Hight techno human มนุษย์เทคโนโลยี

ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อโลกไฟดับ

 
กรุงเทพ เวลาสิบนาฬกา

"สายแน่ๆ" รีเซ็ตรีบวิ่งเพื่อให้ทันรถประจำทาง

วันนี้ รีเซ็ตต้องรีบไปที่ร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง ชื่อว่า Everybook

คุณพ่อคุณแม่ของเขาคงนึกในใจว่า "ต้องนัดติวหนังสือกับใครแน่ๆ"

ด้วยความที่รีเซ็ตเก่งคณิตวิทย์ที่สุดในห้อง เลยมักโดนนัดไปให้สอนคนหลายคน

แต่วันนี้มันต่างออกไป

เพราะ

หนึ่ง ร้านที่พวกเขามักจะนัด เป็นร้านกาแฟ
สอง วันนี้ เขาไม่มีนัดสอนใคร

และสาม เขาไม่เคยรู้จักร้านนี้

แต่วันนี้ เขาต้องไป

เพราะเขามีนัดกับเรเดียม

และคนในร้าน  ที่แท้จริงแล้วเป็นเจ้าหน้าที่ขององค์กร SOS !

เขารู้ว่ามันต้องสำคัญมากแน่ๆ เพราะน้ำเสียงของเรเดียมตอนนั้น ซีเรียสมาก

ที่ร้าน

เรเดียมยืนรออยู่หน้าร้าน

"มาสายน่ะ"

"ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ" เธอยิ้ม "ไปอ่านหนังสือกันเถอะ"

แล้วทั้งสองก็เข้าร้านไป

"สวัสดีครับคุณลูกค้า ร้านEverybook ยินดีต้อนรับครับ" คุณลุงหน้าตาใจดียิ้มต้อนรับที่เคาเตอร์

เรเดียมถาม"มีหนังสือไมเคิล แอคเจอร์โล ฉบับไรท์ นิวตันเขียนไหมค่ะ"

"เอ่อ.."รีเซ็ตงง "เรามาเพื่อ... ประุ..."

"ชู่" คุณลุงทำท่าบอกให้เงียบก่อนจะพูดเสียงเบาๆ "มันเป็นรหัสน่ะ"

แล้วเขาก็พูดว่า "งั้นตามลุงมา รู้สึกว่าลุงจะเก็บไว้ด้านหลังร้านน่ะ"

เจ้าหน้าที่SOS ในคราบลุงประจำร้านหนังสือพาทั้งสองมาที่ด้านหลังร้าน ที่เต็มไปด้วยหนังสือ

พอสุดห้อง ก็มีประตูสีไม้ ธรรมดาๆ

"เอ่อ" รีเซ็ตงงครั้งที่สอง "แล้วไงต่อครับ"

คุณลุงไม่พูดอะไรแต่หมุนลูกบิด

มันเปิดไม่ออก

"อ้าว" รีเซ็ตอุทาน "แล้วเราจะ..."

"ลืมไปหรือเปล่า" เรเดียมยิ้ม "We are sister of science"

"ช่าย" ลุงร้านหนังสือหยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่ม แล้วโบกมันผ่านลูกบิดประตู

"Accept accessing" เสียงดังออกจากประตู แล้วประตูก็เปิดออก

"ว้าว" รีเซ็ตตะลึง "ที่แท้ก็ใช้เทคโนโลยี RFID นี่เอง"

สาวหุ่นยนต์ยิ้ม "รู้เยอะจังนะ"

ข้างในเป็นบันได ทอดลงด้านล่าง

ด้านล่างมืดมากกกก

รีเซ็ตชักรู้สึกสยอง "ท ทำไมต้องอยู่ลึกซ่ะขนาดนี้ด้วยครับ"

"มันเป็นมาตราการความปลอดภัย" เรเดียมบอก "ไว้ให้หุ่นยนต์ตาถั่วน่ะ"

ไม่ต้องเป็นคนตาถั่วก็ได้มั่ง รีเซ็ตคิดในใจ

.....

