ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 19 กันยายน 2554 (2) - กลับบ้านตัวเองคืนแรก
มาถึงบ้านตัวเอง...รู้สึกแปลก ๆ ทั้ง ที่เป็นบ้านตัวเอง ปรับตัวไม่ถูก >_< เฮ่อ...
เมื่อกี้แม่คุยอะไรมาเยอะแยะไปหมดเลย รับไม่ทัน จริง ๆ ไม่ค่อยอยากมารับรู้อะไรข้างนอกเลยนะ...เล่นทวิตเตอร์ต่อดีกว่า (จริง ๆ ก็เล่นมาทั้งวันแล้ว แหะ ๆ)
เต๋าเพิ่งเริ่มเล่นทวิตเตอร์วันนี้เอง...อ๊ะ เต๋าทวิตข้อความใหม่พอดีเลย ‘ไปนอนแล้วนะครับทุกคน ฝันดีนะครับ LOVE’ น่ารักจริง ๆ เลย ^_^
คืนนี้เป็นคืนแรกที่เราจะไม่ได้นอนด้วยกันนะเต๋า...คืนนี้ไม่มีใครมานวดให้คชาเลย เฮ่อ...เต๋าเอ๋อ อย่าถีบผ้าห่มนะ เดี๋ยวไม่มีใครห่มให้...
‘@TaoPhiangphor ฝันดีครับ เต๋า’ คืนนี้เราก็คงทำได้แค่นี้แหละนะเต๋า
เอ๊ะ !! เรางอนเต๋าอยู่นี่หว่า ลืมไป >_< กะว่าจะเงียบ ๆ รอให้เต๋ามาง้อซะหน่อย >0< (ผู้เขียน: แล้วปกติแกไม่เงียบหรอ -_-* ทั้งเงียบทั้งหน้าเดียวเป็นปกติ แล้วใครเค้าจะไปรู้ว่าแกงอนอยู่ เพลีย !!)
เกือบตีสามแล้ว ยังนอนไม่หลับเลยอ่ะ >_< เมื่อเช้าก็ตื่นเช้านะ ทำไมไม่หลับวะเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเช้าอีก >0<
“ติ๊ง ติ๊ง” เสียงเตือนข้อความใหม่ดังขึ้น...ใครมันส่งแมสเสจอะไรกันเวลานี้วะเนี่ย -_-?
‘ออกมาหน้าบ้านหน่อย...เต๋า’ หือ !? o_O หมายความว่าไง
ยังไม่ทันจะคิดอะไรให้วุ่นวาย ผมก็รีบวิ่งออกไปหน้าบ้าน
“เต๋า !!” เต๋ายืนอยู่หน้าบ้านผม
“^_^” ไม่มีคำทักทาย มีเพียงรอยยิ้มเอ๋อ ๆ ของเต๋าที่ส่งมาให้ผม
“มาได้ไงเนี่ย !!” นี่มันอะไรกัน +_+ งง
“ก็นั่งแท็กซี่มา”
“แล้วมานี่ทำไร” ถามไปอย่างงี้ แต่ในใจอยากจะกระโดดเข้าไปกอดนายให้คว่ำเลย ไม่ว่านายจะมาด้วยเหตุผลอะไร แต่คชาอยากจะบอกเต๋าว่า ถึงจะไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่คชาคิดถึงเต๋ามาก T^T
“ลืมของ”
“ลืมของ ?! ลืมอะไร”
“เออน่า นี่มาถึงหน้าบ้านขนาดนี้แล้วยังไม่เชิญเข้าบ้านอีกหรอเนี่ย”
“-_- อ่ะ ๆ เชิญคร้าบ คุณผู้ชาย” คุณผู้ชาย...และใครเป็นคุณผู้หญิงวะ -_-?
“พ่อแม่นอนยัง” เต๋าถามผมเมื่อเข้ามาถึงในบ้าน พลางมองดูรอบ ๆ บ้านผม
“นอนแล้วดิ กี่โมงกี่ยามแล้ว”
“อืม”
“อ่ะ ตกลงลืมอะไร”
“ลืมอะไรว้า...เออ ลืมไปแล้วอ่ะว่าจะมาเอาอะไร” เต๋าพูดเหมือนไม่ใส่ใจคำพูดตัวเอง พลางมองดูรอบ ๆ ห้องผมต่อไป
“ฮะ -_-? อะไรเนี่ย งงนะเนี่ย”
“ เออ เอาเหอะ ช่างมัน เดี๋ยวนึกได้แล้วจะบอก”
“ตกลงก็นั่งรถมาฟรีเนี่ยนะ”
“งั้นคืนนี้นอนที่นี่เลยละกัน”
“นอนที่นี่ !!”
“ตกใจอะไร ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกัน”
“นี่นายเพิ่งกลับบ้านคืนแรก นายก็ควรไปนอนที่บ้านนายสิ” ถึงผมจะพูดไปแล้วนี้ แต่จริง ๆ ผมอยากจะกอดเต๋าให้ร่วงลงไปที่เตียงเลยล่ะ ^0^
“บ้านอะไรล่ะ มีบ้านในกรุงเทพซะที่ไหน ไปอยู่บ้านญาตินู่น เคยนอนที่นู่นไม่กี่ครั้งเอง”
“เอ่อ...แต่อย่างน้อยนายก็ควรจะใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่นายนะ” คชาเอ๊ยยยย จะพูดมากทำไม เค้าอยากนอนก็ให้เค้านอนไปสิ >_<
“พ่อแม่นอนกันหมดแล้ว เมื่อกี้ก็คุยกันไปตั้งเยอะแล้ว เดี๋ยวไว้ค่อยคุยต่อวันหลังก็ได้ แล้วพรุ่งนี้พ่อแม่ก็จะกลับแล้วด้วย...”
