คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Code 02 เวห์
Code: Secret Moon
“น่าหมั่นไส้ว่ะ บังอาจทำเมินเรอะรู้ไหมนี่ใครลูกผ.อ.นะเว้ย!” เด็กท่าทางนักเลงคนนึงประกาศศักดาพร้อมกับเอามือตบโต๊ะของนักเรียนคนนึงเสียงดังลั่นจนคนโดนหาเรื่องสะดุ้งแต่ก็พยายามไม่สนใจอ่านหนังสือในมือต่อไป เหตุทะเลาะวิวาทเรียกสายตาจากนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี
“ในโทษฐานที่แกทำเมินฉันเลียเท้าฉันซะ เดี๋ยวนี้!” เด็กเกลูกผ.อ. ตะโกนลั่นกรอกหูเด็กชายผมสีน้ำตาลพร้อมกับปัดหนังสือบนโต๊ะทิ้ง ก่อนจะกระทืบแล้วปิดท้ายด้วยการราดน้ำส้มยี่ห้อดังจนสภาพหนังสือดูไม่ได้ เห็นอย่างนี้แล้วก็ยังไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเพราะคนที่กำลังก่อกวนนั้นเป็นถึงลูกของผ.อ. ถ้าเข้าไปยุ่งละก็ไม่แน่ว่าคนที่โดนไล่ออกอาจจะเป็นคนที่เข้าไปสอดเอง
ปึง! ในที่สุดความอดทนตลอดหนึ่งปีก็หมดลง เด็กชายผมสีน้ำตาลตวัดดวงตาสีฟ้าขึ้นมามองก่อนจะลุกขึ้นกำหมัดแน่นด้วยความแค้น
“แกจะกล้าหือเรอะ! ฉันเป็นถึง...” ผัวะ! หมัดหนักๆของเด็กชายซัดเข้าที่หน้าคนขี้เบ่งทันที เพียงหมัดเดียวเจ้าลูกผ.อ.ก็ลงไปนอนจมกองเลือดผสมน้ำส้มโดยที่ยังพูดไม่จบประโยค พร้อมกับเสียงกรี๊ดตกใจของนักเรียนหญิง
Code02 เวห์
“เฮ้อ...”
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆทางโรงเรียนที่ผมสอบไม่ติดกลับส่งจดหมายเชิญผมเข้าเรียนแน่นอนว่าต้องจ่าหน้าซองถึงผมและผู้ปกครอง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมามองประตูรั้วโลหะสีดำที่เปิดต้อนรับทุกคนที่เป็นนักเรียน รวมถึงอาจารย์และแขกรับเชิญด้วย ถ้าเข้าได้แต่นักเรียนมันคงไม่ใช่โรงเรียนแต่เป็น... สวรรค์~ พอนึงถึงจุดนี้ผมก็ทำหน้าปลื้มสุดๆจนลืมตัว พอได้สติก็รีบวิ่งเข้าไปทันทีเพราะจวนจะสายแล้ว
“เกือบสายแล้วนะ” เด็กสาวที่ยืนพิงประตูห้องเรียนในชุดอาจารย์กล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่สามารถทำให้คนฟังอย่างผมขนลุกซู่ได้ นี่เป็นลางอย่างนึงว่าคุณกำลังจะถูกเพ่งเล็ง แต่สำหรับผมน่ะ โดนตั้งแต่เห็นปลายผมแล้ว!
“ขอโทษครับ...” ผมรีบเดินเข้าไปในห้องพยายามคุยกับอาจารย์ให้น้อยที่สุดไม่งั้นดีไม่ดีอาจจโดนลงบัญชีปกหนังหมาโดนไม่รู้ตัวก็ได้ เอ๊ะ หรือผมจะระแวงเกินไปที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนเก่าซักหน่อย เมื่อคิดอย่างนี้ก็สบายใจขึ้นมาเปาะหนึ่งรีบหาที่ว่างๆนั่งทันทีซึ่งเหลือแต่เก้าอีกตัวท้ายสุด ว่าแล้วถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเหลือบไปเห็นคนนั่งข้างๆ... เฮ้ย!
“ไงเวห์ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยแฮะ” ฟูว่านั่งอยู่ทางซ้ายตั้งแต่แรกแล้วแต่ดันไม่สังเกตุ เขาทักผมด้วยใบหน้าซื่อๆไม่แสดงอารมณ์ใดๆของเขา พลางวางรูปเล่นลงสมุดอย่างไม่เกรงใจสายตาชาวบ้าน ที่อยากบอกก็คือ เน่ามาก....
“อื้ม”
“อ้าว” อัยคนที่เกือบจะฆ่าผมเมื่อสัปดาห์ก่อนนั่งลงข้างขาวผมพร้อมกับทักด้วยใบหน้าตกใจนิดๆ ไหงมาอยู่ห้องเดียวกันหมดเลยเนี่ย! แต่ก็... แอบดีใจนิดๆนะ
“เอาละ เริ่มคาบแรกครูอยากอธิบายอะไรซักนิด โรงเรียนนี้คาบเช้าจะเรียนเหมือนโรงเรียนทั่วไปซึ่งจำที่นั่งของตนเองให้ดีแต่จะย้ายก็ได้” อ้าว?
