Nimm The Short fic. [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #3 : SF :: แอบชอบ [2] [NoteApp]

SF :: แอบชอบ [2] - Note's part





....





"ให้ a เป็นจำนวนจริงใดๆ ฟังก์ชั่น f จะเป็นฟังก์ชั่นต่อเนื่องที่ x = a เมื่อ..."


ฉันนั่งฟังอาจารย์ประจำวิชาคณิตศาสตร์อธิบายคำนิยาม พร้อมลากเส้นกราฟยาวบนกระดานอย่างตั้งใจ สองตาจับจ้องมองบนกระดานเบื้องหน้า หูสองข้างรับฟังเพียงเสียงของผู้ชายร่างท้วมในชุดสีกากีที่ยืนเด่นอยู่กลางห้อง มือขวาจับปากกาคู่ใจขยับไปมาบนหน้ากระดาษขาวอย่างชำนิชำนาญ



หลายคนบอกว่าวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ยุ่งยาก ซับซ้อน แต่ฉันกลับมองว่ามันเป็นหนึ่งในวิชาที่สนุกที่สุดในการเรียนชั้นมัธยมศึกษา



ฉันเคยได้ยินมาว่า คนที่เก่งคำนวณ และสามารถใช้เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ได้เป็นอย่างดี จะขาดจินตนาการ และอ่อนหัดด้านศิลปะ ดนตรี และภาษา.. เพราะมันใช้สมองคนละซีกในการทำงาน ความถนัดของคนเราจึงขึ้นกับว่าสมองซีกไหนที่จะทำงานเด่นกว่ากัน..



แต่แปลกนะ.. ฉันกลับชอบทั้งสองอย่าง.. บางที ฉันว่ามันอาจจะเป็นเรื่องของความตั้งใจ และการฝึกฝนมากกว่า..

.

.

"โหย แคลฯนี่โคตรยากเลยว่ะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย ยังกับฟังภาษามนุษย์ต่างดาว" หลังออดหมดคาบเรียนดังขึ้น ไอ้เพื่อนตัวดีของฉันก็บ่นยาวเหยียดเป็นคนแก่ ฉันหัวเราะเบาๆให้กับหน้าตาเอือมระอาของมัน พลางเก็บของบนโต๊ะเรียนใส่ในลิ้นชักใต้โต๊ะ เพื่อเตรียมตัวพักกลางวัน


"เออ ไอ้นท ฉันถามแกจริงๆเหอะ อยู่โรงเรียนนี้มาตั้ง 6 ปี ฉันเห็นมีน้องๆมากรี๊ดกร๊าดแกตั้งเยอะแยะ แต่ไม่เห็นแกจะสนใครสักคน.. วันนี้วันวาเลนไทน์ปีสุดท้ายของชีวิตมัธยมแล้วนะเว้ย ใจคอแกจะเป็นแต่คนแบมือรับของอย่างเดียวเลยรึไงวะ!" จูเนียร์ขมวดคิ้วมองกันจนดวงตาหรี่เล็กกลืนหายไปกับใบหน้าตี๋ ราวกับคนไม่มีลูกกะตา



ฉันไม่ได้ตอบคำถาม แต่ใช้มือตบบ่าของมันทีสองที ก่อนจะระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงใบหน้าขาวใส กับแก้มป่องๆน่ารักๆของใครบางคน..

.
.
.

ในงานวันรับน้องใหม่ของโรงเรียน ฉันเดินเตะฝุ่นไปมาอยู่ในมุมเล็กๆมุมนึงของสนามหญ้า ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนแผ่อยู่บนโต๊ะตัวยาว ล้วงมือเข้าไปหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดในกระเป๋านักเรียนออกมากางอ่านอย่างสบายอารมณ์..



'ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม้เสียบ มันจะถูกไม้เสียบ ~~ '



เสียงร้องเพลงที่เป็นยิ่งกว่าเพลงมาร์ชของการรับน้องดังโหวกเหวกขึ้นมาข้างๆหู.. ฉันชะโงกหน้าขึ้นมาดูทันที.. อะไรวะ.. อุตส่าห์ปลีกวิเวกออกมานั่งๆนอนๆสงบๆคนเดียวแล้วเชียว ไอ้พวกนั้นยังพาน้องๆม.4 เดินมาทำกิจกรรมแถวนี้จนได้
 


ฉันหยิบเครื่องเล่น mp3 ออกมาจากกระเป๋า กำลังจะเสียบหูฟังใส่หูอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องลดระดับมือลงทันทีเมื่อสายตาของฉันมันทำงานไวกว่า..


ภาพหญิงสาวผิวขาวรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาสวยน่ารักที่กำลังอ้าปากร้องเพลง ขยับตัวกระโดกกระเดกเต้นท่าไก่ย่างอย่างเคอะเขินท่ามกลางผู้คนมากมาย ทำให้ฉันเผยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่



ครั้งแรกในชีวิต.. อยู่บนโลกใบนี้มาตั้งสิบเจ็ดสิบแปดปี นี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เกิดปรากฏการณ์แปลกใหม่ขึ้นกับหัวใจ.. ถึงยังไม่ค่อยมั่นใจว่ามันคืออะไร.. แต่ฉันชอบความรู้สึกแบบนี้จัง..



น่ารักมากเลย.. ชื่ออะไรนะ.. น้องคนนั้นน่ะ..

.
.
.

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็พยายามตามหาตัวรุ่นน้องคนสวยคนนั้นมาตลอด.. ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันอยากจะเจอเธอได้มากมายขนาดนี้


เคยถึงขนาดเดินตามอาคารเรียนของนักเรียนชั้น ม.4 แล้วชะโงกหัวอย่างเนียนๆเข้าไปในห้องเรียนเกือบทุกห้องในตัวอาคาร เพื่อดูว่าเธอเรียนอยู่ห้องไหน.. จนสุดท้ายฉันก็ได้รู้จักชื่อเธอโดยบังเอิญแบบสุดๆ

.
.
.

วันนี้ฉันใช้คาบว่างไปกับหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดเหมือนเคย เลือกที่นั่งมุมสงบในลานร่มรื่นแห่งนึงของโรงเรียน และกำลังตั้งท่าจะนอนแผ่ยาวลงบนโต๊ะเหมือนทุกๆครั้ง แต่ไม่ทันจะได้ทิ้งตัวลงนอน สายตาของฉันมันก็ไปสะดุดเข้ากับรุ่นน้องคนสวยที่ฉันเฝ้าตามหามาหลายวัน.. ถึงจะอยู่ในกลุ่มเพื่อนมากมาย แต่สำหรับฉัน เธอก็โดดเด่นราวกับมีใครเดินถือสปอทไลต์ส่องตามเธอไปทุกที่อย่างนั้นแหละ


หัวใจที่เต้นช้าๆในจังหวะคงที่เริ่มเร่งความถี่และความแรงขึ้นเรื่อยๆ ดีใจจนต้องแอบลอบยิ้มกับตัวเอง.. ฉันดีดตัวออกจากโต๊ะทันที ค่อยๆก้าวช้าๆไปนั่งในโต๊ะที่อยู่ถัดจากกลุ่มของเธอไม่ไกลนัก ก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมากางปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ลดมือลงเป็นระยะเพื่อที่จะมองเธอได้อย่างสะดวกขึ้น..


ฉันลอบมองใบหน้าสวยแย้มยิ้มหวาน หัวเราะสดใสกับกลุ่มเพื่อนสาวๆอย่างน่ารัก เห็นแล้วก็ต้องเผลอยิ้มตามทุกครั้ง นี่ถ้าไอ้เนียร์เห็นฉันเป็นแบบนี้มันต้องพาฉันไปตรวจเช็คสมองที่โรงพยาบาลแน่ๆ


เวลาผ่านไปโดยที่ฉันไม่ได้อ่านหนังสือการ์ตูนอย่างที่ตั้งใจไว้สักบรรทัด.. ฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง นอกจากนั่งอมยิ้มมองรุ่นน้องคนสวยขยับกายไปมาอยู่ตรงนั้น.. จนกระทั่งเสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าเธอจะต้องไป.. เธอกับกลุ่มเพื่อนๆก็ต่างพากันรีบกุลีกุจอลุกออกจากโต๊ะในทันที.. สงสัยคาบต่อไปอาจารย์คงดุน่าดูล่ะมั้ง..


ฉันมองไล่หลังเด็กนักเรียนกลุ่มนั้นไปได้สักพัก ก่อนจะหันกลับมามองที่โต๊ะของพวกเธออีกครั้ง และพบสมุดเล่มสีส้มอ่อนที่รุ่นน้องคนสวยถือไปถือมาอยู่เมื่อกี้.. เห็นอย่างนั้นสองขาของฉันก้าวไปยังโต๊ะไม้ตัวนั้นทันที ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าการเคลื่อนไหวของฉันในตอนนี้มันเกิดจากสมองหรือหัวใจที่สั่งการกันแน่..



