คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เงาที่แสนยิ่งใหญ่
ตอนที่ 3
เงาที่แสนยิ่งใหญ่
“แง สอบข้อเขียนเล่นเอามึนไปหมดเลย”หลังจากสอบกับอาจารย์ดาร์น่าแบบหนึ่งต่อหนึ่งแล้ว ฉันกับนักเรียนคนอื่นๆก็โดนลากไปห้องสอบข้อเขียนต่อทันที แต่น่าแปลกจริงๆที่ผู้สมัครหลายพันคนสอบรอบแรกเสร็จใน 30 นาที ทั้งๆที่เข้าได้แค่ทีละ 4 คนเท่านั้น ฉันก็พึ่งรู้จากคริสนี่ละว่าเวลาในมิติที่อาจารย์สร้างขึ้นจะเดินช้ากว่าเวลาในโลกความจริงมาก ถึงฉันจะไม่ได้สังเกต แต่หลังจากสอบจนออกมาพวกฉันใช้เวลาไปแค่ 5 วินาทีเท่านั้น แต่ที่น่าเป็นห่วงคือสอบข้อเขียนนี่ละ มีหลายข้อเลยที่ฉันไม่ได้เขียนคำตอบลงไป เป็นแบบนี้ คะแนนคงได้ไม่เท่าไหร่แน่เลย T-T
“เร็วสิอลิซ ผลคะแนนจะออกแล้ว”
“อะไรนะ ออกแล้วเหไรอเคธ” จริงงะ พึ่งออกจากห้องสอบเมื่อกี้เองนะ ถึงฉันจะออกเป็นคนสุดท้ายก็เถอะ
“อาจารย์เขาใช้เวทมนตร์ในการตรวจ แค่ลุกออกจากเก้าอี้ก็รู้แล้วว่าได้คะแนนเท่าไหร่”คริสพูดก่อนจะเดินนำพวกฉันไปที่บอร์ด ซึ่งตอนนี้มีนักเรียนหลายร้อยคนกำลังออกกันจนแทบไม่เห็นป้ายประกาศ แต่พอพวกคริสเดินเข้าไป นักเรียนที่ออกันอยู่ก็แตกออกทันที แหม แบบนี้ก็สะดวกดีนะ
“เชอะ”คริสส่งเสียงเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทำไมละ คะแนนออกมาไม่ดีเหรอ ไหนดูสิ
“ที่ 2”คริสได้ที่ 2 จากทั้งหมด 4200 ตำแหน่ง ทำไมยังทำหน้าไม่พอใจอีกละ หรือว่าเจ็บใจที่แพ้ที่หนึ่ง นั่นสิ คริสเขาท่าทางจะเก่งอยู่แล้วด้วย คะแนนข้อเขียนได้เต็ม 100 แต่คะแนนรอบแรกกลับได้ 90 คะแนน สงสัยอาจารย์คุมสอบจะกดคะแนนมั้ง นิสัยไม่ดี
“แหม คริสคงอารมเสียย่าดูเลย เล่นแพ้อลิซแบบนี้”เคธว่าพลางตรงเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง เอ๋ แพ้ฉัน หมายความว่าไง
“ฮะ!!!” อึ้ง บอกได้คำเดียวคะว่าอึ้ง ทำไมละ ทำไมชื่อฉันถึงไปอยู่เหนือชื่อคริสได้ อาจจะตาฝาดไปก็ได้ ไหนลองให่สิ
“ไม่จริงน่า” เหมือนเดิม ชื่อด้านบนของคริสยังคงเด่นหลาด้วยชื่อ อลิซ ดาร์เลไลท์เหมือนเดิม
“ทำไมละ ฉันไม่ได้ใส่คำตอบตั้งหลายข้อ”
“บางข้อใส่คำตอบลงไปก็ผิดนะ”เคธว่าพลางกดคางลงที่ไหล่ของฉันเล่นเอาจั๊กจี้ไปหมด แต่จะว่าไป ที่ 3 เป็นดินที่คะแนนรอบแรกได้ 100 แต่ข้อเขียนได้ 85 นี่นา ส่วนเคธคะแนนรอบแรกได้ 85 ข้อเขียนได้ 100 เลยได้ที่ 3 ร่วมกับดีนไป แต่ว่า พอมองดูดีๆแล้ว 4200 อันดับเนี่ย มีตัวเลขซ้ำกันเยอะมากเลยนะ บางอันดับมีเรียงกันไม่รู้ตั่งกี่คน แสดงว่ามีคนเข้าสอบมากกว่า 4200 คนไปอีกสิเนี่ย
