ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ - Part 1 - ]
[ - Part 1 - ]
I hate this love song, I hate this love song , I hate this love song, I hate this love song
มือหนาโผล่พ้นจากผ้าห่มผืนใหญ่ควานหาโทรศัพท์ที่ดังรบกวนเวลานอน ชเว ซึงฮยอนลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด 'ใครบังอาจโทรมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของเขา' แต่พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอตาที่กำลังจะปิดอยู่แล้วก็กลายเป็นตาสว่างทันที
[ Mom ]
'ซึงฮยอนลูกร๊ากกกกก'
"สวัสดีครับแม่"
ซึงฮยอนได้ยินเสียงแม่บังเกิดกล่าวก็ขนลุกขึ้นมาทันที เสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้ ท่าทางจะมีอะไรให้เขาเซอร์ไพรซ์อีกเป็นแน่
'ทำอะไรอยู่จ๊ะ แม่กับพ่อคิดถึงลูกมากๆเลย พ่อมาเฟียน้อยของแม่
"น้ำเสียงแบบนี้ แม่มีอะไรจะให้ผมทำอีกแล้วใช่ไหม"
'ลูกใครน๊า รู้ทันจริงๆ คือแบบนี้นะลูก พอดีลูกของเพื่อนพ่อกับแม่ที่อยู่อเมริกาด้วยกัน ปิดเทอมพอดี แม่ก็เลยให้เขาไปเที่ยวที่โซล โดยให้ไปพักที่บ้านลูก วันนี้ซักประมาณห้าทุ่มคงจะถึงละมั้ง คิคิ...โอ๊ะ แค่นี้ก่อนนะ แม่มีประชุม รักลูกนะมาเฟียน้อย'
"แม่นะแม่ มาบอกแค่นี้แล้วก็ไป แล้วจะรู้ไหมว่าหน้าตาเป็นแบบไหน แต่ช่างเหอะ ค่อยว่ากัน"
ซึงฮยอนลุกขึ้นบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจก มือหนาลูบหน้าตัวเองพร้อมกับหันซ้ายหันขวา
"ชเวซึงฮยอน นายนี่มันหล่อจริงๆ"
มือหนาโผล่พ้นจากผ้าห่มผืนใหญ่ควานหาโทรศัพท์ที่ดังรบกวนเวลานอน ชเว ซึงฮยอนลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด 'ใครบังอาจโทรมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของเขา' แต่พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอตาที่กำลังจะปิดอยู่แล้วก็กลายเป็นตาสว่างทันที
[ Mom ]
'ซึงฮยอนลูกร๊ากกกกก'
"สวัสดีครับแม่"
ซึงฮยอนได้ยินเสียงแม่บังเกิดกล่าวก็ขนลุกขึ้นมาทันที เสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้ ท่าทางจะมีอะไรให้เขาเซอร์ไพรซ์อีกเป็นแน่
'ทำอะไรอยู่จ๊ะ แม่กับพ่อคิดถึงลูกมากๆเลย พ่อมาเฟียน้อยของแม่
"น้ำเสียงแบบนี้ แม่มีอะไรจะให้ผมทำอีกแล้วใช่ไหม"
'ลูกใครน๊า รู้ทันจริงๆ คือแบบนี้นะลูก พอดีลูกของเพื่อนพ่อกับแม่ที่อยู่อเมริกาด้วยกัน ปิดเทอมพอดี แม่ก็เลยให้เขาไปเที่ยวที่โซล โดยให้ไปพักที่บ้านลูก วันนี้ซักประมาณห้าทุ่มคงจะถึงละมั้ง คิคิ...โอ๊ะ แค่นี้ก่อนนะ แม่มีประชุม รักลูกนะมาเฟียน้อย'
"แม่นะแม่ มาบอกแค่นี้แล้วก็ไป แล้วจะรู้ไหมว่าหน้าตาเป็นแบบไหน แต่ช่างเหอะ ค่อยว่ากัน"
ซึงฮยอนลุกขึ้นบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจก มือหนาลูบหน้าตัวเองพร้อมกับหันซ้ายหันขวา
"ชเวซึงฮยอน นายนี่มันหล่อจริงๆ"
"ไง ไอ้คุณชเวซึงฮยอน งานใกล้เสร็จหรือยัง"
แดซองเอ่ยทักซึงฮยอนที่กำลังนั่งเซ็นเอกสาร โดยมีเลขาสุดสวยยืนอยู่ข้างๆ และไวเท่าความคิด แดซองรีบปรี่เข้าไปหาเลขาของซึงฮยอนพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิฆาตสาว
