ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    18DimensioN : : [จอมคนล่าสิบแปดมิติ]

    ลำดับตอนที่ #3 : [Section03]--The Team ทีม/ล่า/ล้าง/สังหาร/โหด/เอเลี่ยน

    • อัปเดตล่าสุด 29 พ.ค. 54



    Section3  ทีม/ล่า/ล้าง/สังหาร/โหด/เอเลี่ยน




         ...อย่าลืม มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์เดียวในดาวเคราะห์โลก พวกเจ้าอย่าหยิ่ง อย่าจองหองไปนัก แม้ว่าพวกเจ้าจะได้กลิ่น จะสืบค้นหาร่องรอยพวกข้าจนพบจากหลักฐานต่างๆกว่าพันๆชิ้นหมื่นๆชิ้น จากปรากฏการณ์ต่างๆ ภาพถ่ายต่างๆ แต่พวกเจ้าอย่าได้หวังว่าจะได้พบเจอตัวของพวกข้า ด้วยหัวสมองอันน้อยนิดของพวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะสามารถสร้างอาวุธหรือเทคโนโลยีที่จะมามีอำนาจเหนือเผ่าพันธุ์ของข้า พวกข้าก็เหมือนกับไวรัส เมื่อพวกเจ้าคิดค้นวัคซีนขึ้นมาได้ พวกข้าก็แปรสภาพเป็นไวรัสชนิดใหม่แล้ว....

           ( คำให้การของชาวสวนคนหนึ่งที่ตำรวจจับได้ ขณะขโมยวัวของเพื่อนบ้านหลายสิบตัวออกจากฟาร์ม โดยให้เหตุผลกับตำรวจว่าจะนำวัวตัวทั้งหลายนี้ไปตัดต่อพันธุกรรมเพื่อให้มันบินได้)

                                                                    จากแฟ้มคดีที่ 1093 รหัส 08

     

    ....................................................................................................................................................

     

    “โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
    สัตว์ประหลาดใบหน้าผุพังเข้าใกล้หญิงสาวห่างอีกไม่กี่เมตร

      
       เด็กหนุ่มยกมือขึ้นจับที่หน้าอกของตน พบว่าหัวใจของตนเต้นเป็นจังหว่ะรัวยิ่งกว่าเสียงกลองของดนตรีร๊อคซะอีก  ในหัวของเด็กหนุ่มมีเพียงความคิดที่จะช่วยหญิงสาวเท่านั้น  หญิงสาวที่บัดนี้เป็นลมล้มลงตามป้าคนก่อนหน้านี้ไป

       “ฮูมมมมมมมม”

       มันหายใจเสียงดัง ก่อนค่อยๆอ้าปากกว้างขึ้นมา ปากที่ภายในคงไม่ต่างจากสุสานเน่าๆเต็มไปด้วยซากศพ มันอ้าปากกว้างกว่าประตูตู้เส้อผ้าที่เปิดออก


    .......หรือว่ามันปวดฟัน?......บ้าเอ้ยในสถานการณ์อย่างนี้เนี่ยนะ


    ไม่นานบางอย่างกระโดดออกมาจากปากกว้างของมัน

     

          ตัวประหลาดอีกสองตัว รูปร่างคล้ายลิงหางยาวแต่ไม่มีขน ไม่มีปาก มีเพียงจมูกแหลมๆสูดกลิ่นฟุดฟิดๆ กระโดดออกมาจากปากของเจ้าสัตว์ร่างยักษ์ ในมือของตัวประหลาดทั้งสองถือไว้ด้วยไม้เท้าเหล็กรูปร่างแปลกประหลาดบนหัวของไม้เท้ามีแสงไฟสีแดงคล้ายดวงไฟขนาดเล็กติดมาด้วย ดูไปมาคล้ายหมอผีของเผ่ากินคน

              ตัวประหลาดทั้งสองเดินตรงเข้าหาหญิงสาว จากนั้นชูไม้เท้าของมันขึ้นพร้อมกัน ไม้เท้าเกิดแสงไฟลุกโพลงขึ้น แต่ไม่มากนัก

    “แว่...แฮ่ๆๆๆบะโว่ครึๆๆๆๆๆๆ”
       พวกมันทั้งสองกระโดดโลดเต้นพร้อมกับขยับไม้เท้าไปมาราวกับกำลังร่ายเวทย์มนต์คาถาอะไรบางอย่าง


       เพียงชั่วครู่ไอสีแดงคล้ายควันพลันระเหยออกมาจากร่างกายของหญิงสาว ควันสีแดงนั้นถูกดูดเข้าสู่ไม้เท้าอันเล็กของพวกมันทั้งสอง เส้นผมที่สละสลวยของหญิงสาวค่อยเปลี่ยนสี.............ผมของหล่อนกลับกลายเป็นสีขาว 
    !!!!!!


