ทางขนาน

ลำดับตอนที่ #3 : ยุนโฮ เป็นไข้ 100 %

........
........

ผมกลับมาจากโรงพยาบาลหลังจากที่ไปฉีดยามา สองเข็ม
ถึงผมจะเข้าโรงพยาบาลบ่อยและฉีดยาบ่อยจะชิน
แต่ว่ามันก็เจ็บทุกครั้งที่โดนฉีด แล้วไอ้ยาแก้ไข้กับแก้อักเสบ นี่ก็แรงใช่ย่อย
พอฉีดเสร็จก็ทำเอาปวดได้เหมือนกัน

ผมทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง ไม่อยากขยับตัวไปไหนเพราะมันไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่สำออย
แต่มันไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร
ทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า แต่ผมก็ลุกไปหาอะไรกินไม่ไหว
เลยคิดว่านอนพักซะดีกว่า เรื่องกินค่อยเอาไว้วันพรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้

 
หลังจากพลิกตัวไปมา สอง สาม ครั้ง ผมก็หลับเป็นตาย ..
ไม่ได้ยินเลยว่าชางมินกลับเข้าห้องมาตอนไหน ..
จนกระทั้งเช้า ....ของอีกวัน

.........................
แสงแดดอ่อนที่ส่องรอดเข้ามา ในห้อง ช่วยยืนยันเวลาเช้าได้เป็นอย่างดี  ..
หลังจากที่พยายามลืมตาตื่นอยู่หลายครั้ง
อาการไข้กับอาการเจ็บคอ ที่เป็นหนักตั้งแต่เมื่อวานเริ่มดีขึ้นมาก ...
จะหลงเหลืออีกนิดหน่อยหมอบอกว่าถ้าหากได้พักสักวัน สองวัน ก็คงจะหายดี

ผมเชื่อในคำแนะนำของหมอเสมอ แต่เวลาปฎิบัติ มันยากมากๆ ซึ่งหมอเองก็รู้เรื่องนี้ดี
แต่หมอก็ยังแนะนำทุกครั้งเพราะเผื่อมีวันไหนที่ผมอาจจะทำตามได้บ้าง 

ผมรีบลุกขึ้น ทั้งๆ ที่ร่างการยังไม่พร้อมเท่าไหร่นัก 
แต่ทำไงได้ วันนี้มีงานสำคัญที่ต้องออกไปทำ

ยังโชคดีที่งานนี้เป็นงานโปรโมทเดี่ยว
ทำให้ชางมินไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานพร้อมกับผม
เพราะชางมินจะมีถ่ายหนังตอนสายๆ
ผมฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว เพื่อเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ชางมิน
และก็เป็นอีกวันที่ผมเองก็รู้ดีว่าฝีมือการทำอาหารของผมมันเทียบรุ่นกับฝีมือของแจ ไม่ได้
แต่ผมก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำต่อไป

และก็เดาได้ว่าอาหารของผมคงถูกเททิ้งอีกเช่นเคย
ทั้งๆที่รู้แบบนี้ ผมก็ยังต้องทำ ก็เหมือนกับหมอที่สั่งให้ผมพักผ่อนนั่นแหละ
เผื่อว่าซักวันชางมินอาจจะกินอาหารของผมก็ได้

หลังจากยุนโฮทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ เสร็จแล้ว
ร่างบางก็รีบกลับเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมออกไปทำงาน ทันที

.................

ร่างสูงของชางมินเดินออกมาจากห้องนอนในสภาพที่พร้อมจะออกไปทำงาน ...
เมื่อเช้าเขาบังเอิญตื่นขึ้นมาจะเข้าห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงกุกกัก ดังมาจากห้องครัว
ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าจะต้องเป็นอีกคนที่กำลังเตรียมอาหารเช้า ..อย่างเร่งรีบ
ก่อนจะออกไปทำงาน  ...

