คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Brother's Life 2
Donghae x Eunhyuk
Chapter 2
‘งั้น ชั้นกลับก่อนแล้วกัน….นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย’
‘อืมม ให้ไปส่งมั๊ย?’
‘ไม่ล่ะ รบกวนนายเปล่าๆ ….. ไปนะ’
‘อืมมม’
ผมยืนมองพี่ทงเฮที่ยืนส่งสาวสวยคนนั้นอยู่เงียบๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ แฟนพี่เหรอ? พี่ไม่เห็นจะบอกเลยว่าจะมีคนมาหาที่บ้านนี่นา
“กลับมาแล้วเหรอ…..ไปไหนมาล่ะวันนี้” พูดจบก็ควักเอาบุหรี่ที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสูบแล้วนั่งลงที่ระเบียง ผมเลยเดินไปนั่งลงข้างๆพี่ทงเฮ
“พี่…..ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้ ใครเหรอ? รึว่าแฟนพี่? *O*” ผมถามไปอย่างตามที่คิด ก็แน่ล่ะ พี่ชายที่ไม่ได้เจอกันตั้ง 6 ปี จะมีแฟนสาว สวยๆ รึเปล่า พี่ทงเฮก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร ออกจะหล่อมาด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่…..นั่นมันเพื่อนร่วมชั้นสมัย ม.ต้น”
“งั้น…เหรอ…จะว่าไปแล้ว….ไม่เคยได้ยินเลยว่าพี่ชอบใคร มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่เนอะ^^ …..เอ๊ะ! มะ…ไม่ได้จะบังคับหรอกนะ..เอ่อ…ขอโทษฮะ” ผมเอ่ยขอโทษพี่ทงเฮในตอนหลังแทบจะไม่มัน ก็จะไม่ให้ขอโทษได้ยังไง ก็โดนพี่ทงเฮจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้น ผมคงจะละลาบละล้วงเรื่องของพี่มากเกินไปสินะ อีกอย่างพี่จะรักใคร คบกับใครยังไง ผมก็ไม่มีสิทธิจะไปยุ่ง ไปถามพี่สักหน่อย …
...Brother’s Life…
…เช้าวันต่อมา…
“เฮ้!! ฮยอกแจ! ช่วยลุงด้วยยยยย~~”
“คร้าบบบบ” ใครกันนะมาเรียกกันแต่เช้าขนาดนี้ ผมเดินออกมาจากบ้านก่อนจะพบกับลุงดงฮี ที่วิ่งหน้าตั้งมา โอ้ ทำหน้าเหมือนจะร้อไห้ด้วย เกิดอะไรขึ้นนะ
“ช่วยลุงด้วยฮยอกแจ …. สวนสัตว์….สวนสัตว์เคลื่อนที่ๆ ขอให้มาเมื่อวานนี้ ลุง …ลุงเผลอเปิดกรงทิ้งไว้ พวกสัตว์มันก็เลยหนีออกไป ลุงลองหาแถวๆนี้แล้ว แต่ก็เจอเป็นบางตัว ลุงคิดว่า อาจจะมีบางตัวที่หนีขึ้นเขาไปด้วย ไปช่วยลุงหาด้วยนะ TOT ” ว่าแล้วลุงก็ปาดเหงื่อหลังจากที่พูดจบ ผมนี่ตอนแรกตกใจกับสิ่งที่ออกมาจากปากลุงดงฮี แต่ก็ต้องมาแอบขำนิดๆ เพราะหน้าตาของลุงดงฮีนี่แหละ (รู้สึกจะนอกเรื่อง)
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว เอาเป็นว่า ลุงก็ลองหารอบๆ นี้อีกทีนะครับ เดี๋ยวผมจะลองขึ้นเขาไปหาดู” ผมบอกคุณลุงไป อืมมม ต้องไปบอกพี่ทงเฮก่อนว่าเราจะขึ้นเขา
“มีอะไรเหรอฮยอกแจ …. อ้าว สวัสดีครับลุงดงฮี ^^”
ผมหันไปมองพี่ที่เดินมายืนข้างๆ ดีเลยจะได้ไม่ต้องตามหา
“พี่ทงเฮ ผมจะขึ้นเขา…”
“พี่ไปด้วย”ยังไม่ทันที่จะพูดจบผมก็โดนพี่ทงเฮพูดสวนขึ้นมาก่อน อ่า…ถ้าพี่ทงเฮไปด้วยก็ดีสิ จะได้ช่วยกันหา
...Brother’s Life…
…ระหว่างขึ้นเขา…