"มาถึงก็รีบมาหาเลขาไอ้ซึงฮยอนเลยนะครับ คุณแดซอง"
"นั่นสิ ปากแกนะถามฉัน แต่แทนที่จะรีบมาหาฉัน แต่กลับวิ่งเข้ามาหาเลขาฉัน แกนี่มันจริงๆเลย"
"ผู้หญิงสวย คือ เรื่องใหญ่สำหรับ คังแดซอง"
ยองเบ จียง และซึงริต่างทยอยกันเข้ามาในห้องของซึงฮยอน โดยอดที่จะแขวะเพื่อนรักไม่ได้ ซึงฮยอนที่เห็นเพื่อนมาครบองค์ประชุมก็รีบเซ็นเอกสารและให้คุณเลขาคนสวยรีบออกไป เพราะกลัวว่าจะท้องเพราะเจ้าเพื่อนรักแดซองจ้องไม่กะพริบตา
"จ้องอยู่ได้ เดี๋ยวเลขาฉันก็ท้องพอดี"
"จ้องนิดเดียวเอง"
ถึงปากจะพูดแต่สายของแดซองก็มองตามเลขาของซึงฮยอนไม่วางตา
"เสร็จหรือยังวะ ฉันอยากจะเที่ยวเต็มแก่ละ คราวนี้รับรองได้ว่าแชรินไม่มาแน่นอน ฟันธง!!"
ทุกคนต่างส่ายหัวให้กับคำพูดของซึงริ แล้วก็พากันเดินออกมาจากห้องของซึงฮยอน พนักงานหญิงเมื่อเห็นทั้งห้าคนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันก็ส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับหนุ่มๆ ส่วนหนุ่มๆก็ไม่แพ้กันต่างก็ส่งวิ้งกลับไปทุกที
"นี่แหละน่าเขาเรียกว่า ความหล่อกระชากใจสาว"
สนามบินอินชอน เกาหลี (23.00 น.)
"คุณหนูครับ น้ำครับ"
ชายชุดดำยื่นน้ำให้กับหญิงสาวผมสีแดงเพลิงที่กำลังนั่งถ่ายรูปอยู่บริเวณที่รับรอง มือบางรับน้ำมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะมองไปรอบๆ
"เมื่อไหร่รถจะมา"
ปากอวบอิ่มสีชมพูเอ่ยถามชายชุดดำแต่สายตากำลังจดจ่ออยู่กับเกมส์ที่อยู่ในไอแพดคู่กาย หญิงสาววางไอแพดลงกับโต๊ะอย่างแรง สีหน้าที่ดูยิ้มแย้มบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงเมื่อได้ยินคำตอบที่ทำให้เธอไม่สบอารมณ์
"อีกครึ่งชั่วโมงครับคุณหนู"
"รู้ใช่ไหมว่าบอมไม่ชอบรอนาน แต่ช่างเถอะ บอมไปซื้อของก่อน ไม่ต้องตาม รออยู่นี่แหละ "
ปาร์คบอม ลูกสาวของตระกูลปาร์ค ทายาทเศรษฐีพันล้าน ผู้มีหน้าตาสวยราวตุ๊กตา สีผิวขาวผุดผ่อง สัดส่วนได้รูป เดินออกมาด้วยอารมณ์ที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ แต่เรียวขางามต้องหยุดชะงัก เพราะเจอมุมสวยที่สามารถถ่ายรูปได้ มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นชูสองนิ้ว ส่วนอีกมือกดถายรูปที่โทรศัพท์ ปาร์คบอมยิ้มอย่างพอใจกับรูปที่ออกมา แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เพื่อโทรศัพท์เครื่องโปรดหล่นกระแทกลงกับพื้น พร้อมกับผู้หญิงสองคนที่มองหน้าเธออย่าหาเรื่อง
"ยืนขว้างอยู่ได้ นังเด็กบ้า คนยิ่งรีบๆอยู่"
จากอารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่แล้วกับยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สองขาก้าวไปหาผู้หญิงที่กำลังต่อว่าเธอฉอดๆ โดยไม่เกรงกลัว สายตาของปาร์คบอมแอบไปพบพาสปอตร์ของคนที่กำลังว่าเธออยู่ เมื่อก้าวเข้าไปประชิดตัว มือบางรีบฉกเอาพาสปอตร์ของคู่กรณีโดยไม่ให้รู้ตัว ปาร์คบอมยิ้มเหยียดๆ ก่อนจะทิ้งคำพูดที่ทำให้คนฟังนั้นอยากจะกรี๊ดลั่นสนามบิน
"ยืนบ่นเป็นยายแก่ไปได้ ยัยป้าปากกรรไกร"
"นังเด็กบ้า กรี๊ดดดดดดด!!"
