อธิษฐานรักประการเดียว [snsd sj shinee f x]

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter :: 2 [100%]

TS. Kato
















Chapter :: 2

 

          วันนี้ฉันรีบตื่นมาทำเข้ากล่องรูปหัวใจน่ารักให้ยูกึนแต่เช้า ช่วงนี้ฉันรู้สึกไม่ดีเลยเพราะว่าฉันรู้สึกว่าความจริงมันใกล้เข้ามาทุกที หรือว่าถึงเวลาที่เราจะบอกยูกึนแล้วนะ...ว่าพ่อยังไม่ตาย แต่เป็นซุปเปอร์สตาร์ในฝันของลูกตัวเอง ยัยซื่อบื้อเอ้ย! เค้าไม่สนใจเรายังจะมาคิดอะไรบ้าๆอีก เงินซักแดงเดียวเค้าก็ไม่เคยให้ แม้แต่เราคลอดลูกเค้ายังไม่มาไยดีเลยเจสสิก้าเอ้ย ยัยคนถูกทิ้ง...

           “แม่ครับ เสร็จรึยังครับ”เด็กน้อยเดินเข้ามาหาแม่สุดที่รักก่อนจะยกเก้าอี้ตัวน้อยแล้วปีนขึ้นมาดูว่าแม่ของตัวทำอะไรอยู่

          “เสร็จแล้วลูก ยูกึนลงมาเลยเดี๋ยวจะตกเก้าอี้ ถ้าลูกตกเก้าอี้แล้วเป็นอะไรไปแม่จะอยู่ยังไงล่ะลูก”เจสสิก้ายืนดูลูกชายที่พยายามปืนเก้าอี้อยู่นาน เธอไม่รู้จริงๆถ้ายูกึนตกลงมาเป็นอะไรไปเธอจะอยู่ยังไง

          “ก็ได้ครับแม่...แม่ครับเย็นนี้ ดงเฮ SJ จะมาเปิดคอนเสิร์ตแถวๆบ้านเราด้วยนะครับ แม่พาผมไปดูหน่อยนะ”เด็กน้อยอ้อนวอนจะเป็นจะตาย เธอก็ขัดใจลูกไม่ได้ด้วยสิ

          “ใครเป็นคนบอกลูกว่าพี่ๆ SJ จะมาหืม?”เจสสิก้าถามพลางลูบหัวลูกน้อยอย่างเอ็นดู แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมยูกึนถึงรู้ได้

          “ก็น้าคริสตัลบอกนี่ครับแม่”

           อ๋อ! คริสตัลนี่เอง เดี๋ยวกลับมาจากมหาลัยเจอดีแน่ ยัยน้องบ้าไปบอกหลานทำไมนะ...

          “อ๋อ จ้าไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะพาไปดูตกลงไหมลูก”

           “ก็ได้ครับแม่”

          

 

           หลังจากที่เจสสิก้าไปส่งลูกน้อยที่โรงเรียนแล้ว เธอกลับเธอลี ดงเฮเข้าอย่างไม่ได้นัดหมาย เข้ามาทำอะไรแถวนี้นะ... เจสสิก้าเห็นอย่างอย่างนั้นจึงรีบไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เข้ามาทำอะไรที่โรงเรียนอนุบาล แล้วถ้าเจอยูกึนเข้าก็ซวยล่ะสิ... โชคดีที่เจสสิก้าใส่เสื้อกันหนาวอยู่เธอเลยรีบสวมหมวกเพื่อปิดบังหน้าตาจะได้ออกไปพ้นๆแถวนี้เสียที

          “โอ๊ย ฉันขอโทษค่ะ”แต่เธอกลับเดินชนใครคนหนึ่งเข้า แต่เพียงแค่คำขอโทษของหญิงสาวเค้าก็จำได้แล้วว่าคนคนนี้คือคนที่เค้าตามหาเป็นเวลาเกือบ 5 ปีเต็ม

           “เจสสิก้า...”น้ำเสียงอันแผ่วเบาของเค้าก็ทำให้เธอจำได้เช่นกัน ทั้งสองทำตัวไม่ถูกจริงๆ ถ้าเธอทำอะไรลงไปต้องเป็นข่าวแน่ๆ เธอจึงตัดสินใจที่จะเดินหนีเหมือนคนไม่รู้จัก

          “เธอจริงๆด้วยสิก้า...”คำพูดนั้นทำเอาเจสสิก้าถึงกับชะงักพูดไม่ออก ถึงขนาดนี้เค้ายังจำเธอได้อีกหรือ? ทิ้งเธอไปแล้วยังจะจำอีกหรือ? มีข่าวกับคนอื่นมากมายยังมีสนจสามัญชนคนธรรมดาอีกหรอ? เจสสิก้ากำหมัดแน่นก่อนที่น้ำตามันจะไหลลงมาอย่างช้าๆ เสียงสะอื้นค่อยออกมา ตอนนี้เค้าอยากเข้าไปหาเธอแล้วถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ลูกสบายดีไหม แต่ก็ไม่กล้าเพราะเค้ารู้ดีว่าเค้ามันชั่ว ชั่วที่ไม่เคยสนใจลูกเมียเลย

           “นายต้องการอะไร...ฮึก บอกมาเลยแค่อย่าเอาลูกไปก็พอ... หึ แต่นายคงไม่ต้องการลูกหรอกใช่ไหมล่ะ ลีดงเฮ!”

