คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You're my endless love [2]
2
ทั้งคู่พากันมาที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อมาหาอะไรกิน ดงเฮนั่งรอร่างสูงอยู่ข้างนอกร้าน จนกระทั่งร่างสูงเดินออกมาพร้อมกับขนมและของกิน
“อ่ะ!กินรองท้องไปก่อนแล้วกัน” ร่างสูงยื่นขนมกับนมจำนวนหนึ่งให้กับร่างเล็ก
“ขอบคุณฮะ..คุณ....”
“ฉันคิม คิบอม” ร่างสูงแนะนำตัวเอง
“ผมลี ดงเฮฮะ” ร่างเล็กแนะนำตัวเองเช่นกัน ก่อนที่จะแกะขนมแล้วกินด้วยท่าทางเกรงใจ
“แล้วมืดป่านนี้มาทำอะไร ทำไมถึงไม่กลับบ้านล่ะ” หลังจากที่ร่างสูงพูด ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะชะงักไปทันที
“ดงเฮ...” คิบอมเรียกชื่อ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กมีท่าทางเปลี่ยนไป
“ผม....ถูกทิ้ง ผมไม่มีบ้านอยู่แล้วฮะ..”
“..........”
“คนที่เลี้ยงผมเขาพาผมมาที่นี่ แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะมารับ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีแววว่าจะมารับผมเลย...ผมโดนหลอกฮะ จริงๆ แล้วคนบ้านนั้นตั้งใจพาผมมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น ราวกับว่าน้ำตาจะไหลออกมาอีกรอบ
“อ่า...ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้”
“ไม่เป็นไรฮะ...” ร่างเล็กพูด พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“ว่าแต่...คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอฮะ”
“ฉันหนีออกจากบ้านมาน่ะ” ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเปิดกระป๋องน้ำแล้วกระดกผ่านลำคอ
“หนีออกจากบ้าน? ทำไมฮะ”
“ที่บ้านของฉันมันเข้มงวดเกินไป ฉันไม่เคยทำอะไรตามใจตัวเองเลย...จนกระทั่งวันนี้ฉันทะเลาะกับพ่อ ฉันก็เลยตัดปัญหาทุกอย่างโดยการหนีออกมาจากบ้าน”
“.........”
“พ่อของฉันเป็นพวกบ้างาน บ้าชื่อเสียง บ้าเกียรติยศ จนลืมไปว่ายังมีฉันอีกคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้...ฉันอยู่บ้านหลังใหญ่มา 26 ปี แต่ตลอด 26 ปีที่ผ่านมานั้นฉันไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่วันเดียว”
“คุณยังดีฮะที่เกิดมามีครบทุกอย่าง ไม่เหมือนกับผม พ่อแม่ก็ไม่มี”
“....................”
