คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 INNOCENT II 100%
CHAPTER 3 INNOCENT II
หลังจากเช็คยอดไวน์ในวันนี้เสร็จเรียบร้อย ลีแทมินซึ่งอยู่ในชุดคลุมยูนิฟอรม์
สีขาวสะอ้าน ก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะถอดเสื้อยืด คว้าหยิบเสื้อเชิ้ตลาย
สก๊อตที่แขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ ป่านนี้เด็กน้อยตัวแสบอย่างคิมมินฮวาน
อาจเรียนพิเศษที่ไหนสักแห่ง หรือไม่ก็โดดเรียนเที่ยวเล่นอย่างเคย
แทมินไม่ลืมที่จะหยิบอมยิ้มรสโคล่าจากลิ้นชักใส่กระเป๋า เพราะเขารู้ว่าเด็กน้อย
โปรดปรานรสโคล่าเป็นพิเศษ ในการเป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กชายคิมมินฮวาน
ดังนั้นชายหนุ่มจึงต้องมีไม้เด็ดเล็กๆน้อยๆ เพื่อที่จะปราบพ่อมดตัวน้อยให้อยู่หมัด
อย่างเช่นวันนี้
“ ฉันรู้สึกผิดกับเธอมากนะ อย่างน้อยๆมันก็พอจะทำให้เธอหายโกรธฉันได้ ”
ประโยคเดียว ทำให้แทมินซึ่งเดินมาได้แค่ครึ่งทาง ค่อยๆหันหน้าไปทางซ้าย
มืออย่างตกใจ และเขาก็รับรู้ถึงลางสังหรณ์เเปลกๆนั่นด้วย
“ คนที่คุณควรจะขอโทษไม่ใช่ฉัน ลุกขึ้นนะ ”
“ ไปให้พ้นนะ !! ”
“ คุณปู่…”
“ ฉันไม่ใช่ปู่แกไอ้เด็กเวร อย่ามาคิดเหยียบที่นี่ ไปซะ!! ”
“ ผมรู้ว่าผมไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากใคร แต่ผมมาที่นี่ก็เพราะว่าผมต้อง
การเป็นแค่คนงานธรรมดาๆ ในโรงงานของคุณปู่เท่านั้น เพราะงั้นได้โปรดเชื่อใจ
ผมเถอะครับ ผมตัดสินใจลาออกจากที่นั้น เพราะผมรู้สึกละอายใจตัวเอง
และไม่อยากดิ้นรนกับสิ่งเหล่านั้นอีก ”
“ จะให้ฉันเชื่อใจแกได้สักกี่เปอร์เซ้นต์ อย่าหวังว่าฉันจะให้อภัยแก่ทุกอย่าง
สิ่งที่แกกับแม่ทำไว้กับหลานฉันมันยากเกินกว่าที่ฉันจะให้อภัยแกได้ ฉันก็จะ
ให้แกเป็นแค่คนงานธรรมดาของที่นี้ อย่าได้คิดหวังสูงเหมือนกับแม่แก เพราะ
งั้นอาจโดนฉันไล่ตะเพิดก่อนเริ่มทำงานแน่ ”
“….. ขอบคุณครับคุณปู่ !! ”
“ อย่ามาเรียกฉันว่าคุณปู่นะ ”
“ ครับนายท่าน ” หลังจากยืนฟังมาสักพัก ความทรงจำเกี่ยวกับเชวมินโฮค่อยๆ
ย้อนกลับมาโดยอัตโนมัติ แทมินไม่สามารถพูดอะไรได้ นอกเสียจากจะกลืนน้ำลาย
ลงลำคออันแห้งผาก
ความจริงซึ่งปรากฏอยู่เบื้องหน้า มันเจ็บปวดอย่างงี้นี่เองสินะ
“ แทมิน…” คิมคีซุนมองเห็นเขา แทมินจึงส่งยิ้มพร้อมกับรีบหันกลับไปทางเดิม
ในใจหวังว่าเธอจะไม่เรียกชื่อเขา ให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่ทว่าไม่เป็นไปตามนั้น
เมื่อมือเล็กๆของเด็กชายตัวน้อย ดันจับข้อมือเขาไว้เสียก่อน
“ คุณอาแทมิน…”
“ มินฮวาน ”
“ ดูสิฮะ ผมได้คะแนนเต็มหมดเลย ”
“ เก่งมากเลยคิมมินฮวาน ” แทมินทรุดตัวลงนั่งพลางคว้าร่างมินฮวาน
เข้ามากอด ในระหว่างนั้นเชวมินโฮ เดินมายืนค้ำร่างอีกฝ่ายทางด้านหลัง
“ แทมิน….นายมาอยู่ที่ไหนได้ยังไง แล้วเด็กคนนี้ ” เชวมินโฮกะพริบตาถี่ๆ
คิมมินฮวานจ้องมองเขา ส่วนเขาจ้องตอบกลับด้วยมือไม้อันสั่นเทา แล้วแทมิน
กลับเป็นผู้ทำลายความเงียบงันในที่สุด
“ ถึงกับตกใจไปเลยรึไง ”
“ ……..”