ชางมินเดินผ่านโต๊ะอาหาร ทั้งๆ ที่รู้ว่า มีอาหารเช้าเตรียมเอาไว้ให้ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจหยุดกิน
ตาคมเหลือบมองไปที่จานอาหารเช้า บนโต๊ะ เห็นกระดาษโน๊ต แผ่นเล็กๆ เขียนแปะเอาไว้ ข้างๆ จาน
มือใหญ่เอื้อมไปหยิบกระดาษนั่นขึ้นมาอ่าน ก่อนจะขยำทิ้ง
" อาหารเช้า.. สำคัญต่อร่างกาย
  อย่าทรมานตัวเองเพราะรังเกียจพี่เลยนะ"

....................

การถ่ายโฆษณาเพื่อโปรโมทการท่องเที่ยวเกาหลี ในส่วนของผม เป็นการถ่ายที่หนักมาก
ผมทั้ง วิ่ง ทั้งกระโดด ล้ม ลุก คลุก คลาน ตลอดการถ่ายทำ  ...
ทั้งๆ ที่สภาพร่างกายของผมมันไม่พร้อม แต่ผมก็ยังคงอดทนถ่ายต่อไปเรื่อยๆ
อย่างไม่มีวี่แวว ว่าจะเสร็จโดยง่าย

"ยุนโฮ ..ขอโทษ นะ เราขอถ่ายใหม่อีก สอง ฉากนะ พอดีมันผิดคิวนิดหน่อย
เดี๋ยว นายเริ่มวิ่งตั้งแต่ตรงโน้น เลยนะ.. แสดงท่าวิ่งให้แข็งแรงกว่านี้อีกนิด ..
ดูท่าวิ่งนายตอนนี้ซิ มันดูเหนื่อยเกินไป ไม่เหมือนกับเป็นตำรวจสายลับเลย .."

เสียงผู้กำกับที่กำลังบอกให้ยุนโฮเริ่มถ่ายใหม่อีกครั้ง ..
และก็เป้นแบบนี้อีกหลาย ๆ ครั้ง จน พระอาทิตย์ตกดิน

" อ้าว .. ทุกๆ คน ขอบคุณมากๆ นะครับ  .... วันนี้พอแค่นี้ครับ
ยุนโฮ ..เยี่ยมมาก  เหนื่อยหน่อยนะ แต่ก็ออกมาดี "
ผู้กำกับพูดพลางตบไหล่ยุนโฮ เบาๆ สองสามที

"ขอบคุณ ครับ ผู้กำกับ ...ขอบคุณครับ ทุกๆ คน "
ร่างบางก้มหัวขอบคุณ ทุกๆ คนในทีมงานร่วม สิบครั้ง ทั้งๆที่ตอนนี้ ปวดหัวราวกับจะระเบิด
ขาสั่นระริก แทบยืนไม่อยู่ แต่ก็ฝืน ยิ้มและยืนต่อไป

................

ผมพาตัวเองกลับมาถึงบ้านพัก ก็เกือบ 2 ทุ่ม
เหนื่อยแทบขาดใจ .. หิวแทบไส้ขาด .. ขาทั้งสองข้างพาตัวเองเดินเข้ามาถึงในห้องพักก็พบว่า
ชางมินกลับมาแล้ว เพราะไฟที่ห้องเปิดสว่างไปทั่ว รวมทั้งไฟในห้องครัว
เสียงกุกกักของผม คงทำห้ชางมินรู้สึกตัวว่ามีใครกำลังเข้าห้องมา
เพราะไม่นานร่างสูงก็เดินถือชามบะหมี่ออกมาจากห้องครัว

ชางมินเดินผ่านหน้าผมไปที่ห้องนั่งเล่น เพื่อกินบะหมี่ในชามและดูทีวีรายการโปรด
ผมจึงเดินเข้าห้องไปโดยไม่ได้ทักทายกับเขาเพราะผมเหนื่อยเกินที่จะพูด หรือทำอะไรในตอนนี้

................

