คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
วันนี้เป็นวันเสาร์ ดีใจจริง ๆ ได้หยุดซะที ไม่น่าเชื่อ อยู่ๆ ก็ตกลง ยังงี้ก็แปลว่าแผนฉันก็เริ่มมีความหวังขึ้นแล้วสินะ นั่นไง =0=’’ กลับมาจากช็อปปิ้งปุ้ป อีกเดี๋ยวก็จะด่าฉับปั้ป - -
“นี่นังแครอท !! มาช่วยฉันเอาของไปเก็บสิยะ ยืนทำบ้าอะไรอยู่”
ว่าแล้วไง =[]=
“แม่ แล้วแม่จะซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาทำไมเยอะ ๆ ล่ะ”
ฉันพูดขึ้นอย่างเศร้า ๆ ไหนบอกว่าไม่มีเงินจะส่งฉันไง แต่กลับมีเงินซื้อของเยอะแยะ = =
“นี่แกไม่ต้องบ่นได้มะ ฉันให้แกเรียกฉันว่า ‘แม่’ แค่นี้น่าจะพอใจแล้วนี่ มาช่วยฉันถือของเร็ว ๆ”
นั่นสินะ ฉันน่าจะสำนึกเนอะ - -
ฉันเดินอย่างช้า ๆ เข้าไปเปิดประตูที่รถเตรียมเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง
“เร็ว ๆ ได้มั้ยพี่แคร์ ชักช้า น่ารำคาญ !”
“อื้ม ๆ ได้ ๆ”
ฉันพูดขึ้นแล้วฝืนยิ้มให้วาฟเฟิน ไม่ให้ทำได้ไง แม่ฉันอยู่นี่ - -
ชีวิตฉันช่างเศร้าจริง ๆ เศร้าตรงไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่นี่แหละ แม่แท้ๆ ขอฉันเคยเล่าให้ฟังว่า แม่จับได้ว่าพ่อของฉันมีกิ๊กเป็นสาวคาราโอเกะ แล้วท้องกับผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็คลอดฉันออกมาให้พ่อเลี้ยง โดยที่แม่เพิ่งจะมารู้ภายหลัง แม่เสียใจมาก พ่อก็ไม่ได้สนใจฉัน ภายหลัง ..พ่อกับแม่ก็เลิกกัน พ่อแต่งงานใหม่ กับผู้หญิงที่เป็นแม่หม้ายคนหนึ่ง ซึ่งมีลูกติดมาหนึ่งคน ก็คือแม่เลี้ยง กับยัยวาฟเฟิน ภายหลังพ่อก็หย่ากับแม่เลี้ยงของฉันแล้วก็แต่งงานใหม่อีก จนป่านนี้ พ่ออยู่ที่ไหน ฉันก็ไม่รู้
เพล้ง !!!
“กรี๊ด ๆ !! แม่ ๆ !!”
“อะไรวาฟเฟิน มีอะไรลูก”
วาฟเฟินร้องเสียงดัง ซึ่งฉันยืนจัดของให้อยู่ก็ตกใจ
“แม่ พี่แคร์โยนของของวา เสียหายหมดแล้ว T T”
“หา ! นี่แกทำอะไร !!”
ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก เพราะสิ่งที่วาฟเฟินพูดมา มันไม่ใช่..
“แคร์เปล่านะแม่ แคร์วางไว้ที่พื้นเฉย ๆ แคร์ไม่ได้โยนเลย”
ฉันแก้ตัวเป็นพัลวัน เพราะไม่อยากโดนแม่ด่าว่าไปมากกว่านี้
“แกรู้มั้ย ว่าข้าวของพวกนี้แพงแค่ไหน อย่าโคมไฟ ที่แกทำแตกไปเมื่อกี้ มันราคาเท่าไหร่ !! แกรู้มั้ย !!!”
“แต่แคร์ไม่ได้ทำนะแม่ แคร์ไม่ได้ทำ..”
ฉันพูดความจริง พร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลลงมา
“งั้นพี่แคร์ก็หาว่าวาตั้งใจทำตกเองอะดิ ไม่จริงนะแม่”
วาฟเฟินยืนอยู่ข้าง ๆ แกล้งทำสีหน้าเศร้า
“ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวกับแกแล้วนะ แกไม่พอใจอะไรแคร์ ทำไมไม่พูดกันตรงๆ”
“แคร์เปล่านะ มันไม่จริง แม่ก็รู้ว่านิสัยยัยวาป็นยังไง !”
“ทำไม ! นิสัยฉันมันเป็นยังไง?”
วาฟเฟินยังเถียงต่อ
“ก็นิสัยก้าวร้าวไง ทำไมไม่เลิกสักทีล่ะ”
“พอได้ละ หยุดทั้งสองคน ต่อไปอย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะ ไปเอาไม้กวาดมากวาดยัยแคร์”
แม่พูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งฉันไว้กับวาฟเฟินสองคน
“เธอทำแบบนี้ทำไม?”
ฉันเปิดประเด็นทันที อย่าให้มันยืดเยื้อเลย
“ฉันก็แค่ขู่ เรื่องงานน่ะ ถอนตัวออกไปซะ !”
“เธอก็รู้นิสัยฉัน ว่าฉันเป็นคนไม่ยอมอะไรง่าย ๆ”
“ใช่ ฉันรู้ ก็เลยมาบอกไว้ก่อนไง เรื่องเมื่อกี้น่ะแค่ขู่ ขืนเธอยังไม่ยอมถอนตัว ฉันจะเอาจริง !”
นึกว่ากลัวรึไง =-=
“ก็ลองดูสิ”
ฉันพูดอย่างท้าทาย
“อย่ามาท้า อย่านึกว่าฉันไม่รู้เรื่องเธอกับแม่หรอกนะ คิดจะเป็นแฟนพี่ไมค์น่ะ ไม่ใช่ง่าย ๆ ฉันขอเตือน”
“เก็บความหวังดีของเธอ ไว้ใช้ตอนที่โดนบอกเลิกละกัน !!”
“ถือว่าฉันได้เตือนแล้วนะ !”
พูดจบวาฟเฟินก็เดินออกไปจากห้อง สรุปว่า ฉันต้องกวาดพื้นนี่สินะ =[]=
ความคิดเห็น