แพนตี้แมน ฮีโร่พันธ์หื่น

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ทักษะลางเลือน

  "อูย~~~ เจ็บชะมัด รู้สึกว่าช่วงนี้ อาจารย์ เรนะ จะมือไม้หนักขึ้นแฮะ " เด็กหนุ่มผู้เป็นที่กล่าวถึงเรื่องความหื่น+โรคจิตเดินออกมาจากในห้องพยาบาลด้วยใบหน้าที่โทรมยิ่งกว่าตอนเข้าไปเสียอีก เขาเดินกลับถึงห้องเรียนด้วยท่าทีโทรมๆ แต่แผ่ออร่าความหื่นออกมาแบบไม่ขาดสาย เด็กสาวที่เดินสวนกับเขาบนระเบียงหลายคนถึงกับรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุด้วยซ้ำ

" ครืด --- " เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องเรียนอย่างไม่คิดอะไรมากนัก

"โย่ ไซจิ ไปก่อเรื่องอีกแล้วล่ะสิพวก " เด็กหนุ่มผมเทานาม อิจิดะ หรือชื่อเต็มๆก็คือ ไซโตะ* อิจิดะ ( คนญี่ปุ่นจะเอานามสกุลนำหน้าชื่อเสมอ ) เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเยาะประมาณว่า 'ไอ้อ่อนเอ๊ย ! ตูแอบไปเหมือนกันยังไม่โดนเลยเฟ้ย !!! ' 

"ก็นิดหน่อยอ่ะนะ 'อิตจัง' " เด็กหนุ่มจอมหื่น หรือที่ชื่อจริงคือ ฮาคุโดะ ไซจิ เอ่ยอย่างไม่หยี่ระต่อรอยยิ้มของอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายแค่ 'อิจฉา' เขาที่กล้าทำอย่างเปิดเผยเท่านั้น

"ถ้าการที่โดน ฟาดด้วยท่าสับสังหารของมิซาโนะเป็นเรื่องนิดหน่อยแล้วล่ะก็ .. เรื่องที่ใหญ่กว่านั้นมันเรื่องอะไรกันล่ะ ไซจิ?  " น้ำเสียงที่เย็นชาของบุคคลที่2ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆอิจิดะ หาได้ทำให้ไซจิต้องรำคาญใจหรือเข้าใจอีกฝ่ายผิดไม่ เพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่นิสัยเย็นชาติดอันดับ 1 ใน 4 ของชั้นมัธยมปลายปี 2

"ก็คงจะเป็นการโดนทุ่มด้วยเก้าอี้ยาวที่ยึดกับพื้นไว้ด้วยหมุดเหล็กล่ะมั้ง คาซึคุง " เมื่ออีกฝ่ายตอบเช่นนี้คาซึคุงหรือที่ชื่อจริงเรียกว่าอิคิมูระ คาซึชิ ก็คงไปแย้งอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เพราะรู้ดีว่า ที่อีกฝ่ายพูดมานั้นเป็นความจริง

"อุ๊บ! แล้วโดนเข้าไม่ม่องเท่งซะก่อนเรอะ?  " เด็กหนุ่มผมดำที่ท่าทางอ่อนโยนมากคนนึงเอ่ยถามอย่างเหยงๆ

"ก็ยังครบ 32 อยู่นี่ไงเล่า อาจจะมีเคล็ดขัดยอกบ้างแต่ดูๆแล้วก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนี่? ซาโยจจัง " ไซจิเอ่ยตอบอย่างขำๆในท่าทีของอีกฝ่าย

"เลิกเรียกชั้นว่า ซาโยจจังซะทีเหอะ ฟังแล้วมันจั๊กจี้ " ซาโยจจัง หรือ ชื่อจริงคือ โอมูระ ซาดะโยชิ เอ่ยตอบด้วยท่าทีขรลุกขนพองต่อคำพูดของอีกฝ่าย

"เหอะๆๆ ไม่เอา เรียกแบบนี้มันฟังดูสนิทใจกว่ากันเยอะเลย " ไซจิเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่ิอนจะหันไปส่องกางเกงในสาวๆที่เดินผ่านไปอย่างมีความสุขเล่นเอาทั้ง3ที่คุยด้วยถึงกับปรับอารมณ์ไม่ทันเลยทีเดียว

"ว้าย! คนโรคจิต " สาวๆที่โดนส่องถึงกับยกขบวนกันมารุมกระทืบเด็กหนุ่มด้วยความขยะแขยงปนรังเกลียด