หลังจากที่ชางมินกินอาหารเย็นเสร็จ ร่างสูงก็ยังคงนั่งเล่นเพื่อดู ทีวี ต่อไป
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบ เที่ยงคืน

"เอ๊ะ ..แปลกแหะ ทำไมวันนี้พี่ยุนโฮ ถึงไม่ออกมากินข้าว  ทั้งๆ ที่กลับมาตั้งนานแล้ว "
ร่างสูงบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะลุกเดินกลับเข้าห้อง
แต่พอเดินผ่านหน้าห้องของยุนโฮ ชางมินก็ผิดสังเกตุเพราะประตูห้องที่ควรจะปิดสนิท
กลับยังคงเปิดแย้มอยู่ทั้งที่ภายในห้องกลับไม่มีแสงสว่างหรือมีการเคลื่นไหวใดๆ
มือหนาจึงค่อยๆ เอื้อมไปเปิดประตู แต่ก็มองไม่เห็นอะไร จึงคล่ำหาที่เปิดไฟอีกครั้ง

"พรึบ ! " แสงไฟที่ส่องสว่างขึ้น ทำให้มองเห็นร่างบางของยุนโฮ นอนหมดสติอยู่บนพื้น
ขายาวรีบก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นแล้วพาไปนอนบนเตียง
ในขณะที่อุ้มยุนโฮอยู่ ชางมินก็สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่ส่งออกมาจากตัวรุ่นพี่คนนี้ได้

"เฮ้อ ..ให้มันได้อย่างงี้ซิ ..รู้ตัวว่าไม่สบาย ยังฝืนออกไปทำงานอีก
แล้วทีนี้จะโทษใคร .."
ชางมิน บ่นเบาๆ ในขณะที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดตัวบรรเทาความร้อนให้กับร่างบาง

มือหนาปลดกระดุมเสื้อออกเพื่อเช็ดตัวให้ร่างบาง
"ดูซิ .. ทำงานจนผอมเหลือแต่โครงกระดูกแบบนี้ "
มือหนาที่ยังคงเช็ดตัวไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปสะดุดกับรอยแผลเป็นจางๆ
ที่เป็นทางยาวบริเวณใต้ราวนมด้านซ้าย

"เอ๊ะ ..แผลเป็นนี่ .. พี่ยุนโฮเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเราไม่เคยเห็นเลย หรือว่าไม่เคยสังเกตุ"
ชางมินเกิดความสงสัยขึ้นมาเมื่อเห็นรอยแผลที่ว่า
แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะทั้งตัวยุนโฮนั้น มีร่องรอยของแผลเป็นเยอะแยะไปหมด

แม้กระทั้งบนใบหน้าก็ไม่เว้น ซึ่งเจ้าตัวก็ได้อธิบายว่าแผลต่างๆ ที่เห็นนั้น
เกิดมาจากวีรกรรมยามเด็กที่แสนจะซุกซนของเขานั่นเอง

ชางมินเอื้อมมือไปหยิบยาลดไข้ออกมาเพื่อป้อนให้ยุนโฮ ก่อนที่จะอาการหนักมากไปกว่านี้
"พี่ยุนโฮ .. ตื่นมากินยาก่อนนะ.."
ชางมินเขย่าตัวร่างลบางเบาๆ สอง สาม ครั้ง เพื่อปลุกให้ตื่น แต่ก็ไม่เป็นผล

"พี่ครับ ตื่นหน่อยเถอะ .. กินยาลดไข้หน่อยนะครับ"

...........................
...........................