“กลับกันเถอะอลิซ”เคธพูบจบก็ลากมือฉันไปทันที แล้วจะถามทำไมละ ในเมื่อจะลากอยู่แล้วง่า
“ว่าแต่ อลิซเนี่ย เก่งเหมือนกันนะ”เคธว่าพลางหัวเราะออกมาเบา เก่งเหรอ ฉันเนี่ยนะ
“คนที่มาสอบมีประมาน 6000 คน แต่คนที่ทำสอบข้อเขียนได้เต็มนะมีแค่ 8 คนเองนะ อย่างฉัน คริส แล้วก็อลิซไง”
“แต่คนที่ทำคะแนนสอบรอบแรกได้เต็มนะมีเกือบ 400 คนเลย การสอบครั้งนี้คง่ายไปหน่อยละมั้ง”เคธว่าพลางหัวเราะเยงใส ง่ายเหรอ แต่ที่ฉันสอบก็เป็นการสอบที่เข้าทางฉันพอดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่กับแม่และฉันพวกสัตว์กลับเชื่อฟังราวกับฟังภาษาคนรู้เรื่องงั้นละ
“แหม ได้ที่หนึ่งเลยเหรอจะ”น้าคิมที่ฟังเรื่องจบพูดพลางยิ้มหวานมาให้ราวกับว่าฉันเป็นลูกสาวคนเก่งของน้าเขาเลยละ แต่คริสที่อยู่ด้านหลังกลับเบือนหน้าหนีอย่างกับไม่อยากฟังงั้นละ จริงสิ แม่ของตัวเองมาชมลูกของใครก็ไม่รู้นี่นา
“อ่าว ว่าไงนักเรียนใหม่ทุกคน”เสียงนุ่มๆปนหวานของชายหนุ่มคนหนึ่งทำเอาฉันอยากจะเข้าไปหลบหลังน้าคิมเลยละ ก็คนที่เดินเข้าประตูมานะคือคุณเกลที่เป็นถึงวีรบุรุษผู้ใช้หอกวารีนี่นา แถมยังเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนด้วย แถมคนด้านหลังยังเป็นจอมเวทที่เก่งกาจที่สุดของเมืองวอสดินี่ท่านเรย์ล่าด้วย อะ จริงสิ สองคนนี้เขาเป็นสามีภรรยากันนี่นา
“ว่าไงเกล”เสียงของคุณครอสที่เดินออกมาจากหลังบ้านทำเอาฉันแทบหยุดหายใจ ในห้องเล็กๆนี่มีวีรบุรุษและวีรสตรีถึง 3 คน
ก๊อกๆ ขอถอนคำพูด ต้องนับเป็น 4 คนสิ เพราะท่านแกลนที่พึ่งเดินเข้ามากำลังเขียนคำทักทายด้วยตัวหนังสือเวทมนตร์อยู่ ทำไมถึงมากันไม่หยุดไม่หย่อนอย่างนี้นะ
“หนอยแนะ ไอ้หมอนั่นดันออกไปก่อนวะได้ ให้เราไปวะเก้อเลย”เสียงบ่นของผู้ชายผมสีเขียวที่เปิดประตูตามท่านแกลนเข้ามาทำให้ฉันรีบเดินไปหลบหลังน้าคิมทันที มากเกินไปแล้วนะ วีรบุรุษทั้งหมดที่ยังคงมีชีวิตอยู่มายืนในห้องนี้หมดเลยง่า
“นั่นหนูอลิซนี่นา แหมดืที่ 1 ซะด้วย บอกแล้วว่าคุณคิ......คนนั้นเขาเป็นห่วงมากเกินไปเนอะคุณครอส”คนนั้น? ใครกัน ทำไมต้องเป็นห่วงฉันด้วยละ
“หนูอลิซ คนนี้นะเหรอ”ท่านเรย์ล่าที่อยุ่ด้านหลังคุรเกลมองมาทางฉันอย่างสนใจ ก่อนจะเดินเข้ามาจ้องใกล้ๆ ง่า............
“จริงด้วย หนูอลิซเหรอเนี่ย”คราวนี้ทั้งคุณโซล คุณแกรน ต่างมาจ้องฉันกันใหญ่เลย แง ทำไมต้องมาจ้องกันขนาดนี้ด้วยละ
“ผมไปข้างนอกนะ”เสียงของคริสทำให้น้าคิมหันไปพยักหน้าเบาๆ
“หนะ หนูขอไปด้วยนะ” ไม่ไหวง่า ต้องขอชิ่งก่อนแล้วว โดนท่านวีรบุรุษจ้องแบบนี้ฉันประหม่าแย่สิ ขอหลบไปก่อนละ
.
.