หลังผ่านไปสิบสามนาที กับการไต่บันไดลงสุดโหด ในที่สุดก็ถึงพื้น

เรเดียมกับลุงคนขายยังปกติ แต่รีเซ็ต ขายังสั่นอยู่่

"เดี๋ยวก็ชิน ไอ้หนู" ลุงบอก "ลุงชื่อ ธงชัย พิมโพ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ครับ แฮ่กๆ ผมชื่อ รีเซ็ต ควอนตัมครับ แฮ่กๆ ยินดีที่ได้รู้... แฮ่กๆ จักครับ" หนุ่มเก่งวิทย์พยายามพูดผ่านเสียงหอบ

"ไม่ต้องรีบหรอก หนูรีเซ็ต" ลุงผู้อารีบอก "ไปพูดต่อที่ห้องดีกว่า"

ใช่ ด้านหน้าพวกเขามีห้องสีขาวอยู่

เรเดียมพูด "งั้นก็..."

"เดี๋ยวคร้าบ" รีเซ็ตพูด "ขอพักแป๊บหนึ่งครับ"

...........................................

ในห้อง

รีเซ็ตรู้สึกดีขึ้น อากาศเย็นสบาย มีจอทีวีพลาสมา โต๊ะประชุม คอมพิวเตอร์ห้าเครื่อง(มีเครื่องหนึ่งเปิดอยู่) และเก้าอี้ราวๆ ยี่สิบตัว

เรเดียมดึงสายUSB ออกจากหัวตัวเองต่อเข้ากับพอร์ตของคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่

รีเซ็ตหันไปมอง "จะทำอะไรเหรอครับ เรเดียม"

"ติดต่อท่านประธานสูงสุดแห่ง Sister of Scienceนะ"

บนจอภาพ จากภาพจอของคอมพิวเตอร์โดยปกติจะเป็นWindows ก็เปลี่ยนไปเป็น จอสีดำ
"เริ่มการติดต่อได้"

จอแสดงข้อความจำนวนมาก ส่วนตัวทีวีก็เปิดขึ้น

"การเชื่อมต่อเสร็จสิ้น" เรเดียมบอกก่อนลุกขึ้นยืนโดยยังเสียบสายไว้เหมือนเดิม

แล้วภาพของชายคนหนึ่งก็ขึ้นมา

เป็นภาพชายใส่แว่น ผมสั้น ในชุดนักธุรกิจ ในห้องทำงานส่วนตัว

"สวัสดี รีเซ็ต" ชายคนนั้นพูด

"คะ ครับ" เขารีบตอบรับ

"ไม่ต้องเครียด สบายๆ" ประธานแห่งSOS บอกด้วยเสียงอันอ่อนโยนแต่ทรงพลัง "ผมชื่อ เซฟเวอร์ เคไอโรสเสอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"เอ่อ เช่นกันครับ"

"ที่ให้เธอมาที่นี้เพราะมีเรื่องจะคุยสองเรื่อง"

"เหรอครับ"

"เรื่องแรกเป็นเรื่องตำแหน่ง ข้อมูลการทำงานและคู่หู ขอบอกหน่อยน่ะว่า เราจะแบ่งงานโดยใช้ชื่อบุคคล โดย นิวตันคือหน่วยสืบสวนภาคสนาม แอลเบิร์ตคือฝ่ายพัฒนาเทคโนโลยีสารสนเทศ ดาร์วินคือฝ่ายพัฒนาเทคโนโลยีชีวภาพ ดอนตันคือฝ่ายพัฒนาเทคโนโลยีนาโน ลีโอนาโด คือ ฝ่ายสนับสนุนและแคดคูลัสคือฝ่ายบัญชาการ เราแบ่งตำแหน่งด้วยคำอุปสรรค 7คำ คือ นาโน ไมโคร มิลิ เซนติ กิโล เมกะ และ จิกะ ซึ่งเธอได้เป็น เซนตินิวตัน เธอต้องรับผิดชอบการสืบสวนระดับบีตาในพื้นที่กรุงเทพของไทยทั้งหมด"

"หา! ทั้งกรุงเทพ" ลูกตาของรีเซ็ตแทบจะหลุดออกมา

"อย่าบ่นเลย" ธงชัยบอก "ลุงต้องรับผิดชอบคดีทั้งในกรุงเทพ สระบุรี อยุธยา โอย หนูนะ จิ๊บๆ"

"นอกจากนี้ ตามกฎ เธอต้องมีคู่หูอย่างน้อยสองคน เป็นหุ่นยนต์หนึ่งคน ซึ่งคู่หูเธอคือเรเดียมกับไจโรสโคป"