“ คิมมินฮวานเป็นลูกพี่จงฮยอน ความจริงนี้ที่พี่…ควรจะรู้ไว้ซะบ้าง ”
“ แล้วยังไง ทุกอย่างมันเป็นอดีตสำหรับฉันไปแล้ว นายจะรื้อฟื้นให้ยุ่งยากทำไม
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ที่ฉันมาไม่ใช่เพราะเธอและก็ไม่ใช่เพราะนาย แต่ฉัน
มาเพื่อตัวฉันเอง แล้วฉันจะเป็นผู้ร้ายที่ยอมกลับใจไม่ได้รึไงกัน ”
“ ยังไงแกก็ไม่ควรเสนอหน้ามาที่นี่ !! ” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งคู่
กว่าที่เชวมินโฮจะทันได้เงยหน้ามอง ร่างของเขาจึงล้มลงไปบนพื้นกับแรงเหวี่ยง
พุ่งมาหาเขาแบบไม่ทันตั้งตัว จนเชวมินโฮมีสีหน้าเจ็บปวดท่วมท้นก่อนจะค่อยๆ
ทรงตัวลุกขึ้นนั่งบนพื้นดิน
“ ไม่ผิดหรอกที่แกจะต่อยหน้าฉันจงฮยอน…” ชายหนุ่มเอ่ยพลางใช้หลังมือเช็ด
คราบเลือดเกราะติดตรงจมูกออกเสีย ตอนนั้นเองกับที่หญิงสาววิ่งตะลีตะลาน
โผล่เข้ามากั้นกลางระหว่างสองหนุ่มอย่างตื่นตระหนก
“ เอ่อพวกเราน่ะ พูดจากันดีๆก็ได้ ไม่เห็นจะต้องทำอย่างงี้กันเลยนินา ”
คิมจงฮยอนจ้องมองหญิงสาวจนตาแทบถล่น
“ แกไสหัวออกไปจากโรงงานคุณตาฉันเดี๋ยวนี้นะ ”
“ แกอยากจะต่อยหน้าฉันอีกสักครั้งมั้ย สิ่งที่ฉันทำกับแกไว้มันช่างหนักหนา
สาหัสเหลือเกิน เราน่าจะดีต่อกันไว้นะ เพราะฉันอาจจะทำให้แกได้กลับไป
ทำงานที่นั่นอีกก็ได้ ”
“ หยุดพูดจาเหลวไหลกับฉัน แล้วออกไปซะ !! ” สิ้นเสียงตวาดนั้น เชวมินโฮ
กัดริมฝีปากล่างของตนไว้แน่น อย่างไรเสียจงฮยอนก็ไม่มีทางหันมาเชื่อเขา
ทันใดนั้นหญิงสาวที่เกือบจะได้เข้าพิธีหมั้นกับเขาในอดีต จู่ๆกลับเดินมา
ขว้างทางหน้าประตูไม้เชื่อมติดกับกำแพงอิฐสีขาว
“ คุณตาท่านอนุญาตให้คุณทำงานอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วคุณก็จะไปเพราะ ”
เขาสบสายตากับหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ เชวมินโฮสมควรได้รับโทษจาก
จงฮยอนแล้ว เธอเองก็ไม่ควรจะแสดงความสงสารกับเขา ต่อหน้าสามีของเธอ
เช่นนี้
“ คิมคีซุน….ต่อให้ฉันต้องชดใช้ความผิดนั้นด้วยอะไรก็แล้วแต่ฉันยินดีจะทำมัน
และที่สามีของเธอเขาไม่ต้อนรับฉันนั่นแหละถะ ”
“ ที่รักคะ… ฉันรู้ว่าสิ่งเขาทำกับคุณมันไม่น่าจะให้อภัยได้ อย่าให้อดีตต้องมามี
อิทธิพลในชีวิตคุณเลยนะ ให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง ให้โอกาสเขาได้กลับตัว
นะคะ เชวมินโฮคุณจะช่วยให้เขาได้กลับไปทำงานที่นั้นอีกใช่มั้ยคะ ” เชวมินโฮ
พูดอะไรไม่ออก ไม่นึกว่าหญิงสาวจะช่วยพูดให้ และด้วยความบริสุทธิ์ใจ
ชายหนุ่มก็ได้ตอบออกไปอย่างมาดมั่น
“ ถ้าแกอนุญาตให้ฉันทำงานที่นี่ ฉันยินดีที่จะช่วยเรื่องในบริษัทกับแกทุกอย่าง
ฉันยอมทรยศแม่ของฉันดูสักครั้ง ถ้ามันทำให้ชีวิตฉันดีขึ้น ตำแหน่งบ้าบอ
อะไรนั้นมันไม่เหมาะกับฉันซักนิดเดียว คนที่เหมาะสมจะเป็นผู้บริหารก็คือแก
คิมจงฮยอน ”
>>>>>> ต่อ <<<<<<
เย็นวันนี้ทั้งคุณตาและฉันเราต่างนั่งมองหน้ากันเงียบๆ ฉันคว้าหยิบน้ำเปล่ามา