          “เจสสิก้า ผมผิดไปแล้วผมขอโทษที่ผมไม่เคยดูแลคุณกับลูกเลยผมขอโทษนะ..”

          “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากนาย ฉันไม่เรียกร้องเงินจากนาย เพราะฉันไม่ต้องการอะไรจากนายลีดงเฮ!”

           “แต่ว่าผมแค่อยากเจอลูก ผมอยากอยู่กับคุณแล้วก็ลูกนะ”

           “แล้วแฟนคลับนายล่ะ? เดี๋ยวก็จะหาว่าฉันอ้างนู่นอ้างนี่ว่าอยากเป็นข่าวกับร้อง...เหอะ !”

           “ก็ชั่งเค้าสิ...”

           “.............”เจสสิก้าได้แต่ก้มหน้าหน้านิ่งคิดอะไรไม่ออก แล้วจะให้เธอทำยังไงล่ะ? มันลำบากใจสุดๆแล้วสำหรับเธอตอนนี้ ดงเฮเห็นเจสสิก้าก้มหน้านิ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี... เพียงแต่เค้าสองคนไม่รู้เลยว่ามีเด็กน้อยคนหนึ่งแอบมองเค้าสองคนสนทนากันอยู่

 

 

 

         “พ่อ...งั้นหรอ?!”   










------------- อัพ-----------------

   “ฉันมีสมัครงานค่ะ”ยุนอายื่นใบสมัครให้กับหญิงสาวที่ดูแล้วอาจจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอคิดไว้แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องได้เข้าทำงานที่นี่แน่

          “อืม...ประวัติเธอก็ดีนี่ อิม ยุนอา”

          “^^”

          “ตกลงฉันรักเธอเข้ามาทำงานในร้าน”ยุนอาดีใจอย่างมากเพราะเธอจะได้กลับมามีงานทำกับเค้าบ้างเสียที เธอออยากเข้าไปกอดเจ้าของร้านดอกไม้คนนี้จริงๆ ชั่งใจดีเหลือเกิน

         “ฉัน ทิฟฟานี่ ”สาวสวยตายิ้มพูดอย่างเป็นมิตร

          “แหะๆ ให้ยุน...เอ้ย! ฉันเข้าทำงานเลยไหมคะ ฉันทำได้นะคะทุกอย่างเลยไม่ว่าจะกวาดบ้าน ถู...”ทิฟฟานี่เห็นยุนอาพูดนุ่นพูดนี่สารยายเรื่องงานบ้านที่ทำได้อยู่นานเธอก็นึกว่ายุนอาจะรู้แล้วเสียอีกว่าทิฟฟานี่จ้างเธอมาเป็นผู้จัดการร้านนี้

          “นี่ๆ พอได้แล้ว ยุนอา เธอน่ะจะต้องกวาดร้านถูร้านอีกทำไมกัน”ทิฟฟานี่ยนกอดอกแล้วส่ายหัวไปมาด้วยความเอ็นดูยุนอา

         ทั้งๆที่อายุไม่ต่างกันมากทำไมไร้เดียงสาได้ขนาดนี้นะ...

         “อ้าว! ทำไมคุณไม่ให้ฉันทำงานล่ะคะ”ยุนอาเงยหน้ามองทิฟฟานี่อย่างงงๆก็เธองงจริงๆนี่ เธอเข้ามาสมัครในฐานะพนักงาน แม่บ้าน ถ้าไม่ใช่แม่บ้าน แล้วจะเป็นงานอะไรละ

         “เธอไม่อ่านป้ายรึไงกัน ว่าฉันรับสมัครผู้จัดการร้านไม่ใช่แม่บ้าน นู้นแม่บ้านเต็มร้านน่ะ หรือเธอจะเป็นแม่บ้านก็ได้นะ...”


          “อุ้ย! ฉันขอโทษนะคะแหะๆ ทำก็ได้ค่ะ”เมื่อได้ยินคำของทิฟฟานี่ยุนอาก็รีบวิ่งออกไปดูป้ายรับสมัครหน้าร้านก่อนจะวิ่งกลับมาหาทิฟฟานี่แล้วยิ้มหวานๆให้

          “อ้ะๆ งั้นทำงานเลยนะยุนอา...อ้อ! เธอเรียกฉันว่าฟานี่ หรือพี่ฟานี่ก็ได้นะฉันอยากมีน้องสาว^^”

          “เอ่อ...ค่ะ”ยุนอาได้แต่ก้มหน้าก้มตามองพื้น คุณทิฟฟานี่ใจดีจัง อีกทั้งยังเป็นกันเองกับยุนอาอีกด้วย