“ส่วนคาบบ่ายจะแยกกันเรียน ตามสาขาที่ตนเองได้ ส่วนเธอเวห์กับฟูว่าพบครูด้วยตอนบ่ายจบคาบโฮมรูมแค่นี้”
เมื่อคาบเช้าจบลงผมก็โดนตบให้ตื่นโดย อัย เอ่อ... นี่เรามีเรื่องแค้นอะไรกันรึเปล่าเนี่ย ผมเงยขึ้นมามองหน้าอัยอย่างมึนๆเบลอๆ เพราะ เพิ่งตื่น เมื่อหันไปมองฟูว่ายังคงละเลง เอ๊ย เขียนบางอย่างลงไปในสมุด เมื่อลองถามดู เขาก็บอกมาว่า กำลังจดโน๊ตย่อวิชาที่เพิ่งเรียนไปแถมยังชวนอ่านอีก แต่ดูยังไงไอ้ที่เขียนน่ะมันไม่ใช่ภาษาที่คนธรรมดาอย่างเราๆจะอ่านได้! บางทีเขาอาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวแฝงกายลงมาก็ได้! เมื่อนึกถึงจุดนี้ดวงตาของผมก็เปล่งแสงวาบเหมือนกำลังนึกแผนร้ายที่จะเอาฟูว่าไปออกงานวัด
“ไหนดูสิ” อัยถือวิสาสะคว้า(กระชาก) ลายแทง เอ๊ย สมุดโน๊ตย่อของฟูว่าออกมาดูเพียงแต่สายตาสำผัสโดนก็หน้ามืดตาลายคลายจะเป็นลมออกอาการลงแดงเพราะขาดยาหม่อง =_=
“ไม่ไหวนี่นายวาดรูปเล่นใช่ไหมเนี่ย ไอ้เราก็นึกว่าเด็กดี” อัยโยนสมุดโน๊ตย่อคืนเจ้าของที่ทำสีหน้าบึ้งตึงเพราะโดนกล่าวหา ส่วนผมไม่ขอออกความคิดเห็นละกัน...
“อะไรเล่า อุสาสต์จดโน๊ตย่อจะเอากลับไปอ่านที่บ้านนะ ไม่ได้จะว่ารูปเล่นซะหน่อย!” ดูเหมือนฟูว่าจะตั้งใจมากๆตอนละเลงสมุด หมายถึง จดโน๊ตย่อน่ะ
“ไม่เคยเห็นมองกระดานซักครั้งเอาแต่นั่งวาดรูปเล่นตลอดคาบ อย่างนี้เขาเรียกว่าจดเรอะ” เมื่อประโยคนี่เข้าหูสิ่งที่คนใกล้ชิดผมเรียกว่าสันดาลจากชาติก่อนก็ออกอาการทันทีผมยกมือขึ้นเท้าคางฉีกยิ้มเจ้าเลห์
“โฮ นี่เธอมองฟูว่าตลอดคาบเลยหรอ” ผมฉีกยิ้ม ทำให้ เมื่ออัยได้ยินก็สะดุ้งเฮือกก่อนจะแก้ตัวเสียงตะกุกตะกัก ผมไม่ปล่อยให้รอดคอมโบต่อทันที
“หรือว่า เธอคิดอะไรกับฟูว่า” คำนี้ทำให้เธอหน้าแดงเดาได้เลยกำลังคิดอะไรอยู่เธอรีบสะบัดไล่ความคิดบางอย่างออกจากหัว ก่อนแวดลั่นห้อง
“ใช่ที่ไหนเล่า!” เมื่อรู้ตัวอีกที่คนที่ยังไม่ได้ลงไปกินข้าวก็หันมามองต้นเสียงอย่างหวาดกลัวบางคนก็อึ้งส่วนอาจารย์ที่นั่งตรวจอยู่ก็... แผร่รังสีอาฆาต! พร้อมกับไม้เรียวปราบมารในมือที่ส่งเสียงครืนๆ ผมหายจากอาการ สันดาลจากชาติเก่าครอบงำทันที
ฟรืด~! “คือว่า อัยเขากำลังงงกับบทเรียนเมื่อครู่น่ะครับ ส่วนเวห์เขาก็สมองเป็นจุลไปแล้วคับ” ใครสมองเป็นจุลไม่ทราบ! ผมมองฟูว่าที่ไม่รู้ไปโผล่อยู่หน้าอาจารย์ตอนไหนกำลังแก้ตัวให้พวกผมอย่างสุดความสามารถด้วยท่าทางเก้งๆกังๆ
“งั้นไม่เข้าใจตรงไหนละ” อาจารย์สาวดันแว่นขึ้นใช้สายตาคมกริบบาดเลือดบาดเนื้อจ้องมายังผมถ้าสายตาแกเป็นมีดป่านนี้ผมคงลงไปนอนจมกองเลือดแล้วละ
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับตอนนี้เข้าใจกันหมดแล้วครับ” โห น่าประทับใจมากเลยอ่ะ ถ้าไม่มีประโยคที่ว่า ‘เวห์สมองเป็นจุลไปแล้ว...’ นั้นน่ะนะ ผมคิดอย่างเคืองๆแต่ก็อดขอบคุณฟูว่าไม่ได้
“เฮ้อ...” ฟูว่าถอนหายใจเหนื่อยๆทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ก่อนจะจัดการเก็ยสมุดลายแทงลงไปในกระเป๋าผ้า เห็นอย่างนี้แล้วเดาได้ทันทีว่าที่จะเอากลับไปอ่านนั้นเขาพูดออกมาจริงๆ แต่จะอ่านออกเร้อลายมือแบบนั้น...
