราะตอนนี้ข้าอยู่ในช่วงความจำเสื่อม.."ตอนนี้ข้าหยุดพูดแล้วเริ่มครุ่นคิด เล็กน้อยแล้วก็พูดต่อว่า"..บางทีข้าอาจจะไม่ความจำเสื่อมแต่ข้าแค่อยากลืม ตัวเองละมั้ง นี่..ตกลงเจ้าคิดว่าข้าความจำเสื่อมมั้ยอ่ะ?"ทันใดนั้นดาบนั่นก็เปล่งแสง เจิดจ้าออกมารอบดาบแล้วก็เปลี่ยนไปเป็นเปลวเพลิงสีขาวทันที ข้ารีบปล่อยมือออกทันที ถ้าข้าเดาไม่ผิดล่ะก็มันกำลังโกรธ!แต่มันโกรธเรื่องอะไรล่ะ?
             ตอนนี้เองจู่ๆดาบนั่นก็พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมว่า"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าความจำ เสื่อมหรือไม่ แต่ที่ข้ารู้ยอ่างเดียวก็คือถ้าเจ้าไม่ใช่เจ้านายข้าเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะ ได้เห็นข้า และในเมื่อเจ้าเห็นข้าแล้วทางเลือกของเจ้าก็คือต้องตาย!"ว่าแล้ว ดาบนั่นก็ลอย..ไม่สิต้องเรียกว่าพุ่งเข้ามาใส่ข้าแต่ความเร็วของมันน่ะเทียบ ข้าไม่ได้สักกะติ๊ด ข้าเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว ดาบนั่นจึงพุ่งใส่อากาศเปล่าๆจากนั้นมันก็ลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้วก็พูดอย่าง อึ้งๆว่า"ความเร็วขนาดนี้...แถมยังถนัดซ้ายอีก.."แล้วมันก็เงียบไปนานเหมือน กำลังติดอยู่
             สุดท้ายมันก็พูดว่า"เจ้าเหมือนเจ้านายข้ามากทั้งความเร็ว ทั้งถนัดซ้าย รูปร่างหน้าตา...แล้วยัง...พลังอันแข็งแกร่งของเจ้านั่นอีก ดีล่ะงั้นข้าจะขอทดสอบความสามารถของเจ้าหน่อยแล้วกันนะ ถ้าเจ้าคือเจ้านายข้าจริงเจ้าต้องเอาชนะข้าได้...แต่ข้าขอเตือนนะถ้าเจ้า ความจำเสื่อมจริงเจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าครั้งแรกที่ข้ากับเจ้านายสู้กันน่ะ แทบจะทำให้ในรัศมี100กิโลกลายเป็น....สุสาน!"ฟังแล้วข้าก็หน้าซีด คงเพราะหน้าข้ามันแสดงออกชัดเจนมากมันจึงพูดแนะต่อว่า"ไม่เป็นไร เจ้าใช้คาถามิติแห่งกาลเวลาก็ได้ คาถานี้จะทำให้ข้าและเจ้าเข้าไปอยู่ในมิติที่เจ้าสร้างขึ้นและภายในมิตินั้น จะมีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้น มิตินั้นจะเหมือนโลกนี้ทุกอย่างเพียงแค่ว่าไม่มีใครนอกจากเราสอง..เอิ่มหนึ่งคนกับอีกหนึ่งด้าม นี่!เจ้ายังไม่รีบท่องคาถาอีกหรอ?"เมื่อ ข้าได้ยินข้าก็รู้ว่าไม่มีเวลาขนาดที่ว่าจะมาทำตัวเรื่อยเปื่อยอย่างการท่อง คาถาข้าเพ่งสมาธิไปที่ดาบนั่นแล้วก็พูดคำเดียวว่า"มิติแห่งหารเวลา!"ทันใด นั้นก็มีช่องมิติขนาดใหญ่ปรากฏอยู่เหนือหัวเราสอง...พวกเรา มันปกคลุมบริเวณประมาณ5เมตรได้มั้ง จากนั้นก็ดูดพวกเราเข้าไปในนั้น
           พลังที่แข็งแกร่ง วิธีการใช้คาถา แล้วก็วิธีการพูดกับการเคลื่อนไหวนั่น....
