ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Disease : Chapter 2
ที่ห้องชมรม....
“อีกแล้วหรอยัยเจส...แล้วทำไมแกไม่ถามให้รู้เรื่องว่าธุระของเขาคืออะไร”...สาว ๆ กำลังวิเคราะห์เรื่องของเจสสิก้าและดงเฮกันอยู่
“ป้าหยองพูดถูก...ฉันว่าแกต้องถามให้ชัดเจนไปเลยนะ จะได้ไม่คาใจแบบนี้”
“ไอ้เจสคาใจ หรือแกคาใจกันแน่ฮะยัยเตี้ย”....กัดซันนี่ได้ตลอดแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“วันนี้ฉันยอมให้แกวันหนึ่งนะไอ้ลิง เห็นแก่ปัญหาของยัยเจส....ฉันว่าแกต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะเจส”
“แกจะให้ฉันทำอะไรล่ะ...ให้สะกดรอยตามเขาเนี่ยนะ”...เธอก็เห็นด้วยกับเพื่อน ๆ นะว่าควรทำอะไรสักอย่าง แต่จะให้สะกดรอยตามเนี่ย มันจะดีหรอ
“ฉันว่าอย่าเพิ่งถึงขั้นนั้นเลย...เอาแค่แอบดูมือถือก็พอ...ถ้ามีอะไรน่าสงสัย ค่อยตามไปดู” แทยอนแนะนำ
“ท่าทางคิมแทของเราจะติดนิสัยป้าหยองกับยัยเตี้ยเข้าซะแล้ว ฮ่าๆๆ”
“อ้าวไอ้ลิง...กัดยัยซันคนเดียวไม่พอ ยังพาลมาถึงฉันอีก...คอยดูนะ ฉันจะฟ้องนายฮันว่าเมื่อวานแกแอบไปส่องรุ่นน้องที่ชมรมการละครมา”
“ใคร???” ไม่ใช่เสียงของสาว ๆ....แต่เป็นพวกนายฮันกยองนั่นเองที่เข้ามาในชมรมพอดี...แต่ก็ไร้วี่แววของดงเฮ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า...ก็แค่รุ่นน้องที่เป็นน้องรหัสของเพื่อนน่ะ ได้ข่าวว่าน้องเค้าน่าตาหล่อ..เอ้ย สวยดี ก็เลยไปดู”...ไหลลื่นมากเลยนะควอนยูริ
“แล้วไป...นึกว่าไปส่องหนุ่ม ๆ ที่ไหนซะอีก”...ฮันกยองผู้ใสซื่อ
“นายดงเฮไม่ได้มาด้วยหรอซีวอน” เจสสิก้าถามขึ้น...ปกติเขาต้องอยู่กับเพื่อนตลอดเลยนี่นา
“เอ่อ...มันคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกน่ะ เดี๋ยวก็เข้ามา”
“อืมมม”
“ด๊องมาแล้ว...เมื่อกี้ได้ยินใครบ่นคิดถึงแว่ว ๆ นะ”....ดงเฮเดินเข้ามาแล้วตรงไปนั่งข้าง ๆ เจสสิก้า พร้อมกับโอบไหล่เธอไว้
“นี่แน่ะ!! มาถึงก็ทะลึ่งเลยนะ” เจอแฟนสาวศอกกลับไปทีหนึ่ง...ถึงกับจุกเลยทีเดียว
“ก็เค้าคิดถึงตัวเองนี่นา....เราไปกันเลยดีกว่าเจส ด๊องจองโต๊ะไว้แล้ว”
“ขอให้อร่อยนะเจส...แล้วอย่าลืมทำตามที่บอกล่ะ”
“ทำอะไรหรอแทยอน???”
“แทฝากเจสซื้อของน่ะ...ไปกันเถอะ”...แผนเกือบแตกแล้วมั้ยล่ะ
.........................................
Jessica’s Part
ที่ร้านอาหาร.....