“ขะ ขอบใจ” เหมือนอัยกำลังพยายามฝืนใจพูดขอบคุณ โห ไม่อยากขอบคุณขนาดนั้นเลยหรอ เหมือนผมเห็นอัยเขินแว้บๆ ตาฝาดชัวร์...
“ไม่เป็นไร” ฟูว่าพูดด้วยสีหน้าเรียบๆก่อนเลื่อนเก้าอี้เก็บเข้าที่... อ้าวจะไปไหนกันอ่ะไปด้วย~ ผมรีบลุกจากที่ขณะวิ่งตามพวกฟูว่าไปยังหน้าประตูแต่ออกตัวได้ไม่กี่ก้าวผมก็ได้ยินเสียงไอกระแฮ่มขออาจารย์ พร้อมกับความรู้สึกขนลุกซู่ที่ต้นคอหว่า~
“ขะ ขอโต๊ดก้าบหนูขอโต๊ด!” พอชะแว้บไปเก็บเก้าอี้เข้าที่เสร็กก็เพ่นแน่นัทนที โดยไม่ทันได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆของอาจารย์ บางทีผมอาจจะหูฝาดไปก็ได้
“ฟูว่า ไม่รอกันเลย!” ผมหลับตาปี๋ด้วยความกลัวจนตัวสั่นวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดอย่างต๊วมเตี๊ยมจนตามพวกนั้นทันให้ตายสิรู้จักคำว่ารอกันบ้างไหมเนี่ย! เมื่อได้ยินเสียงของผมฟูว่าก็หยุดฝีเท้าลงหันมามองผมแล้วทำหน้าซื่อๆงงๆ
“แหม ช้าเองจะโทษพวกเราไม่ได้น้า...” อัยยิ้มทำสีหน้าชั่วร้ายสุดๆ
“งืมๆ” ผมพยักหน้าก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า
“ม่ายจริ๊ง! ลืมกระเป๋าอ่ะ! ฟู กับ อัยช่วยไปเอาเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ผมยกมือไหวขอร้อง แค่นึกถึงตอนเดินเข้าไปแล้วต้องเจออาจารย์ตีหน้ายักษ์อีกรอบก็เสียวสันหลังวาบแล้ว!
น่ากลัว...
“อืมได้สิไหนๆ ตอนบ่ายก็จะต้องไปหาอาจารย์ด้วยกันอยู่แล้วนี่ อัยไปกินข้าวก่อนเลยก็ได้นะแล้วไว้เจอกันบาย~” เมื่อเห็นว่าฟูว่าเดินตามผมมายัยอัยก็กัดฟันกอดอกจำใจเดินตามผมมาด้วยอีกคน
“ขอบคุณนะ” ผมยิ้ม
เมื่อถึงจุดหมายผมก็รีบเข้าไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบออกมาทันที ทำไมกระเป๋ามันแฉะๆฟะ... แถมยังเหม็นเน่าอีกด้วย แล้วหูหิ้วก็ขาด ไม่นะ! ใบนี้ตังสามร้อยเชียวนะ แล้วผมก็ตกใจรีบโยนกระเป๋าทิ้งผมเพิ่งสังเกตุว่าตลอดทางที่ผมเดินมามีเลือดหยดเป็นสาย และเมื่อกระเป๋าผมกระแทกพื้นเลือดก็เจิ่งนอง พร้อมกับศพแมวเหม็นหึ่งที่โผล่หัวออกมา “เฮ้ย!”
“เวห์มีไร กรี๊ดดดดด!” อัยกรี๊ดลั่นอย่างตกใจทำให้ฟูว่ารีบเดินเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง แล้วก็ต้องยืนอ้าปากค้างอึ้งกับกองเลือดตรงหน้า ส่วนผมก็หน้าซีด...
...ใครมันทำเรื่องแบบนี้ฟะ!
“นายเคยไปมีเรื่องกับใครรึเปล่า” ฟูว่าถามพร้อมกับเขี่ยข้าวต้มในชามของตัวเองเพราะกินไม่ลงเนื่องจากภาพติดตาเมื่อครู่ แถมทั้งๆที่ผมเองก็ไม่รู้ศพแมวนั้นมาอยู่ในกระเป๋าได้ยังไงกลับโดนอาจารย์ที่เป็นครูเวรว่าซะยกใหญ่ อะไรกันโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ฮือ...