           พอถูกดูดเข้ามาสิ่งแรกที่ข้าเห็นก็คือข้าเห็นว่าพวกเรายังคงอยู่ในป่านั่น ไม่เปลี่ยนแปลงมีต้นไม้และดอกไม้สีเทาเช่นเดิม ตอนที่ข้ากำลังสงสัยอยู่นั้นดาบนั่นก็หัวเราะลั่นว่า"ฮ่าๆๆๆๆ เจ้านี่ช่างเหมือนเจ้านายข้าเข้าไปทุกทีดูสิเจ้ามีพลังที่แข็งแกร่งจนสามารถ เสกคาถาโดยไม่ตองท่องได้แล้ว แถมที่ปกติเจ้ายังไม่ยอมใช้พลังแข็งแกร่งแบบนี้แต่กลับร่ายคาถายืดยาว คงเป็นเพราะว่าเจ้าน่ะเบื่อล่ะสิท่าฮ่าๆๆ เหมือนเจ้านายข้าไม่มีผิด แต่ข้าก็ยังไม่เชื่อหรอกนะว่าเจ้าเป็นนายข้าน่ะ"พูดเสร็จดาบนั่นก็พุ่งเข้า มาใส่ข้าแต่ข้าก็หลบได้อีก แต่คราวนี้ต่างกับครั้งก่อนที่ดาบพุ่งใส่อากาศเฉยๆ คราวนี้พอมันพุ่งใส่อากาศแล้วมันก็โฉบบินไปบนท้องฟ้าแล้วดาบเล่มนั้นก็เปล่ง แสงสีขาวเจิดจ้าออกมาจากดาบนั่น มันแสบตาจนข้าต้องหลับตา พอลืมตาขึ้นข้าก็ไม่เห็นดาบนั่นแล้วแต่สิ่งที่ข้าเห็นแทนดาบนั่น คือ...
            วิหคมนตรา!
            เท่าที่ข้าจำได้นะ วิหคมนตราคือสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ตำนานเล่าขานว่าคือเทพแห่งการทรยศ! ทำไมถึงเรียกแบบนั้นน่ะหรอ?ก็เพราะว่าวิหคมนตรานั้นเป็นเหมือนหงษ์ยักษ์สีขาวนั่นแหละ และในเมื่อมันเป็นสีขาวซึ่งเป็นสีของเหล่าเทพดังนั้นแปลว่ามันเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าเทพ และนอกจากนี้พลังศักดิ์สิทธิ์อันแข็งแกร่งของมันก็เป็นพลังที่ยากจะหาสิ่งเทียบพวกมันจึงถูกเรียกว่าเป็นเทพแห่งการพิทักษ์! เมื่อสมัยพันปีก่อนวิหคมนตราก็เป็นที่นับถือของเหล่าเทพมาก แต่ต่อมาพวกเขาก็ได้ทำข้อผิดพลาดครั้งใหญ่ คือการใช้พลังมืดหรือก็คือพลังของมารในการสงครามถึงจะเข้าใจว่าพวกเขาปกป้องตนแต่เหล่าเทพก็ไม่อาจยอมได้ที่เทพจะใช้พลังของมาร จึงพากันขับไล่พวกเขาออกไป  ส่วนเหล่ามารและมนุษย์นั้นก็แทบไม่อยากจะรับมันเช่นกันเพราะพวกมันเคยสร้างความแค้นให้กับพวกเขามามากมายเหลือเกิน...
           ในเมื่อผู้คนไม่ต้องการพวกมันและพากันขับไล่ฆ่าฟันพวกมัน พวกมันจึงได้แต่พากันหนีตายไปเรื่อยๆได้ข่าวว่าตอนนี้เหล่าวิหคมนตราใกล้จะสูญพันธุ์ไปจากโลกแล้วเพราะการไล่ล่าทำให้เหล่าวิหคมนตราที่เคยเป็นมิตรกลายเป็นต่อต้านคนขึ้นมาบ้างแต่สุดท้ายก็สู้คนไม่ได้ พวกมันจึงพยายามหลบซ่อนตัวอย่างดี แต่ข้าไม่อยากเชื่อว่าวิหคมนตราจะมาปรากฏตัวต่อหน้าข้า!แถมยังแปลงเป็นดาบอีก!แล้วนั่นก็คือดาบของข้า!