"ใครคือไจโรสโคปเหรอครับ"

เรเดียมพูดบ้าง "เป็น Code name น่ะ เธอเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ เมกะแคดคูลัส เธอน่ะเก่งสุดยอดเลย"

"ช่าย" ธงชัยพูด "ใจเย็นมากๆด้วย"

"นอกจากนี้ ผมจะให้โค้ตเนมคุณว่า ทีโออี เวลาทำงานรวมกับทีมของSOS หรือกับคนแปลกหน้าให้ใช้ชื่อนี้" ท่านประธานหยุดพักหายใจก่อนจะพูดต่อ "ต่อไปคือเรื่องภารกิจแรกของเธอ"

"หา"

"เมื่อสามวันก่อน" เซฟเวอร์พูดไม่รออีกฝ่าย "เราได้รับข่าวว่า 3T Devil ได้เข้าเจาะระบบคอมพิวเตอร์การไฟฟ้าของประเทศไทย และมีโอกาศที่องค์กรนั้นจะเข้าโจมตีอีกครั้ง ซึ่งตามหลักแล้ว นี้เป็นงานระดับแกมมา ซึ่งเธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง แต่เพราะว่า ความอัจฉริยะในตัวเธอทำให้ผมอยากทดสอบ"

"ทดสอบ"

"ภารกิจแรกของคุณ คือ เฝ้าระวังระบบไฟฟ้าของกรุงเทพมหานคร หากพบอะไร รายงานเรเดียมทันที เข้าใจมั้ย"

"เอ่อ ครับ เข้าใจครับ ว่าแต่..."

"เรเดียม" เซฟเวอร์หันไปสั่งหุ่นยนต์สาว "เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม"

"รับทราบค่า~" เธอข่านรับ

"เอาล่ะ  สิ้นสุดการประชุม" แล้วภาพก็หายไปจากจอ

"เอ่อ" รีเซ็ตสงสัย "จะให้ผมทำอะไรครับ"

"เดี๋ยวฉันจะไปเอา Advanced accessing computer มาน่ะ" ลุงขายหนังสือบอก

"ใช้คำย่อ AAC ก็ได้มั่งค่ะ"

"อย่าลืมสิ คู่หูเธอเป็นเด็กใหม่น่ะ" แล้วคุณลุงก็ออกจากห้องไป

แต่ก่อนจะออก ลุงคนนั้นก็พูดว่า "เอ่อ หนู บอกพ่อแม่ด้วยว่า จะไปอยู่ค้างบ้านเพื่อน"

......

ตอนนี้ ที่ห้องเดิม หลังจากโทรบอกคุณพ่อคุณแม่ รีเซ็ตกำลังนั่งจ้องจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอยู่กับคู่หูหุ่นยนต์ของเขา

ถ้าเป็นคอมพ์ปกติ สิ่งที่น่าจะอยู่บนจอควรจะเป็นเกมออนไลน์ เฟสบุ๊ค ไม่ก็ โปรแกรม Word หรืออะไรประมาณนี้

แต่เผอิญว่า คอมพ์เครื่องนั้น ถูกออกแบบ เพื่อการปกป้องระบบคอมพิวเตอร์และเพื่อการแฮกกิ้งอย่างแท้จริง

Advanced accessing computer เป็นคอมพ์ที่ดูภายนอกก็ดูปกติดี แต่ว่า ความสามารถข้างใน เรียกว่า รวมวิทยาการด้านคอมพิวเตอร์และการเจาะระบบไว้ทั้งหมด มันสามารถเข้าถึงเครือข่ายได้ทั่วโลก สร้างไวรัสที่ไม่มีใครหยุดได้ ป้องกันการเจาะระบบได้แบบไม่มีใครเทียบ

ที่สำคัญ ไม่ต้องพึ่งตัวชาร์จ (แต่ก็ต้องพกไปเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตนัก)

และตอนนี้ ด้วยฟังก์ชัน Analysis ที่ตรวจสอบการเข้าถึงระบบได้ ทั้งสองกำลังดูการเข้าถึงระบบเครือข่ายของการไฟฟ้านครหลวงในกรุงเทพมหานคร

เพื่อให้แน่ใจว่า ไม่มีใครบุกรุกสิ่งที่เป็นหัวใจให้นครเทวดาแห่งสยามเมืองยิ้มจนทั้งเมืองเป็นอัมพาต