    ไม่นานทั้งศรีษะของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนคล้ายผมของหญิงชรา

     

    “ตูมมมมมม!!!.......”    เพล้งงงงงงงง   “กรี๊ซซซซซซซ”


    เสียงวัตถุกระทบกันดังขึ้น เจ้าสัตว์ประหลาดตัวเล็กหนึ่งในสองกลับไปนอนชักอยู่ที่พื้น บนลำตัวของมันมีทีวีจอสิบสี่นิ้วทับอยู่ ไม่นานร่างชักกระตุกก็หยุดนิ่งลง


    “โฮกกกกกก”
       เจ้าตัวใหญ่กลอกกลิ้งลูกตาของมันมองหาแหล่งที่มาของทีวีสีสิบสี่นิ้ว

    “เยสสสสสส นี่แหละเค้าเรียกว่าทิ้งบอมพ์ของจริง”
     เด็กหนุ่มมองลงมาข้างล่างทำท่าสะใจหลังจากลงมือประสบผล ก่อนหน้าที่คิดว่าจะโยนอะไรลงไปดีก็เหลือบไปเห็นทีวีสิบสี่นิ้วที่ตั้งอยู่ตรงจุดขายตั๋ว จึงใช้เป็นคล้ายทุ่นโยนลงมาจากชั้นบน.........


     “กรี๊ซซซซซซซซซซซซซ”

       เจ้าตัวเล็กอีกตัวกรี๊ดร้องขึ้นหลังจากเพื่อนของมันโดนทีวีทับตาย มันกรี๊ดร้องพร้อมวิ่งกลับเข้าไปในปากของเจ้าตัวใหญ่ที่อ้าค้างไว้

       อสูรกายยักษ์หลังจากกลืนลิงประหลาดเข้าไปก็หายใจหนักหน่วงคล้ายโมโหโทโส ลูกกระตาที่ติดอยู่ตรงตำแหน่งปากถลึงมองดูเด็กหนุ่มราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มันย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปชั้นบนที่เด็กหนุ่มอยู่


    ...........บ้าแล้ว.............แรงกระโดดกับน้ำหนักตัวของมันแปรผกผันกันอย่างสิ้นเชิงทฤษฏีแรงโน้มถ่วงที่เคยเรียนมาไม่สามารถอธิบายตรงจุดนี้ได้เลย...............ให้ตาย

     

           มันพาร่างอันใหญ่ของมันลอยสูงขึ้นไปถึงชั้นที่เด็กหนุ่มอยู่ เด็กหนุ่มรีบหมอบลงกับพื้นตามสัญชาตญาณ


    “เพล้งงงงงงงง” ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

     
       ลำตัวของมันพุ่งชนเข้าไปในร้านขายของที่ระลึก ทะลุกำแพงไปอีกฝากหนึ่ง เศษกระจกทั้งเศษหินปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ แรงปะทะนี้ทำให้ร่างของเด็กหนุ่มไถลไปชนกับถังขยะด้านหน้าโรงหนังล้มระเนระนาด


    ขณะนั้นเอง รปภ คนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดิบดี


    “เอะอะอะไรวะ...........ห้างปิดแล้ว”
    รปภ พูดพร้อมมองไปตามต้นเสียง สายตาค้างอยู่เช่นนั้น


    “ชะ........ช่วยด้วยครับพี่” เด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาทาง รปภ


    “เอ็งวิ่งมาทางนี้ทำส้นตึกไรฟะ”
     รปภ พูดพร้อมตั้งต้นวิ่งเช่นเดียวกัน คนทั้งสองวิ่งตรงไปตามทางระเบียงหวังว่าจะไปถึงทางหนีไฟ


    เท่าที่เท้าจะอำนวย แต่เหมือนมีบางอย่างมารัดขาคนทั้งสองไว้ ทำให้ทั้งสองล้มคะมำลงกับพื้น  ต่างคนต่างมองดูว่าอะไรรัดตรึงขาของตนเองไว้

     

