คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love destiny 2
“กี้อยู่ไหนหรอ...ซออยู่ห้างแถวๆเมียงดงน่ะ”ซออยอนกล่าวกับแฟนหนุ่ม เพื่อเป็นการรายงานให้ทราบว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน
“กี้อยู่บริษัทหน่ะ.....คงออกไปหาซอไม่ได้แล้ว ต้องแก้เนื้อเพลงใหม่”คยูกล่าวกับแฟนสาว
“ไม่เป็นไหรหรอก....ตั้งใจทำงานไปล่ะกัน ซอวางสายก่อนน่ะจะได้ไม่กวนการทำงานของกี้”ซออยอนกล่าว
“อื้ม”คยูตอบรับก่อนจะวางสายไป ก่อนจะหมกหมุ่นอยู่กับงานที่ของตัวเองต่อ เขามองกระดาษตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมากับตัวเอง เพราะมันเป็นเนื้อเพลงที่เขาตั้งใจแต่งมันขึ้นมาให้ซอฮยอนนั่นเอง
“นี่ แม่หนูคนนั้นหน่ะ”หญิงชราคนหนึ่งกล่าวทักซอฮยอนที่เดินผ่านหน้าเขาไป
“มีอะไรหรอค่ะคุณป้า.........จะขอถ่ายรูปหรือลายเซ็นค่ะ”หญิงสาวด้วยวาจาที่เป็นมิตรเพราะเธอคือคนของประชาชน แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
“หนูหน่ะ....ชะตาถูกกำหนดไว้จะต้องจากคนที่รักไปแสนไกล”หญิงชรากล่าวกับซอฮยอน จนทำให้เธองงกับที่หญิงชราพูดเป็นอย่างมาก
“คุณป้าหมายถึงอะไรค่ะ หนูไม่เข้าใจหรอกค่ะ”ซอฮยอนกล่าวออกไป เพราะเธอไม่เข้าใจจริงๆกับคำพูดของหญิงชราคนนั้น
“ตอนนี้เธออาจจะไม่เข้าใจ.....ถึงเวลาจะรู้เอง จะเหลือเพียงร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณ เพราะใครบางคนที่มีดวงจิตที่ผูกพันกับเธอน่ะสิ”หญิงชรากล่าวยิ้มๆก่อนจะเดินจากไป เหลือความสงสัยไว้มากมายให้กับซอฮยอน
“สงสัยเธอคงจะสติไม่ดีล่ะมั้ง”หญิงสาวกล่าวกับตัวเองเพื่อลบความสงสัยทั้งหมดไป แล้วเดินเข้าร้านทำผมร้านประจำของเธอไป
“บรรยากาศยามเย็นนี่สดชื่นจังเลย”ยุนอาเมื่อเธอมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่ผู้คนไม่ค่อยมีมากนัก เธอนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ริมสระน้ำเมื่อสะท้อนกับแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินชั่งสวยงามหญิงนัก จนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถ่ายภาพนั้นเก็บไว้
“สวยจัง.......เอาภาพนี้ส่งเข้าประกวดคงจะดีมาก”ยุนอาชื่นชมผลงานของตัวเองก่อนจะใช้กล้องของเธอถ่ายบรรยากาศรอบๆที่แห่งนั้น
“นี่เธอกำลังทำอะไรของเธอ....ยัยปาปารัซซี่”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหายุนอาก่อนจะคว้ากล้องของเธอไปอย่างถือวิสาสะ
“ละ....ละ...ลีดงแฮ”ยุนอาอุทานดว้ยความตกใจ เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอหนุ่มที่สาวๆในเกาหลีต่างหลงใหลกันทั้งประเทศ แต่เธอก็ต้องเก็บความตกใจไว้แค่นั้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลีดงแฮคนนี้กล่าวกับเธอว่าอย่างไร
