The story of Alice.

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ตามหา(?)

    Zechese said

   
...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...อลิซที่วิ่งตามกระต่ายไปก็ตกลงไปในหลุม ต่อจากนั้นก็ไปโผล่อยู่ที่วันเดอร์แลนด์ ได้พบกับเรื่องราวและเพื่อนๆมากมาย ณ ที่นั้น และพี่ชายของผมก็เช่นกัน...ถ้าหากพวกคุณคิดว่าผมจะมานั่งพล่าม+พรรณาคำพวกนี้ให้เปลืองน้ำลายน่ะเหรอ? หึ ผมจะขอบอกพวกคุณไว้เลยว่า 'พวกคุณคิดผิดแบบมหันต์เลย!!!' นี่บ้านคนนะไม่ใช่สวนเพาะเลี้ยงกระต่ายนานาพันธุ์มันจะมีหลุมกระต่ายได้ยังไงเล่า!(ถึงจะเป็นจริงผมก็ไม่คิดว่าคนเลี้ยงเค้าจะมาขุดหลุมเอาไว้เลี้ยงกระต่ายด้วย!)อีกอย่างถึงบ้านผมวิกลจริตมีโพรงกระต่ายแต่ถึงยังไงมันก็ไม่มีทางเชื่อมไปจนถึงวันเดอร์แลนด์อะไรนั่นได้หรอกน่า+พี่ชายผม(คงจะ)ไม่ซุ่มซ่ามจนถึงขนาดตกลงไปในหลุมนั่นได้หรอกน่า(ขอเน้นว่าคงจะ)
'ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ'
แล้วความคิดนี้ก็ได้บังเกิดขึ้นในหัวสมองกลวงๆของผม(ว่าใครเป็นหัวสมองกลวงๆครับ?// เซเชสที่เริ่มยิ้มเย็นรอบสอง[ต่อจากบทแรก] อ้อ! เปล่าจ้าเปล่าเปล๊าเปล่า// ไรเตอร์ที่เริ่มลนลานรอบสองเช่นกัน เสียงสูงทำไมครับ!!!// เซเชส ระ...ไรเตอร์เองค่ะไรเตอร์เองที่สมองกลวง เพราะฉะนั้นช่วยกรุณาเอามีดสั้น[ฉบับพกพาตราบลัดดี้ลิลลี่ ติดต่อได้ที่คุณลุงพิชวลิต พ่อปริศนะนะขอรับ=w=!!]ออกจากคอไรเตอร์เถอะค่ะ พลีสค่ะพลีสToT //ไรเตอร์...จะร้องไห้แล้วนะ ToT)เฮ้อ!คิดไปคิดมาผมก็ชักเหนื่อยแล้วบางทีผมอาจคิดไปเองก็ได้พี่เค้าอาจเกิดวิกลจริตกระโดดลงผ่านหน้าต่างโดยมีฟูกรองรับไว้แล้วก็เดินไปวิ่งเล่นไปมาๆก็หลงทางกลางป่า(เดี๋ยวก่อนๆป่ามาจากไหน?//ไรเตอร์ คุณเป็นคนแต่ง...แล้วผมจะรู้มั๊ย!?!//เซเชส)ก็ได้น่านะหรือบางทีอาจจะหนีไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆก็ได้นี่นา"เฮ้อ!"ผมถอนหายใจด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างปนเปกันทั้งเหนื่อยอ่อนทั้งปวดหัวทั้ง...เอาเป็นว่าผมกำลังคิดมากอยู่แล้วกันครับ"ปวดหัวจังเลย"ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงที่จัดว่าหรูหราใช้ได้ลูกไม้ระบายและลายที่ประณีตบรรจง เนื้อผิวผ้าอีกทั้งสัมผัสที่อ่อนนุ่มทำให้ผมเคลิ้มหลับไป
'พี่...ต้องไม่เป็นอะไรไปนะฮะ'
..........................................................................................................................................................

อลิซ...อลิซ...อลิซ...?

น้ำเสียงที่ถูกเอ่ยออกมานั้นมีความสงสัยปะปนอยู่ไม่น้อยแต่เขากลับรับรู้ได้ว่าเสียงนั้นกำลังเรียกหาเขาอยู่ เมื่อเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งออกเขาก็ต้องตกตะลึงและเข้าไปอยู่ในภวังค์ช่วงหนึ่งเมื่อสิ่งที่เห็นคือ...!

