คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The curse mansion 2 : บทเพลงปริศนา
The curse mansion 2
บทเพลงปริศนา
โออิชิลุกขึ้นจากเตียง หูเขาแว่วได้ยินเสียงเพลง...
เขาหยิบนาฬิกาข้อมือเรืองแสงจากหัวเตียงมาดู
เที่ยงคืนสี่สิบห้า...
เสียงเพลงยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆและเขาก็แน่ใจแล้วว่าหูไม่ฝาด ขายาวก้าวลงจากเตียง เดินไปตามโถงทางเดินมืดๆ มือผลักบานประตูห้องนั่งเล่นออก เสียงเพลงดังมาจากในนี้ไม่ผิดแน่...
ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจเขาเมื่อวางมือลงบนแป้นคีย์เปียโน
“รุ่นพี่โออิชินี่เอง ...ตกใจหมดเลย”
โออิชิสะดุ้ง โมโมะยืนอยู่หน้าห้อง ทำหน้าโล่งใจ เขาเบิกตากว้างเมื่อพบว่านิ้วตัวเองกำลังบรรเลงเพลงและเพิ่งจะหยุดไปเมื่อกี้
“น่ะ...นายได้ยินด้วยหรอ”
“แหงล่ะครับ ห้องผมติดกับห้องนี้นี่นา รุ่นพี่ทำซะตกอกตกใจหมด มาเล่นเปียโนดึกๆดื่นๆ”
“คือว่า...ช่างเถอะ ฉันคงละเมอ”
“ถ้างั้นผมไปนอนนะ แต่พี่ละเมอเล่นเพลงได้เพราะมากนะครับ เพลงอะไรหรอครับ”
โออิชิกำลังจะตอบว่าไม่รู้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนเล่น แต่ปากกลับขยับไปเอง
“Curse”
“ถ้าจำไม่ผิด...น่าจะแปลว่าคำสาปใช่มั้ยครับ รุ่นพี่นี่น่ากลัวชะมัด ผมไปนอนล่ะ”
เมื่อร่างของรุ่นน้องหายไปจากหน้าประตูแล้ว โออิชิก็มองเปียโนตรงหน้า เขาพยามเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คีย์เปียโนเริ่มขยับเองอีกครั้งในบทเพลงที่ต่างออกไป โออิชิถอยหลังออกมา พอหันหลังกลับได้ก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
“ฝัน...ฉันฝันแน่ๆ”
กระโดดจนเตียงนอนยวบ เอาผ้าห่มคลุมโปง เสียงเพลงยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆตลอดค่ำคืนที่ยาวนาน...
โมโมะขยี้ตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงเพลงอีกครั้ง
“ให้ตายสิ...นี่รุ่นพี่โออิชิยังเล่นต่ออีกหรอเนี่ย”
ดูนาฬิกา “ตีสอง...เหอะ เล่นมาราธอนจริงๆ”
ได้ยินเสียงเพลงบ่อยเข้าก็ชักจะนอนไม่หลับ โมโมะลุกจากที่นอน ออกไปสูดอากาศที่ระเบียง ชะโงกหน้ามองหน้าต่างบานถัดไปของห้องที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าไม่ได้เปิดไฟ
เล่นเปียโนท่ามกลางความมืด...หนังสยองขวัญดีๆนี่เอง
เขาเท้าคางกับระเบียง มองทัศนียภาพเบื้องล่างไปเรื่อยเปื่อย เสียงเพลงยังคงแว่วหวานไปเรื่อยๆ.....ตรงสวนกุหลาบ ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเต้นรำกัน...
ทั้งคู่ใส่ชุดสากลเหมือนที่เคยเห็นในหนังผู้ดีอังกฤษ ผู้ชายก้มลงเก็บดอกกุหลาบแล้วยื่นให้ ฝ่ายหญิงรับมา ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม
มือข้างที่ถือกุหลาบของเธอประสานกับมือของชายหนุ่ม มือข้างที่ว่างโอบใหล่เขา เขาโอบเอวเธอแล้วเต้นรำกันต่อไป.....เลือดสีแดงหยดลงบนกุหลาบขาว มันไหลจากดวงตา จมูก ปาก และทุกๆส่วนของร่างกาย...
พวกเขาเต้นรำกันต่อไป เลือดเริ่มใหลนองที่พื้น ในที่สุดร่างทั้งสองก็ล้มลง มือยังโอบกันอยู่ในท่าเต้นรำ
โมโมะผงะ ถอยห่างจากระเบียง
เขาสูดลมหายใจ มือกำสร้อยคอที่เป็นเครื่องรางแน่น ก่อนจะเดินกลับเข้าไป ทอดสายตาลงจากระเบียงอีกครั้ง
.....ไม่มีอะไร
เฮ้อ....