'อิกฎ์อาณิก อินทรสูต' ชื่อบนสมุดถูกเขียนด้วยลายมือที่เป็นระเบียบสวยงาม ที่มุมมีตัวอักษรเล็กๆที่เขียนไว้ว่า 'แอปเปิ้ล' ..



ฉันระบายยิ้มอย่างพอใจ วางสมุดคืนไว้บนโต๊ะ แล้วกลับไปนั่งตรงตำแหน่งเดิม คล้ายกับว่าไม่เคยเดินมาตรงนี้.. ก่อนจะตะโกนไล่หลังเพื่อเรียกน้องแอปเปิ้ลคนนั้นเสียงดัง..

.

.

"เดี๋ยว น้องๆ เอ้ย น้องตัวสูงๆนั่นน่ะ ลืมสมุด!"

.
.
.

น่าแปลกนะคะ หลังจากนั้นฉันก็ได้เจอกับรุ่นน้องคนนี้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ เรียกว่าวันไหนไม่เจอกัน วันนั้นฉันอารมณ์บูดไปทั้งวันเลยทีเดียว..


ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะคะ มันบังเอิญถึงขนาดที่ว่าชมรมที่ฉันเลือกสมัคร ไม่ว่าจะเป็นทั้งชมรมดนตรี หรือชมรมศิลปะ น้องแอปเปิ้ลก็สมัครด้วยเหมือนกัน.. ฉันเจอหน้าเธอเกือบทุกวัน วันละหลายๆครั้ง เกือบทุกที่ในโรงเรียนที่ฉันเดินไป จะต้องมีเธอนั่งอยู่ในมุมๆหนึ่งของบริเวณนั้นเสมอ บางทีฉันก็เคยคิดว่ามันจะบังเอิญเกินไปรึเปล่านะ.. แต่ก็นั่นแหละค่ะ ใช่ว่าฉันจะไม่ชอบเสียเมื่อไหร่.. ตรงกันข้าม.. ฉันชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก



แต่ติดอยู่เรื่องเดียว.. ก็ฉันยังไม่เคยได้คุยกับเธอเลยสักครั้งน่ะสิ..

.

.

.

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะพี่นท" รุ่นน้องในชุดนักเรียนมัธยมต้นส่งยิ้มหวานหยด ก่อนจะค่อยๆวางช็อกโกแลตในกล่องรูปหัวใจใส่มือกันเบาๆ

"ขอบคุณนะ" ฉันกล่าวคำขอบคุณ ก่อนจะระบายยิ้มบางๆให้จนเธออายม้วน เรียกเสียงโห่ร้องดังจากเพื่อนๆในโต๊ะ ก่อนจะลามเร็วอย่างกับไฟลามทุ่ง แป๊บเดียวก็ดังก้องไปทั้งโรงอาหารซะอย่างนั้น



"ไอ้นทททททท!!! น้องพลอยยยยยย โอ้ยยยยยย น้องพลอยเลยนะ!!! คนนี้เป็นดาวของรุ่นเชียวนะเว้ยยยยยยย!!!" ทันทีที่เธอเดินจากไป จูเนียร์ก็ทำหน้าเคลิ้มฝัน ส่งเสียงสูงน่ารำคาญ ก่อนจะถือวิสาสะหยิบกล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจไปพลิกซ้ายพลิกขวาดูอย่างสนอกสนใจทันที


รุ่นน้องคนเมื่อกี้เป็นดาวเชียวหรอ.. ก็น่ารักนะ.. แต่สำหรับฉันแล้ว มองยังไงแอปเปิ้ลก็น่ารักกว่าอยู่ดี..


ฉันหยิบม้วนกระดาษร้อยปอนด์ขึ้นมาไว้แนบอก แค่ได้นึกถึงก็เผลออมยิ้มอย่างมีความสุข..



พี่มั่นใจแล้วว่าความรู้สึกที่มีมันคืออะไร.. พี่มั่นใจ.. และยังไงวันนี้พี่ก็ต้องบอกเธอให้ได้แอปเปิ้ล..

.

.

.