“จะว่าไปผมก็คิดถึงคนๆ นึงเหมือนกันนะฮะ”
“เค้าเป็นใครเหรอ”
“คุณน้าลี ยูจินฮะ เค้าเปรียบเสมือนเป็นพ่อแท้ๆ ของผม...ผมรักท่านมากเลยล่ะฮะ” ฮยอนซึงพูดพร้อมกับประกายตาที่เป็นแวววับ
ย้อนกลับไป 10 ปีก่อน
“ดงเฮ มานี่หน่อยเร็ว” เสียงทุ้มของผู้ชายร่างท้วมแต่ดูท่าทางใจดีเรียกเด็กอายุประมาณ 6 ขวบให้มาหา
“ฮะ” เด็กชายตัวเล็กที่ชื่อดงเฮ วิ่งมาหาด้วยท่าทางน่ารัก
“ดงเฮ วันนี้หนูเป็นเด็กดีรึเปล่าครับ”
“ผมเป็นเด็กดีฮะ” เด็กชายตอบพร้อมกับยิ้มร่า
“เหรอ...งั้น วันนี้น้ามีของเล่นมาฝากเด็กดีด้วยนะ......แถ่นแท้น!!!!” ชายร่างท้วมคนนั้นพูดพร้อมกับหยิบของเล่นที่อยู่ข้างหลังออกมา
“ว้าว!!ของเล่นๆๆ” ดงเฮกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“ดงเฮชอบรึเปล่าเอ่ย”
“ชอบฮะ...ขอบคุณฮะคุณน้า” ดงเฮพูดพร้อมกับโผเข้ากอด
“อ่า..ฉันอยากให้นายเป็นลูกของฉันจริงๆ จังเลย ดงเฮเรียกฉันว่าพ่อได้มั๊ย”
“ฮะ...คุณพ่อ” ดงเฮพูดก่อนที่จะโผเข้ากอดชายร่างท้วมอีกครั้ง
ดงเฮเดินออกมาจากสวนหย่อมที่อยู่หน้าบ้านแล้วเดินตรงมาที่หลังบ้าน เพื่อเดินไปที่ห้องเล็กๆ ของตัวเอง โดยที่ไม่ลืมที่จะเดินถือของเล่นของตัวเองมาด้วย
!!ฟุ่บ!!
แต่แล้ว ก็มีใครบางคนมาผลักเขาทำให้เขาล้มลงไปทันที ดงเฮไม่รอช้า รีบเงยหน้าขึ้นไปมองว่าใครเป็นคนทำร้ายเขา
“คุณซองมิน”ดงเฮเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ
“ทำไมไอ้ลูกกำพร้า มีปัญหาอะไรรึเปล่า” ดงเฮ เด็กชายวัย 5 ขวบถามเขาด้วยท่าทางไม่เคารพ
ทันใดนั้นเอง สายตาของซองมินก็พลันไปเห็นของเล่นที่ดงเฮถือมา ดงเฮเห็นว่าซองมินกำลังจะจ้องเอาของเล่นของเขา ทำให้เขาต้องรีบไปคว้าไว้ทันที
“นี่ของเล่นของผมนะ” ดงเฮพูดพร้อมกับกอดของเล่นไว้แน่น
“ของเล่นของแกงั้นเหรอ...เอามานี่!!” ซองมินพูดพร้อมกับดึงของเล่นจากมือของดงเฮมาอย่าง่ายดาย โดยที่ ดงเฮไม่มีท่าทางขัดขืน
“คุณซองมินจะทำอะไรฮะ” ดงเฮถาม เมื่อเห็นว่าซองมินมองของเล่นของเขาด้วยท่าทางไม่น่าไว้วางใจ
“คุณพ่อคงจะซื้อให้แกสินะ แต่อย่าหวังเลยว่าแกจะได้เล่นมัน” หลังจากที่ซองมินพูดจบ ของเล่นชิ้นนั้นก็ถูกเขวี้ยงลงกับพื้นอย่างแรง
“อย่านะ คุณซองมิน..อย่านะ!!!” ดงเฮห้ามซองมินที่กำลังใช้เท้ากระทืบของเล่นของเขาอยู่
“อยากได้นักใช่มั๊ย...งั้นเอาไปเลย” ดงเฮพูดก่อนที่จะโยนของเล่นที่ตนทำลายแล้วไปให้ดงเฮอย่างไม่ใยดี
“จำไว้ อะไรที่ฉันไม่ได้...แกก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน ที่สำคัญ ถ้าแกคิดว่าแกใช้นามสกุลลีเหมือนกันกับฉันแล้วแกจะได้ทุกอย่างล่ะก็...แกคิดผิดแล้วล่ะ” ซองมินกดเสียงต่ำ ถึงแม้จะเป็นเด็กอายุเพียงแค่ 5 ขวบ แต่การพูดจาและน้ำเสียงนั้นมันดูน่ากลัว น่าเกรงขามเกินอายุซะเหลือเกิน
ทางด้านดงเฮนั้นไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากนั่งดูของเล่นของตัวเองที่ตอนนี้ยับเยินจนไม่มีชิ้นดี พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เดินจากไปด้วยความคับแค้นใจ
“ดงเฮ!” เสียงทุ้มดังมาแต่ใกล้ ดงเฮหันไปตามเสียงทันที
“คุณน้า...ฮือๆๆๆ!!” ดงเฮร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ดงเฮ ใครทำอะไรหนู..”