" ทักษะพิเศษ ลางเลือน " เด็กหนุ่มรีบเผ่นออกไปนอกห้องพร้อมร้องเสียงดังลั่น

"ตุบๆๆๆๆ" เหล่าสาวๆที่วิ่งไล่ตามออกไปก็ต้องร้องเสียงดังอย่างเจ็บใจว่า

"กรี๊ด มันหายไปอีกแล้ว รีบไปตามมิซาโนะมาช่วยหาที " เด็กสาวที่วิ่งไล่ตามออกไปวีนลั่นอย่างขัดใจในความสามารถซ่อนตัวของอีกฝ่าย

"เหอๆๆ ตูไม่อยู่รอให้โง่หรอกเฟ้ย " ไซจิ เอ่ยพึมพำอยู่ที่นั่งข้างๆ3หนุ่มท่ามกลางสายตามึนงงของทั้ง3 เพราะเมื่อกี้มันวิ่งออกไปนอกห้องไม่ใช่เหรอ?แล้วไหงมันมานั่งอยู่ตรงนี้ได้หว่า?แล้วทำไมสาวๆที่เดินกลับมาถึงได้มองไม่เห็นมันกันล่ะ???

"อย่าตกใจไป สาวๆน่ะท่าชั้นไม่ทำตัวหื่นๆใส่ พวกเธอจะไม่เคยสังเกตุชั้นเลยล่ะ " ไซจิเอ่ยอย่างอวดๆ ทำเอาทั้ง3มองอย่างทึ่งๆ ปนอิจฉา

"ไมอ่ะ" อิจิดะเอ่ยถามอย่างสงสัย

"เป็นวิชาๆนึงของพวกนินจา ที่เรียกว่าการซ่อนจิตหรือลบจิตอะไรเนี่ยแหละ ที่บ้านชั้นทำได้ทุกคนนั่นแหละ" ไซจิตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

 

“วิชานินจา? ไอ้เรื่องหลอกเด็กโบราณคร่ำครึนั่นน่ะเรอะ? นี่นายตั้งใจจะล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย? ” อิจิดะ เอ่ยอย่างอึ้งๆปนหมั่นไส้ในความคิดเพ้เอฝันของอีกฝ่าย

“......” คาซึชิ ไม่กล่าวอะไรแต่ดวงตาทอแววสงเป็นอย่างมากกับคำพูดของอีกฝ่าย

“....จริงเหรอ? ” ซาดะโยคิเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก แต่ดูจากดวงตาแล้วมีแววเชื่อมากกว่า 50%แล้ว

 

“จริง แต่ก็น่าแปลกที่ดันใช้กับมิซาโนะไม่ได้” ไซจิเอ่ยอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะผุดลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องทางประตูหลังไปโดยไม่บอกเหตุผลใดๆทั้งสิ้น

“ครืด~~ปัง!!!” เพียงไซจิหายไปไม่ถึง1นาที ประตูหน้าก็ถูกเหวี่ยงเปิดโดยมิซาโนะที่วิ่งมาจนเหงื่อแตกซกๆ เธอก้าวเท้าเข้ามาในห้องพลางกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดที่ทั้ง3 เธอจัดการถามทั้ง3ทันทีว่าไซจินั่งนี่เมื่อ1นาทีก่อนใช่ไหม?

“......” ทั้งสามอึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง รอบ 2 เพราะการเอ่ยทายเหตุการณ์อย่างแม่นยำราวกับตาเห็นของเธอ

“เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่สินะ” มิซาโนะเอ่ยแล้วจึงวิ่งตามต่อไปโดยทิ้งให้คนทั้งห้องยังอึ้งไม่หาย

“นี่พวกนาย .... เห็นหมอนั่นแล้วไม่ยอมบอกเรอะ !!! ” เหล่าสาวๆที่โดนไซจิทำหื่นใส่พลันพากันเคลื่อนขบวนมาทางทั้งสามอย่างช้า ในมือพกวัตถุไม่น่าไว้ใจไว้เพียบเลย

“เอื้อก !” ทั้ง3มองของในมือพวกเธอแล้วรู้สึกว่าชักอยากให้เรื่องที่ไซจิพูดเป็นเรื่องจริง เพราะพวกเขาจะได้ไปขอเรียนกับมันโดยด่วนเลยล่ะ....

“ตาย~~~!”

 …..