    ที่แท้ไม่ใช่เชือกแต่เป็นลำไส้ยาวสองพวงที่ยิงออกมาจากท้องของเจ้ายักษ์น่าเกลียดนั้นเอง


    “เหวออออ อะไรวะเนี่ย..........หยี๊”
    รปภ สบถคำขณะที่ลำไส้นั้นกำลังดึงกลับ ลากเอาคนทั้งสองเข้าไปใกล้ตัวมัน

     

     ช่วงเวลาเป็นตาย เด็กหนุ่มพลันสังเกตเห็นปืนที่เหน็บอยู่ด้านข้าง รปภ

    “ถามหน่อยเหอะ.........พี่พกปืนทำสากอะไรวะ”
    เด็กหนุ่มพูดขึ้น

     

    รปภ คล้ายพึ่งนึกได้ชักปืนออกมา เล็งไปที่ส่วนหัวของตัวประหลาด เล็งไปที่ตาของมันพร้อมลั่นไกขณะที่ร่างไถลไปเข้าใกล้สัตว์ประหลาดนั้นไม่กี่สิบเมตร

    “เปรี้ยงงงๆๆ”
    กระสุนยิงออกต่อเนื่องแต่ไม่มีนัดไหนเลยที่ไปถูกเป้าหมาย เด็กหนุ่มแย่งปืนมาจับไว้

    แล้วเล็งแทน

    “ผมเป็นแชมป์เคาท์เตอร์ตอนมัธยมต้น” เด็กหนุ่มโม้ขึ้นมาขณะพยายามเล็งให้ตรงเป้า


    “นั่นลูกสุดท้ายแล้วนะนั้น” รปภ
    .พูดให้กำลังใจ


    “เปรี้ยงงงงงง”

       เด็กหนุ่มลั่นไก แม่นเหมือนจับวาง ลูกตาของเจ้าสัตว์ประหลาดพลันแตกกระจาย น้ำเมือกสีขาวเปอะไปทั่วพื้น มันร้องอย่างทรมาน ทั้งเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

    “โอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”


      ตัวของมันโอนเอนไปมา ลำไส้คลายปมดึงกลับเข้าไปสู่ท้องของมันยุบยับ มันพลันวิ่งเข้าหาคนทั้งสองอย่างไม่รู้ทิศทาง ก่อนมันจะกระโดดพุ่งชน

      “แย๊กกกกกกก”

       คนทั้งสองกระโดดหลบ ร่างยักษ์ใหญ่ปะทะเข้ากับประตูเหล็กยุบลงไปคล้ายไม่ได้ทำด้วยเหล็กแต่ทำด้วยแผ่นโฟม ร่างของเด็กหนุ่มกลิ้งไม่เป็นท่า ส่วน รปภ นั้นกระดอนไปชนกับแผงร้านค้าอีกฝั่งหนึ่งสลบอยู่กับที่.............ไม่ก็จงใจแกล้งตาย

    เด็กหนุ่มประคองตัวขึ้นมาพร้อมๆกับที่เจ้ายักษ์หันกลับมาพอดี สิ่งอปลกประหลาดหลันบังเกิดขึ้น

           ร่างกายของเด็กหนุ่มกลับขยับไม่ได้

    บ้าน่า...........ทำไมร่างกายขยับไม่ได้.........

    เจ้าตัวใหญ่หันกลับมา ดวงตาที่บอดของมันทำให้มันต้องหยุดนิ่งเพื่อสัมผัสว่าเหยื่อของมันอยู่ไหน

    แต่บางอย่างที่ผิดปกติก็บังเกิดขึ้นอีก ลำตัวที่เต็มไปด้วยก้อนเนื้อของอสูรกายค่อยๆบวมขึ้นเรื่อยๆ

    [บวมขึ้น.....บวมขึ้น....บวมขึ้น.........บวมขึ้น]


    <<<<<<<<<<<<<<BooooMMMMM>>>>>>>>>>>>>>


    ร่างของมันระเบิดออกจากกัน เศษชิ้นเนื้อพร้อมเลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณ แปะเป็นวอลเปเปอร์ติดอยู่ตามผนัง   ส่งกลิ่นคาวราวกับบริเวณรอบๆเป็นโรงฆ่าสัตว์ก็ไม่ปาน

     
      หลังจากการระเบิด สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นด้วยตาตนเองเป็นไข่สีเหลืองขุ่นฟองหนึ่ง  ที่ยืนอยู่ข้างๆคือสัตว์หน้าลิงตัวเล็กที่เด็กหนุ่มพึ่งส่งวิญญาณเพื่อนของมันไปเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตฟอรั่มอื่นไม่นานามานี้