“ทำไมเจสทานน้อยจังครับ....นี่ร้านโปรดเจสไม่ใช่หรอ”...ก็เพราะเรื่องของนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันกินอะไรไม่ลง
“เจสไม่ค่อยหิวน่ะ”
“ไม่หิวก็ต้องทานครับ...ด๊องว่าช่วงนี้เจสดูผอมไปนะครับ”
“ด๊องมีเวลาสังเกตเจสด้วยหรอ...นึกว่ามีธุระเยอะแยะจนไม่ได้สนใจเจส”
“ใครบอกว่าด๊องไม่สน...ด๊องน่ะคิดถึงเจสตลอดเวลาเลยนะครับ” พูดเฉยๆก็พอ จะมาจ้องหน้ากันทำไมเนี่ย >////<
“ปล่อยให้เจสเขินไปก่อนดีกว่า ด๊องไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“รีบ ๆ ไปเลย ชิส์!!”...นายดงเฮลุกไปแล้ว ทิ้งมือถือไว้ด้วย...ขอโทษนะ แต่ขอดูหน่อยละกัน
ก็มีแต่เบอร์ของคนที่ฉันรู้จักนี่นา หรือว่าเราจะคิดมากไปเองจริง ๆ เอ๊ะ!... “Yoon”...ใครกันเนี่ย แต่คงไม่ใช่ยุนอาแน่นอนเพราะสองคนนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่...ขอดูเบอร์หน่อยละกันนะ
“ทำอะไรครับเจส!!”...เฮือกกก! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“คือ..เมื่อกี้มีคนโทรมาน่ะ เจสเลยรับให้”
“ใครครับ??...แล้วเขาว่าไงบ้าง” ดงเฮดึงมือถือไปจากมือฉันทันที แถมยังทำหน้าตกใจอีกด้วย
“โทรผิดน่ะ”
“แล้วไป...เกือบไปแล้วไอ้ด๊อง” งึมงัมๆอะไรเนี่ย
“ด๊องว่าอะไรนะ?”
“เปล่าครับ...ทานต่อเถอะ”
ยังไม่ทันได้เห็นเบอร์ของคนที่ชื่อ Yoon เลย...แต่ท่าทางนายดงเฮต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ ๆ เลย ฉันคิดถูกมั้ยเนี่ยที่พยายามจะสืบให้รู้...หรือว่าฉันควรจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าถ้าความจริงมันเลวร้าย ฉันจะทำใจรับมันได้รึเปล่า
......................................................................
“ถึงแล้วครับเจส”
“ขอบคุณนะที่มาส่ง...ด๊องจะเข้าบ้านก่อนมั้ย” วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่เขามาส่งฉันที่บ้าน
“ไม่ล่ะครับ ด๊องมีธุระต่อ...พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“อื้อ...ขับรถดี ๆ นะ”
“คร้าบบบ คนสวยของผม...บ๊ายบาย”
....เขาไปแล้ว เอาไงดียัยเจส ตามไปดีมั้ยนะ....
“แท็กซี่!!!”
“ตามรถคันหน้าไปเลยค่ะลุง”
“ครับ”
....เจสขอโทษนะด๊อง แต่เจสทนให้มันค้างคาอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว...
.............................................................
(ต่อ)
“จอดตรงนี้เลยค่ะลุง...นี่ค่ะค่ารถ ไม่ต้องทอนนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
...รถนายดงเฮจอดอยู่ริมสระน้ำในสวนสาธารณะ เขามีธุระอะไรที่สวนในตอนบ่ายแบบนี้เนี่ย....ฉันเห็นแต่รถ แล้วคนไปไหนล่ะเนี่ย...
อ๊ะ! นั่นมันยุนอานี่นา มาทำอะไรที่นี่เนี่ย เหมือนมันกำลังรอใครอยู่นะ
“ยัยยุน!! ไหนบอกว่าจะไปบ้านญาติ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ไอ้เจส!!! กะ-แกมาทำอะไรที่นี่” ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วยเนี่ย ยังกะทำอะไรผิดมากงั้นแหละ
“ฉันก็มา...”
“ไอศกรีมเย็น ๆ มาแล้วคร้าบบบ”....เสียงนี้มัน
“ด๊อง!/เจส!”
“นี่มันอะไรกัน...ทำไมด๊องถึงมาอยู่กับยุนอาที่นี่” ตั้งสติไว้นะเจสสิก้า มันอาจไม่เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้
“คือว่า...ด๊อง...คือ..”
“ขอโทษนะ..” ฉันหยิบมือถือของนายดงเฮมาแล้วกดโทรออกหาคนที่ชื่อ “Yoon”
---그 때 우리가 써내려갔던 아름다웠던 이야기 그 때 우리가 기도했었던 영원하자던 약속들---
...เสียงโทรศัพท์ของยุนอาดังขึ้นทันที ไม่รู้ว่าน้ำตาของฉันมันไหลออกมามากแค่ไหน แต่ตอนนี้ฉันแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว นี่คงเป็นความรู้สึกของการโดนคนที่เรารักทรยศซินะ
“ใจเย็นก่อนนะเจส เรื่องนี้ฉันอธิบายได้”
“ขอบคุณนะ..แต่ไม่จำเป็นหรอก ฉันเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว”
“เจสครับ”
“นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ!! ฉันไม่อยากฟัง”
“แต่ว่า..”
