คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักมันตรงกับเจ็บ ตอนที่ 1 งานโชว์
รักมันตรงกับเจ็บ
ตอนที่ 1 งานโชว์
“ความจริงเจสจะรออยู่ที่บ้านก็ได้นะค่ะ งานแค่นี้เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”
ยูริบอกกับเจสสิก้าที่นั่งเครื่องบินมาด้วย ในขณะที่อีกฝ่ายฟังแล้วยิ้มให้
“พี่ยูลเองก็น่าจะรู้นะ ว่าอยู่บ้านไปก็พาลโดนว่าไปซะหมด ตั้งแต่คุณพ่อจรดน้องคนเล็ก อ๋อๆ ยกเว้นคุณแม่คนนึงละกัน - -* เฮ้อ~ไม่รู้เวรกรรมอะไรนักหนาที่ต้องเกิดมาแล้วเจอครอบครัวแบบนี้ น่าเบื่อเป็นบ้าเลย”
เจสสิก้าบ่นอย่างเซ็งๆกับสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นพ่อ พี่คนโต น้องสาวคนเล็ก ก็ต้องมาบ่นมาด่าเธออยู่ทุกวี่ทุกวันจนมันดูน่าเบื่อไปเสียหมด ตั้งแต่เด็กยันโตเนี่ย
“ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะเจส ยังไงซะวันนี้ก็ไม่มีหมีมาบ่นหาน้ำผึ้งให้ฟังแล้วหละจ้ะ^^”
ยูริพูดติดตลกจนเจสสิก้ายังอดยิ้มไม่ได้ นี่ถ้าไม่ได้ยูริที่เป็นพี่สาวของเพื่อนสนิทอย่างแทยอนมาช่วยงานทุกครั้งยังไม่รู้จะทำรอดรึเปล่าด้วยซ้ำ
“นี่พี่ยูลค่ะ เจสอยากรู้...ทำไมพ่อต้องเกลียดเจสด้วย...ทำไมพ่อไม่รักเจสเหมือนที่รักพี่ต้าเอสกับคริสตัล...ทำไมพี่ต้าเอสไม่ตามใจเจสเหมือนที่ตามใจคริสตัล...ทำไมคริสตัลไม่เรียกเจสว่าพี่สาวเหมือนที่เรียกพี่ต้าเอสบ้างหละค่ะ...ทำไมทุกคนต้องเกลียดเจสด้วย...”
เจสสิก้าพูดพรางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย...ยูริถอนหายใจเบาๆ ถึงแม้เธอจะรู้ดี แต่ถ้าจะให้บอก...คนฟังคงทำใจอะไรไม่ได้อยู่ดี
“เป็นเจ้าของงานทั้งทีมามัวทำหน้าเศร้าอยู่ได้ พี่ว่าเราทำใจให้สบายเถอะ นี่ก็จะถึงปารีสแล้วนะ ยังมามัวทำหน้ามุ่ยอย่างนี้อีก ถ้าเกิดแขกมาเห็นหน้าเจ้าของงานเข้าเขาไม่อยากเข้างานกันพอดี”
ยูริกล่าวแซวเจสสิก้ายิ้มเล็กๆให้ก่อนจะนั่งอยู่ในท่าเดิม...ยูริได้แต่ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ....ภายในสมองของหญิงสาวผิวเข้มประมวลผลอย่างรวดเร็ว...คิดซะว่านี่ไม่ใช่เพื่อตัวเธอเอง...เพื่ออีกคนที่เธอรักและห่วงใยมากที่สุดคนหนึ่งในชีวิต...ของตัวเธอเอง...
“พี่ยูล ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนจะเยอะขนาดนี้ ตื่นเต้นไปหมดเลยเนาะ>w<”
เจสสิก้าทำท่าทางเหมือนเด็กตื่นคนที่ยิ้มร่าเริงผิดกับตอนอยู่บนเครื่องบิน ยูริยิ้มให้เล็กๆก่อนจะจับมือเจสสิก้าเป็นกำลังใจให้
“งั้นเจสก็ควรจะเข้าไปดูในงานเผื่อจะได้รู้จักคนเยอะๆ แล้วงานคราวหน้าอาจจะง่ายขึ้นก็ได้นะ”
“นั่นสิ งั้นเจสขอตัวก่อนนะค่ะพี่ยูล ....เดี๋ยวๆ.....พี่ยูลช่วยไปเป็นเพื่อนเจสได้มั้ยค่ะ...นะนะนะนะ เจสขอร้อง นะนะนะนะ”
“อ้าว เกี่ยวอะไรกับพี่หละ เจสก็น่าจะรู้นะว่าพี่ไม่ชอบที่คนเยอะๆ”
“แต่ถ้าเจสเผลอพูดผิดพูดถูกก็แย่สิค่ะ อีกอย่าง ทุกทีจัดแค่ที่อเมริกายังพอจะถนัดภาษาเค้า แต่ที่นี่ปารีสนะค่ะปารีส ภาษาฝรั่งเศสของเจสไม่แข็งเท่าพี่ยูลหรอกนะ นะนะๆๆๆ ช่วยเจสหน่อยนะค่ะพี่ยูล นะนะนะ”
เจสสิก้าขอร้องเหมือนเด็กต้องการของ ยูริยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้า
“เยส!งั้นไปกันเลยค่ะ!”