“ฮือๆๆๆ” เด็กชายไม่พูดอะไรนอกจากร้องไห้แล้วจับของเล่นตัวเองไว้แน่น
ชายร่างท้วมที่ดงเฮเรียกว่าน้านั้น ก้มมองของเล่นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู ทำให้เขาสามารถรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
...ลี ซองมิน แกก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั๊ย...
ภายในบ้าน
ชายร่างท้วมเดินเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว พร้อมกับไม่ลืมที่จะดึงดงเฮมาด้วย เมื่อเขามาในบ้าน ก็พบว่า ทั้งซองมินและภรรยากำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอย่างมีความสุขภายในห้องรับแขกนั้น
“ลี ซองมิน!!!” ผู้เป็นพ่อเรียกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แม่ฮะ ช่วยผมด้วย!” ซองมินรีบหลบหลังผู้เป็นแม่ ก่อนที่จะอ้อนเพื่อให้แม่เขาช่วย
“เดี๋ยวสิคะ มันอะไรกันคะคุณ” ผู้เป็นภรรยาบอกกับสามี
“คุณน่าจะถามลูกคุณนะ ว่าลูกคุณไปก่อวีรกรรมอะไรมา” ผู้เป็นสามีบอกภรรยา ทำให้เขาต้องหันมามองลูกชายตัวเอง
“ผมเปล่านะฮะแม่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะฮะ” ซองมินปฏิเสธ
“แล้วถ้าไม่ได้ทำอะไร ทำไมของเล่นของดงเฮถึงพังแบบนี้!!” ผู้เป็นพ่อถามพร้อมกับชูของเล่นที่พังแล้วให้ดู
“ก็...ดงเฮเค้าอาจจะล้มแล้วก็ล้มของเล่นจนพังเองก็ได้นี่คะ ใช่มั๊ยดงเฮ!!” ผู้เป็นภรรยาพูด ก่อนที่จะถาม ดงเฮด้วยท่าทางที่ใจดี แต่ทว่าสายตาที่มองดงเฮนั้น ราวกับว่า ‘ถ้าแกพูดความจริง แกตาย’
“จริงรึเปล่าดงเฮ” ผู้เป็นสามีหันมาถามดงเฮ
“จะ....จริงฮะ” ดงเฮตอบด้วยน้ำเสียงแผ่ว
“เห็นมั๊ยฮะพ่อ พี่ดงเฮน่ะเค้าล้มเองแล้วก็ทับของเล่นตัวเองจนพัง ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ซองมินพูด
“เงียบไปเลยนะซองมิน พ่อรู้นิสัยแกดีว่าแกคิดยังไงกับดงเฮ........ฮัน โซรี คุณหัดอบรมลูกของคุณให้มีนิสัยได้ครึ่ง นึงของดงเฮจะดีมากเลยรู้มั๊ย...”