“ให้ตายสิ ทุกคนนี่นา”เสียงเรียบๆของชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีแดงโลหิตที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องมาแต่แรกทำเอาคนทั้งกลุ่มได้แต่หัวเราะแฮะๆ
“แหม คิล ก็ฉันไม่ได้เจอหนูอลิซเลยนี่นา แถมหนูอลิซยังน่ารักสุดๆเลยด้วย เลย....”เรย์ล่าว่า พลางหัวเราะออกมาเสียงเบา
“ฉันก็ไม่ได้เจอนานนี่นา ตั่งแต่ 8 ขวบได้มั้ง”โซลว่าพลางหัวเราะแฮะๆ ตามมาด้วยแกลนที่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าร่วมกับโซล
“เอาเถอะ สำหรับอลิซ พวกนายเป็นเหมือนราชาราชินีในเทพนิยายเลยนะ ตอนแรกคงยังไม่ชินหรอก เข้าหาเรื่อยเดี๋ยวก็ชินเอง”คิลพูด ก่อนจะนั่งลงช้าๆ
“อะ เอ่อ คุณคิลเหรอคะ”เสียงของเคธที่อยู่ในห้องทำให้คิลหันมามองอย่างแปลกใจ จริงสิ เขาไม่เคยเจอเคธกับดีนมาก่อนนี่นา
“ขอโทษนะ แต่เรื่องนี้อย่าไปบอกอลิซเขาละ”คิลพูดพลางหัวเราะเสียงใส แต่ก็ไม่ทำให้ความประหม่าของเคธกับดีนลดลงเลย เห็นกับตาแท้ๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย อยู่ดีๆท่านคิลก็โผล่ออกมาอย่างกับเขานั่งอยู่บนเก้าอี้มาแต่แรกงั้นละ ทั้งเธอทั้งดีน ต่างไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอยู่ในห้องมาแต่แรก นี่ถ้าเขาเป็นศัตรูเขาคงฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้มั้ง นี่สินะนักฆ่าในตำนานที่ท่านพ่อเคยเล่าให้ฟัง ตำนานที่ตายไปแล้วแต่ยังคงมีตัวตน คิลิออส ดาร์เลไลท์
.
.
“ตามมาทำไม”เสียงของคริสทำให้ฉันหยุดเดินทันทีจริงสิ ฉันแค่เดินตามเขามาเพราะจะหนีออกจากห้องนี่นา ทำไมต้องตามเขามาด้วยละ?
“ขะ ขอโทษนะ”
“ขอโทษเรื่องอะไรละ” อะ เอ่อ นั่นสิเรื่องอะไร
“เรื่องที่ฉันฟรุคได้ที่หนึ่งละมั้ง” นั่นสิ เขาคงโกรธเรื่องนี้มากเลยละมั้ง
“เรื่องนั้นฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่”พูดจบ คริสก็เดินมาถึงประตูโรงฝึกที่อยู่ด้านหน้าของตัวบ้าน ก่อนที่เขาจะเปิดมันเข้าไปช้าๆ
“แล้วทำไมเธอถึงดูอารมเสียตั่งแต่สอบเสร็จละ”
“ไม่เกี่ยวกับเธอ” พูดจบคริสก็เรียกเคียวสีแดงสดออกมาจากหลุมมิติ ก่อนจะใช้เคียวนั่นหวดใส่อากาศอย่างแรง เสียงลมที่เตียวนั่นกรีดดูน่ากลัวมากเลยละ
“ก็แค่ รู้สึกว่าตัวเองมันอ่อนแอ” อ่อนแอ คริสนะเหรอ แต่ดูจากท่าทางแล้วคงไม่ใช่มั้ง พลังรุนแรงขนาดนั้น
“คริสเองก็เก่งออกนี่นา เป็นถึงลูกของคุณครอ...”
“อย่าพูด”อยุ่ดีๆคริสก็ตวาดเสียงดัง ใส่เสียอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นละ ทำไมเขาต้องโกรธด้วย
“ฉันไม่อยากได้ยินคำนั้นจากเธอหรอกนะ”คริสพูบจบก็หันไปฟาดเคียวต่อ
“ทำไมละ”
“พ่อของเธอเป็นคนธรรมดาสินะ”
“อะ อือ”
“เธอคงไม่เข้าใจหรอก ว่าคนที่พ่อเป็นถึงวีรบุรุษนะ ต้องเจออะไรบ้าง”คริสพูบจบก็ฟาดเคียวลงกับพื้นทันที
“ลูกของท่านวีรีรบุรุษต้องทำได้สิ พ่อของเธอนะ ตอนอายุขนาดเธอเขานะทำได้แล้วนะ คูดพวกนี้ เธอคงไม่เคยเจอสินะ”คริสพูดจบ ก็เก็บเคียวเข้าหลุมมิติทันที
“ฉันนะ จะเก่งให้มากกว่านี้ เก่งกว่าพ่อของฉัน เก่งกว่าหมอนั่น”คริสว่า พลางกำหมัดแน่น
“คริสทำได้อยู่แล้วละ”
“เธอก็พูดได้สิ เธอนะ...”
“ฉันเชื่อจะ ว่าคริสทำได้แน่นอน” ไม่รู้หรอกว่าคุณครอสจะเก่งแค่ไหน แต่ฉันเชื่อนะ ว่าคนที่พยายามจะต้องทำสำเร็จได้แน่ๆ
ความคิดเห็น