“เดี๋ยวๆ ไม่คิดให้พี่เตรียมตัวก่อนเลยรึไง!!”
“ขอบคุณที่มาร่วมงานนะค่ะ”
เจสสิก้าพูดด้วยภาษาบ้านเกิดอย่างลืมตัวในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มให้ ยูริที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยิ้มให้กับแขกด้วยเช่นกัน ในขณะที่เหลือสองคนยืนด้วยกันภายในงานเจสสิก้าลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เป็นไปได้สวยเลยนะค่ะพี่ยูล สุดยอดเลย พี่ยูลเก่งมากๆเลยค่ะ^^”
“ตื่นเต้นไปไหมเจส เก็บอาการก็ดีนะ”
ยูริเตือน เจสสิก้ายิ้มเล็กๆอย่างเขินๆ ยูริลูบหัวน้องสาวเบาๆอย่างเป็นกำลังใจให้
“พี่ว่าเราลองทักทายคนอื่นเองดูบ้างมั้ย?? งานนี้มีคนบ้านเดียวกับเราเยอะพอสมควร ถ้าโชคดีอาจจะเจอกับคนเหล่านั้น แต่ถ้าเจอกับเหล่าคนที่เป็นคนละภาษาก็ถือซะว่าเป็นการใช้ภาษานะ สู้ๆนะน้องรัก พี่ขอตัวไปดูหลังงานก่อนละกันนะ”
“เดี๋ยวสิค่ะพี่ยูล โธ่ ไม่รอกันบ้างเลย”
หญิงสาวเดินไปโดยรอบงานอย่างระวังกับกิริยาของตน พร้อมกับเวลาทักทายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มจนตัวเองทนไม่ไหวต้องออกมาจากงานไม่ต่างอะไรกับยูริ
“เข้าใจเลยว่าทำไมงานนี้ถึงดูยากนักหนา T.T”
“อะไรนะ! นี่งานใหญ่นะไม่ใช่งานเล็กๆ ทำไมถึงไม่ระวัง ดูสิ ตบกันหน้าเยินขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาขอเลื่อนเวลาอีก นี่ถ้าชั้นให้พวกเธอเลื่อนเวลากันตามใจชอบคงให้แขกยืนหงำเหงือกรอไปเป็นเดือนแน่กว่ารอยเขียวพวกนี้จะหาย นี่ถ้ามีน้ำกรดคงจับสาดกันให้วุ่น”
เจสสิก้ารีบเดินเข้ามาเมื่อเห็นยูริบ่นด้วยน้ำเสียงโมโห...ยูริเป็นคนใจเย็นกว่านี้ ถ้าไม่ใช่กับฮันกยอง ยูริจะไม่ว่าใครเลยถ้าไม่จำเป็น
“มีเรื่องอะไรกันค่ะ???”
“เจสสิก้า ดูท่าว่าจะมีงานเข้าด่วนแล้วละ”
เจสสิก้ามองนางแบบที่จะต้องสวมชุดฟินาเล่ หรือชุดที่จะต้องเดินแสดงเป็นชุดสุดท้าย เป็นชุดที่สวยที่สุดในงาน แต่นางแบบที่จะต้องรับบทนั้นกลับมีหน้าตาเขียวช้ำเป็นจ้ำๆเชียว
“ทะเลาะกันเรื่องอะไรอีกหละ???”
“ก็นั่งนี่สิค่ะคุณเจส มันมาแย่งผู้ชายของลิน ลินก็เลยตบสั่งสอนมัน!!”