“อะไรก็ลูกของคุณ...สองคำก็ลูกของคุณ ทำยังกับว่าซองมินไม่ใช่ลูกของคุณอย่างนั้นแหละ...........” ผู้เป็นภรรยาโวยวายด้วยความไม่พอใจ...แต่หล่อนก็ไม่ได้รับความสนใจจากสามีเลย
“แล้วนี่คุณจะไปไหน” ผู้เป็นภรรยาเดินมาพร้อมกับถามสามี
“...................ผมจะพาดงเฮไปดูของเล่นใหม่ แล้วก็พาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่...เพราะเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้คราวที่แล้วถูกลูกชายทูนหัวของคุณฉีกจนพังไปหมดแล้ว...” ผู้เป็นสามีพูด ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับดงเฮ
“อะไรๆ ก็ไอ้ดงเฮ!!.... แม่ฮะ พ่อไม่เคยรักผมเลย พ่อรักแต่ไอ้เด็กกำพร้านั่น พ่อสนใจแต่เด็กกำพร้านั่น ผมไม่ยอมๆๆๆ” ซองมินพูดพร้อมกับดีดดิ้นด้วยความไม่พอใจอยู่บนโซฟา
“ซองมินลูก..ซองมิน ใจเย็นๆ นะลูกนะ” ผู้เป็นแม่เดินมา พร้อมกับปลอบลูกชายตัวเองให้ใจเย็น
“ก็ในสายตาคุณพ่อมีแต่มัน ผมไม่เคยอยู่ในสายตาของคุณพ่อเลยแม้แต่น้อย ซักวันมันก็ต้องมาแทนผมแน่ๆ ใช่มั๊ยฮะแม่” ซองมินโวยวายด้วยความเอาแต่ใจ
“ไม่มีใครหน้าไหนมาแทนลูกของแม่ได้....” หล่อนพูดก่อนที่จะผละอ้อมกอดออกจากซองมิน ก่อนที่จะจับใบหน้าซองมินให้มองตนเอง
“ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาพูดยกย่องคนอื่นต้องทำให้ลูกแม่ไม่พอใจอีก...เชื่อแม่นะลูก” ผู้เป็นแม่พูดด้วยความมุ่งมั่น แต่ดูเหมือนว่าซองมินจะยังไม่เข้าใจในความหมายของสิ่งที่แม่ตนเองพูดมากนัก แต่ก็พอรู้ได้ว่า มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ
หลังจากที่ดงเฮเล่าความหลังของตัวเองทั้งหมดให้ฟัง ร่างสูงก็ได้แต่พยักหน้า ก่อนที่จะถามร่างเล็กต่อ
“ดงเฮ...ฉันมีเรื่องนึงอยากจะถามนาย”
“อะไรฮะ”
“ทำไม...นายถึงกลัวเสียงปืนล่ะ” คิบอมถาม ทำให้ร่างเล็กนิ่งไปซักพักก่อนที่จะคิดถึงเรื่องในอดีต
ร่างเล็กดงเฮเดินเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะเขามาเก็บจานข้าวของเจ้าของบ้านไปไว้ในครัว แต่ทว่า...มีเสียงบางอย่างราวกับคนทะเลาะกันดังมาจากข้างบนชั้นสองของบ้าน ดงเฮจึงตัดสินใจวางของทั้งหมด แล้วเดินขึ้นไปชั้นสองทันที
“ผมเคยบอกคุณแล้วกี่ครั้งว่าให้ดูแลลูกคุณให้ดีๆ”
“ก็คุณน่ะมัวแต่สนใจไอ้เด็กกำพร้านั่น”
“หยุดพูดถึงดงเฮแบบนั้นนะ!!”
ดงเฮที่เพิ่งมาถึงชั้นสอง จึงค่อยๆ แง้มประตูเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
...ทั้งคุณน้าแล้วก็คุณผู้หญิงทะเลาะเรื่องเรางั้นเหรอ...
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ คุณรู้มั๊ย ว่าซองมินเค้าจะเสียใจขนาดไหนที่คุณไม่เคยเอาใจใส่แกเลย”
“แกอยากได้อะไรผมก็ซื้อให้ทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่าง ยังจะบอกว่าผมไม่เคยเอาใจใส่แกอีกเหรอ”
“คุณก็หัดให้ความรักกับลูก เหมือนอย่างที่ฉันทำสิ”
“อย่างคุณน่ะมันไม่ได้เรียกว่าให้ความรักกับลูกหรอก...คุณกำลังฆ่าลูกคุณมากกว่าฮัน โซรี”
“คุณลี ยูจิน!!!” ผู้เป็นภรรยาเริ่มตะคอกใส่สามีด้วยความโกรธ
ร่างเล็กที่อยู่ข้างนอกยืนตัวสั่น เพราะไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านทะเลาะกันมากขนาดนี้มาก่อน
...ทำไงดี..เราควรจะทำยังไงดี...
