คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2:Ruki
Chapter2:Ruki
“รูกิ ระวังนะลูก” เสียงเตือนอย่างอ่อนโยนของหญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งจัดดอกลิลลี่ในแจกัน เธอมีผิวขาดจัดรับกับใบหน้าอ่อนหวาน
“ไม่เป็นไรหรอกฮะแม่” เด็กน้อยหันมายิ้มหวานให้มารดา ร่างเล็กของเด็กชายวัย3ขวบกำลังพยายามปืนเก้าอี้เพื่อจะขึ้นไปยืนจัดดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะ เนื่องจากยังเด็กและตัวเล็กมากทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นแจกันได้เลยถ้าหากไม่ปืนขึ้นบนเก้าอี้อย่างนี้ เธอยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับความน่ารักของลูกชาย
ตื๊ดดดด ติ๊ดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้มือเรียววางดอกไม้ในมือลงแล้วเดินไปกดรับ
“โมชิ โมชิ”
“ฮานะ...”
“คุณคะ เป็นอะไรรึเปล่า” เธอถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเสียงที่ตอบกลับมานั้นคือเสียงที่ดูไม่สู้ดีนักของสามีเธอเอง
“ฮานะ พาลูกหนีไป ฮานะ...”
“อะ...อะไรนะคะ คุณ คุณเป็นอะไรคะ”
“หนีไป พารูกิหนีไป ปกป้องลูก.....”
ตรู๊ดดด
ปลายสายถูกตัดไปหญิงสาวตัวสั่น น้ำตาไหลพราก เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สามีเธอเขาเป็นอะไร แล้วลูก...
“แม่ฮะ แม่เป็นอะไรไปฮะ” เสียงเจื้อยแจ้วถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่าทีแปลกไปของผู้เป็นมารดา เสียงนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว เธอหันมามองหน้าลูกชาย
“แม่ แม่ร้องไห้ทำไมฮะ ใครทำอะไรแม่” เด็กน้อยวิ่งเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง
“พวกมันอยู่แถวนี้แหละ หาให้เจอ!!” เสียงตวาดอย่างกราดเกรี้ยวเบื้องนอก ทำให้หญิงสาวอุ้มลูกชายของเธอแล้ววิ่งหนีไปทางด้านหลังบ้าน
“พาลูกหนีไป...” เสียงอันสั่นเครือของสามีเธอดังแว่วอยู่ในหู เธอวิ่ง แล้วก็วิ่ง ด้านหลังได้ยินเสียงผีเท้าและเสียงตะโกนตามมา
“พวกมันอยู่นั่น จับไว้ให้ได้!!”
เด็กน้อยในอ้อมแขนตกใจ คนพวกนั้นเป็นใครทำไมต้องวิ่งตามแม่ แล้วแม่วิ่งหนีทำไม แล้วทำไมแม่ถึงร้องไห้
“อย่าให้หนีไปได้!!” เสียงสั่งของชายฉกรรจ์ในชุดสีดำที่วิ่งตามหลังมา ตามด้วยเสียงปืน
หญิงสาววิ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นบ้านร้างไร้คนอยู่อาศัยเพื่อให้พ้นจากสายตาของกลุ่มคนที่ตามมา ในใจรู้ดีว่ายังไงพวกมันก็ต้องหาเจอ แต่เธอไม่มีทางเลือก ต้องปกป้องรูกิ ปกป้องลูก... เธอวางเด็กชายลงในหีบใบใหญ่ มองใบหน้าน่าเอ็นดู ก่อนเอ่ยสั่ง
“จำไว้นะลูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นลูกต้องมีชีวิตรอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าออกมาจากในนี้เด็ดขาด”
“แม่รักลูกนะ” เธอเอ่ยทั้งน้ำตา โอบกอดลูกชาย จูบเขาเป็นครั้งสุดท้าย
“มันต้องอยู่ในนี้แน่” เสียงจากชายกลุ่มนั้น ทำให้เธอต้องผลักลูกชายให้นอนลง ปิดหีบไว้แล้วเอาผ้ามาคลุมให้พ้นจากสายตา
“เจอตัวแล้ว!!” ชายฉกรรจ์4-5คนพังประตูเข้ามา หญิงสาวยืนนิ่งยอมรับชะตากรรม
“ฆ่ามัน!!” สิ้นเสียงสั่ง บังเกิดเสียงปืนดังราวสายฟ้าฟาด ร่างของหญิงสาวร่วงหล่นลงไปกองกับพื้น
เหตุการณ์ทุกอย่างตกอยู่ภายให้สายตาของเด็กชาย ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของหญิงที่เรียกว่าแม่ เขาอยากจะวิ่งออกไปหาแม่ แต่ด้วยคำสั่งของเธอ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกไปเด็ดขาด”ทำให้เด็กน้อยได้เพียงนั่งมองดูเหตุการณ์อยู่ภายใต้ฝาหีบและผ้าคลุมเท่านั้น
“อึก” รูกิเอามืออุดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้นที่อาจทำให้พวกที่อยู่ข้างนอกได้ยิน น้ำตาของเด็กชายไหลพราก คนพวกนั้นฆ่าแม่ของเขา เพื่ออะไร
“มันเอาเด็กไปซ่อนไว้” ชายคนหนึ่งพูด
“มันต้องอยู่ในนี้แหละ หาให้ทั่ว”
“เสียเวลาเปล่า” เสียงหนึ่งค้านขึ้น
“เอ๋ คุณหนู มาทำอะไรที่นี่ครับ” ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก้มหัวให้คนที่ถูกเรียกว่า”คุณหนู” สิ่งที่รูกิเห็นคือ”คุณหนู”นั้นตัวเล็กกว่าคนอื่นๆในกลุ่ม ดูท่าทางว่าจะยังเป็นเด็ก
‘เด็กผู้หญิง??’ นั่นคือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของคนๆนั้นแม้ว่ามันจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นัก
ใบหน้าสวยเชิดหยิ่ง ดวงตาคมตวัดมองกลุ่มชายเหล่านั้น
“เอ่อ แล้วคุณหนูจะให้พวกเราทำอย่างไรครับ” ชายคนหนึ่งถามขึ้น
“เผาทิ้งซะ!!” เอ่ยสั่งอย่างเรียบเฉยเย็นชา
“อะ เอาจริงหรอครับ” ชายคนเดิมถามอย่างลังเลใจ
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย เด็กตัวแค่นั้นจะมีปัญญาหนีไปไหนได้ ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งรึไง!!” เสียงตวาดอย่างกราดเกรี้ยวจากร่างบาง ใบหน้าสวยแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“อะ เอ่อ ครับ” ชายเหล่านั้นก้มหัวรับคำสั่ง ใบหน้าสวยกระตุกยิ้มอย่างพอใจ แล้วเดินจากไปทิ้งให้เบื้องหลังถูกย้อมไปด้วยสีเพลิงที่กำลังลุกโชนเฉกเช่นเดียวกับสีท้องฟ้าอันเจิดจ้ายามทิวากาล
เฮือก!!