หลังออดคาบสุดท้ายดังขึ้น ฉันก็รีบวิ่งเร็วๆมายังอาคารเรียนของนักเรียนชั้นม. 4 ทันที ก่อนจะพาตัวมาหยุดยืนอยู่ที่ประตูหลังห้องเรียนประจำของแอปเปิ้ล มือกอดกระดาษร้อยปอนด์แน่น.. สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วผ่อนมันออกมายาวๆเพื่อคลายความตื่นเต้นที่เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆทุกที.. ทั้งๆที่ไม่ใช่คนขี้อาย ไม่ใช่ประเภทตื่นเต้นตกใจอะไรง่ายๆแท้ๆ


ฉันรอจนนักเรียนคนสุดท้ายเดินออกจากห้อง ไม่รู้ว่าพระเจ้าเข้าข้างฉันหรืออะไร ทำให้วันนี้แอปเปิ้ลเป็นนักเรียนคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ในห้องตอนนี้ ฉันระบายยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เมื่อเห็นคนน่ารักกำลังขะมักเขม้นกับการเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน.. บางทีฉันอาจจะชอบเธอจนใกล้บ้าเต็มที ถึงได้เห็นเธอทำอะไรก็น่ารักไปหมดซะทุกอย่าง..

.

.

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะแอปเปิ้ล" ฉันเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆสาวน้อยน่ารักที่กำลังตั้งใจก้มเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ไม่แน่ใจว่าเสียงของฉันเมื่อกี้มันทำให้เธอตกใจรึเปล่า ถึงได้ทำสมุดร่วงหลุดจากมือลงไปนอนสงบนิ่งต่อหน้าต่อตาฉันแบบนั้น


"สงสัยแอปจะไม่ชอบวิชานี้นะ ครั้งที่แล้วก็ลืม คราวนี้จะทิ้งเลยหรอเนี่ย" ฉันก้มตัวลงไปเก็บสมุดสีส้มอ่อนที่เธอเพิ่งจะทำมันหล่นเมื่อกี้ แล้วก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นว่ามันเป็นสมุดเล่มที่ทำให้ฉันได้รู้จักชื่อเพราะๆของเธอ


สมุดปกหนาถูกยื่นให้ตรงหน้าแอปเปิ้ลทันที เธอนั่งก้มหน้าก้มตานิ่งไม่ได้มองหน้ากันอย่างที่ควรจะเป็น ฉันเบี่ยงหน้าเล็กน้อยเพื่อที่จะมองใบหน้าหวานๆนั้นได้ง่ายขึ้น … อยากรู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงเอาแต่นิ่งเงียบ.. งง, ตกใจ, กลัว, หรืออะไรนะ?

แต่แล้วทุกความคิดของฉันต้องหยุดลงทันทีเมื่อฉันเห็นท่าทีลุกลีลุกรน มือสองข้างถูไปบิดมาคล้ายคนกำลังตื่นเต้น ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงจัดราวกับว่าเธอกำลัง.. เขินฉัน..?!


"จะไม่เอาจริงๆหรอเนี่ย.. งั้นไม่เป็นไร พี่วางไว้ตรงนี้แล้วกัน" ฉันพูดพลางวางสมุดลงบนโต๊ะเรียนของเธอเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจก้มตัวลงนั่งยองๆกับพื้นตรงหน้าเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่.. ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของเธอในตอนนี้เป็นยังไง แต่ความรู้สึกของฉันมันบอกว่า มันเป็นเรื่องดี.. คิดแค่นี้หัวใจก็เริ่มสูบฉีดเลือดออกไปเลี้ยงทุกส่วนของร่างกายอย่างแรงกว่าปกติหลายเท่าตัว


"สมุดนั่นแอปไม่เอาไม่เป็นไร แต่กระดาษแผ่นนี้แอปไม่รับพี่คงเสียใจแย่" ฉันระบายยิ้มหวานให้ผู้หญิงตรงหน้า ทันทีที่ฉันพาตัวเข้ามาอยู่ในลานสายตาของเธอ ก็เห็นใบหน้าสวยได้อย่างถนัดตามากขึ้น.. ยิ่งได้มองเธอใกล้ๆแบบนี้ ก็ยิ่งหลงรัก.. น่ารักจัง.. แต่เหมือนกับว่าใบหน้าขาวนั้นจะแดงขึ้นกว่าเมื่อกี้เสียอีก..



