คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
“นี่! ยัยเพี้ยน เธอเป็นอะไรไปอีกล่ะ ทำหน้ามู่ยิ่งกว่าปลาทูโดนหักคอ หรือว่า...ธะ..เธอOoO”
“อะไรย่ะ- -+”
“วันแดงดือด”
ผลัว!
ฉันฟาดหัวของหมอนั้นด้วยรองเท้าของใครไม่รู้ที่อยู่กับพื้น มะ...มะใช่แล้ว ฉันผลักหมอนั้นไปชนกับโบกี้รถไฟจนเสียงดังโป๊ก จองมินเอามือลูบตัวเองปอยๆ พลางมองฉันด้วยหางตาและพึมพำอะไรในคอ นายเล่นของเรอะ -_- (ได้ข่าวว่ามุกนี่เล่นไปแล้วนะ)
“นี่ๆ เรนะ เธอว่าร้านที่เรากินข้าวขาหมูเมื่อวานอร่อยมะ^^” มาไม้ไหนอีกล่ะ หมอนี้
“อืมๆ อร๊อยอร่อย ฉันยังอยากกินอีกเลยนะเนี่ย”
“งั้นเรากลับไปซื้อกันเถอะ^^”
ผลัว!
ฉันผลักหัวหมอนั้นไปชนกับโบกี้รถไฟอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้มากขึ้นกว่าเดิม “นายจะบ้าเรอะ อุตสาห์ถ่อสังขารมาถึงนี่ คิดว่าฉันจะกลับไทเปเพื่อไปซื้อข้าวขาหมูมากินเรอะ เปลืองเงินตาย”
“อะหึๆ เธอยังงกเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ”
“เค้าเรียกว่าประหยัดย่ะ ^^”
“อ๋อเหรอ”
เมื่อรถไฟจอดที่สถานีฮัวเหลียน ฉันกับจองมินก็รีบกระโดดออกมาจากรถไฟอย่างรวดเร็ว และต่อรถเข้ามาถึงอุทยานทาโรโกะ อุทยานที่ใหญ่เป็นอันดับสองของไต้หวัน มีพื้นที่ครอบคลุมสามเมือง ได้แก่ ฮัวเหลียน หนานโถและไทจง เป็นอุทยานที่เป็นภูเขาหินอ่อนทั้งลูก ^^;; ขอขีดเส้นใต้คำว่า ทั้งลูกค่ะ มีอะไรให้ดูฟะ =_=
“นี่จองมิน ถามหน่อยเถอะ นายใช้ส่วนไหนของไส้ติ่งคิดมิทราบค่ะ ถึงพาฉันมาที่นี่ฮะ-_-“
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน^^ มีคนบอกว่าที่นี่สวย ฉันก็เลยพามา”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันทำท่าจะผลักหัวจองมินแต่หมอนั้นรู้ทันค่ะ เขาคว้ามือของฉันไว้ก่อนและลากเขาไปในอุทยาน
ภายในอุทยานทาโรโกะมีทัศนียภาพเป็นหน้าผาสูงชัน ประกอบด้วยช่องเขา หุบ เขาลึก มีลำธาร และน้ำตก ก้อนหินที่ถูกน้ำในลำธารกัดกร่อนจนกลมมน มีลักษณะสวยงามดุจ ภาพวาด เส้นทางจากปากทางเข้าอุทยานฯ จนถึงเทียนเสียง ซึ่งเป็นจุดแวะพักกลางอุทยาน เป็นถนนที่ตัดลัดเลาะคดโค้งไปมาตามแนวหน้าผา และหุบเขา จุดชมวิวที่น่าประทับใจในเขตอุทยานได้แก่ ผานกนางแอ่น อุโมงค์เก้าโค้ง หอที่รำลึก ฉางชุน น้ำตกหลูซุ่ย ทัศนียภาพของที่นี่จัดว่างดงามเป็นพิเศษแห่งหนึ่งของโลก และตอนนี้.....
แท่น แทน แท้น (ตื่นเต้นเพื่อ?)