“ใช่ ฉันลีดงแฮน่ะสิ ..... อึ้งไปเลยใช่ไหมที่ฉันจับได้คาหนังคาเขาพร้อมหลักฐานขนาดนี้”ดงแฮว่าก่อนจะชูกล้องที่อยู่ในมือ
“นี่ ฉันไม่ใช่ปาปารัซซี่อย่างที่นายเข้าใจน่ะ นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ ขอกล้องฉันคืนน่ะ”ยุนอากล่าวอธิบายกับคนตรงหน้า เพราะกลัวจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ฉันเห็นอยู่ว่าเธอกำลังถ่ายรูปฉัน นี่คิดจะหากินโดยการขายคนอื่นอีกนานแค่ไหนฮ่ะ เธอรู้ไหมข่าวที่เธอเขาไปลงมีแต่เรื่องที่ใส่สีฉันทั้งนั้น หน้าตาก็ดีไม่หน้าจะเป็นคนที่ทำงานแบบนี้เลย”ดงแฮกล่าวดว้ยความโมโหกลับหญิงสาวตรงหน้า
“นี่ ....ฉันบอกนายไปแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ปาปารัซซี่อย่างที่นายเข้าใจ ฉันแค่มาถ่ายรูปเล่นๆของฉันเฉยๆเอากล้องฉันคืนมาหน่ะ มันมีงานชิ้นที่สำคัญสำหรับฉัน”ยุนอากล่าวด้วยอารมณ์ที่เริ่มขึ้นเหมือนกัน เธอไม่สนแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้เป็นใคร
“งานชิ้นสำคัญงั้นหรอ ..... คงจะเอาภาพฉันไปเขียนข่าวเสียๆหายๆเหมือนเคย”ดงแฮไม่พูดเฉย เขาจัดการแกะเมมเมอรี่ไว้ก่อนจะโยนกล้องตัวนั้นลงไปในน้ำอย่างไม่ใยดี
“นี่นายจะบ้าหรือไง ......... ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช้ปาปารัซซี่อารัยที่นายเข้าใจ แล้วนายรู้ไหมกล้องตัวนั้นฉันต้องเก็บเงินเท่าไหร่กว่าจะได้มา”ยุนอาตวาดใส่คนตรงหน้า แล้ววิ่งไปริมสระเพื่อมองหากล้องของเธอ
“แล้วชื่อเสียงฉันล่ะ ....... ฉันใช้เวลาทั้งเท่าไหร่กว่าจะได้มายืนในวงการ แต่ก็มีพวกปาปารัซซี่อย่างพวกเธอที่จ้องจะทำลายฉัน”ดงแฮกล่าวกับอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธจ้องหญิงสาวต้องหน้า
“มันก็สมแล้วไง ที่คนพวกนั้นจะเขียนข่าวแบบนั้น ฮึ พ่อเทพบุตรสุดหล่อชายในฝัน โกหกทั้งเพ นายมันผู้ชายเฮงซวย ไร้มารยาท ไม่มีเหตุผล”ยุนอากล่าวอย่างเหลืออด คนบ้าอะไรอยู่ดีก็มาด่าคนอื่นฉอดๆไม่ถามสักคำแล้วยังจะมาทำลายทรัพสินของคนอื่นอีก ยุนอาคิดในใจสายตาเธอก็จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา
“เธอ นี่มัน .....คงจะต้องสังสอนด้วยการส่งตำรวจซะแล้ว”ดงแฮกล่าวแล้วฉุดแขนของยุนอามาเพื่อจะได้ไปโรงพักกับเขา
“นี่ปล่อยฉันน่ะ คนอย่างนายพูดไปก็คงไม่รู้เรื่อง เอาอย่างนี้ไหมฉันจะพิสูจณ์ให้นายรู้ว่าฉันไม่ใช่อย่างที่นายคิด”ยุนอาเสนอความคิด จึงทำให้ชายหนุ่มปล่อยแขนของหญิงสาวทันที
“เธอจะเล่นลูกไม้อะไรอีกล่ะ”ดงแฮถาม
“ฉันเอาโน้ตบุคมา เพื่อพิสูจณ์ความจริงฉันจะเอาการ์ดไปเปิดให้นายดู”ยุนอากล่าวแล้วกอด แล้วยกมือกอดอกตัวเอง
“เครียดมากไหมค่ะงานที่บริษัท”เจสสิก้ากล่าวกับซีวอนก่อนจะค่อยนวดลงที่บ่าเพื่อคลายความเมื่อยล้าของชายหนุ่ม