“ขอตัวก่อนนะ”...
ฉันคืนโทรศัพท์ให้นายดงเฮก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที...ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ รู้แค่เพียงว่าอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอกับสองคนนั้นอีก ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับฉันจริง ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดจะทำกับฉันแบบนี้
........................................................
ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสองทุ่ม...ผู้คนยังเดินไปมามากมายทั้งสองฝั่งถนน แต่ฉันกลับรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก เดินมาถึงซอยทางเข้าบ้าน ปกติซอยนี้ก็เงียบอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้มันถึงได้รู้สึกอ้างว้างมากขนาดนี้
“หนูคนสวย...มืด ๆ ค่ำ ๆ มาเดินคนเดียวแบบนี้ ไม่กลัวหรอจ๊ะ”...ลุงแก่ ๆ ท่าทางเมามากเดินเข้ามาทักฉัน
“ไม่หรอกค่ะ...ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวสิ ให้พี่เดินเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ”
“ไม่เป็นไร...ขอบคุณ” ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตาลุงนั่น...แต่เขาดันจับแขนฉันไว้ก่อน
“จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนซิ”...ตาแก่บ้านี่พยายามจะลากฉันไปกับเขา วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย!!!
“ปล่อยฉันนะ...เมาก็กลับบ้านไปสิลุง อย่ามายุ่งกับฉัน!!!”
“ถ้าจะให้กลับ หนูก็ต้องกลับด้วยซิจ๊ะ”
“จะบ้าหรอ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ทั้งแก่ ทั้งเมา แต่ทำไมแรงเยอะแบบนี้เนี่ย ใครก็ได้ช่วยที!!
พลั่กกก!!! จู่ ๆ ตาลุงบ้าก็ถูกถีบลงไปกองกับพื้น แล้วก็วิ่งเตลิดไปเลย
“รีบไปเลยนะแล้วอย่ากลับมาให้เห็นอีก!!!....เป็นอะไรมั้ยเจส มันทำอะไรรึเปล่า”
“ซีวอน...” เห็นหน้าเขาแล้วนึกถึงนายดงเฮ...จะร้องไห้ทำไมตอนนี้เนี่ยเจสสิก้า!!!
“รู้เรื่องดงเฮแล้วใช่มั้ย...ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก...คิดว่ามันจะสำนึกได้ก่อน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่”
“นี่นายรู้เรื่องทั้งหมดมาตลอดเลยหรอ?”
“ครับ”
“ฉันนี่มันโง่มากเลยเนอะ...”
“อย่าว่าตัวเองเลยครับ...เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้”
“เลิกพูดถึงมันเถอะ...ขอบคุณมากนะที่นายช่วยฉันไว้”
“ด้วยความเต็มใจครับ”...ทุกครั้งที่ฉันเดือดร้อน จะต้องเป็นนายซีวอนคนนี้ตลอดเลยที่เข้ามาช่วยฉันไว้
“ฉันเข้าบ้านก่อนนะ”
“แล้วเจสจะทำยังไงเรื่องไอ้ดงเฮครับ”...ฉันไม่อยากได้ยินชื่อนี้เลย
“ไม่รู้สิ...ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น”
“ไม่ว่าเจสจะตัดสินใจยังไง...ขอให้รู้ไว้ว่าผมจะเป็นกำลังใจให้เจสเสมอนะครับ”
“ขอบคุณนะ :)))”
ครบแล้วนะคะ :D...ขออภัยที่มาช้าไปหน่อย ไรเตอร์ลืม นึกว่าลงครบทั้งตอนแล้ว ฮ่าๆๆๆ
สำหรับคนที่เม้น ไรเตอร์ขอบคุณจริงๆนะคะ...ช่วยให้มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
ทีแรกก็แอบเสียใจที่เม้นน้อย...แต่คิดไปคิดมาก็ยังดีกว่าไม่มีเลยซักเม้น ฮ่าๆๆๆ
แล้วมาดูกันตอนหน้านะคะว่าสิก้าจะทำยังไงกับเรื่องนี้.....อย่าลืมเม้นนะคะ :)))
nu eng
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น