ปาร์คบอมเดินออกมาโดยไม่สนว่าคนข้างหลังจะเป็นอย่างไร ขาเรียวยาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าถังขยะ มือซ้ายล่วงเอาพาสปอตร์ของผู้หญิงที่เดินชนเธอจนทำให้โทรศัพท์เครื่องโปรดหล่น แถมยังมีหน้ามาว่าเธอฉอดๆ ทิ้งลงอย่างไม่ใยดี
"ถึงรีบขนาดไหนก็คงไม่ได้ไปหรอก ยัยป้าปากกรรไกร"
เมอร์ซีเดดเบ็นซ์รุ่นล่าสุดเคลื่อนตัวมาจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ชายชุดดำลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูรถด้านหลัง พร้อมกับผายมือให้คุณหนูตระกูลปาร์คลงจากรถ
ปาร์คบอมมองดูแม่บ้านที่ออกมาต้อนรับกันพร้อมหน้า แต่เธอก๊แลดูคุ้นตากับแม่บ้านวัยกลางคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู้ เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าใคร ปาร์คบอมก็ไม่รีรอรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่บ้านวัยกลางคนทันที
"ป้าโบยอง จำบอมมี่ได้หรือเปล่าค่ะ"
"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะค่ะ คุณหนูบอม ไม่เจอกันตั้งนาน สวยมากๆเลยนะคะ"
โบยอง แม่บ้านของตระกูลชเวสวมกอดคุณหนูตระกูลปาร์คด้วยความคิดถึง 'คุณหนูบอมตอนเด็กก็ว่าสวยแล้ว ตอนนี้ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่ ถ้าคุณชายซึงฮยอนเห็นคงจะตกใจน่าดู'
"เข้าไปในบ้านกันดีกว่านะคะ คุณหนูจะได้พักผ่อน"
ปาร์คบอมได้แต่พยักหน้าก่อนจะเดินกอดกับแม่บ้านโบยองเข้าไปในบ้าน ด้วยความเหนื่อยล้าในการเดินทางปาร์คบอมถึงกับทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างแรง
"นอนตรงนี้ไม่ได้นะคะ ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่า ป้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"
"ป้าโบยองค่ะ ในบ้านหลังนี้ห้องไหนใหญ่ที่สุดค่ะ"
ทั้งสองต่างก็เดินขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านที่เต็มไปด้วยประตู้ห้องหลายห้อง ปาร์คบอมก้มมองไปยังบริเวณรอบๆบ้านชั้นล่าง 'นี่หรอที่เราจะต้องมาอยู่ตั้งสามเดือน ก็ไม่เลวนิ'
"ห้องของคุณชายซึงฮยอนค่ะ นี่ไงค่ะห้องของคุณชาย"
แม่บ้านโบยองเปิดประตู้ห้องของคุณชายให้กับคุณหนูตระกูลปาร์คดู แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินประโยคที่ทำให้เธอถึงกับตะลึงและไม่สามารถขัดใจได้
"บอมจะนอนห้องนี้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ป้าโบยองรีบพักผ่อนนะคะ อันยอง!!"