“...” เมื่อผมทบทวนคำถามของฟูว่าก็วางตะเกียบลงก้มหน้ามองมือตัวเอง ก่อนจะเริ่มเรื่องราวทุกอย่างให้พวกฟูว่าฟัง “ก็เคยนะ ที่โรงเรียนเก่า ฉันเคยไปมีเรื่องกับลูกเจ้าของโรงเรียนมาก่อน ถึงจะไม่เคยเริ่มลงมือก่อนเลยซักครั้งแต่คนที่โดนลงโทษกลับเป็นฉันทุกที” เมื่อพูดจนถึงจุดนี้ผมก็หลับตาก่อนจะเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นถอนหายใจแทน
“นั้นนะหรอเด็กที่เอาศพแมวยัดใส่ กระเป๋าตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจทุเรศซะไม่มี” กลุ่มพวกผู้หญิงที่เดินผ่านไปนินทากันอย่างเปิดเผย ใครกันแน่ฟะที่ทุเรศน่ะ ผมแอบคิด
“ได้ข่าวว่าใช้เส้นเข้าโรงเรียนด้วยนิ ความสามารถก็ไม่มีแถมยังชอบเรียกร้องความสนใจอีก อย่าไปยุ่งเชียวละคนพันธุ์นี้” เสียงนี้ผมจำได้ไม่มีวันที่จะลืม ผมหันไปใช้หางตามอง ก็เห็นมันแสยะยิ้มให้ ก่อนจะเข้าไปร่วมตีไข่ใส่สีผมยกใหญ่ ความโกรธของผมพุ่งปรี๊ดจนปรอดแทบระเบิดแต่กลั้นไว้ด้วยการกำหมัดจิกมือตัวเอง แต่ก็ชะงักลงเมื่อมีใครจับไหล่ผมทีแรกจะหันไปต่อยระบายอารมณ์ใส่มันแต่เมื่อเห็นว่าเป็นฟูว่าที่กำลังขมวดคิ้วส่ายหน้า ผมก็ถอนหายใจคลายมือออก
“คนที่ชอบทำให้คนอื่นเป็นทุกข์เพื่อความสนุกสุขใจของตัวเองน่ะ... มันไม่มีค่าพอที่จะให้เราใส่ใจหรอกนะ...”
ฟูว่าพูดเสียงดังชัดถ้อยชัดคำจนเบี่ยงเบนจุดสนใจของสายตาคนที่โรงอาหารจากผมไปที่เขา... เมื่อเห็นผมอึ้งๆเขาก็ฉีกยิ้มประมาณว่าวางใจเถอะ ผมรู้สึกได้ถึงมืออีกมือหนึ่งที่วางบนไหล่อีกข้าง เมื่อหันไปมองก็พบอัยที่กำลังยิ้มให้กำลังใจผม ‘ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฟูว่าเถอะ’ ทีแรกนึกว่าจะเป็นคนซ้ำเติมผมซะอีก
“แกว่าไงนะ” เจ้าลูกผ.อ.โรงเรียนเก่าหันมาถามเสียงยานคางเหมือนจะหาเรื่องฟูว่า แถมยังยกกำปั้นขึ้นมาขู่อีก ถึงจะมีคนเชื่อข่าวมั่วๆซั่วๆของเขาไม่น้อย แต่ฟูว่ากลับดูมีเหตุผลมากกว่าแถม... ยังหน้าตาดีกว่าลูกผ.อ.โรงเรียนเก่าที่หน้าเหมือนเขียดเป็นร้อยเท่าล้านเท่า ทำให้ตอนนี้กลายเป็นจุด (อาหาร) สายตาของนักเรียนหญิงส่วนใหญ่ ทั้งผมสีดำขลับและดวงตาสีแดงโลหิตเข้ากันไม่น้อย ต่างกับผมที่หน้าตาไม่ค่อยได้เรื่องลิบลับเลยเนอะ
“ก็จะบอกว่า คนที่ชอบเล่นสนุกบนความทุกข์คนอื่นด้วยข่าวโคมลอยกับการใส่ร้ายป้ายสีน่ะ... สมควรตายไง”ฟูว่าเปล่งเสียงเย็นยะเยือกออกมาด้วยใบหน้าไม่สบอารมรณ์ อ้าวไหงไปหาเรื่องเขาซะงั้น!
“แกว่าใครสมควรตายน่ะ แกรู้ไหมว่าชั้นลูกใคร”
“ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ตาม หมาหัวเน่าก็ยังเป็นหมาหัวเน่าอยู่วันยันค่ำอยู่ดีนั้นละ ว่าคนอื่นเรียกร้องความสนใจทั้งๆที่ตัวแกเองนั้นละที่อยากเป็นจุดเด่นที่สุด อยากให้ทุกคนสนใจและนับถือตัวแกเองมากที่สุด แต่ยิ่งแกดิ้นรนเท่าไหร่ก็ยิ่งเน่าเฟะไม่ต่างจากซากแมวที่แกเอาไปใส่ในกระเป๋าคนอื่นหรอก คนอย่างแกมันไม่มีค่า!” แรงส์~ง่า ผมเริ่มสังเกตปฏิกริยาของคนรอบข้าง บางคนก็อึ้ง บางคนก็ถึงกับปลื้มฟูว่าไปเลย ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่เข้าใจอย่างแรง!
“อึก!” เจ้าลูกผ.อ.ถึงกลับสะอึก พร้อมกับตวาดลั่นออกมา “แกไม่มีหลักฐานมากล่าวหาฉัน!”