ฉันกับจองมินกำลังยืนอยู่ที่อุโมงค์เก้าโค้งที่แสนสั้นจุ๊ดจู๋ ตอนแรกไอ้เราก็คิดว่าเส้นทางจะไกลแสนไกลแต่ที่ไหนได้ แค่เนี๊ย ไอ้หมวกกันน็อคสีขาวสกรีนลายสัญลักษณ์อุทยานที่ใส่อยู่ก็ชวนให้ตื่นเต้น ลั๊ลลาในตอนแรกดีหรอกนะ แต่ตอนเนี๊ย มันอึดอัดมากกก... แล้วจะบอกอะไรให้ ตอนนี้ รู้ไหมค่ะว่าจองมินกำลังทำอะไรอยู่ หมอนั้นวิ่งไปที่ต้นอุโมงค์และวิ่งกลับมาที่ที่ฉันยืนอยุ่แบบนี้ประมาณ แปดหมื่นล้านรอบได้แล้วมั้ง=_= แต่รู้สึกว่ารอบนี้เขาจะไปนานกว่าปกตินะ หรือว่าหินข้างบนหล่นทับหัวแบนเละไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันไม่ถูกคุณลีด่าเละตามหัวจองมินเรอะ ไม่ได้การและ ฉันหันหลังเดินกลับเข้าไปในอุโมงค์อีกครั้งและพบกับฉากต่อสู้อันแสนดุเดือดระหว่างจาพนมกับเฉินหลงที่ต้นอุโมงค์ อุวะ ฮะฮะฮ่า ฉันจะหัวเราะได้อุบาทว์กว่านี่ ถ้าคนที่ต่อสู้เป็นเฉินหลงกับจาพนมจริงๆ Y^Y แต่ทว่า นี่มันเป็นฉากต่อสู้ของนายหน้าหล่อ (จองมิน) กับเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ (?)
ฉันยืนดูจองมินที่กำลังต่อสู้กับมาเฟียอย่างเมามัน และมาเฟียที่ว่านั้นจะเป็นใครมิได้นอกเสียจาก พวกที่จองจะทำร้ายจองมิน ฮะ! ทำร้ายจองมิน แล้วฉันจะทำยังไงกันล่ะทีนี่
ฉันมองดูรอบๆตัวเองเพื่อหาอาวุธสังหารมาช่วยจองมินแต่ไม่พบกับอะไรเลย ฮ่วย! ทำไมในหนังมันมีท่อนไม้ ชีวิตจริงจะมีท่อนไม้มาวางมั้งไม่ได้หรือไง ฉันเตะภูเขาด้วยความหงุดหงิด และแรงสั่นเทือนทำให้หินที่อยู่บนภูเขาตกลงมา...
โป๊ก!
กลางหมวกกันน็อคฉัน โอ๊ย แอบมึน @_@ ฉันเก็บหินนั้นขึ้นมาและขว้างออกไปแบบไม่ต้องเล็ง อะแฮ่มๆ ขอคุยเล็กน้อยค่ะ คุณรู้จักเกมปาโป่งตามงานวัดไหมค่ะ ฉันขอบอกว่าเมื่อก่อนฉันเป็นเซี่ยนปาโป่งมาก่อน เพราะฉะนั้น แค่นี้ จิ๊บๆ
และผลของความแม้นย้ำทำให้หินโดนกลางกบาลคนที่กำลังล็อกแขนจองมินจนถึงกับสลบกันเลยทีเดียวเชียว ส่วนไอ้พวกมาเฟียทีเหลือมันหันพรึบมามองฉันเป็นตาเดียว เอ่อ..รวมทั้งจองมินด้วย ฉันส่งยิ้มอย่างลั๊ลลาสุดๆ(กวนเท้า)ไปให้พวกนั้น จองมินจ้องฉันเขม็งด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า’ หนีไป’ แต่นาทีนี้ความสนุกกำลังจะเกิดค่ะ J เรื่องอะไรที่สาวสวยแสบซ่าอย่างฉันจะวิ่งหนีด้วยเล่า ฉันวิ่งเข้าไปคว้าแขนของจองมิน ฝูงหมาเฟีย เอ๊ย..มาเฟียมองฉันหน้าเหวอ ผิดกับจองมินที่กำลังยิ้มแป้นเหมือนแปะยิ้มไม่มีผิด เป็นบ้าอะไรของหมอนี้ฟะ ฉันรู้ว่าหมอนี้ปลามปลื้มอย่างสุดซึ้งที่ฉันมาช่วย แต่ไอ้รอยยิ้มแบบเนี๊ย ดูแล้วฮ่าวะ ก๊ากกก.. นี่ไม่ใช่เวลามาขำเฟ้ย
ฉันหันกลับไปมองพวกมาเฟียและพวกมัน อร๊ายยยยยยย ลามกที่สุด มันควัก...ฮั่นแน่! คิดอะไรกันน่ะ มันควักปืนออกมา จ๊ากก.กก มันมีปืน มันมีปืนนนน.. และมันก็กำลังจะยิง...