ร่างบอบบางสะดุ้งตื่นในความมืด ดวงหน้างามราวอิสตรีซีดเผือดเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า
“ฝันอีกแล้วหรอเรา” พึมพำพลางเอามือปาดเหงื่อโดยที่ยังไม่หยุดหอบหายใจ
“ทำไมมีความฝันแบบนี้บ่อยจัง” ร่างเล็กนั่งอยู่บนเตียงกว้าง ใบหน้างามดูเศร้าหมอง ดวงตาเหม่อลอยท่ามกลางความมืดราวกับกำลังครุ่นคิดถึงบางอย่าง...
ก๊อกๆๆ
เสียงเค้าประตูทำให้ร่างบางหลุดจากภวังค์
“ใคร” ถามเสียงห้วน มือเรียวเอื้อมไปใต้หมอน หยิบปืนพกที่ซุกซ่อนไว้
“บอสให้มาตาม” ทางนั้นก็ตอบมาห้วนๆเช่นกัน เมื่อรับรู้ว่าเจ้านายให้คนมาตามร่างบางก็ถอนหายใจเฮือก แต่ทำไมบอสถึงให้คนมาตามดึกๆดื่นๆอย่างนี้นะ ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่ เขาได้แต่ครุ่นคิดในใจ
ร่างบางยืนอยู่หน้าประตูไม้สักบานใหญ่ที่สลักลวดลายอย่างประณีตบรรจงสวยงามซึ่งดูเหมือนว่ามันจะถูกนำเข้ามาจากประเทศหนึ่งในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เบื้องหลังความโอ่อ่านี้คือห้องทำงานของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็น”บอส”ของพวกเขา
ก๊อกๆ
“รูกิครับ” เขาเอ่ยรายงานตัว
“เข้ามา” ร่างบางจึงค่อยๆผลักประตูบานใหญ่เข้าไป ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงจากเทียนไขไม่กี่เล่มและแสงจากดวงจันทร์เบื้องนอกที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มผ้าม่านอยู่เพียงเล็กน้อย แม้จะมืดแต่รูกิก็รู้ดีว่าภายในห้องนี้หรูหราเพียงใดเนื่องจากเขาก็เป็นคนที่บอสเรียกหาตัวอยู่บ่อยๆเช่นกัน ร่างบางสาวเท้าเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ฝั่งตรงข้ามคือ”บอส”ของเขาที่แม้มองไม่ชัดเจนในความมืดเช่นนี้แต่บอสของเขาก็กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ด้านข้างคือชายคนที่เปรียบเสมือนมือขวาของเขา
“จัดการซะ” เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งเรียบ พลางโยนบางอย่างมาให้ มันเป็นซองเอกสารซึ่งในที่แสงไม่เพียงพอเช่นนี้รูกิแทบมองไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร
“แล้วผมต้องทำยังไง”
“นั่นมันเรื่องของแก ทำยังไงก็ได้ แค่จัดการมันซะ”
ร่างบางมองซองเอกสารในมืออีกครั้ง
“ทำได้ใช่มั้ย” เอ่ยถามเสียงนุ่ม
“ครับ”
“ดี หวังว่านายคงไม่ทำให้ฉันผิดหวัง รูกิ”
บทสนทนาระหว่างเขาและบอสจบลงเพียงเท่านั้น ขณะที่ร่างบางกำลังจะก้าวออกไปจากห้องพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างท่ามกลางความมืดนั้น ราวกับมีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาอยู่ ไม่ใช่จ้องจะทำร้าย แต่เป็นการเรียกร้องขอความช่วยเหลือซึ่งเขาเองก็ทำได้แค่มองตอบกลับไปด้วยความสงสาร ก่อนก้าวออกไปจากห้อง หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามออกมา ในเวลานี้แม้แต่คนสนิทของบอสก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง
ความคิดเห็น