“ผมขอบอกไว้ก่อนนะ ต่อไปนี้คุณห้ามไปยุ่งอะไรกับลี ดงเฮอีกเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือว่าจะเป็นซองมิน ถ้าผมรู้...ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่” ผู้เป็นสามีพูดก่อนที่จะหันหลังเพื่อจะเดินออกนอกห้อง
“ฉันว่าคุณคงจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นหรอกค่ะ....” หล่อนพูดก่อนที่จะหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาเลงที่หัวของผู้เป็นสามี
!!ปั้ง!!
เสียงลั่นไกลดังสนั่นไปทั่วทั้งบ้าน ร่างใหญ่ท้วมของผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวทรุดลงกับพื้นก่อนจะนอนจมลงไปที่กองเลือด...ในขณะเดียวกัน ร่างเล็กที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นถึงกับพูดไม่ออก เพราะไม่เชื่อว่าผู้ที่เป็นภรรยาจะกล้าฆ่าสามีของตนได้ลงคอ
“คุณแม่....คุณแม่ทำอะไรคุณพ่อฮะ!!” เสียงเล็กๆ ดังมาจากในห้อง...ลี ซองมินนั่นเอง
“แม่บอกแล้วไงว่าจะไม่มีใครมาพูดยกย่องคนอื่นต้องทำให้ลูกแม่ไม่พอใจอีก” ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ในขณะที่ซองมินนั้นดูเหมือนจะช๊อคกับสิ่งที่แม่ตนเองทำ
“แต่...คุณแม่ฆ่าคุณพ่อ...”
“เขาไม่ได้เรียกว่าฆ่าลูก......แม่แค่ทำให้คุณพ่อไปสบาย ท่านจะได้ไม่ลำบากไงลูก..” หล่อนพูดก่อนที่จะกอดลูกชายตัวเอง
ร่างเล็กยืนมองการฆาตรกรรมที่แสนเย็นชาซักพัก ก่อนที่จะลงมาจากบ้านแล้วร้องไห้อย่างหนัก
...ต่อไปนี้ ไม่มีน้ายูจินแล้วเราจะอยู่ยังไง...ทำไมคนบ้านนี้ถึงใจร้ายอย่างนี้...
“เหตุการณ์ในวันนั้นมันเลวร้ายมาก และมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเกลียดและกลัวเสียงปืนฮะ” ดงเฮพูดพร้อมกับร้องไห้อีกครั้ง
“นายร้องไห้อีกแล้วนะดงเฮ...” คิบอมพูดก่อนที่มือหนาจะค่อยๆ บรรจงเช็ดน้ำตาที่แก้มใสให้อย่างเบามือ
“ขอโทษฮะ...” ดงเฮกล่าวขอโทษ ก่อนที่จะกินขนมในมือต่อ
“เอาล่ะ รีบๆ กินซะ...แล้วเราจะได้ไปหาที่พักกัน”
“ฮะ” ร่างเล็กตอบรับ ก่อนที่จะรีบกินขนมในมือ คิบอมมองภาพร่างเล็กด้วยความเอ็นดูและน่าสงสารไปในเวลาเดียวกัน
...นายคงจะทนกับครอบครัวแบบนั้นมานานมาเลยสินะ...
...ต่อไปนี้ไม่ว่าวันข้างหน้ามันจะเป็นยังไง ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายแน่นอน...
********************
เพราะอย่างนี้นี่เอง ดงเฮน้อยของเราเลยกลัวเสียงปืน
แต่ไม่เป็นไร อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเนาะ
ความคิดเห็น