ปัง !ปัง !
เสียงปืนดังจากข้างหลังตามมาติดๆ ตายแล๋น ขืนวิ่งโท่งๆต่อไปแบบนี้ มีหวัง โดนยิงไส้แตกแหง๋แก๋ ไอ้ฉันโดนยิงก็ไม่เท่าไรหรอก แต่ถ้าจองมินโดนยิงเมื่อไร ฉันได้มีหนี้ท่วมหัวแน่หรือไม่ก็ถูกคุณลีส่งตามจองมินไปติดๆเป็นแน่แท้ และเมื่อคำนวณความได้เสียแล้ว ฉันเลือกถูกมาเฟียยิงตายดีกว่าJ
ปัง! ปัง!
ว๊ากกก...กกก บ้านพวกมันผลิตกระสุนยิงเองหรือไงฟะ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะตะโกนถามจองมินก็ลากฉันเข้าไปในเขตที่เขียนว่า “อันตราย ห้ามเข้า”
“เฮ้ย! นายจะเข้าไปได้ยังไง เขาเขียนว่า “อันตราย ห้ามเข้า”นี่”
“เธออย่าควายสิเรนะ ขืนเราวิ่งโท่งๆต่อไปแบบนี้ มีหวังโดนยิงซี้แหง๋แก๋”
“ประโยคนั้นฉันคิดไปแล้วนะ=_=”
“อะไรน่ะ?”
“เปล่า”
จองมินทำเป็นไม่สนใจคำพูดอันแสนเปี่ยมด้วยสาระของฉัน ก่อนจะลากฉันเข้าไปในซอกหินแห่งหนึ่งทึ่ค่อนข้างลับตาคนแถวๆนั้น สภาพฉันกับจองมินตอนนี้คงเหมือนกับกำลังแสดงหนังบู๊หรือหนังแอ๊คชั่นประมาณนี้ แบบมีการยิงปืนใส่กันกระหน่ำ พระเอกเป็นพระเอกหนุ่มสุดหล่อที่กำลังถูกคนร้ายไล่ ด้วยเหตุผลทางธุรกิจ แล้วนางเอกกับพระเอกก็จนมุม นางเอกกำลังจะถูกยิงจากด้านหลัง พระเอกจึงเอาตัวเองบังกระสุนไว้ และ บลาๆๆ(ละที่เหลือไว้ในฐานที่เข้าใจ) ฉันมองออกไปนอกซอกหินเพื่อสำรวจว่าพวกนั้นได้ตามมาหรือเปล่า พลางหันมาทางที่จองมินยืนอยู่ ฉะ...ฉันว่า หมอนั้นต้องกลัวจนสติแตกแล้วแน่ๆเลย ดูสายตาที่มองฉันดิ อี๋! หวานเยิ้มเชียว ขนลุกเลยอ่ะ ดูดิ +_+
“นี่จองมิน นายบ้าหรือเปล่าฮะ หรือว่ากลัวจัดจนเพี้ยนไปแล้ว”
“เธอจับมือฉันก่อนเรนะ เธอจับมือฉัน*0*”
“เย้ย! อีตาบ้า ฉันจับมือนายแล้วไงย่ะ”
“ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นฝ่ายจับมือฉันก่อน รู้ไหม ฉันรอให้เธอจับมือฉันก่อนมานานแล้ว...”