นางแบบอีกคนที่มีเรื่องด้วยบอกกล่าวในขณะที่อีกคนก็ไม่ยอมลดราวาศอกเหมือนกัน
“แหม เขามาหาชั้นเองแกอย่ามาโม้ไปหน่อยเลยยัยตัวดำ ดูสิ ว่าถ้าลีลาแกไม่เด็ดเค้าไม่เอาแกหรอก แต่เค้าก็บอกชั้นนะ ว่าชั้นหนะ ทั้งเด็ด ทั้งสวย ทั้งใหม่กว่าเยอะ”
“นี่แก!!!”
สองคนที่ทำท่าว่าจะตบกันอีกครั้งทำเอาเจสสิก้ากับยูริปวดหัวขึ้นมาทันที การ์ดที่เฝ้าไม่ให้คนนอกเข้ามาหลังงานรีบเข้ามาแยกตัวสองสาวออกจากกัน
“แล้วใครจะขึ้นแทนหละค่ะพี่ยูล”
“อืมนั่นสิ.....”
ยูรินึกคิดก่อนจะมองไปโดยรอบห้องแล้วมาหยุดที่เจสสิก้า
“นี่เจส อยากจะให้งานนี้ล่มมั้ย???”
“ไม่นะค่ะ!! งานนี้เดิมพันถึงการเปิดตลาดในยุโรป ถ้ามันล่มก็จบเห่กันพอดี”
“งั้นเจสคงต้องทำตามที่พี่บอกแล้วหละ....”
“ว้าว!ไม่น่าเชื่อแฮะว่าอยู่ๆพี่แจจะลางานแล้วพาแทมาเที่ยวแบบนี้”
หญิงสาวรีบวิ่งไปมายังสวนสาธารณะที่ผู้คนน้อยนิดเพราะเป็นวันราชการ เพราะแทยอนทำเรื่องสอบและส่งงานเร็วตามที่ยูริสั่งอย่างไม่รู้อะไร แต่ก็ทำให้แทยอนหยุดเร็วกว่าเพื่อนๆเป็นเท่าตัว
“พี่ยูลเค้าบอกว่าให้พาเรามาฉลองตามใจ พรุ่งนี้พี่เค้าจะบินกลับมาจากปารีสพร้อมกับของขวัญ”
“ความจริงไม่ต้องก็ได้ พี่ยูลเป็นคนบอกให้แทรีบทำต่างหากแทถึงรีบทำให้ปิดเทอมเร็วๆ...แม้จะไม่รู้ก็เถอะว่าทำไม”
“เพราะจะให้เราหยุดยาวเลยไง ปีสุดท้ายแล้วนะ เราหนะ เรียนเร็วกว่าเพื่อนเลย”
แจจุงเอ่ยชมน้องสาวที่ทำตามที่พี่สาวเขาบอกทุกอย่าง ทั้งเรื่องเรียนที่แทยอนเรียนล้ำหน้าเพื่อนๆไปมาก ถึงขนาดว่าอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ทั่วไปก็รับปริญญาได้สบาย
“ก็พี่ยูลบอกว่าช่วงนี้มีเรื่องเยอะ ให้รีบเรียนให้จบๆ แล้วพี่ยูลจะพาไปอยู่ที่แวคูเวอร์ประเทศแคนาดาเชียวนะ”
“เราไม่ชอบประเทศนี้รึไง??”
“ชอบสิ แต่ว่าหมู่นี้พี่ยูลดูไม่สบายใจเลย...ก็เลยคิดว่าตามใจพี่เค้าดีกว่า...”
“นั่นสินะ...”
สองพี่น้องหน้าเศร้าลงทันที ก่อนที่จู่ๆแทยอนจะหัวเราะขึ้น
“แต่ยังไงซะพี่เค้าก็ต้องบอกเราแน่นอนว่าทำไม อ๊ะ!พี่แจ ดูโน่นสิ ร้านดอกไม้ ไปซื้อกันเถอะ เผื่อซื้อไปปลูกที่บ้านด้วย”
แทยอนรีบวิ่งไปราวกับเด็กอยากได้ของเล่นจนแจจุงยังอดหัวเราะไม่ได้...ก่อนจะรีบวิ่งตามน้องสาวที่เข้าไปในร้านเล็กๆนั่นเสียแล้ว
“อ้าวพี่แจ ดูสิ พี่สาวคนสวยเค้ากำลังจัดดอกไม้หละ”
แทยอนชี้ไปยังสาวร่างบางที่กำลังนั่งจัดดอกไม้ที่เคาท์เตอร์ แจจุงมองตามนิ้วของน้องสาวก่อนจะเจอเข้ากับใบหน้าที่คุ้นตาแต่เขากลับนึกไม่ออกว่าเธอเป็นใคร ไม่ทันได้คิด แทยอนก็วิ่งไปแล้วเข้าไปหลังเคาท์เตอร์อย่างถือวิสาสะทันที
“นี่พี่สาว จัดดอกไม้ยากมั้ยค่ะ??”