“ถ้าจำไม่ผิด สัตว์ที่ยังหาไม่เจอมีทั้งหมด 5 ตัว แกะ 1 ตัว แพะ 1 ตัว กระต่ายอีก 3 ตัว ใช่มั๊ยพี่”ผมถามพี่ทงเฮ เมื่อลองทวนสิ่งที่ได้ฟังมาก่อนหน้าที่จะขึ้นเขา คำตอบที่ได้จากพี่ชายสุดเท่ของผมคือการมองหน้าและพยักหน้าตอบรับเท่านั้น (- -“) แต่เพื่อทำลายบรรยากาศที่แลดูเหมือนจะมาคุนี่ให้หายไป ฮยอกแจคนนี้จะพยายาม
“ไม่ได้…. ขึ้นเขามานานแล้วเนอะ ผมจำได้ว่า ตอนเด็กๆ ผมขึ้นมาเล่นบนเขานี่บ่อยๆ เพราะทะเลที่อยู่ใกล้ๆบ้าน ถูกห้ามไม่ให้ไปเล่น แต่ว่า…ถ้ามีพี่ตามมาด้วย พ่อกับพวกผู้ใหญ่ก็จะไม่ว่าอะไร …แต่….ไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ” อ๋า~~ นึกถึงเรื่องเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆแล้วก็รู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูกจริง ผมหันไปมองพี่ทงเฮที่เดินอยู่ข้างๆ นี่ไม่คิดจะพูดอะไรซักหน่อยเหรอ?
“ไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่ตอนไหนงั้นเหรอ? ….ก็ ตั้งแต่ตอนที่นายหลงบนเขานี่ไง จำไม่ได้เหรอ”
“ผะ….ผม…เหรอ?” ถึงกับอึ้ง นั่นมันเรื่องตอนไหนฟ่ะ ไม่เห็นจะจำได้เลย ดูเหมือนพี่ทงเฮจะรู้ว่าผมงง แกก็เลยอ้าปากเหมือนจะเล่าต่อ
“หึ ทำหน้าแบบนั้น จำไม่ได้ล่ะสิ ช่วยไม่ได้ พี่จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน ตอนั้นมีแค่นายกับเด็กๆ แถวบ้านขึ้นมาเล่นบนเขากันเอง แล้วจู่ๆ ฝนก็ตกลงมา แต่ว่า มีเพียงแค่นายคนเดียวที่ไม่ได้กลับมากับเพื่อนๆ พี่ก็เลยออกตามหา ไม่นานพี่ก็เจอนายที่ไข้ขึ้นสูงนั่งหลบฝนอยู่ในถ้ำเล็กๆ ที่พอให้หลบฝนได้ รู้สึกตอนที่เกิดเรื่องนี้ พี่เรียนอยู่ ม.ปลาย นอกเมืองนี่แหละ ทีนี้จำได้รึยัง” ว่าแล้วพี่ก็เดินนำหน้าไป ผมได้แต่มองแผ่นหลงของพี่ เอ๋ ไม่เห็นจะจำได้เลย เรื่องตอนนั้นที่จำได้ก็มีแค่ตอนเดินตามหลังใครคนนึงแล้วก็…เอ๊ะ!!~ เฮ้ย ไอ้ภาพเมื่อกี้ที่แว๊บเข้ามาในหัวนั่นมันอะไร ภาพที่พี่ทงเฮสวมชุดกันฝน รอบนอกที่เห็นแต่เพียงสายฝน ภาพใบหน้าที่ตกใจและเหนื่อยหอบของพี่ นั่นมัน…เรื่องเมื่อตอนไหน…
“ฮยอกแจ อย่าเดินริมๆมากสิ เดี๋ยวก็ตกลง… เฮ้ย!! ฮยอกแจ ระวัง”
“หวะ …. หวา”ไม่ทันจะขาดคำ ผมก็รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะร่วงลงไปข้างล่าง แต่โชคดีที่พี่ทงเฮคว้าแขนของผมไว้ได้ทัน
“เฮ้อ~ คิดถูกจริงๆ ที่ไม่ให้นายขึ้นเขามาคนเดีย--ว”
“อะ…เอ่อ…”
บะ บ้า น่า หัวใจทำไมเต้นแรงแบบนี้ เพียงแค่เพราะใบหน้าของพี่ทงเฮที่อยู่ใกล้เพียงนิดเดียว ผมจ้องไปที่ดวงตา ที่ดูจะติดเย็นชาของพี่ทงเฮ พี่ทงเฮก็เหมือนกัน เราจ้องตากันอยู่อย่างนั้น เหมือนพี่จะรู้สึกตัว จึงปล่อยแขนผม แล้วหันหลังเดินนำออกไป
“ไปกันต่อเถอะ”
หลังจากนั้นไม่นานเราก็หาสัตว์ที่เหลือเจอและนำพวกมันไปส่งให้กับลุงดงฮี กว่าจะเอาตัวพวกมันลงมาได้แทบลากเลือด
...Brother’s Life…
…ที่บ้าน…
“อ๋า~ เหนื่อยเป็นบ้าเลย คิดถูกมั๊ยเนี่ยที่ไปช่วยลุงดงฮี” ผมบ่นออกมาเบาๆ พี่ทงเฮเห็นผมอย่างนั้นเลยหัวเราะออกมาแล้วเดินเลี่ยงไปล้างมือที่ข้างระเบียงบ้าน อ่า จริงสิ พี่คงเหนื่อยไปหาน้ำหรืออะไรเย็นๆให้พี่ดื่มดีกว่า ว่าแล้วก็เดินไปถามพี่ที่ยังล้างมืออยู่
“พี่ฮะ….จะดื่มน้ำเย็น หรือว่าเบียร์รึเปล่า?”