“ก็ใช่น่ะสิ ....ไอ้แก่พวกนั้นมันไม่เห็นด้วยกับโครงการของผม คุณรู้ไหมถ้าโครงการนี้สำเร็จเราจะได้กำไรมหาศาลเลยน่ะ”ซีวอนกล่าวแล้วกุมขมับของตัวเองไว้ เขาทั้งแค้นทั้งเจ็บใจ ทำไมทุกคนต้องเห็นไอ้ฮันดีกว่าอยู่เรื่อย ทั้งๆที่เขาทำทุกอย่างเพื่อบริษัทมากกว่ามัน
“อย่า เพิ่งเครียดเลยค่ะ ยังไงซะอีกหน่อยทุกอย่างมันเป็นของเรา เราจะปลดใครออกก็ได้”เจสสิก้ากล่าว มือเธอนั้นก็ลูบไล้ไปมาที่ร่างกำยำของชายหนุ่ม
“ใช่ ถึงเวลาที่ผมกำจัดเสี้ยนหนามอย่างไอ้ฮันได้เมื่อไหร่ พวกมันก็เป็นลำดับต่อมา”ซีวอนกล่าวอย่างแค้นเคือง พลางหมุนเก้าอี้มาทางหญิงสาวคนรัก
“ใช่ค่ะ ทุกอย่างมันจะต้องถูกกำจัดให้พ้นทาง”เจสสิก้ากล่าวเบาๆที่ข้างหูของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะใช่ปลายจมูกของเธอซุกไซร้ไปมา กับใบหน้าคมเข้มนั้น
“เจส ตอนนี้ผมอย่างคลายความเครียดแบบอื่นแล้ว คุณช่วยจัดการได้ไหม”ชายหนุ่มว่ากับหญิงสาว
“นี่รถเธอมันอยู่อีกไกลไหม เธอจะใช้ลูกไม้อะไรอีก”ดงแฮกล่าวเมื่อเดินหญิงสาวมานานแล้ว
“นี่ไง ถึงแล้ว บันอยู่ได้น่ารำคาญ”ยุนอากล่าวแล้วเปิดประตูรถก่อนจะหยิบโน้ตบุคส่วนตัวแล้วทำการเปิดมันอย่างรวดเร็วก่อนจะเสียบการ์ดเข้าไป
“ดูซะ ว่ามันมีรูปของนายหรือเปล่า”ยุนอากล่าว แล้วส่งโน้ตบุคให้ดงแฮดู เขารับมันมาอย่างรวดเร็วก่อนจะกดดูรูปถ่ายแต่ละรูป ปรากฏว่าไม่มีรูปเขาสักรูป ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
“เป็นไง ไม่มีสักรูป ..... พูดอะไรไม่ออกเลยซิไอ้เทพบุตรแหกตา”ยุนว่าก่อนจะกระชากโน้ตบุคกลับ
“ใครบอกไม่มีรูปฉัน.....นี่ไงรูปฉัน”ดงแฮกล่าวแล้วชี้ภาพคนตัวเล็กในภาพ จนดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นใคร
“ฮ่ะ......จุดแค่นี้เนี้ยน่ะ......นายมันประสาทชัดๆ อย่ามาบ่ายเบี่ยงชดใช้ค่ากล้องฉันมาเดี้ยวนี้ รู้ไหมกล้องตัวนั้นกว่าฉันจะได้มาต้องเก็บเงินทำงานตั้งกี่ปี”หญิงสาวก่อนจะแบมือทวงเงินหยิก กับชายหนุ่มทำให้เขาต้องแยกเขี้ยวออกมาด้วยความมั่นใส่
“เอานี่ ....เอาไปเวลาอย่างนี้ฉันไม่พกเงินสดหรอกน่ะ อยากได้เท่าไหร่ก็ติดต่อไปล่ะกัน”ดงแฮยัดนามบัตรแผ่นหนึ่งลงไปที่มือของหญิงสาว
“นี่ ..... นายเห็นว่าฉันหน้าเงินขนาดนั้นเลยรึไง ขอโทษหน่ะเป็นไหม ถ้าขอโทษไม่เป็นน่ะฉันจะไปแฉให้หมดว่านายเป็นคนยังไง”ยุนอากล่าวอย่างถือไพ่เหนือกว่า มันถึงเวลาที่เธอจะเอาคืนแล้ว
“นี่อย่าเรื่องมากได้ไหม ..... เวลาของฉันมีค่ามากไม่มีเวลามาไร้สาระกับเธอหรอกน่ะ ถ้าอยากได้ค่าเสียหายเมื่อไหร่ก็ติดต่อมาตามที่อยู่ในนามบัตรล่ะกัน ฉันไปก่อนน่ะ”ดงแฮกล่าว ก่อนจะวิ่งออกไปจากตรงนั้นเหลือเพียงยุนอาเท่านั้นที่มองดูด้วยความขัดเคือง
“นี่ ..... ไอ้บ้านายจะไปอย่างนี้ไม่ได้น่ะ ไอ้เทพบุตรแหกตา ไอ้บ้ากลับมาเดี้ยวนี้น่ะ”ยุนอากล่าวด่าไล่หลังดงแฮแต่ไม่มีทีถ้าที่เขาจะหันหกลับมา เหมือนเธอเป็นเพียงคนบ้าคนเดียวเท่านั้น เธอมองกระดาษในมืออีกครั้งก่อนจะขยำและปามันลงกับพื้น
ความคิดเห็น