เขาถอนหายใจ พอหันกลับมาก็ต้องตกใจ เมื่อหน้าของหญิงสาวที่เห็นไปเมื่อตะกี้อยู่ห่างกันแค่คืบ
“แหะๆ โอย...ตาฝาดเป็นเรื่องเป็นราวเลย”
โมโมะหลับตาก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่ หญิงสาวคนเดิมยังคงไม่ขยับไปไหน
“หรือจะเป็นเจ้าที่เจ้าทาง ~ นี่เธอ คือว่า...อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ”
หญิงสาวยื่นหน้าเปื้อนเลือดเข้ามาใกล้ โมโมะคิดว่าตอนเธอมีชีวิตอยู่คงจะสวยน่าดู
แล้วมันใช่เวลามาคิดมั้ยเนี่ย! แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
ผีหลอกกกกกกกกก!!
โมโมะได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ เมื่อเธอเอาแขนมาโอบเขาในท่าเต้นรำ
อยากจะเป็นลมหนีความจริง...แต่ตายังสว่างใสแจ๋ว
กลิ่นเลือดฉุนกึก เมื่อเธอโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาไร้ตาขาวของเธอทำให้เขาเริ่มจะหมดสติจริงๆ
...
โอย...เป็นลมดีกว่า
คร่อก~
………………………………………
เอจิผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงตึงตังอะไรสักอย่าง เขาปรับระดับสายตาเมื่อรู้สึกแรงยวบที่ปลายเตียง
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังกระโดดไปมา
“เตียงนี่นุ่มดีใช่มั้ยล่า~ ฉันตายบนนี้ล่ะ”
เอจิเหงื่อตก เมื่อเธอล้มตัวลงนอนข้างๆหันมาฉีกยิ้มกว้างให้เขาอีกต่างหาก ว่าไงนะ...ตายบนนี้
เอจิแทบจะร้องว้าก เมื่อร่างที่นอนข้างๆแล้วยิ้มให้เขานั้นค่อยๆผุสลายลง จนเหลือแต่โครงกระดูก
เขาหันหน้าหนีภาพนั้น แต่พบเด็กหญิงคนนั้นอยู่อีกข้างหนึ่ง
“อะไรเล่า~ มันยังไม่จบนะ เธอคิดว่านี่เป็นไง”
เธอใช้มือน้อยๆควักลูกตาออกมาให้ดู มันกลิ้งกลอกไปมาราวกลับจะทักทาย
“ว้ากกกกกกกก! ผีหลอก”
“ฉันไม่ได้หลอก ฉันทำจริง”
เธอแสยะยิ้ม เอจิรีบวิ่งออกจากห้อง เคาะประตูเรียวมะรัวๆ
“เจ้าเปี๊ยก อ้ากกกกกกก! เปิดสิเฟ้ย!”
กริ๊ก ประตูห้องเรียวมะเปิดออก เรียวมะขยี้ตาอย่างงัวเงีย
“เช้าแล้วหรอครับ...ฮ้าววว~”
“เช้าบ้าอะไร ตีสี่เฟ้ย! เราต้องออกไปจากที่นี่”
“ออกปายทำมาย~ ฮ้าว”
“ปัดโธ่! เราอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ทำไม?”
“ไปปลุกโออิชิละกัน ฉันจะไปปลุกโมโมะ...รีบๆ เข้าใจมั้ย!”
เอจิวิ่งอย่างเสียสติไปที่ห้องโมโมะ เรียวมะเกาหัวแกรกๆ พลางเคาะเรียกโออิชิ
“อะไรหรอ เอจิเซ็น”
โออิชิเปิดประตู เขาดูเหมือนยังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ
“ไม่รู้เหมือนกันฮะ รุ่นพี่เอจิบอกว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“เฮ้! โมโมะ ตื่นสิ”
เสียงเอจิดังลอดมาจากห้องโมโมะ โออิชิกับเรียวมะวิ่งตามเข้าไปดู
โมโมะยันตัวเองขึ้น “เราอยู่ที่นี่ไม่ได้” นั่นคือคำแรกที่หลุดออกมา
“ใช่ เราอยู่ที่นี่ไม่ได้”
เอจิเห็นด้วย โมโมะคงเจออะไรมาราวๆเดียวกัน โออิชิพยักหน้ารับ เรียวมะทำหน้างง
“อะไรฮะเนี่ย! เกิดอะไรขึ้น”
“เดี๋ยวค่อยอธิบาย เอาเป็นว่าเราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้”
...............................................................................................................................
(ไม่มีคำอธิบายใดๆ) ฮ่าๆ ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ อีกประมาณสามตอน อิอิ
ความคิดเห็น