“ทำไม มือฉันนุ่มอ่ะดิ กิ้วๆ ^o^” ฉันพูดขัดจองมินที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ถึงกับหุบยิ้มและเอามือมาผลักหัวฉันไปมา
“โห่ หมดอารมณ์ คิดว่าจะพูดหวานๆสักหน่อย=3=”
“อะไรของนายว่ะ-_-“
“ฉัน....”
“เฮ้ย! หายไปไหนว่ะ หามันให้ทั่ว ถ้าหาไม่เจอ ฉันจะจับพวกแกหั่นเป็นชิ้นๆเอาคลุกพริกไทยผสมกับกิมจิใส่แพนด้าที่ ต้าหมิงกิน”
จองมินทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับถูกไอ้หัวหน้าแก๊งดำดึกคึกคะนองขัดเสียก่อน ทำให้เขาทำหน้ามุ่ยยิงกว่าเดิม
“หวังว่าเจ้าพวกนั้นมันคงไม่พูดอะไรอีกนะ -3-“
“ชูว์ ชูว์ นี่จองมิน หุบปากของนายซะ เดี๋ยวพวกนั้นก็รู้หรอกว่าเราแอบอยู่นี่”
“ก็ได้ๆ งั้นฉันขอพูดอะไรอีกนิดนะ”
“ว่ามา” ฉันพูดกับจองมินแต่สายตาค่อยจับตาดูพวกแก๊งดำดึกชักฉึกๆ แต่ทว่าประโยคที่จองมินพูดออกมาทำให้ฉันแทบช็อค...
“ฉันชอบเธอ!><”
................
........................
................................
“ว่าไงนะ!o_O”
อะเกนค่ะ อะเก๊น
“แห๋ม...หาอยู่ตั้งนาน มาสวีทวี๊ดวิ้วกันตรงนี้เองJ” เสียงเหี้ยมที่คาดว่าน่าจะเป็นของหัวหน้าแก๊งดำทะมึนทึน(พิมพ์สามครั้ง ไม่เหมือนกันเลยสักครั้ง^^;) เรียกสติของฉันที่หลุดลอยออกไปจ๊ะเอ๋กับลีมินโฮที่เกาหลีกับมา
ฉันยิ้มแห้งๆให้หัวหน้าแก๊ง และพวกมันก็ส่งยิ้มเหี้ยมเกรียมกลับมา เย่! เขายิ้มมาให้ฉันด้วยแหละค่ะ ทุกโค่นนน Y^Y
“อย่าทำอะไรผู้หญิงคนนี้ เพราะคนที่พวกแกต้องการคือตัวฉัน” จองมินทำหน้านิ่งที่ผิดจากลุคเดิมของเขา หมอนั้นจะเครียดไปไหนฟะ ไม่ใช้แล้ว ฉันว่าบางทีฉันอาจจะบ้าบอคิดไปเองมากกว่า
“ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับ คุณชายลีจองมินผู้สง่างาม ไม่ได้เจอกันซะนานเชียว สรรหาที่มุดหัวเก่งจริงๆเล๊ยJ” ไอ้หัวหน้าแก๊ง...ช่างเถอะ จะอะไรก็ช่าง มันไม่ใช่ประเด็น ส่งยิ้มอย่างผู้ชนะให้กับคุณชายลีจองมิน โอ ฉันคิดว่าบางทีไอ้พวกนี้อาจจะเคยรู้จักกันมาก่อนก็ได้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?