          “อ้าว! คยูวันนี้มาร้านแต่เช้าเลยนะแล้วนี่...อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ”ทิฟฟานี่พูดด้วยความงงก่อนจะเกาหัวตัวเองไปมา เมื่อกี้เธอจำได้ว่ายังคุยกับยุนอาอยู่เลยทำไมเธอหายไปเร็วนักล่ะ ส่วนยุนอาก็รีบวิ่งไปหลบคยูฮยอนตั้งแต่ยังไม่เดินเข้าร้านมาแล้ว เพราะถ้าเจอเค้าอีกมีหวังดอกไม้สวยๆในห้องนี้ต้องเน่าเฉาตายแน่ๆเลย

          “อะไรของเธอ ไม่เห็นมีใครเลยนะ”คยูมองตามทิฟฟานี่ไปด้วยความงงเช่นกัน ตั้งแต่เค้าเข้ามาเค้าก็เห็นแค่เธออยู่หน้าร้านคนเดียวเท่านั้นไม่เห็นจะมีใคร

          “อ๋อ ก็ฉันหาผู้จัดการร้านคนใหม่ของเราได้แล้วนะ เค้าชื่อ อิม ยุนอา”

          “แล้วเป็นไง...สวยป่ะ”

           “แฮ่ม รู้เวลาล่ำเวลาบ้างชายโจว”

           “เออๆ”

      

 

            “ร้านของเรางั้นหรอ?? นายนั่นเป็นอะไรกับคุณทิฟฟานี่นะ”

 

 

 

 

          วันนี้ยูริกะจะอยู่ตดร้านกาแฟทั้งวันเพราะเธอไม่มีงานที่โรงพยาบาลเลย วันนี้อากาศดีมากๆ และเธอก็อารมณ์ดีมากๆด้วย ถ้าไม่มีฮันคยองมารอเธอหน้าร้านตั้งแต่ยังไม่เปิดประตู

            “โอ๊ยแม่เจ้าโว๊ย ฉันตกใจหมด!!”เมื่อยูริเปิดประตูร้านมาก็เห็นฮันคยองมารอหน้าร้านพร้อมกุหลาบช่อโตทำเอายูริทำอะไรไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเธอเขินแต่เธองงมากกว่าเพราะว่าปกติฮันคยองไม่เคยทำดีกับเธอ

           “จะตกใจทำไมกัน ฉันไม่ใช่ผี”

           “ก็รู้น่า แล้วมาที่ร้านของฉันมีอะไรล่ะ”

           “กาแฟถ้วยดิ”ฮันคยองพูดก่อนจะถือสาเดินเข้าไปนั่งในร้านของยูริด้วยความเคยชิน

           “ไอ้ฮัน ฉันยังไม่ให้นายเข้าไปในร้านฉันเลยนะ เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ย!”

           “เฮ้ยนี่เธอพูดเบาๆหน่อยสิเอ้อ....”

            “เอ้า แล้วทำไมต้องพูดเบาด้วยล่ะ”

          “ฉันหนอกหูจบไหมยัยลิง”

           “มันก็จบนะ...แต่มันจะไม่จบตรงแต่แกด่าฉันลิงนี่แหละไอฮัน!!!”พูดยังไม่ทันขาดคำทั้งสองก็วิ่งไล่กันตามประสาคู่กัดกันไป ต่างคนต่างไม่ยอมกันเหมือนเด็กน้อย ความจริงแล้วฮันคยองกับยูริรู้จักกันตั้งแต่ประถม แล้วก็กัดกันตั้งแต่ประถมด้วย กัดกันจนทุกคนคิดว่าเป็นแฟนกัน แต่ว่าทั้งสองคนนี้ไม่เคยเกลียดกันเลย ก็แค่หยอกกันไปเท่านั้น

          “เฮ้ย พอได้แล้วยัยบ้า ยัยลิงเลิกกระชากคอเสื้อฉันได้แล้วนะ”

           “ไม่ แล้วถ้าหิวกาแฟก็ไปทำกินเองด้วย ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย งานไม่มีทำรึไง”

           “มี แต่ไม่อยากทำ อยากมากวนคนแถวนี้มากกว่า”ฮันคยองพูดก่อนจะเดินไปชงกาแฟด้วยตัวเอง ส่วนยูริก็นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะ

          “เหอะ ขำตายแหละไปทำงานได้แล้วไอป๋า”

          “แล้วแก้วกาแฟของเธอล่ะ”

          “เอาไปให้หมดเลย ทำงานเสร็จเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืน”

           “ถ้าชาติหน้าล่ะ”

           “ก็เอามาคืนชาติหน้าสิถามได้ - - ”

           "งั้นไปเเหละ"
 

           "เดี๋ยวเเล้วดอกไม้ล่ะไอป๋า??!!"
   

           "ฉันให้เธอเเล้วกัน ^^"
 

           "^^ - - _+_ =.= ><"

           อะไรของเค้านะ....><

 

100%

มาอัพแล้วค่า หลังจากที่ไม่ได้มาอัพหลายวัน

ไรเตอร์ลืมบอกทุกคนว่าไรเตอร์ไปเข้าค่ายกับโรงเรียนสองวัน เลยไม่ได้มาอัพแหะๆ

แต่วันนี้ไรเตอร์มาอัพเต็มให้แล้วนะคะ มาเม้นด้วยนะ

บาย