คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Chapter 2:: ฉันหึง!!
2
ฉันหึง!!
*O* สีหน้าตื่นตาตื่นใจที่มาอาจปิดบังได้ของฉัน
ให้ตายเหอะ มีคฤหาสน์อยู่จริงบนโลกด้วยแฮะ ปกติเคยเห็นแต่ในหนังในละคร พอมาเจอของจริงนี่ทาบไม่ติดเลย ใหญ่อะไรขนาดนี้*O*
เฮ้ย! เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่เวลามาดีใจนะ คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ ต่อให้ไม่เป็นฉันก็รู้ว่ามันต้องใช้เงินเยอะมากๆ เผลอๆอาจถึงหลักล้านไม่สิอาจจะหลับสิบล้าน ร้อยล้าน หรือพันล้านก็ได้ เอ่อ ชักเว่อร์แฮะ คิดเสร็จก็อดสงสัยไม่ได้ ถามเลยจะดีกว่า
“นี่นายซื้อเองเหรอ?”
“ใช่”
“มันแพงมากใช่มั๊ย?”
“ก็แพงอยู่ แต่เงินมันเหลือใช้น่ะ”
“เหลือใช้=()=!?”
เพนยิ้ม หัวเราะในลำคอ
“นายเห็นฉันเป็นใครกันล่ะ?”
“ก็แค่คนธรรมดา ไม่วิเศษ~ ”
“เสียมารยาทจัง”
“งั้นนายเป็นอะไรล่ะถ้าไม่ใช่คนธรรมดา เอ๊ะ หรือว่าจริงๆแล้วนายจะเป็นเอเลี่ยนจากต่างดาวที่แอบแทรกซึมเข้ามาบนดาวโลกเพื่อยึดครองแบบสิบโทเคโรโระO_o!?”
“จินตนาการนายช่างเลิศล้ำนัก เฮ้ย! ไม่ใช่!”
“อ้าว ไม่ใช่เหรอTT^TT”
เพนมองหน้าฉันแว่บหนึ่งแล้วพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง
“บ้านฉันรวย”
“เหรอ?”
ฉันว่าพลางแคะหูแบบไม่ใส่ใจอะไรมากนักเพราะคิดว่ามันล้อเล่น
“นายทำเหมือนไม่เชื่อฉันเลย”
“รู้จักกันมานานแรมปี นายไม่เคยบอกฉันว่านายรวย แล้วอยู่ดีๆมาบอกว่ารวย ฉันก็คงทำใจเชื่อได้ยากว่านายรวย”
“นี่ฉันจำเป็นต้องแนะนำตัวถึงเรื่องนั้นด้วยเหรอ จะให้ฉันพูดว่า ไง สวัสดีเดอิดาระ ฉันชื่อเพน เป็นหัวหน้าห้อง ที่บ้านทำกิจการขายอาหารกระป๋องยี่ห้อดังอยู่ต่างประเทศและส่งขายมาแล้วทั่วโลกงั้นเหรอ?”
“นายนับบัลแกเรียกับปาปัวนิวกินีรึยัง*O*”
“ไม่ตลกนะโว้ย”
ไม่ตลกเหมือนกันแหละ ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันไม่อยากจะเชื่อTT_TT
“โอเคๆ เอาเป็นว่าฉันเชื่อนาย เพราะฉันคำนวณจากนิสัยใจคอและพฤติกรรมต่างๆนาๆของนายดูไม่น่าจะเป็นคนชอบพูดจาโกหกโป้ปดคนอื่นแน่”
“ขอบใจ” เพนว่าพลางยิ้ม
“นี่ยังไม่มีใครได้เห็นใช่มั๊ย?”
“ฉันพานายมาดูคนแรกเป็นกรณีพิเศษ”
“ถามตามจริงนะ นายคิดอะไรกับฉันรึเปล่าเนี่ย -O-?”
“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ ไหงคิดงั้นได้ฟะ?”
“พฤติกรรมนายมันน่าสงสัยเกินไป ถ้านายคิดกับฉันเป็นเพื่อนเฉยๆก็ดีไป เพราะฉันยังไม่อยากมีบรรยากาศสีม่วงและยังไม่อยากเป็นคุโระนัตโตะ(ถั่วดำ) สุดท้ายคือฉันเป็นคนที่รับกับบรรยากาศสีชมพูไม่ค่อยจะได้=__=”
“งั้นฉันสาบานสามนิ้วได้เลยว่าจะไม่คิดกับนายเกินเพื่อนเด็ดขาดเพราะฉันไม่ใช่โฮโม ถึงแม้ว่าหน้าตานายจะดูหวานเกินหญิงแท้จนน่าพิศวาทแต่ยังไงนายก็เป็นลูกผู้ชายอกสามศอกที่เป็นเพื่อนของฉัน”
โฮโมมันคืออะไร คล้ายๆโฮโมไซกัสยีนกับเฮทเทอโรไซกัสยีนที่ฉันเจอในข้อสอบวิทยาศาสตร์รึเปล่านะ?
“เอาเป็นว่าฉันจะไม่มีวันย่ำยีขืนใจนายเด็ดขาด”
“ไอ้บ้า! น่าเกลียด พูดอะไรออกมาวะ ย่ำยีขืนใจ”
“โทษที ฉันอ่านข่าวมากไปหน่อย”
“ฉันว่านายควรไปตรวจสมองนะ เพราะตามการคาดคะเนของฉัน นายถือว่าอยู่ในกลุ่มเสี่ยงต่อการเป็นโรคจิต อัลไซเม่อ หรือปัญญาอ่อน”
“แต่ละโรคช่างน่าเป็น เอ๊ย ไม่ใช่!”