“งั้น…เอาเป็น…เฮ้ย!!! ฮยอกแจ ขานายเปื้อนเลือดไปหมดเลยนิ!!!”
หะ…ห๋าาาาาา ว่าไงน๊า~~~~~
“หน่ะ … นี่มันอะไรน่ะ พี่” ผมถามพี่เมื่อนั่งลงแล้วถกขากางเกงขึ้นก็พบเจ้าตัวประหลาดสีดำยาวๆ เกาะแน่นอยู่ที่ขาของผม เลือดนี่ไหลไม่หยุดเลยอ่ะ T^T
“ปลิงน่ะ …. เลือดไหลอย่างกับไม่ได้ดูดมีแค่ตัวเดียวเลยนะ”
“ดึงออกเลยได้รึเปล่า”
“อยู่นิ่งๆ ฮยอกแจ เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ว่าแล้ว พี่ทงเฮกับควักเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ ก่อนจะจับขาผมไปวางบนหน้าตักพี่ แล้วจัดการเอาบุหรี่จี้เข้าไปที่ตัวเจ้าปลิง จนตัวมันตกลงที่พื้น ในที่สุดมันก็หลุดออกไปสักที เห็นแบบนั้นผมจึงยกขาออกจากตักพี่ทงเฮแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพี่ทงเฮรั้งขาผมไว้แล้วยะ…ยืนหน้ามาจรดริมฝีปากลงที่ปลิงเกาะ ผมรู้สึกได้ถึงแรงดูเบาๆที่ขา ก่อนจะบ้วนสิ่งที่อยู่ในปากทิ้ง ฉีกมวนบุหรี่ออกแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ภายในนั้นมาโบ๊ะที่ปลิงดูด
“นั่นอะไรน่ะ?”
“มันเอาไว้ห้ามเลือด เวลาที่ปลิงดูดมันจะปล่อยน้ำลายที่มีสารที่ทำให้เลือดไม่แข็งตัว ถ้าปล่อยเอาไว้เลือดก็จะไหลไม่หยุด นายไม่รู้เหรอ?”
“อ่ะ…อย่างนั้นเองเหรอเนี่ย….หวา!!~” แต่ก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจเพราะอยู่ดีๆ พี่ทงเฮก็ลุกขึ้นและจับขาของผมขึ้นจนผมล้มลงไปนอนราบกับพื้น
“เฮ้อ~ ยังต้องให้ดูแลกันเหมือนเดิมเลยนะ”พูดจบก็ยกยิ้มที่มุมปาก เอ๋ ที่ปากของพี่ ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดเบาๆที่ริมฝีปากของพี่
“เลือดติดแน่ะ ที่ปาก”
พูดจบก็จ้องตากันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะรู้สึกได้ว่า โดนพี่ทงเฮกำข้อมืออยู่ แต่แล้วพี่ทงเฮก็ก้มหน้าลงมากดจูบลงบนริมฝีปากผม ก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้ามา …และนั่น ทำให้ทำให้ผมรู้ว่า จูบแรกของผม เป็นจูบที่มีรสชาติของเลือด…….
--Talk--
มาต่อแล้วนะคะอีก 1 ตอน
หลังจากนี้ ความทรงจำของฮยอกแจในสมัยเด็กจะเริ่มกลับมาทีละนิด
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะ อย่าทิ้งกันน๊า ><
ความคิดเห็น