ปาร์คบอมปิดประตูห้อง แล้วเดินสำรวจภายในห้องที่ใหญ่หรูหรา ห้องน้ำตกแต่งได้สวย ตู้เสื้อผ้าก็ใหญ่เป็นบ้า เตียงนี่ก็ขนาดคิงไซส์ แบบนี้แหละปาร์คบอมชอบ
"แต่เอ๊ะ ห้องของซึงฮยอน ชื่อนี้คุ้นๆแหะ แต่ก็ช่างเถอะ ขี้เกียจคิด เปลืองสมองเปล่าๆ"
ร่างบางเดินตรงไปหาเตียงขนาดคิงไซส์พร้อมกับล้มตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้า มือบางจัดแจงดึงผ้าห่มให้มาคลุมตัวโดยไม่ลืมที่จะเปิดแอร์เพื่อให้หลับสบาย ปาร์คบอมกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความสนุกสนานและเผลอหลับไปในที่สุด
"คุณหนูครับ น้ำครับ"
ชายชุดดำยื่นน้ำให้กับหญิงสาวผมสีแดงเพลิงที่กำลังนั่งถ่ายรูปอยู่บริเวณที่รับรอง มือบางรับน้ำมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะมองไปรอบๆ
"เมื่อไหร่รถจะมา"
ปากอวบอิ่มสีชมพูเอ่ยถามชายชุดดำแต่สายตากำลังจดจ่ออยู่กับเกมส์ที่อยู่ในไอแพดคู่กาย หญิงสาววางไอแพดลงกับโต๊ะอย่างแรง สีหน้าที่ดูยิ้มแย้มบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงเมื่อได้ยินคำตอบที่ทำให้เธอไม่สบอารมณ์
"อีกครึ่งชั่วโมงครับคุณหนู"
"รู้ใช่ไหมว่าบอมไม่ชอบรอนาน แต่ช่างเถอะ บอมไปซื้อของก่อน ไม่ต้องตาม รออยู่นี่แหละ "
ปาร์คบอม ลูกสาวของตระกูลปาร์ค ทายาทเศรษฐีพันล้าน ผู้มีหน้าตาสวยราวตุ๊กตา สีผิวขาวผุดผ่อง สัดส่วนได้รูป เดินออกมาด้วยอารมณ์ที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ แต่เรียวขางามต้องหยุดชะงัก เพราะเจอมุมสวยที่สามารถถ่ายรูปได้ มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นชูสองนิ้ว ส่วนอีกมือกดถายรูปที่โทรศัพท์ ปาร์คบอมยิ้มอย่างพอใจกับรูปที่ออกมา แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เพื่อโทรศัพท์เครื่องโปรดหล่นกระแทกลงกับพื้น พร้อมกับผู้หญิงสองคนที่มองหน้าเธออย่าหาเรื่อง
"ยืนขว้างอยู่ได้ นังเด็กบ้า คนยิ่งรีบๆอยู่"
จากอารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่แล้วกับยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สองขาก้าวไปหาผู้หญิงที่กำลังต่อว่าเธอฉอดๆ โดยไม่เกรงกลัว สายตาของปาร์คบอมแอบไปพบพาสปอตร์ของคนที่กำลังว่าเธออยู่ เมื่อก้าวเข้าไปประชิดตัว มือบางรีบฉกเอาพาสปอตร์ของคู่กรณีโดยไม่ให้รู้ตัว ปาร์คบอมยิ้มเหยียดๆ ก่อนจะทิ้งคำพูดที่ทำให้คนฟังนั้นอยากจะกรี๊ดลั่นสนามบิน
"ยืนบ่นเป็นยายแก่ไปได้ ยัยป้าปากกรรไกร"
"นังเด็กบ้า กรี๊ดดดดดดด!!"