แทยอนเอ่ยถามตามนิสัยแบบเด็กๆของตนที่อยากรู้ก็ต้องรู้ไปเสียหมด ใบหน้านวลเงยขึ้นมามองก่อนจะยิ้มให้อย่างไม่ตำหนิที่แทยอนเข้ามาโดยพลการแบบนี้ แม้จะยังไม่เห็นร่างสูงที่อยู่หน้าเคาท์เตอร์นั่นก็เถอะ
“ไม่ยากหรอก อยากช่วยพี่สาวจัดมั้ย???”
“ว้าว ได้หรอค่ะ?”
“ได้สิจ้ะ^^”
ร่างเล็กยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แทยอนยิ้มตอบ ก่อนจะมีเสียงขึ้นมาขัด
“แทยอนออกมาซะ เสียมารยาทนะ”
เสียงคุ้นเคยทำให้ร่างบางต้องหันไปมองก่อนจะรีบหลบด้วยใบหน้าร้อนผ่าว...ร่างสูงที่คุ้นตานั่นเป็นคนที่เธอรู้จักเขาดี แม้เข้าจะไม่รู้จักเธอแต่ก็คงจะพอคุ้น ดีไม่ดีอาจรู้ก็ได้ว่าเธอเป็นใคร
“เอ่อไม่เป็นไรค่ะ”
หญิงสาวตอบกลับ แจจุงยิ้มแห้งๆให้อย่างขอโทษ ในขณะที่ร่างตรงหน้าของเขามีใบหน้าที่มีสีระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ...แทยอนที่เดินออกมาจากเคาท์เตอร์มองทั้งสองคนสลับกันไปมา...
“พี่สาวเคยเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นรึเปล่าค่ะ?”
“อ๋อ ใช่จ้ะ ทำไมหรอ?”
แทยอนยิ้มก่อนจะมองไปโดยรอบที่มีดอกไม้เต็มไปหมดแต่กลับไม่มีพนักงานเลยซักคน...น่าแปลกแฮะ แม้ร้านจะไม่ใหญ่แต่ถ้าปล่อยให้พนักงานอยู่คนเดียวก็ดูจะไว้ใจเกินไป เพราะร้านนี้ดูจะเปิดได้ไม่นานด้วย
“พี่สาวเป็นเจ้าของร้านหรอค่ะ?? แล้วชื่ออะไรหรอ?? บ้านพี่สาวอยู่แถวไหน??”
“นี่แทยอน พี่เค้ายุ่งอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ยุ่งมากเท่าไหร่...”
หญิงสาวหันไปตอบกับแจจุงก่อนจะหันมายิ้มให้กับแทยอน
“พี่เป็นเจ้าของร้านนี้ชื่อยุนอา อิมยุนอาจ้ะ ส่วนบ้านพี่ก็อยู่แถวๆนี้แหละ”
“ว้าว พี่จัดการร้านคนเดียวเลยหรอค่ะ??”
แทยอนถามพร้อมมองไปรอบๆ...
“เปล่าจ้ะ มีพนักงานอีกสองคน แต่ตอนนี้เค้าลาหยุดไปเยี่ยมบ้านญาติที่ต่างจังหวัด พี่ก็เลยอยู่คนเดียว”
“หนูชื่อ แทยอนค่ะ คิมแทยอน ส่วนคนนี้พี่ชายสุดหล่อของแทเอง ชื่อแจจุง คิมแจจุง แทว่าพี่สาวต้องรู้จักพี่แจจุงแน่ๆเลย เพราะตอนสมัยเรียนที่ญี่ปุ่นพี่แจจุงฮอตมากๆ มีสาวๆมาจีบพี่เค้างี้เต็มเลย จะว่าไปแล้วแทออกไปเล่นดีกว่า อ๋อใช่ พี่แจช่วยพี่สาวอยู่ที่นี่แหละค่ะ เดี๋ยวแทไปซื้อของนิดหน่อยด้วย พี่ยุนอา ฝากพี่แจจุงด้วยนะค่ะ^^”
ร่างบางรีบวิ่งออกไปอย่างไม่รีรอฟังคำทักท้วง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน้องสาวตัวแสบของเขากำลังคิดจะทำอะไร...ดูท่าคิดจะจับคู่เขาอีกหละสิ...ไม่ไหวๆ เจอกันครั้งแรกแล้วเป็นอย่างนี้เลยเนี่ยนะ
“เอ่อ ถ้าคุณยุนอาลำบากใจ ผมออกไปข้างนอกก็ได้ครับ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ แล้วเรียกชั้นว่า ยุนอา หรือ ยุนเฉยๆก็ได้ เอ่อ...ขอเรียกว่าพี่แจจุงได้มั้ยค่ะ?”