“แกเองก็ไม่มีหลักฐานมากล่าวหาเพื่อนของฉันเหมือนกัน เพราะฉะนั้นหยุดซะเถอะ” ฟูว่าพูดยิ้มๆอย่างผู้ชนะ หลังจากนั้นครูเวรที่นั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่แรกก็จัดการลากพวกผมไปพบอาจารย์ใหญ่โดยที่พวกผมไม่ต้องเสียแรงเดินเลย แบบนั้นก็ดีอยู่หรอกนะแต่... บะหมี่ข้าวเที่ยงของป๋ม~ ม่ายยยย~ ผมเอื้อมมือพยายามไหว้ขว้ามันแต่ก็เสียแรงเปล่า ถ้วยบะหมี่ราคาตั้งสี่สิบกำลังส่องแสงประกายเจิดจ้าวิ้งวับแล้วหายลับไปจากสายตา ม่ายยย
“เฮ้อ... เวห์แค่วันแรกก็ก่อเรื่องตั้งสองคดีรวมยอดกับที่โรงเรียนเก่าก็ปาเข้าไปสี่ร้อยสี่สิบสามคดีแล้วนะ...” เด็กสาวตรงหน้าของผมซึ่งเป็นผ.อ. ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าขณะวางแฟ้มคดีของผมลงบนโต๊ะทำงานไม้รูปแบบอนุรักษ์นิยมอย่างถนุถนอม ของแบบนั้นไม่เห็นจำเป็นต้องถนุถนอมเลย! ไอ้รวมยอดคดีแพะรับปาบนั้นน่ะเน่าๆไปซะได้ก็ดี สาบานได้ทุกคดีผมโดนใส่ร้ายน้า! ยกเว้นอยู่คดีนึงละ ฮึๆ
“ผมเปล่า...” ผมก้มหน้าสำนึกผิดขณะมองกุญแกมือแบบนักโทษที่ผมไม่ทราบว่าจะล็อกไว้ทำไมเนี่ย! ผมไม่ใช่นักโทษนะแค่นักเรียนใสซื่อบริสุทธิ์คนนึงซึ่งกำลังถูกใส่ความเท่านั้นเอง ฮืออออ ปล่อยป๋มมมม
ได้แต่ละเมอบ้าอยู่ในใจแต่ที่จริงแล้วกำลังก้มหน้าสำนึกความผิดที่ตนเองไม่ได้ก่ออะไรจะน่าเศร้าไปกว่านี้เนี่ย... จะว่าไปเวลาขี้ไม่ออกก็น่าเศร้านะ เอ๊ะ ไม่เกี่ยวกันนี่หว่า
“ทำไมอยากเรียกร้องความสนใจมากนักรึไง” ผ.อ.โรงเรียนเก่าที่ถูกเชิญตัวมากล่าวไม่สนความคิดเห็นของใคร
“เปล่าครับ...” ผมตอบตามความเป็นจริง แล้วทำไมผ.อ.ต้องไปเชื่อข่าวลือนั้นด้วย! แล้วผมที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ละไม่ถามหน่อยหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง... ทั้งที่โรงเรียนเก่า ทั้งโรงเรียนนี่ผมโดนอะไรบ้าง เข็มในข้าวก็ดีเล่นเอาซะเลือดกลบปาก โดนยัดเยียดให้ลงไปเก็บบอลที่ลูกของแกเตะลงก่อหนามพิษจนเกือบตาย แล้วยังไม่สะใจพอรึไงเอารองเท้าไปซ่อนจนต้องนั่งหา ข้าวก็ไม่ได้กินแถมยังถูกขังไว้ในตู้เก็บของอีก! แล้วสมุดการบ้านที่ลูกของแกเอาไปซ่อนทุกวี่ทุกวันแล้วมองดูฉันโดนฟาดหลังเลือดออกกลับบ้านนี่มีความสุขมากใช่ไหม... ไม่เคยถามเรื่องพวกนี้บ้างหรือไงว่าลูกของแกมันเลวแค่ไหน ก็ลูกรักของแกนี่เนอะ จะผิดได้ไงต้องถูกตลอดสิ อย่างนี้ใช่ไหม!” เมื่อความอดทนมาจนถึงขีดสุดผมก็ตวาดออกมาสุดเสียงจนแทบหมดแรง
“ใจเย็นหน่อยเวห์” ฟูว่ารีบบอกก่อนจะหันไปพูดขอโทษผ.อ.ทั้งสองโรงเรียน ผมเหลือบไปเห็นเจ้าลูกผ.อ.โรงเรียนเก่านั้นแสยะยิ้มสะใจมองผมด้วยสายตาเหยียดหยามในอ้อมแขนของพ่อของมัน ผมกัดฟันกรอด
“ไอ้คนอย่างนี้ไม่ต้องไปขอโทษมันไอ้พวกสารเลวอย่างนี้...” ผัวะ! ผมโดนต่อยอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บในปากและแก้มอย่างรุนแรง กลิ่นเลือดลอยคลุ้งขึ้นจมูกเลือดอุ่นๆกลกปากของผม ผมอมเลือดในปากไว้ก่อนจ้องคนที่ชกหน้าของผม เลวทั้งพ่อทั้งลูกเลยแฮะ ผมบ้วกเลือดในปากไปและหน้าเจ้าผ.อ.โรงเรียนเก่าอย่างแม่นยำก่อนจะพูดด้วยความแค้นว่า “ดูซิว่าแกทำอะไรกับ ฉัน ต่อยจนเลือดกกปาก สะใจไหมละ ลูกแกพยายามฆ่าฉันนี่ยังไม่พอรึไงพ่อสารเลวเลยร่วมวงด้วย”