ยุนโฮ สะลึมสะลือ ตื่นขึ้นมาตามเสียงปลุกที่ได้ยิน

" อืมม .. " ร่างบางส่งเสียงพึมพ่ำเบาๆ ในคอ เมื่อมองเห็นว่าใครกำลังทำอะไร
"ชางมิน .." เสียงแหบพร่า ที่ส่งออกมานั้นบอกให้คนฟังได้ยินเลยว่า คนพูดนั่นเจ็บคอมากเพียงไหน

"กินยาลดไข้หน่อยนะ " ชางมินหยิบยาที่ถือเอาไว้ในมือป้อนใส่ปากยุนโฮ แล้วตามด้วยแก้วน้ำอุ่นที่เตรียมเอาไว้
 หลังจากนั้นร่างสูงก็เดินออกไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอีก

ผมมองตามหลังชางมินออกไป ทั้งๆที่ในหัวยังคงรู้สึก งง ๆ เหมือนกับอยู่ในฝัน 
และผมก็ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก.. ด้วยความหวังว่าชางมินอาจจะเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง
แต่การรอคอยก็สิ้นสุดลงเพราะร่างกายของผมไม่สามารถที่จะฝืนทนได้อีกต่อไป 
ทั้งๆ ที่ใจยังยากจะรอแต่รางกายนี่ซิไม่ไหวเอาซะเลย
ผมเผลอหลับไปอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ 

............................

ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้องพักที่มีคนป่วยนอนหลับอยู่อีกครั้งอย่างแผ่วเบา
เพราะเห็นว่ายุนโฮนั้นได้นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว
..มือหนาจึงเอื้อมไปปิดไฟก่อนจะเดินกลับออกไปยังห้องตัวเอง

ชางมินเดินกลับไปนั่งที่หน้าจอคอนพิวเตอร์ที่ตอนนี้มีข้อความกระพริบ
แสดงให้เห็นว่าคู่สนทนาได้ตอบข้อความกลับมาแล้ว
มือหนากดดูข้อความที่กำลังคุยโต้ตอบกับอีกฝ่าย

"ชางมิน พี่หวังว่านายคงทำตามที่พี่บอกแล้วใช่ไม๊" 

ผมอ่านข้อความที่ส่งกลับเข้ามาก่อนที่จะลงมือพิมพ์ข้ออความตอบกลับไป

"ครับ ไม่ต้องห่วง ผมไปดูแลเขาแล้ว และก็เอายาลดไข้ให้กินแล้ว ตามคำสั่งของพี่"

"ขอบใจมานะ ที่นายยังเชื่อพี่อยู่"

"ผมเชื่อพี่อยู่แล้วครับ แล้วพี่จะให้อะไรเป็นรางวัลละครับ"

"แหม นายนี่ มันจริงๆ เลยน๊า ...แค่ขอให้ดูแลยุนโฮ นิดเดียวจะมาทวงรางวัลเลยเหรอ"

"ก็พี่ให้ผมทำในสิ่งที่ไม่อยากทำนี่ครับ ... เพราะฉะนั้นต้องมีรางวัลตอบแทน"

"ชางมินพี่ถามจริงๆ นะ ทำไมนายถึงโกรธยุนโฮ มากขนาดนี้"

"ก็เพราะ..(พี่รักเค๊า)ผมคิดอยู่ในใจ แต่มือก็พิมพ์ตอบไปว่า   "เพราะ .. ผมรักพี่ ..."

"ชางมิน" ...
"แล้วนายรู้ไม๊ ว่า ยุน รักใคร..ถ้านายไม่รู้ นายก็ลองสังเกตุดูเอาเองก็แล้วกัน
พี่คงบอกแทนเจ้าตัวเขาไม่ได้
พี่หวังว่านายคงรู้ใจตัวเองเร็วๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป 
คืนนี้คงต้องนอนแล้วนะ เพราะพรุ่งนี้พวกเราต้องออกเดินทางแต่เช้า"

"ครับพี่ ...ขอให้พี่โชคดี และอย่าลืมคิดถึงผมทุกๆ คืน นะครับ เพราะผมก็จะคิดถึงพี่ทุกๆ คืนเช่นกัน
ราตรีสวัส นะครับ ..."