ปาร์คบอมเดินออกมาโดยไม่สนว่าคนข้างหลังจะเป็นอย่างไร ขาเรียวยาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าถังขยะ มือซ้ายล่วงเอาพาสปอตร์ของผู้หญิงที่เดินชนเธอจนทำให้โทรศัพท์เครื่องโปรดหล่น แถมยังมีหน้ามาว่าเธอฉอดๆ ทิ้งลงอย่างไม่ใยดี
"ถึงรีบขนาดไหนก็คงไม่ได้ไปหรอก ยัยป้าปากกรรไกร"
เมอร์ซีเดดเบ็นซ์รุ่นล่าสุดเคลื่อนตัวมาจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ชายชุดดำลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูรถด้านหลัง พร้อมกับผายมือให้คุณหนูตระกูลปาร์คลงจากรถ
ปาร์คบอมมองดูแม่บ้านที่ออกมาต้อนรับกันพร้อมหน้า แต่เธอก๊แลดูคุ้นตากับแม่บ้านวัยกลางคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู้ เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าใคร ปาร์คบอมก็ไม่รีรอรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่บ้านวัยกลางคนทันที
"ป้าโบยอง จำบอมมี่ได้หรือเปล่าค่ะ"
"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะค่ะ คุณหนูบอม ไม่เจอกันตั้งนาน สวยมากๆเลยนะคะ"
โบยอง แม่บ้านของตระกูลชเวสวมกอดคุณหนูตระกูลปาร์คด้วยความคิดถึง 'คุณหนูบอมตอนเด็กก็ว่าสวยแล้ว ตอนนี้ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่ ถ้าคุณชายซึงฮยอนเห็นคงจะตกใจน่าดู'
"เข้าไปในบ้านกันดีกว่านะคะ คุณหนูจะได้พักผ่อน"
ปาร์คบอมได้แต่พยักหน้าก่อนจะเดินกอดกับแม่บ้านโบยองเข้าไปในบ้าน ด้วยความเหนื่อยล้าในการเดินทางปาร์คบอมถึงกับทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างแรง
"นอนตรงนี้ไม่ได้นะคะ ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่า ป้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว"
"ป้าโบยองค่ะ ในบ้านหลังนี้ห้องไหนใหญ่ที่สุดค่ะ"
ทั้งสองต่างก็เดินขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านที่เต็มไปด้วยประตู้ห้องหลายห้อง ปาร์คบอมก้มมองไปยังบริเวณรอบๆบ้านชั้นล่าง 'นี่หรอที่เราจะต้องมาอยู่ตั้งสามเดือน ก็ไม่เลวนิ'
"ห้องของคุณชายซึงฮยอนค่ะ นี่ไงค่ะห้องของคุณชาย"
แม่บ้านโบยองเปิดประตู้ห้องของคุณชายให้กับคุณหนูตระกูลปาร์คดู แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินประโยคที่ทำให้เธอถึงกับตะลึงและไม่สามารถขัดใจได้
"บอมจะนอนห้องนี้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ป้าโบยองรีบพักผ่อนนะคะ อันยอง!!"
ปาร์คบอมปิดประตูห้อง แล้วเดินสำรวจภายในห้องที่ใหญ่หรูหรา ห้องน้ำตกแต่งได้สวย ตู้เสื้อผ้าก็ใหญ่เป็นบ้า เตียงนี่ก็ขนาดคิงไซส์ แบบนี้แหละปาร์คบอมชอบ
"แต่เอ๊ะ ห้องของซึงฮยอน ชื่อนี้คุ้นๆแหะ แต่ก็ช่างเถอะ ขี้เกียจคิด เปลืองสมองเปล่าๆ"
ร่างบางเดินตรงไปหาเตียงขนาดคิงไซส์พร้อมกับล้มตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้า มือบางจัดแจงดึงผ้าห่มให้มาคลุมตัวโดยไม่ลืมที่จะเปิดแอร์เพื่อให้หลับสบาย ปาร์คบอมกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความสนุกสนานและเผลอหลับไปในที่สุด
24/12/2011
จบไปแล้วสำหรับตอนแรก คิคิเป็นยังไงบ้างค่ะ หนุ่มๆของเรา เจ้าชู้ได้ใจจริงใช่ไหมค่ะ ส่วนบอมมี่ก็ร้ายนิดหน่อย นี่แค่ชิวๆนะคะสำหรับสาวบอมมี่ ต้องติดตามตอนต่อไป ( เลิฟๆนักอ่านทุกคน)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น