       เจ้าสัตว์คล้ายลิงชูไม้เท้าของมันขึ้น ควันสีแดงค่อยๆลอยออกจากไม้เท้าของมันไปที่ไข่ประหลาดฟองนั้น ตลบอบอวลอยู่รอบฟองไข่ ละอองของควันแดงค่อยๆแทรกซึมเข้าไปภายใน

    “แกร็ก....” ฟองไข่คล้ายรับพลังบางอย่าง ค่อยๆปริแตกออกทีละนิด


    “เปรี๊ยะๆๆ” มันค่อยๆปริแตก....


    “เปรี๊ยะ” มันค่อยๆกะเทาะออกจากกัน..... และ


    “ซวบๆๆๆ.........วืดๆ”


    สิ่งมีชีวิตอีกชนิดหนึ่งกำลังตะเกียกตะกายออกมาจากฟองไข่ พยายามทะลุทะลวงน้ำเมือกเหนียวหนืดสีขุ่นที่ห่อหุ้มตัวเองขึ้นมา
    “หนืดดด”


    “บะโว้....ครึๆๆๆ.....อาบีดาบู.....อาบูดาบี้”   
    เจ้าตัวเล็กทำท่ากระโดดโลดเต้นดีใจคล้ายกับว่ามันได้ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตที่บัดซบอีกตัวขึ้นมาได้

     

       สิ่งมีชีวิตสปีชี่ส์ใหม่ค่อยๆแกะเปลือกไข่ออกเอง มันค่อยๆยืดลำตัวของมันขึ้นช้าๆ ตัวของมันมีขนาดเท่ามนุษย์ทั่วไป แต่ใบหน้าคล้ายเด็กทารกพึ่งคลอด เว้นแต่ไม่มีผมบนผิวหนังที่ขาวซีด ไม่มีอวัยวะเพศ ประกอบกับดวงตาที่เล็กเท่าเม็ดถั่วของมันเท่านั่นที่ต่าง มันหันหน้ามองดูเจ้าตัวเล็กข้างๆมัน

    “วูบบบบ”

      เด็กหนุ่มพลันขยับตัวได้อีกครั้งหนึ่ง ล้มลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นพร้อมลมหายใจเหนื่อยหอบ


    ......ที่แท้ไอ้โล้นซีดนี่เป็นคนทำให้เราตัวแข็งเรอะ?.......


       กลายเป็นสัตว์หน้าลิงค่อยๆลอยขึ้นจากพื้นช้า สัตว์หน้าลิงดิ้นอยู่กลางอากาศ ปล่อยไม้เท้าล่วงลงสู่พื้น


    “กี๊ซซซซซซซ” มันร้องดังลั่น


    “โพล๊ะ!!!!”ล


       หัวของเจ้าสัตว์หน้าลิงพลันระเบิดออกคล้ายลูกโป่งแตก ร่างเล็กๆไร้หัวร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง


    ....ไอ้เนรคุณเอ้ย... เด็กหนุ่มคิดในใจ มองดูสิ่งมีชีวิตที่คล้ายมีพลังจิตบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า


    .......นี่มันฝันร้ายชัดๆ........ตื่นสิวะ..........ช่างเหอะ ตื่นขึ้นก็ต้องเจอกับฝันร้ายอื่นอยู่ดี....อย่างน้อยสาเหตุการตายที่เกิดจากเอเลี่ยนก็ไม่ได้มีมากนักในโลกนี้......


       ร่างขาวซีดเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่ม มันเอียงคอมองดูเด็กหนุ่มด้วยแววตาสุกใสเป็นประกาย มันค่อยๆยกมือข้างหนึ่งขึ้นช้าไปเบื้องหน้าเด็กหนุ่ม

    เด็กหนุ่มลืมตาโพลงงงง!!!!! รู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังจะหลุดออกจากร่างกาย


    ไอสีแดงระเหยออกจากปาก จมูก หู ซอกตาของเด็กหนุ่ม


    “อ๊ากกกกกก” เด็กหนุ่มไม่เคยรู้สึกทรมานเช่นนี้มาก่อน คล้ายกระแสเลือดในร่างกายวิ่งกลับเข้าสู่หัวใจ กระแสเลือดที่เย็นเฉียบ วิ่งไปทั่วตัวของเด็หหนุ่ม