“เอ่อ...”
“นอนที่บ้านญาตินู้น ก็นอนคนเดียวอยู่ดีแหละ นอนกับคชาคุ้นกว่าตั้งเยอะ^0^”
“-_-” นายพูดแบบนี้จะให้เราคิดยังไงดีเนี่ย >0<
“มา ๆ ลงมานอนได้และ” ไม่ทันขาดคำ เต๋าก็ลงไปนอนบนเตียงผม แล้วก็ตบเรียกให้ผมลงไปนอน...เมื่อกี้นี้เรายังนอนคิดถึงเต๋าอยู่เลย แล้วอยู่ ๆ เต๋าก็มาอยู่ตรงนี้อย่างไม่น่าเชื่อ มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย >_<
“-_-” <== ยังคงทำหน้าเดียวอยู่ “เดี๋ยวไปเอาผ้าห่มมาให้นะ”
“ไม่ต้อง จะไปเอาทำไม”
“อ่าว แล้วจะห่มผืนเดียวกันเนี่ยนะ” ปากแข็งอีกแล้วคชาเอ๊ย อยากห่มผืนเดียวกันตั้งแต่อยู่ในบ้านแล้วก็ไม่บอกเค้า >_<
“ห่มด้วยกันดีแล้ว เต๋าจะได้ไม่ต้องถีบผ้าห่มไง” หรอ ?? ไม่ใช่ว่าห่มด้วยกันแล้วเต๋าก็จะทำให้คชาไม่ต้องห่มผ้าตามไปด้วยหรอ -_-
“อ่ะ ๆ ก็ได้” อิอิ >0^
“มาเดี๋ยวนวดให้” เต๋าเริ่มนวดให้ผมทันทีที่ผมลงไปนอน
“วันนี้คชางอนเต๋าหรอ” เต๋าพูดขึ้นมาขณะที่นวดให้ผมไปเรื่อย ๆ
“งอนอะไร” เพิ่งรู้หรอ >_<
“อ้าว จะไปรู้หรอ ก็เห็นทำตัวไม่ปกติ หน้าบูดตลอดเลย”
“หน้าคชามันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วแหละ >_<” ได้ทีเราต้องหยิ่งหน่อย...แต่แอบดีใจนะ ที่เต๋ารู้ด้วยอ่ะ ทั้ง ๆ ที่หน้าหรือนิสัยเรามันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่เต๋ายังอุตส่าห์รู้
“คชางอนเต๋าเรื่องรายอ่า” เต๋าทำเสียงออดอ้อนอยู่เล็ก ๆ และเขย่าตัวผมเบา ๆ...ถ้าจะทำเสียงน่ารักขนาดนี้นะ... >0<
“เปล่า”
“เรื่องที่เต๋าให้สัมภาษณ์รึเปล่าอ่ะ”
“ไม่รู้” เต๋ารู้หนิ
“คชาก็ต้องเข้าใจเต๋านะ...”
“-_-”
“เข้าใจหรอ...แต่เต๋าก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลย...” เต๋าเหมือนบ่นกับตัวเองเบา ๆ
หรือจริง ๆ เต๋าก็เหมือนกับเรา...จริง ๆ เราก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตกลงเรากับเต๋าเป็นอะไรกัน เราเป็นแฟนกันหรอ ไม่ใช่นะ -_- แต่เป็นแค่เพื่อนหรอ ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย +_+ แต่เราก็ไม่ได้ชอบผู้ชายนะ แต่สำหรับเต๋า...เฮ่อ ไม่รู้สิ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ถึงเราจะไม่เข้าใจตัวเอง แต่เราก็เข้าใจแล้วล่ะ ว่านายรู้สึกยังไง...ต่างคนต่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่กลับเข้าใจซึ่งกันและกัน...
“นอนเถอะ” เต๋าพูดแทรกกลางความเงียบ
“อื้ม ^_^” นี่เป็นรอยยิ้มแรกที่เรายิ้มให้นายวันนี้เลยมั้งเนี่ย เหอ ๆ
เมื่อตอนกลับมาถึงบ้านเรายังรู้สึกไม่คุ้นเคยกับบ้านของตัวเองอยู่เลย ยังโหยหาที่จะกลับไปบ้านแม็กโนเลียเหมือนเดิม...แต่ตอนนี้ แค่มีนายมานอนอยู่ข้าง ๆ ในห้องนี้ ก็เหมือนนายยกบ้านทั้งหลังมาไว้ในห้องเล็ก ๆ ของเราห้องนี้...
ไม่อยากจะนอนในคืนนี้ ค่ำคืนที่มีแต่เรา
อย่าได้ไหม อย่าเพิ่งเช้า อยากอยู่ด้วยกันต่อไป
ไม่อยากหลับตาในคืนนี้ ยังมีเรื่องราวมากมาย
อยากระบายให้ฟัง ขอดวงตะวันได้ไหมอย่าเพิ่งเช้าเลย
อย่าได้ไหม อย่าเพิ่งเช้า อยากอยู่ด้วยกันต่อไป
ไม่อยากหลับตาในคืนนี้ ยังมีเรื่องราวมากมาย
อยากระบายให้ฟัง ขอดวงตะวันได้ไหมอย่าเพิ่งเช้าเลย
ปล. ถ้าถูกใจขอคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะกั๊บป๋ม >0^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น