“เวห์ใจเย็นหน่อย!” ฟูว่าตะโกนเตือนสติของผมที่ตอนนี้แทบไม่มีเหลือนแล้ว กำลังปล่อยให้สันดานดิบเข้าครอบงำ ผ.อ.โรงเรียนเก่ามองผมด้วยสายตาสมเพชดูถูก ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวอยากฉีกคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆจนแทบบรอไม่ไหว กระชาก กุญแจมือหลายทีให้ขาดแต่ดูเหมือนจะเป็นเนื้อของผมเองที่โดนขูดจนถลอกก่อนจะเป็นแผลเหวอะเลือดไหลออกมาไม่หยุด แล้วที่สุดกุญแจมือกำลังจะขาดสะบั้น! แต่มือของผมก็ถูกใครรวบไว้ “อัย...จะมาห้ามทำบ้าอะไรว่ะ!” ผมตะคอกด้วยความเกรี้ยวกราด
“พอซะทีเถอะ! นายบ้าไปแล้วรึไง!” อัยร้องไห้ผมสำผัสได้ทันทีว่าเธอไม่อยากให้ผมได้รับบาดเจ็บ ความทรงจำของผมส่วนหนึ่งผุดขึ้นมาเตือนนอกจากอัยแล้วก็ยังมีอีกหลายคน ทั้งฟูว่าที่หน้าซีดทำอะไรไม่ถูก ทั้งพ่อ แม่ แล้วก็ยัยนั้นด้วย... นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ผมรู้สึกเหมือนหัวกลับมาปรอดโปรงโล่งสบายอีกครั้ง
“ขอโทษ...” ผมพูดอย่างเศร้าๆ แล้วก็เหลือบเห็นผ.อ.สาวที่หน้าซีดทำอะไรไม่ถูกเธอคงอึ้งที่ผมโดนต่อยจนเลือดกกปากแล้วก็... ไม่เคยได้ยินความจริงเรื่องของผมมาก่อน... ใช่แล้วละมีคดีนึงที่ตัวผมเองเป็นคนก่อจริงๆ ตลอดหนึ่งปีที่แล้วที่ผมโดนแกล้งตลอดตอนที่ความอดทนของผมหมดลงผมต่อยหน้าเจ้าลูกผ.อ.นั้นจนสลบ ด้วยหมัดเดียว เพียงหมัดเดียวทำให้มันเข้าโรงพยาบาล ผมทำเกินไปจริงจะโดนไล่ออกก็สมควรแล้ว ผมหลับตาลงก็จะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
“ผมผิดเอง พวกฟูว่ากับอัยไม่เกี่ยว จะให้ผมเป็นแพะรับแทนก็ไม่ว่า” ผมยิ้มๆมองผ.อ.โรงเรียนเก่าก่อนจะฉีกยิ้มชั่วร้ายแวบเดียวแล้วกลับมายิ้มๆเหมือนเดิม เพียงแวบเดียวก็ทำเอาไก่อ่อนนั้นน่าซีด ฮ่ะๆ ไม่เห็นจะเป็นต้องโมโหเป็นหมาบ้าก็แกล้งคนพวกนี้กลับได้แล้วนี่!
“พูดตามตรงเธอไม่ผิด” ผ.อ.สาวซึ่งอายุพอๆกับผม ขยิบตาให้ประมาณว่าเข้าใจเรื่องของผมทั้งหมดแล้ว นั้นทำให้ผมอดยิ้มอย่างโล่งใจไม่ได้
“หมายความว่าไงลูกของผมจะผิดได้ไง!...” ผ.อ.โรงเรียนเก่าตวาดลั่นเข้าข้างลูกตัวเองเต็มที่ด้วยสมองที่ผิดปกติแยกแยะผิดถูกจริงเท็ดไม่ออก รู้อย่างเดียว ลูกข้าถูกเสมอ!
“นั่นไงเวห์พูดถูก” ฟูว่าฉีกยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะอีกครั้ง
“อืมๆ ลูกบังเกิดกล้านี่เอง” อัยพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของตัวเอง
“แก!” ยังไม่ทันที่นักเลงสมองผิดปกติจะลงมือลูกบังเกิดกล้าของเขาก็วิ่งเข้ามาจะชกอัยแต่พลาดเป้าโดนผมแทน ใครจะยอมให้เพื่อนมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ละ ผมก่อผมก็จะยุบมันเอง... ที่นี้และตอนนี้! ผมที่เอนตัวไปรับหมัดแทนลงไปกองกับพื้นก่อนจะไอสำลักเลือดตัวเองออกมากระจายทั่วพื้น
“ทำร้ายร่างกายผิดกฏหมายนะครับ คุณลูกผ.อ. ไม่กลัวโดนยัดเข้าซังเตหรือครับ ในกรณีที่ผู้กระทำผิดเป็นผู้เยาว์ดีไม่ดีผู้ปกครองอาจโดนหางเล่ไปด้วยนะ” ผมลุกขึ้นมาฝืนฉีกยิ้ม ที่จริงไม่เหลือแรงจะเดินแล้วด้วยซ้ำพูดเท่ไปงั้นละ เอ๊ะแต่เมื่อกี้พูดถูกป่าวฟะ เรื่องกฏหมายในวิชาสังคมนี่ผมหลับทุกคาบเรียนดีไม่ดีพูดออกไปอาจผิดทั้งดุน!