หญิงสาวก้มหน้าตอบไป แจจุงหัวเราะเบาๆ
“ตามสบายเลยครับ งั้นผมเรียกแทนตัวเองว่าพี่นะ”
“ค่ะ ^///^”
“อ๋อใช่ งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปซื้อกาแฟให้ยุนอาดีกว่า ทำงานคงเหนื่อยหละสิ แล้วถ้าแทมาฝากบอกด้วยนะ ว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆหละ”
แจจุงพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากร้าน...ยุนอามองตามจนแจจุงเดินไปลับตาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหยิบกล่องมาจากลิ้นชักใกล้ๆ..มือเรียวเปิดมันออกอย่างช้าๆ...รูปที่มีชายหนุ่มนั่นก็คือแจจุงในสมัยยังเป็นรุ่นพี่ของยุนอาอยู่นั่นเอง...ใช่ เธอแอบชอบเขามานานตั้งแต่สมัยอยู่ที่ญี่ปุ่นอย่างนี้แทยอนบอก แจจุงเป็นหนุ่มหล่อที่ดังมาก และมีสาวๆคลั่งไคล้เค้านับพัน...แต่คนที่ได้กระดุมเม็ดที่สองของเขามากลับกลายเป็นสาวเรียบร้อยที่ดูจืดชืดอย่างเธอซะได้...
“พี่แจจุง...พรหมลิขิตหรือฟ้ากลั่นแกล้งเนี่ย...โอ้ยยย ทำอะไรไม่ถูกแล้ว >//< ...เดี๋ยวๆ อิมยุนอา เธอตั้งสติไว้ ตั้งสติไว้ให้มั่น ตั้งไว้ให้ดี เพราะเขามาก็แค่แปปเดียว เดี๋ยวก็กลับบ้านกับน้องสาวแล้ว...แต่ว่า โชคดีสุดๆเลย >w<”
หญิงสาวพูดอย่างดีใจ ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอเขาตัวเป็นๆอย่างนี้อีกเลยนอกจากในทีวีที่มีข่าวของเขา นักธุรกิจหนุ่มหุ้นส่วนบริษัทใหญ่ไฟแรง...
“งั้นต้องใช้เวลาช่วงนี้รู้จักพี่เค้าให้มากที่สุด อิมยุนอา สู้ๆ >w<”
แว๊ก ออกมาอีกคู่แล้วสิเนี่ย.... อิอิ แว๊กว๊ากเวิ๊ก!! อิอิ เอาไว้จะค่อยๆรู้คู่ไปเอง อิอิ ต่อๆไปจะค่อยๆมีคนมาเพิ่มเรื่อยๆ...คู่เพิ่ม...แว๊กก นึกแล้วเขินจังเลย >///< (อย่าสนใจ ไรเตอร์มันบ้าไปแล้ว!!)
ปล.เรื่องมีเพียงกันและกันไรเตอรสารภาพเลยว่า NC มันกู้มาไม่ได้(สองสามรอบแล้วจนไรเตอร์อยากจะบ้า) เป็นอุปสรรคที่ยากจะแก้ - - แต่ไรเตอร์คาดว่า(คาดว่านะค่ะ) จะแต่งให้จบไม่เกินสิ้นปี(สงสารรีดเดอร์รอกันมาตั้งนาน T^T) ขอบคุณหลายๆคนที่ยังคงรอกันอยู่นะค่ะ แต่ว่า บางคนก็ทำให้ไรเตอร์หงุดหงิดคนแต่งไม่ออก อันนี้ไม่ใช่ข้ออ้างนะค่ะ บางคนเข้ามาก็เม้นเฉพาะขอNC เท่านั้น ไม่เม้นตอนอื่นเลย ไรเตอร์เบื่อนะอย่างนั้นหนะ เพราะฉะนั้นครั้งต่อไปที่จะส่ง ไรเตอร์จะบอกก่อนล่วงหน้าสองสามวัน ใครเร่งปั่นเม้นไม่ให้ ใครเม้นเฉพาะขอไม่ให้ แต่ถ้าคนที่เม้นประจำ ได้รับแน่นอนค่ะ!
ความคิดเห็น