“ส่วนคุณคงเป็น ว่าที่คนรักของคุณลีจองมินซินะครับ(อร๊ายยย เขิน>///<) ผมปาร์คจินฟงได้รับมอบหมายจากนายใหญ่ให้มาสังหารพวกคุณครับ^^” ฉันเชิดคางขึ้นพลางหรี่ตามองเขาอย่างกวน...มึนโฮ ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณปาร์ค ฉันซอเรนะค่ะ”
“เฮ้! ยัยบ้า คนดีๆอย่างเธอจะไปพูดกับพวกมันทำไม!?! แล้วหัดแคะขี้หูซะบางนะ น่าเกลียด อี๋!” จองมินหันมากระซิบข้างหูฉันโดยไม่ลืมแขวะ เอ่อ..แล้วสรุปว่าฉันเป็นคนดีหรือคนบ้าฟะ ชักงงๆกับประโยคข้างบน -_-
“นายจะพูดขึ้นมาทำไมฟะ เรื่องขี้หูอ่ะ”
“ไม่ใช่อะไร ฉันแค่อยากให้เธออาย -_-“ ด้านมากค่ะประโยคนี้ หาเรื่องกันชัดๆ
“ฮ่าๆๆ ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะดูผิด พวกเธอสองคนดูเหมือนเป็นคู่กัดกันมากกว่า เอาล่ะๆ หมดเวลาเสวนากับพวกแกแล้ว ฉันจะส่งพวกแกลงไปทักทายยมบาลในนรกก่อนแล้วค่อยขึ้นสวรรค์ เริ่มจากแกก่อนแล้วกัน จองมิน...” หัวหน้าแก๊งหน้าเหี้ยมหันปากกระบอกปืนมาทางจองมิน ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเขานะ ฉันจะต้องทำอะไรสักอย่างสิ ก่อนที่ไอ้หน้าเหี้ยมจะขว้างลูกศรพิษถูกองค์จักรพรรดิ
“ช้าก่อนท่านจอมยุทธ์ ขอเวลาข้าได้ล่ำลาอาลัยองค์จักรพรรดิชั่วครู่”
“เออ! เร็วๆ”
“จองมิน...เมื้อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”
“ทำไมเธอไม่ตั้งใจฟังให้ดีๆล่ะ ให้ฉันพูดบ่อยๆฉันก็เขินนะเว้ย><”
“งั้นนายไม่ต้องบอกก็ได้”
“ชักช้าลีลากันจริงๆนะเฟ้ย หมดเวลาของพวกแกแล้ว”
“ปัง! ปัง!”
ฉันรู้สึกถึงความเจ็บจี๊ดบริเวณหน้าอกข้างขวา ฉันก้มลงมองหน้าอกของตัวเองและพบกับเลือดเป็นลิ่มๆค่อยๆไหลออกมา แว๊กกกก ฉันถูงยิงเหรอเนี่ย!?! ฉันเงยหน้าขึ้นมองจองมิน หมอนั้นฉีกยิ้มรางๆให้ฉันและเอามือกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้แน่น
“ฉันรักเธอนะ เรนะ” จองมินทำปากขมุบขมิบเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างออกมา ซึ่งฉันจับใจความไม่ได้ ระ...หรือว่า หมอนั้นกำลังสาปแช่งฉัน ตายแล๋น!
“จะ...จองมิน นายเลือดออก นายถูกยิง”
“เธอก็ถูกยิงไม่ใช่เหรอ”
“อืมๆ งั้นเรามาแข่งกันไหม ใครเลือดออกมากกว่ากัน คนนั้นชนะ^^”
“เอาดิๆ” ฉันยิ้มอย่างกวนทีนให้กับเขา ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันกับจองมินยังพูดคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิดดูสิว่าพวกเราอัจฉริยะแค่ไหน^^
ฉันพยายามปรือตาขึ้นมองใบหน้าของจองมิน ใบหน้าของเขาดูซีดยิงกว่าไก่ต้มซะอีก จะว่าไปฉันก็อึดดีเหมือนกันนะ สามารถทนมาต่อปากต่อคำกับจองมินได้ตั้งนาน ถ้าเกิดเป็นเรื่องอื่นๆ ก็คงจะหมดสติกันไปจะฟื้นแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ
“เรนะ เรนะ”
“ปัง!”
ฉันเห็นจองมินเรียกชื่อของฉันอย่างแผ่วเบาและเสียงปืนที่ดังขึ้น ก่อนภาพทุกอย่างจะดับวูบลง -_-
ความคิดเห็น