แต่อย่างน้อยก็ทำให้สองพ่อลูกสมองผิดปกติจิตวิปริตคู่กัดฟันกรอดเจ็บใจได้ละกัน!
“เยี่ยม...” ผ.อ.สาวพึมพำเบาๆ คุมเชิงคู่ต่อสู้ได้ดีไม่เลว
“ที่เหลือฝากด้วย... หะ ห้องพยาบาล...” ผมล้มตึงไปทั้งอย่างนั้นสร้างความตกใจให้พูดคนไม่น้อยสงสัยจะมาได้แค่นี้ แล้วผมก็หลับไปทั้งอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกได้ว่าถูกยกตัวขึ้นก่อนที่สติจะเลือนหายไป
“เอ๋...” ผมลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวบนเตียงแสนนุ่มที่นี่คือสวรรค์งั้นหรอไม่เสียดายที่ตายของน้อยสวรรค์ก็เป็นใจละว้า เมื่อหน้าของฟูว่าลอยเข้ามาในรัศมีสายตาผมก็ต้องขมวดคิ้วเด้งตัวขึ้นมามองรอบตัวพลางพึมพำว่า “อ้าวฟู นายมาที่สวรรค์ได้ไงอ่ะนายยังไม่ตายนะ...”
“จะเป็นสวรรค์ได้ไงละเจ้าบ้า! แหกตาดูให้ดีสิยะ” เสียงอย่างนี้ไม่ผิดแน่เมื่อหันไปมองก็พบอัยนั่งกอดอกไม่สบอารมณ์อยู่ข้างเตียง ผมลองทำตามคำแนะนำแล้วมองไปรอบๆ อืม... ที่แท้ก็ไม่ใช่สวรรค์แต่เป็น ห้องพยาบาล จะว่าไปที่แก้มข้างที่โดนต่อยของเราก็ถูกแปะผ้าทำแผลไว้อย่างดีแล้วก็ข้อมือที่พันผ้าพันแผลไว้อย่างแน่นหนา ส่วนหัวที่ไม่เป็นอะไรก็โดนพันด้วย...
“ซื่อบือ” เมื่อเห็นว่าผมทำหน้าเก็ตอัยก็ด่าทันที
“แล้วใครใช้ให้ตกแต่งซะหรูเหมือนอยู่ในสวรรค์ละ!” ผมพยายามเถียง แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงตอบออกมาว่า “ฉันเองล่ะ” จากหน้าประตู เมื่อผมหันไปมองชัดๆเต็มสองตาก็พบอาจารย์ชายประจำห้องพยาบาลยืนทำหน้างงๆ
“แล้วเป็นไงบ้าง” ผมรีบหันไปถามฟูว่ากับอัยอย่างรีบร้อนไม่ต้องมาทำหน้างงถามว่าเรื่องอะไรเลย! ก็เรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นอ่ะ!
“เอ๋อ นายหมายถึงต่อจากที่นายสลบอ่ะนะ” เมื่อเข้าใจที่ผมสื่อไปทางสายตาอัยก็ถึงบางอ้อแล้วหันไปมองหน้าฟูว่าทีนึงอาจารย์ห้องพยาบาลทีนึงแล้วค่อยหันมาหาผม เพื่อ!?
“หลังจากที่นายสลบนอนจมกองเลือดไปทุกคนเค้าตกใจกันมากเลยนะ แต่ฉันไม่เป็นอย่างนั้นหรอก!” อัยกอดอกเชิดหน้าทำเอาผมเกือบเชื่อจนกระทั้งฟูว่าปริปากเล่าความจริง
“แล้วใครกันหน่อ หน้าซีดรีบอุ้มเวห์ไปห้องพยาบาล...” เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งๆพลางเหล่ตาไปทางอัยที่นั่งกอดอกจนตัวสั่น แกล้งทำเป็นไม่ยินดียินร้ายพลางพึมพำเบาๆว่า อย่าให้รู้นะใคร...
“หลังจากนั้นตำรวจก็แหกันมาทำเอาพวกเราตกใจกันรอบสอง” คราวนี้ฟูว่าเป็นคนเล่าต่อถ้าผมเดาคงเป็นเพราะอัยอุ้มผมไปห้องพยาบาลเลยไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์
“ผ.อ.โรงเรียนเก่าของนายถูกจับคดีช่อโกงคอลลับชั่น และ ทำร้ายร่างกาย ที่ถูกจับรวมถึงลูกของเขาด้วย” ฟูว่าพูดด้วยสีหน้าสงบ ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่อีกคน แล้วคนๆนั้นก็คืออาจารย์สุดโหดเมื่อตอนเช้านั้นเอง สีหน้าของเธอดูไม่ดีบางทีเธออาจจะไม่สบายหรือปวดท้องประจำเดือนเลยมาขอยากินแต่ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิเธอมองซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างและเมื่อสายตาของเธอมาหยุดที่ผมเธอก็รีบรุดเข้ามาข้างเตียงทันที!