ชางมินกด ส่งประโยคสุดท้ายออกไปก่อนจะหลับตาลงเพื่อคิดอะไรบางอย่าง ...

.
.

เสียงก๊อกแก๊ก เบาๆ ในครัว เรียกให้ผมต้องเดินเข้าไปดู ด้วยความสงสัย
เพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ เนื่องจากนี่ยังเป็นเวลาเช้าอยู่มาก

แต่คนที่ผมคิดว่า น่าจะกำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง  กลับกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าไมโครเวฟ
ผมยืนมองร่างบางนั่นอยู่เงียบๆ ...แล้วเพียงไม่กี่วินาที พี่ยุนโฮ ก็หันมา

"อ๊ะ ..."  ยุนโฮ ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ ที่บังเอิญหันมาเห็นว่าใครกำลังยืนมองอยู่อย่างไม่ตั้งใจ
มือบางเผลอปล่อยแก้วนมอุ่นหล่นลงพื้น แตกกระจายเต็มห้องครัว

ร่างบางรีบก้มลงเก็บเศษแก้วแตกอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ตกใจและไม่ทันระวัง
ทำให้ถูกเศษแก้วบาดมือเข้าอย่างจัง
มือบางกระตุกขึ้นด้วยความเจ็บที่ได้รับจากคมแก้ว แต่กลับไม่มีเสียงร้องใดๆ ออกมา

ชางมินก้มลงเอื้อมมือไปจับมือที่กำลังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา
แล้วลากเจ้าของมือให้ลุกขึ้นเดิมตามออกมาจากบริเวณห้องครัวนั่น

ยุนโฮ  ถูกลากออกมาอย่างง่ายดาย  เพราะความที่ยัง งง กับเหตุการที่เกิดขึ้น
และยังตกใจกับการกระทำของชางมิน
ทำให้ยุนโฮเดินมาถึงห้องนอนของอีกคนอย่างลืมตัว

"นั่งรอตรงนี้ก่อน" ชางมิน จับร่างบางให้นั่งลงบนเตียงของเขาก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ ทำแผล ออกมา

มือใหญ่ดึงมือที่บาดเจ็บขึ้นมา เช็ดแผลเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้น ชางมินก็รู้สึกได้ว่า
มือบางที่เค๊ากำลังทำแผลให้นั้นกำลังสั่นด้วยความเจ็บ
ชางมินทำแผลต่อไปจนเสร็จเรียบร้อย โดยไม่ได้พูดอะไร

"ขอบใจ ..ขอบใจมากนะ " ยุนโฮกล่าวขอบคุณอย่างแผ่วเบา เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะเดินออกนอกห้องไป
ทำให้ชางมินต้องหันกลับมาอีกครั้ง
ขายาวก้าวเข้ามานั่งที่ขอบเตียง ข้างๆ

"เจ็บไม๊"  ชางมินถามออกมา

"ฮ๊ะ ..อะ..อะ ไร"

"ผมถามพี่ว่า  พี่เจ็บไม๊" ชางมินย้ำคำถามอีกครั้ง

ยุนโฮ พยักหน้า เบาๆ  เป็นคำตอบ

ชางมินจ้องมองหน้ายุนโฮ ก่อนที่จะพูดอะไรต่อไปว่า

"คราวหน้าก็ระวังให้มากกว่านี้ด้วย เพราะผม เบื่อที่จะต้องมานั่งคอยดูแลพี่ ...
จำไว้ ผมไม่ใช่ พี่แจ "

ร่างสูงกระแทกเสียงหนักๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินหนีออกไป

เหมือโดนสายฟ้าผ่าลงมากลางหัว คำพูดของชางมิน ดังก้องสลับๆ สลับมาอยู่ในหัวของยุนโฮ อยู่อย่างนั่น
ร่างบางค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มอย่างหมดแรง ..
น้ำตาที่เก็บซ่อนไว้ ไหลรินออกมา พร้อมกับเสียงสะอื้น ....