แต่จนแล้ว จนรอด ก็ไม่ยักมีอะไรเข้ามา

แต่ด้วย นิสัยข้อหนึ่งที่ดี ของรีเซ็ต

เขาไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้ข้อสรุปหรือมีคนสั่งให้หยุด

ดังนั้น เขายังคงดูข้อความที่ขึ้นมาบนจอ

ข้อความที่ขึ้นมาบนจอ หากเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาคงหยุดดูไปตั้งแต่สองนาทีแรกแล้ว

แต่นั้น ไม่ใช่กับเขา

ผ่านไปสองชั่วโมง ยังไม่มีวี่แววใดๆ

เรเดียมเริ่มบ่น "นี่มันนานไปแล้ว ทำไมไม่มีวี่แววอะไรเลย"

"ความอดทนต่ำจังเลยน่ะครับ" รีเซ็ตแซว

เรเดียมยังไม่วายบ่นต่อ "ทำไมท่านเซฟเวอร์ไม่ยอมบอกเวลาที่แน่นอนไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องรอ"

รีเซ็ตเกิดอาการสะดุด "ไม่ต้องรอแล้วครับ"

เรเดียมหันไปดูข้อความในเอเอซี มันบอกว่ามีการเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต
แต่ไม่ถึงห้าวินาที มันก็รายงานว่า ระบบปกติ

"ต้องเป็นฝีมือของเจ้าพวกนั้นแน่ๆ" เรเดียมพูด

"ครับ แต่ว่า เจาะแป๊บเดียวก็เลิก หมายความไงน่ะ"

"สงสัยจะรู้ว่าพวกเราเฝ้าอยู่มั่ง"

รีเซ็ตไม่พูดอะไร แต่พิมพ์คำสั่งลงไป สองสามคำสั่ง

และผลที่ออกมาทำให้เขาลืมหายใจ

"คุณเรเดียมครับ"

"อะไรจ้ะ" เธอยิ้มหันมาหาชายที่มีสีหน้าตรงข้ามกัน

"ดูบนจอ   สิครับ"

เธอหุบยิ้มลงเมื่อเห็นข้อความบนจอ

มันรายงานว่า มีการติดตั้งโปรแกรมที่เรียกว่ามัลแวร์ลงไปในระบบเครือข่ายนั้น

และกำลังแพร่ระบาดไปยังระบบการไฟฟ้าของประเทศอื่นๆ

"เวรแล้วไง" เขาอุทาน "มันกะจะล่มระบบไฟฟ้าทั่วโลกเลยหรือนี่"

"หยุดมันเร็ว!" เรเดียมตะโกนสั่ง

เขารีบพิมพ์คำสั่งสร้างตัวแก้ไวรัส โดยโหลดเอาตัวไวรัสมาทดลองและวิเคราะห์เพื่อหาวิธีแก้ไข
แต่มันจะทันหรือเปล่า

เครื่องรายงานว่า ระบบจะสร้างตัวแก้เสร็จในเวลาสามนาที

แต่อัตราการแพร่ระบาดเร็วมากกว่านั้นถึงสามสิบเท่า

เขาเริ่มกังวล และขอรายละเอียดเกี่ยวกับไวรัสตัวนี้

มันรายงานว่า มันจะทำการฟอรแมตคอมพ์ที่มันติดและทำลายไบออนที่ใช้ในการบูตคอมพิวเตอร์จนเครื่องใช้ไม่ได้ ทันทีที่ได้รับสัญญาณ

รีเซ็ตรู้ในทันที ไม่ทันแน่

เขาหันไปทางเรเดียม จากไอน้ำที่ออกจากหัว คงไม่ต้องบอกว่าเธอคิดหนักขนาดไหน

แต่ในความสิ้นหวัง เขาก็คิดอะไรออก

มันออกจะอันตรายไปหน่อย แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่กำลังจะเกิด มันเทียบไม่ติดเลย

เขาถามเรเดียม "เรเดียมครับ ถ้าเราล่อให้พวกมันมาที่นี้ แล้วทำลายสิ่งที่เก็บพวกมันทิ้งนี้ จะดีไหมครับ"

เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ดูท่า เธอจะคิดหนักจริงๆ

เขาไม่รออีกต่อไป เขาพิมพ์คำสั่งด้วยความเร็วสูงที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา

หลังเขาพิมพ์ข้อความตัวสุดท้าย เขากด enter

เขาดูผลบนจอ ได้ผล มันกำลังมาหาเขา

เขาโชคดีที่พกแฟรงไดรว์อันหนึ่งมาด้วย เขาเสียบมัน และรอ

ไวรัสทุกตัวเปลี่ยนเส้นทางมาหาเขา

แต่มันไม่จบง่ายขนาดนั้น

จำนวนไวรัสมีจำนวนมากถึงสามร้อยเทระไบต์ มันมากกว่าความจุแฟรงไดรว์เสียอีก

เขาคิดหนัก หากเขาไม่สามารถบรรจุทั้งหมดลงแฟรงไดรว์แล้วเขาจะทำไง

แล้วเขาก็นึกได้ ถ้าจะเจอสิงโตทั้งป่าที่กระโจนมาหา แทนที่จะใช้ปืนหรือล่อให้เข้ากรง

ทำไมไม่ขุดหลุมดักไว้ล่ะ

เขาพิมพ์คำสั่งใหม่อย่างรีบเร่ง เพราะเหลืออีกแค่สามสิบวินาทีก่อนที่กองทัพไวรัสจะบุกมาหา

"Found viruses coming to AAC." ระบบแจ้งเตือน

แต่นั้น คือสิ่งที่หนุ่มอัจฉริยะต้องการ

"Virus try to infect" ตอนนี้ไวรัสเริ่มเข้าไปในระบบOS ของAACแล้ว
เขารอโดยหวังว่า เครื่องจะไม่ดับไปก่อนที่ไวรัสทุุกตัวจะเข้ามาหมด

ตอนนี้ เขาดูปริมาณไฟล์ที่เข้ามา ครบสามร้อยพอดี

"เอาล่ะ" รีเซ็ตพิมพ์คำสั่งสุดท้าย
"Format All Data (Force format)"

เครื่องเริ่มการฟอรแมต

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

ทุกอย่างก็จบลง

จอของ AAC มืดสนิท
"อย่างนี้คงเรียบร้อยแล้ว" รีเซ็ตนึกแล้วหันไปหาเรเดียม "เรเดียมครับ ภารกิจเสร็จแล้วครับ"

เงียบ

"เรเดียมครับ"
เงียบชี่ ไม่มีการตอบสนองจากเธอเลย

"คุณเรเดียม เป็นอะไรไปครับ!"

"เธอคงจะแฮงค์น่ะ" คุณลุงร้านหนังสือซึ่งไม่ทราบว่าลงมาตอนนั้นบอก "เธอมีปัญหาแบบนี้ประจำ ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ ทาง SOS สาขาญี่ปุ่นได้สร้างตัวแก้ไว้ให้แล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบูตเธอเอง"

"ครับ"

"ว่าแต่เมื่อกี้บอกว่า ทำภารกิจเสร็จแล้วเหรอ"

"ครับ"

คำตอบจากรีเซ็ตทำลุงตะลึงไปเลย

"เธอทำยังไงกัน"

"ครับ ผมโหลดพวกมันทั้งหมดมาที่เครื่อง AAC แล้วก็ตัดการเชื่อมต่อทั้งหมด ต่อจากนั้นก็ฟอร์แมตเครื่อง"

"ฮ่าๆๆๆๆ" คุณลุงหัวเราะท้องแข็ง "ถ้าเซฟเวอร์รู้ว่า เธอใช้วิธีบ้าๆแบบนี้คงตกใจน่าดู เอาล่ะ เธอกลับบ้านได้แล้ว ฉันต้องซ่อมAACกับNaซ่ะก่อน"

"Na นี้ มันโซเดียมครับ" นักเรียนมัธยมแห่งSOSเถียง "ที่ถูกคือRa ต่างหากครับ"

"เออๆ ลุงแก่แล้ว ก็ต้องลืมอะไรบ้างสิ ปีนดีล่ะๆ ลุงซ่อมคนไม่เป็น"

คำเตือนของลุงธงชัยทำให้รีเซ็ตนึกอะไรออก

"นี้ผมต้องปีนมันกลับบ้านเหรอนี้ T_T "

จบ

ติดตามตอนต่อไป