“เฮือก!” ผมเผลอร้องเสียงหลง
“เฮือกอะไรเล่า! เป็นห่วงแทบตายลูกศิษย์โดนซ้อมสลบ ตกลงไม่เป็นไรแล้วนะ”
“มะ ไม่เป็นไรแล้วครับฟิตปั๋งเลย” ผมทำท่าเบ่งก้างให้อาจารย์ดู พอเธอเห็นว่าผมสบายดีก็ถอนหายใจก่อนจะพร่ำเรื่องแบกผมมายังห้องพยาบาล หา? ตกลงใครแบกผมมากันแน่เนี่ย หรือว่าที่จริงอาจารย์คนนี้เป็นคนแบกผมมายังที่นี้
“เอ๋ตกลง ใครแบกผมมาที่นี่กันแน่” ผมถามอย่างงงๆ อาจารย์เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง “ตอนแรกฉันก็โดนเรียกให้ไปพบผ.อ.เรื่องที่เธอไปก่อเรื่อง แต่ระหว่างทางฉันเจอหนูอัยเขาแบกเธอจนหน้าซีดแล้วเป็นลมล้มพับฉันเลยต้องเข้าไปช่วยแบกพวกเธอสองคนมาที่นี่ไงตัวหนักใช่ย่อยเลย” อาจารย์หมุดไหล่ที่ยังเคล็ดไม่หาย ผมมองหน้าท่านด้วยความซึ้งใจก่อนจะหันไปมองอัยที่ทำท่าเขินอย่างซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า
“แล้วเธอยังตอบแทนฉันอย่างนี้เหรอ!” พูดจบอาจารย์ก็ชูผลสอบคะแนนไม่ถึงเสี้ยวของผมขึ้นมาเป็นประจักแก่สายตาทุกผู้ในห้องพยาบาลด้วยสีหน้าโกรธจนลุกเป็นไฟ เฮ้ยย~
“นั้นมันก่อนผมโดนแบกไม่ใช่หย๋อ!~” =[]=! ผมร้องท้วงความเป็นธรรมเต็มที่ ทำให้ท่านเย็นลงแล้วกลายเป็นสีหน้าซื่อๆแทนพลางอุทานว่า อ้าวหรอ? ผมอดทำสีหน้าเจื่อนไม่ได้ก่อนจะเป็นเป็นปกติแล้วหันไปถามฟูว่า ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
“โชคดีที่เราหลุดจากข้อหาทะเลาะวิวาทมาได้แต่!” ฟูว่าที่ก้มหน้าเล่าตลอดกลับเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงใจ
“ต้องโดนโทษทันที่ทำห้องเลอะ! โดนเป็นเวรทำความสะอาดห้องตลอดทั้งเดือน!” นี่ละสุดท้ายก็หนีไม่พ้นโทษทัน เฮอะๆ... ผมหัวเราะไว้อาลัยให้ตัวเองสองที
“ดัจังเลย! จะได้มีคนอยู่เป็นเพื่อนตอนตรวจงาน” แต่อาจารย์ท่านกลับทำสีหน้าปลื้มสุดๆ ในขณะที่ฟูว่าเถียงกับอาจารย์ด้วยใบหน้าตายจนอาจารย์หน้าแดงด้วยความโกรธ ส่วนอัยก็นั่งหัวเราะสุดท้ายก็โดนดุ ส่วนผมก็มองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งมีต้นไม่ใบเขียวสดใสยืนต้นสูงแตกกิ่งมาอยู่ระดับเดียวกันกับหน้าต่าง ทำให้ท้องฟ้าสีครามยามบ่ายสดใสกว่าเดิม ความสดใสนี้ทำให้ผมนึกถึงคนๆนึง เธอคนนั้นค่อนข้างน่ารักสดใส ไม่รู้ว่าถ้าเจอกันในสภาพที่ผมมีแผลแบบนี้จะโดนเธอดุอีกรึเปล่า นึกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“นายยิ้มอ่ะไรน่ะ”
“ปะ... เปล่าๆไม่มีอะไร” ผมยิ้มให้อัยที่เป็นคนถาม
“ยิ้มมีความสุขแบบนี้หรือว่านายเป็นลัทธิชอบทรมานตัวเอง”
“ตายจริง...”
“บ้าหรอ!” ผมรีบปัฏเสธเสียงแข็งกับความคิดเห็นของฟูว่ากับเสียงสมทบของอาจารย์ แล้วทุกคนก็หัวเราะพร้อมกัน ผมน่ะ... อยากให้ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้อยู่ไปนานๆจังเลย ไม่อยากให้มันหายไปเลย ผมหันกลับไปยิ้มให้ท้องฟ้าสีครามอีกครั้ง
ความคิดเห็น