“อ้าว นึกว่าจะชอบTT^TT”
เพนมองไปรอบๆแล้วหันกลับมามองฉัน พลางยื่นนิ้วก้อยให้
“นายอยากได้ลายหัวแม่โป้งเท้าของฉันเหรอ=O=?”
“สัญญา”
“หา?”
“ฉันไม่กลับคำที่พูดไว้ เราจะเป็นเพื่อนกัน แค่เพื่อน”
“โห อะไรมันจะขนาดนั้น แค่นี้นายก็พิสูจให้ฉันรู้แล้วว่านายไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ต้องมาสัญญาสาบานกันหรอก-O-”
“งั้นเหรอ?”
“เออสิ”
จริงๆเพราะการเกี่ยวนิ้วก้อยมันดูเหมือนละครรักน้ำเน่าหลังข่าวเกินไป คนรักศิลปะอย่างฉันมันไม่ชิน
“เอ้อ งั้นนายสนใจจะเดินสำรวจในคฤหาสน์มั๊ย?”
“ไม่ดีกว่า อยากกลับแล้ว ถ้าเห็นข้างในก่อนเดี๋ยวมันไม่ตื่นเต้น รอวันเล่นจริงดีกว่า”
“งั้นฉันไปส่ง”
“นายพาฉันมาที่นี่ คิดว่าฉันจะยอมเสียเงินขึ้นแท็กซี่กลับเองรึยังไง?”
ฉันกระโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เจ้าเพนทันที เราติดไปแดงกับมรสุมรถติดกันอยู่นานพอควร แต่สุดท้ายก็มาถึงหน้าหอพักฉันจนได้
“เจอกันวันจริง”
“ไม่เข้ามากินน้ำก่อนเหรอ”
“ไม่เอาดีกว่า เราสนิทกันขนาดนั้นเชียว?”
เมื่อกี้ยังบอกว่าเป็นเพื่อนกันอยู่เลย ไอ้หมอนี่มันยังไงแน่?
“งั้น บาย”
“อือ บาย”
ว่าจบก็ทำการแยกย้าย ฉันที่เดินมาถึงหน้าประตูห้องก็ค้นกุญแจ แต่ก็ต้องประหลาดใจที่ห้องไม่ได้ล็อก อะไร? คุโรสึจิกลับมาแล้วเหรอ?
เนื่องจากขี้เกียจจะคิดเพราะความเหนื่อยตกค้างจากการซ้อนมอเตอร์ไซค์จึงเปิดประตูเข้าไปทันที
“กลับมาแล้ว อืมม์ ^O^” ฉันกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พี่เดอิดาระ กลับมาแล้วเหรอ^O^” คุโรสึจิยิ้มตอบ รอยยิ้มของน้องสาวที่รักนี่ช่างศักดิ์สิทธิ์จริงๆ>O<!!
“สวัสดี”
ยิ้มหุบลงเพราะได้ยินเสียงผู้ชายพูดแทรก เลยรีบควานหาต้นเสียงทันที ใครน่ะ ผู้ชายหัวแดงคนนั้น
“นายท่านซาโซริเองเหรอ?” ใช่... นายท่านซาโซรินั่นเอง>O<
“นายเห็นฉันเป็นแมวรึไงล่ะ -O-”
“แล้วนายท่านมาหาผมนี่มีธุระอะไรเหรอ?”
“ฉันเห็นนายออกจากบ้านไปกับเพน”
“แล้ว?”
“นายสองคนไปไหนกัน ทำไมไม่บอกฉัน”
“ผมต้องรายงานนายท่านทุกเรื่องเลยเหรอ -O-”
“ตอบ!!”
ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นสีหน้าของนายท่านซาโซริ อะไรน่ะ ฉันแค่ไปกับเจ้าเพน มันน่าโมโหตรงไหนTT^TT
“เอ่อ ไปเที่ยว”
“เหอะ ไปเที่ยวกันแค่สองคนสินะ”
“น... นายท่าน?”
ตึง!!
นายท่านทุบโต๊ะเสียงดัง ลุกขึ้นแล้วหันมาเขม่นใส่ฉัน
“ฉันจะกลับแล้ว!!”
“นายท่านเป็นอะไร...”
“นายลองถามตัวเองดูสิว่านายทำอะไรลงไป”
“ก็แค่ไปเที่ยวกับเพน... นี่นา”
ขืนบอกว่าไปดูบ้านมีหวังโดนหนักกว่าเก่าแน่ๆTT^TT
“นายมันแค่ แต่ฉันไม่แค่กับนายด้วย สำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่”
“นายท่าน ผมผิดอะไร?”
“ผิดสิ!! ผิดมากด้วย!!”
“...”
“ข้อแรก นายไม่บอกฉันซักคำว่านายไปกับเจ้าหัวหน้าห้องนั่น!!”
“...”
“และอีกข้อนึง ข้อนี้มีความผิดที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะอะไรน่ะรู้มั๊ย!?”
“นาย... ท่าน... ?”
นายท่านกัดฟันดังกรุบ หันมามองหน้าฉัน กำมือแน่นจนสั่น สีหน้าเขาดูน่ากลัวผิดไปจากปกติ
“เพราะว่าฉันหึง!!”
ว่าจบเขาก็กระแทกเท้าออกไปแล้วปิดประตูดังปัง ทิ้งให้คุโรสึจิกับฉันช็อกไปตามๆกัน
คุณพระคุณเจ้าช่วยกล้วยไข่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น =()=?
TBC. in Chapter 3
ความคิดเห็น