    “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
    เด็กหนุ่มร้องดังขึ้นอีก สายตาเริ่มพร่ามัว เรี่ยวแรงอ้อนล้าเกินกว่าจะคิดอะไรต่อไป


    “วูบบบบบบ"

       ชั่วพริบตาทึ่ทุกอย่างกำลังจะขาวโพลน ร่างๆหนึ่งพลันกระโดดมาคว้าเด็กหนุ่มเอาไว้ จากนั้นวางเด็กหนุ่มลงอย่างนิ่มนวล เขาพยายามใช้สายตามองแต่ภาพนั้นไม่ชัดเจนนัก ได้ยินเสียงพูดขึ้นเป็นเสียงผู้หญิง


    “เชื่อมต่อจีอีเอส........ให้ตาย.........นี่มันเอเลี่ยนระดับเอ”


    “นามิ........อย่าลืมเปิดบาร์เรีย”
    คราวนี้เป็นเสียงของผู้ชาย ฟังจากน้ำเสียง อายุก็คงไม่ต่างจากเด็กหนุ่มนัก


    “มันหายไปไหนแล้ว?”
    สียงของผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง “โฟตรอนเปิดระบบสแกนด้วย”


    “รับทราบ”
    เสียงนั้นฟังดูเร่งรีบแต่คล้ายหน่วยปฏิบัติการอะไรสักอย่าง แต่ผู้พูดพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคงยิ่งนัก

    “เพล้งงงง........ตูมมมมมมม”
    เสียงของระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง


    “มันอยู่นั้น................
    shittt.............หายไปอีกแล้ว”


    “ครืนนน.............”



    uhhhhhhhhhh



    “อีริคคคคคค!!!!!!


    “ม่ายยยยยยยยยยยย.....................อีรีคคคคค”
    เสียงวัตถุปะทะกันอย่างรุนแรง พร้อมเสียงระเบิดดังคึกโคม


       เด็กหนุ่มกระพริบตา มองดูลำแสงที่วิ่งผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว พร้อมนึกถึงตอนเด็กๆ เขาเองก็เคยอ่านการ์ตูน การ์ตูนแต่ละเรื่องเขียนถึงคนที่มีพลังพิเศษหรือฮีโร่ที่คอยปกป้องโลกหรืออะไรทั้งหลายทั้งปวงนั้น  แต่ไม่นึกว่าวันนี้จะได้มาเจอกับตัวเอง


    “เจ้าหนู..............หายใจไว้ๆ”
    เสียงของหญิงสาวกระซิบที่ข้างหูของเขา


    “ใช้ฟรีสสสสส” เสียงหนึ่งร้องตะโกนขึ้นมา


     “ดีเลย์อยู่สามสิบวิ”
    อีกเสียงตอบ


    “นามิ ไอ้บ้านี่มันตัวอะไร เคลื่อนที่เร็วยังกับปรอท”


    “มันจะอะไรก็ช่าง นายไปดูอีริคก่อนตรงนี้ชั้นเผ้าไว้เอง”


    “ครับหัวหน้า”


    .....ที่แท้ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้นำทีมเรอะเนี่ย.....


    “ตูมมมมมม
    [อูมๆๆๆๆๆๆๆ--เสียงสะท้อน]


    เศษหินปลิวว่อนกระจายมาทางเด็กหนุ่ม ทั้งฝุ่นในอากาศ สะเก็ดไฟ ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด


    ฟรีสสสสสพร้อมแล้ว........เปิดฟลีสสสสสสใน ........5........4........3.........2

    Freezzzzzzzz


    “วิ้งงงงงง.................วิ้งงงงงงงงง.........วิ้งๆๆๆ
    [เสียงสะท้อนไปมาจากหูซ้ายไปหูขวา]
     

     

       ทุกอณูอากาศคล้ายมีคลื่นชนิดหนึ่งแทรกกระจายออกจากศูนย์กลาง รู้สึกเหมือนอากาศภายรอบหน่วงขึ้นเรื่อยๆ มวลของมันหนักขึ้นคล้ายถูกยึดไว้ด้วยประจุพิเศษบางอย่าง


    เด็กหนุ่มมองเห็นเศษแก้วและเศษหินปลิวผ่านหน้าไปช้าลง  ช้าลง ช้าลง จนกระทั้ง............

     

    ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของเขา.....

     

    ดูเหมือนจะ..

     

    หยุดนิ่งสนิท

     

    C://Section03 /<End>

    /To be Continue.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×