            ข้าเริ่มพิจารณาดูมัน มันเป็นวิหคมนตราที่สวยงามมากขนของมันเป็นสีขาวนุ่มนวลแต่ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่าขนของมันทั้งแหลม บางและคมมากเผลอเพียงชั่วครู่ก็อาจโดนมันฆ่าได้แล้ว พลังของมันมีสองพลังจริงๆนั่นแหละแถมยังแข๊งแกร่งมากด้วย เอ๋?...พลังที่แข็งแกร่ง..แล้วข้าก็พูดสิ่งที่ข้าคิดออกไปว่า"เจ้าเหมือนข้าจังเลย"ข้าพูดออกมาจากใจจริง
             ร่างของวิหคมนตราที่บินอยู่แข็งทื่อจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะว่า"ฮ่าๆๆ ข้ากะแล้วเชียวว่าเจ้าต้องเป็นเจ้านายข้า ข้ารู้ตั้งแต่ตอนที่เจ้าเสกคาถามิติแห่งกาลเวลาแล้ว แต่ที่ข้าเล่นกับเจ้าแบบนี้ก็เพราะว่าข้าอยากจะมั่นใจจริงๆ ดูสิ!เจ้าพูดเหมือนตอนนั้นไม่มีผิดเจ้าพูดเหมือนตอนที่เจอข้าครั้งแรกที่ถ้ำคริสตัลเลย เจ้าบอกข้าว่าข้าเหมือนเจ้ามาก ข้าก็ไม่รู้นะว่าทำไมเจ้าบอกแบบนั้นต..แต่ข้าดีใจมากดีใจเหลือเกิน ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับข้านอกจากเจ้าเลย ฮ่าๆๆ"วิหคตัวนั้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ดสุดท้ายก็พูดเสียงสะอื้นว่า"เจ้ารู้บ้างมั้ย ข้า...วิหคมนตราอย่างข้าน่ะ ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด ไม่เคยมีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวไหนเลยที่ยอมรับข้าเช่นเจ้า เจ้าบอกว่าข้าเหมือนเจ้าก็แสดงว่าเจ้าไม่รังเกียจข้าเจ้ายอมรับในตัวข้า!"จากนั้นน้ำตาสองสายที่แทบไม่มีใครได้เห็นก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
             "เจ้ารู้มั้ยที่ข้ายอมรับใช้ติดตามเจ้าไปทุกที่ก็เพราะว่าเจ้ายอมรับข้าเจ้าไม่รังเกียจข้าไงล่ะ แต่ว่าก็มีอีกเหตุผลนะ..."ทันใดนั้นข้าก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นแถมเหมือนจะมีเสียงคนด้วยล่ะ เมื่อข้าหันไปหาวิหคมนตรา วิหคมนตราก็หน้าเปลี่ยนสีตะโกนว่า"เร็ว! เร็วเข้ารีบปิดคาถามิตินี้ซะแล้วกลับไปโลกเดิม เร็วเข้า!"ข้าที่กำลังงงกับเหตุการที่เกิดขึ้นอยู่ก็รีบทำตามทันทีข้ารีบหยุดคาถา สิ่งที่ข้าเห็นสิ่งแรกคือลำแสงสีขาวกราดไปทั่วบริเวณ10เมตร และศูนย์กลางพลังของลำแสงนั่นก็มีคนกลุ่มหนึ่งสวมชุดองครักษ์สีขาวอยู่ ช..ช...ชุดสีขาว!นั่นมันชุดประจำของเหล่าเทพนี่นา นี่มันอ่ะไรกันนี่เป็นเพราะคาถามิติของข้ามันไม่สมบูรณ์ทำให้พวกเขาสังเกตุเห็นความผิดปกติของพลังงั้นหรอ! หรือว่า...
             "เจ้านายเจ้ายังไม่ได้หุปปีกเทพมารของเจ้า"
             "..."