Shazese said


"โอย.....ปวดหัวจัง" นั่นเป็นคำแรกที่ผมนึกขึ้นได้ หลังจากที่ไปเดินเล่นทัวร์จิบน้ำชากับยมทูตรอบหนึ่งแล้ว...(ไรเตอร์ล้อเล่นค่ะ จากการวินิจฉัยอันชาญฉลาดจนน่าถีบของไรเตอร์พบว่าเขาแค่สลบไปค่ะ จบข่าว!//ไรเตอร์ที่หายหน้าหายตาไปเกือบ...น่าจะเดือนนึงกว่าแล้ว ณ ขณะนี้กำลังวิ่งสู้ฟัด เอ๊ย วิ่งหนีเหล่ารีดเดอร์อยู่)อืม...เวลาคนเขาตื่นขึ้นมาเนี่ยต้องลืมตาใช่ไหมครับ งั้นผมลืมตาดีกว่า...(เออสิยะ กวนนะหมอนี่นี่ -*- ^^^^//ไรเตอร์)และแล้วสุดท้ายผมก็ลืมตา(ในที่สุดมันก็ลืมตา -_- ^^^//ไรเตอร์ บรรยายอะไรนักหนาครับไรเตอร์!!!...เปลืองหน้ากระดาษ!!!//เชเซส ง่า...ใจร้ายอ่ะ Y^Y//ไรเตอร์ผู้น่าสงสาร..?)

แล้วผมก็พบกับ....!!

เด็กผู้ชาย.....ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก ถ้าอยากรู้ว่าผมพูดว่าอะไรย้อนกลับไปอ่านเองนะครับ ^v^ แต่ตอนนี้ที่สำคัญกว่าก็คือ...เด็กผู้ชายหน้าตาหน้ารักน่าชังที่ใบหน้าอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงเซนต์นี่มันใครกัน!!!"หวา~อลิซตื่นแล้วล่ะอลิซตื่นแล้ว~"พอเขาเห็นผมตื่นเขาก็ยิ้มหวานต่อจากนั้นร้องเสียงหวานแล้วยื่นหน้าหวานๆ(มันหวานเยอะนะเนี่ย =*= // D.a.l)นั้นมาใกล้ผมเข้าไปอีกจนจมูกเล็กๆของเขานั่นกับจมูกของผมห่างจากกันแทบไม่ถึงมิล! ด้วยการกระทำนั้นทำให้ผมถอยกรูดไปด้านหลัง แล้วถามเสียงระริกว่า"เฮ้ยย!! นะ...นาย...นายทำอะไรน่ะ?!! นะ...นาย...นายเป็นใคร?!! ทะ...ที่นี่ที่ไหน?!! ละ...แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!! คะ...ใครเป็นคนทำให้ผมมาอยู่ที่นี่?!! ละ...แล้วเจ้านั่นมันอยู่ที่ไหน?!!"

เป็นชุด...