ดื่ม เพราะรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศที่แย่แสนแย่นี้เต็มทน เมื่อเชวมินโฮได้รับเชิญ
ให้มาร่วมรับประทานอาหารมือค่ำด้วย
“ พ่อฮะ….ตักเต้าหูไข่ให้ผมหน่อยสิ ตักให้ผมหน่อยนะฮะพ่อ ” มินฮวานร้องขอ
ขณะยื่นชามข้าวใบน้อยไปใกล้ๆมือเขา คุณจงฮยอนยิ้มเจื่อนๆ วางตะเกียบลงแล้ว
เอื้อมไปตักแกงจืดเต้าหู้ซึ่งวางอยู่ตรงหน้าฉันพอดี
“ กินเต้าหู้ไข่แล้ว ลูกควรที่จะกินผักกาดขาวด้วยนะเอ้านี่ของแถม ” คุณจงฮยอน
เอาแต่ก้มหน้า มากกว่าจะหันมามองฉัน
“ ฮิๆ พ่อตักแกงจืดเต้าหูให้ผมแล้ว คืนนี้ให้ผมไปนอนกับพ่อด้วยนะฮะ ”
“ ว่าไงนะ ยังไงพ่อก็ให้ลูกไปนอนด้วยไม่ได้ ”
“ ไม่ยุติธรรมเลย ผมก็เป็นลูกแม่เหมือนกันนะ พ่อฮะให้ผมไปนอนด้วยนะ ผมไม่
อยากนอนคนเดียว ”
“ ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อนเลยนะเจ้าตัวแสบ พ่อไม่พูดกับลูกแล้ว ”
“ มินฮวานเหลนน่าจะหัดนอนคนเดียวบ้างนะ จะได้ชินไงเวลานอนคนเดียว
ถ้าเกิดเหงาๆเหลนก็มานอนกับทวดก็ได้ โอเคมั้ย ”
“ ไม่โอเคฮะ เพราะคุณทวดของผมนอนกรนเหมือนหมูเลย ผมไม่นอนด้วย
หรอก แบร๋ ”
“ อะๆอะไรนะทวด…นอนกรนเหมือนหมูเลยหรือ ”
“ วันที่ผมนอนกับทวด ผมอัดเสียงไว้เป็นหลักฐานด้วย ทวดจะฟังมั้ยฮะ ”
มินฮวานทำหน้าทะเล้น คุณตาถึงกับทุบกำปั้นลงบนโต๊ะด้วยความเจ็บใจทันทีที่
เด็กน้อยเอ่ยถึงแบบนั้น บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ฉันคงต้องขอบ
คุณลูกชายสุดที่รักซะหน่อยแล้ว เพราะตั้งแต่ฉันไม่ได้ยินเสียงเขา ความรู้สึก
ในตอนนี้มันแย่….เอามากๆ
“ คุณมีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย ”
“ ไม่มีหรอก คุณนอนต่อเถอะ ” เขาตอบขณะนั่งก้มหน้าหันหลังให้ฉันหน้าโต๊ะ
เครื่องแป้ง สองมือที่กำลังง่วนๆทำอะไรบางอย่าง ระหว่างนั้นเสียงลิ้นชักก็ปิดลง
ฉันเริ่มวิตกกังวล และเพื่อคลายความสงสัยฉันจึงดึงผ้าห่มแล้วลงไปจากเตียง
โผล่เข้ากอดไปรอบๆคอเขา
“ ถ้าผมต้องถอดแหวนวงนี้ออก มันจะเป็นยังไง ”
“ แล้วทำไมคุณถึงจะต้องถอดมัน ในเมื่อฉันยังไม่กล้าจะถอดมันออกจากนิ้วเลย
ด้วยช้ำ ”
“ ผมกลัวคิมคีซุน ผมหวาดระแวง และถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เลวนั่น ผมก็ไม่เชื่อมัน
อยู่ดีว่ามันจะพูดอย่างงั้นจริงๆ คุณจะให้ผมเชื่อในสิ่งที่ผมเห็นแค่ผิวเผิ่น
มันก็ไม่ได้หรอก ดังนั้นก่อนที่คุณจะตัดสินใจทำอะไรลงไป กรุณานึกถึงใจผมด้วย”
“ ที่รักคะ…ฉันขอโทษนะที่ฉันทำให้คุณรู้สึกไม่ดี รีบๆไปนอนกันนะ คุณบอกว่า
พรุ่งนี้จะพาฉันกับลูกไปปั่นจักรยานในสวนเยริมไง อย่าบอกนะว่าคุณลืมไปแล้ว”
“ ผมไม่ลืมหรอกน่า มาให้ผมจูบคุณก่อนนอนนะ ”
“ ว่าไงนะ ก็ได้ๆฉันให้แค่จูบพอนะ ”
จงฮยอน : สำหรับคอมเม้นต์ผมจะเต้นให้ดูหนึ่งรอบ.....ไปล่ะครับ
เเล้วสักพักหน้าหล่อนจะออกอาการเป็นเเบบนี้
v
v
v
v
ความคิดเห็น