ฉันจับมือเธอเบาๆ แต่รู้สึกได้ถึงความชื้นของเหงื่อที่ฝ่ามือ มือเรียวสวยเย็นและสั่นจนสัมผัสได้ ฉันค่อยๆวางกระดาษร้อยปอนด์ที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายอยู่ในนั้นลงบนมือเธอช้าๆ ก่อนจะสบสายตาและพยักหน้ายิ้มให้เธอเปิดมันออกมาดู


แอปเปิ้ลใช้มือสั่นๆแกะโบว์สีฟ้าออกช้าๆ ฉันมองภาพนั้นอย่างลุ้นๆ ความรู้สึกตอนนี้มันมากกว่ารอลุ้นผลสอบเสียอีก.. เพิ่งรู้วันนี้เองว่าความรู้สึกของคนที่กำลังจะบอกรักใครสักคนมันตื่นเต้นมากขนาดไหน..

ทันทีที่กระดาษถูกกางออก ทันทีที่ภาพเหมือนที่ฉันใช้ทั้งหัวใจวาดปรากฎสู่สายตาของแอปเปิ้ล น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยตรงหน้า ใบหน้าหวานกำลังบอกฉันว่าเธอทั้งอึ้ง ทั้งดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นมัน

.

.

"แอปเปิ้ล.. พี่น่ะ แอบชอบแอปตั้งนานแล้วนะ.. สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ" ฉันตัดสินใจพูดประโยคที่ซักซ้อมมาทั้งคืน ประโยคที่กลั่นออกมาจากหัวใจดวงเล็กๆที่แปรเปลี่ยนเป็นผลแอปเปิ้ลไปแล้วตั้งแต่วันที่ได้พบหน้าเธอ



แอปเปิ้ลทำตาโต อ้าปากค้างอย่างคนตกใจสุดขีด กระดาษร้อยปอนด์ร่วงหล่นจากมือบางอีกครั้ง แต่รอบนี้ฉันคว้ามันได้ทันก่อนที่มันจะหล่นไปนอนอย่างสงบบนพื้นห้อง


ฉันยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงสดราวกับกำลังจะระเบิดแตกออกมาต่อหน้าต่อตา ก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปโบกมาผ่านแนวสายตาของเธอหลายทีแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง



"แอป.." ฉันเรียกชื่อพลางสะกิดเธอเบาๆ แล้วก็ต้องยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างงงๆเมื่อเธอทำท่าเหมือนคนช็อคไปแล้วจริงๆ..


เออะ.. เอาไงดีวะ.. เออ จริงสิ ไปเอากระเป๋าที่วางไว้หน้าห้องมานั่งรอเธอตรงนี้แล้วกัน..


คิดได้อย่างนั้นฉันก็เลยยันตัวขึ้นยืน ก่อนจะหันหลังกลับ ตั้งใจจะเดินออกไปหยิบกระเป๋านอกห้องอย่างที่ใจคิด แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงในทันที เมื่อได้ยินเสียงสั่นๆหลุดออกมาจากปากของคนที่นั่งแข็งเป็นหินเป็นครั้งแรก



"ดะ เดี๋ยวค่ะ พี่นท.." ฉันหันกลับไปมองหน้าแอปเปิ้ลอีกครั้ง เห็นเธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋านักเรียน ก่อนจะยื่นช็อกโกแลตโฮมเมดในกล่องกระดาษสีหวานที่ผูกโบว์ไว้อย่างประณีต.. มือเรียวสั่นจนกล่องใบนั้นเกือบจะร่วงหล่น ฉันจึงต้องเอื้อมมือไปประคองมันไว้อีกแรง




เธอประสานสายตากันตรงๆเป็นครั้งแรก ใบหน้าหวานระบายยิ้มอย่างเกร็งๆเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้น..

.

.

"อะ แอปก็ชอบพี่นทนะคะ.."




///////////////////////


จบจริงๆ ไม่มีต่อแล้ว 555


ปล. จะเจอไม่บ่อยได้ไงพี่นท ก็น้องแอปเค้าตามพี่นทไปทุกทีแหละ 5555

ปล.2 นะ นิ่มก็ชอบน้องแอปนะคะ (ตู้ม! เสียงระเบิดอูคูเลเล่.. 55)

อยากจะขอ.. อยากจะขอ..
อยากจะขอให้เธอเข้ามาใกล้ๆ
จะบอกว่ารักเธอ รักเธอ รักเธอแค่ไหน

หมดหัวใจ.. ที่ฉันมี..



;)