มันเป็นคำๆแรกและคำเดียวที่สื่อความหมายตรงที่สุดที่ผมคิดออกหลังจากเผลอพูดออกไปด้วยความพลั้งปาก และผมก็คาดว่าเขาก็คิดเช่นนั้นเช่นกันเพราะหลังจากเขาได้ฟังประโยคนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยคล้ายจะบอกว่า 'แล้วผมต้องตอบหมดนั่นเลย?'  ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่ผมคิดว่าการกระทำของเขามันชวนให้เส้นประสาทที่หน้าของผมกระตุก(ยิ้มกระตุกนั่นแหละ) และหากเขาทำอย่างนี้อีก สังหรณ์ว่ามือและเท้าของผมจะกระตุกไปตามกันตงิดๆ จากนั้นเค้าก็ทำหน้าครุ่นคิดโดยใช้มือจับปลายคางของเขาเอง "แปลกจังแฮะ...ตามข้อมูลน่าจะมีสองคนนี่นา..."เขาพึมพำเล็กน้อยคล้ายจะพูดกับตัวเอง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมากนัก "เอาเถอะ"เขาพูดออกมาเต็มเสียงในที่สุด พร้อมทำท่าประกอบ คล้ายจะอยากจะให้ผมได้ยิน...แต่คงจะไม่ใช่ เพราะหลังจากเขาพูดเสร็จเขาก็หันหลังทำท่าจะเดินกลับ!!...ในขณะที่ผมกำลังกำลังจะตะโกนออกไปหวังจะให้เขาชะงักสักหน่อยแล้วฟังที่ผมพูด แต่เขาก็ทำท่าชะงักเสียซะก่อน คล้ายจะตัดทอนบทอันน้อยนิดของผม(อ้าว...ผมจะไปทำแบบนั้นทำไมล่ะครับ ในเมื่อคุณไม่ค่อยมีบทอยู่แล้ว อ๊ะ...บทนี้เป็นข้อยกเว้นนะครับ // E.T คือว่า D.a.l ขอยังไม่บอกชื่อจนกว่าจะแนะนำตัวนะคะ ^v^ d)แล้วเขาก็หันกลับมาแล้วพูดว่า "อา...จริงด้วย...ผมชื่อ 'แอสทรา' ครับ 'แอสทรา แรบบิท' "(เป็นชื่อในเรื่องนะคะ ^v^) อ้อ...ที่แท้เขาก็หันมาเพราะลืมแนะนำตัวกับผมนี่เอง...เมื่อผมลองสังเกตุดีๆ เขามีเรือนผมสีเงินเป็นมันเงา ผิวสีขาวอมชมพู ดวงตาสีเขียว เขาดูมีท่าทางง่วงซึมอย่างกับคนลืมนอน แต่ถึงอย่างนั้นทุกๆหนึ่งนาทีเขาจะหยิบนาฬิกาพกเรือนหนึ่งที่มีลวดลายละเอียดดูสวยงามละเมียดละไม แต่ถึงมองยังไงนาฬิกาเรือนนี้มันก็มีลวดลายแปลกตาอยู่ดี เขาดูไม่เร่งรีบเอาเสียเลย ทุกครั้งที่เขาดูนาฬิกาเขาจะมีสายตาประมาณว่า 'ไม่เป็นไร ยังเหลือเวลาอีกมาก' นี้ อ๊ะ! จริงสิ เขาแนะนำตัวแล้วผมก็ต้องพูดบ้างสินะ!! (เพิ่งจะรุ้สึกตัวเหรอครับ...? ปล่อยให้ผมส่งสายตาจิกกัดคุณอย่างสนุกสนานตั้งนาน...?//แอสทรา)"ผมชื่อ เชเซส เชเซส อลาชเช่ น่ะ"ผมแนะนำตัวสั้นๆห้วนๆ แต่เขากลับยิ้มให้ผมราวกับเราสองคนนั้นเป็นเพื่อนกันนานนับสามร้อยปี(ตายไปสามรอบตลบ =*=)แล้วพูดว่า"คุณ...เอ่อ...เชเซส...ไม่สิ อลิซ ครับ อลิซ ไม่จําเป็นต้องแนะนำตัวหรอกครับ...เพราะดูจากข้อมูลที่ได้มาแล้วก็น่าจะเป็นอย่างนั้น..."ประโยคหลังเขาพูดเบาลงเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่ใส่ใจมากเท่ากับประโยคแรกที่เขาพูด ข้อมูล? ที่ได้มา? แปลว่าเขาต้องรู้เรื่องของผมพอสมควรแล้วสิ! ผมคิด ถ้าอย่างนั้น เขาจะบอกเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นเกียวกับผมได้ไหมนะ?  ถึงผมคิดอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดออกไป แต่หลังจากที่ผมคิดอย่างนั้นออกไปเขา...เอ่อ...แอสทรา?...แอสทราก็ยิ้มให้ผมก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้เขาดูเหมือนอ่านใจผมได้ออกมา"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ...อลิซ...ผมไม่มีความสามารถที่จะบอกเรื่องราวทั้งหมดของ อลิซ ได้หมดภายในเวลาที่มีอยู่ของผมหรอกครับ..."พูดจบเขาก็ทำท่าเหมือนกับจะบอกว่า'ถ้าคุณไม่ถามอะไรต่อผมก็จะไปแล้วนะครับ'ผมจึงถามคือถามหนึ่งออกไป"เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น..."ผมตะกุกตะกักออกไปด้วยความไม่มั่นใจว่าจะถามคำถามนี้ดีหรือเปล่า"ถ้าอย่างนั้น...???"ด้วยความที่ผมลังเลอยู่ทำให้แอสทราหันมาสนใจผมบ้าง ผมสูดลมเข้าหายใจเข้าลึกๆ
"ถ้าอย่างนั้น...ที่นี่คือที่ไหน?"

แอสทรายิ้มน้อยๆให้ผมก่อนจะตอบว่า

"ที่นี่คือดรีมแลนด์ครับอลิซ...ดรีมแลนด์...ดินแดนแห่งความฝัน''