คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่รหัส+น้องรหัส - - 100%
สวัสดีค่ะ^^ฉันคิทสึเนะ โฮชิโยรุ เจ้าเดิม เนื่องจากว่าไรท์มันอู้งานไปนั่งกรี๊ดสุดที่รักอยู่หน้าคอม ฉันเลยต้องมารับหน้าที่บรรยายแทนค่ะ= = ( สู้ๆนะเดี๋ยวขึ้นเงินเดือนให้ 1 เยน^^อ่า........กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดสึคุง>.<)
= =;; <<<<หน้าของฉันและเพื่อนๆอีก 6 คน
เอาเป็นว่าเราไปเข้าเนื่อเรื่องกันเลดีกว่าค่ะ^^;;
2 ชม.แล้วค่ะ= =ที่ฉันและเพื่อนๆรอเด็กทารกนามว่ารีบอร์นบนเขาหลังเมืองนามิโมริ แต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะได้เจอเลยค่ะ=w=
“ หิวข้าวแล้วอ้าTOT “
เพื่อนๆฉัน ยกเว้นซาโกะ ร้องโอดครวญหาอาหารยัดใส่ปาก = = แม้ว่าซาโกะจะไม่แสดงอาการออกมา แต่ฉันเดาได้ว่าเธอก็คงหิวเหมือนกัน =w=
“ ที่พวกเราต้องมานั่งทนหิวแบบนี้ก็เป้นเพระเธอคนเดียว ยัยรินจอมซุ่มซ่าม -*-“
มินะพูดขึ้น
“ ใช่ๆนั่นเป็นอาหารฝีมือฉันเลยนะT^T “
ฮาคุจินพูด
“ แงๆๆๆๆๆ รินใจร้าย ไม่รักแล้ว TOT“
ซานะร้องโอดครวญ
“ยัยรินรู้งี้ไม่น่าให้เธอถือเลย“
มิซึนะพูด
“ ……….. -*-……………”
ซาโกะไม่พูดอะไร แต่สีหน้าเหมือนยากจะเชือดคนเลยล่ะ = =;;
“ T^Tเราขอโต้ดดดดดดดดดดดดดดดดด“
รินพูด
ที่เพื่อนๆฉันรุมว่ารินกันก็เพราะว่า ราชินีจอมซุ่มซ่ามขออาสาเป็นคนถือห่อข้าวปั้นที่ฮาคุจินทำ แต่ระหว่างที่เรากำลังเดินขึ้นเขา ยัยรินดันเดินไปสะดุดขอนไม้ ย้ำอีกครั้งนะคะ ว่า ขอนไม้ ไม่รู้ว่าเดินEท่าไหรขอนไม้ออกจะใหญ่ ห่อข้าวปั้นที่ยัยนี่ถืออยู่เลยหลุดมือหายลับตาไป = =
“ใจเย็นๆก่อนน่า มันก็ผิดทั้งหมดนั่นแหละ พวกเราทั้งๆที่รู้ว่ายัยรินซุ่มซ่าม แต่ก็ยังให้ถือห่อข้าวปั้นอีก“
55555555+ ทำไมฉันรู้สึกว่าคำพูดของฉันมันดุเป็นนางเอกอะไรอย่างนี้ แต่ขอบอกว่าในใจอยากฆ่าคนจะตายอยู่แล้วค่ะ -*- หิวโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!
“ดีจ้า ขอโทษที่ให้รอนานหน่อยนะทุกคร^^ “
มาแล้วตัวการที่ทำให้พวกเราต้องทนหิว รีบอร์นเดินมาหาพวกเราพร้อมกับเด็กทารกอีก 2 คน คนนึงมีจุกนมสีฟ้า ใส่ชุดทหาร อีกคนเป็นผู้หญิงมีจุกนมสีเทา พร้อมกับผู้ชายหน้าตาดีไม่เท่ากิ๊ก2Dของฉันอีก 6 คนและเด็กหัวฟูอีก 1 คน
“รีบอร์นนายพาพวกฉันมาที่เขาหลังเมืองนามิโมริทำไมอ่ะ = = “
ผู้ชายผมตั้งสีน้ำตาลถามเด็กทารกรีบอร์น
“เจ้าหนูไหนบอกว่าเด็กรร.นามิโมริมีเรื่องกันบนเขานี่ แต่ฉันไม่เห็นจะมีอะไร - - “
ผู้ชายผมสีดำใส่ชุดเครื่องแบบรร.พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แอบมีรังสีมาคุ ว่าแต่นี่วันหยุดไม่ใช่เหรอพี่ท่านใสชุดนร.ทำไม = =;; ( มันเป็นแฟชั่นแบบใหม่น่ะ = = )
“ หึหึหึ ก็นะตอนนี้อาจจะไม่มีอะไรแต่หลังจากนี้........เรื่องใหญ่แน่ “
รีบอร์นพูด
“เอาเป็นว่าที่พวกฉันให้พวกนายมาที่นี่ก็เพื่อจะให้มาฝึกผู้หญิงพวกนั้น “
เด็กทารกผู้หญิงที่มีจุกนมสีเทาพูด
“ฝึก????????????????????????”
พวกผู้ชายทั้งหมดพูดขึ้นมาพร้อมกัน ยกเว้นคุณหน้าโหดที่เอาแต่ยืนทำท่าเก๊ก กับเด็กหัวฟูที่ยืนแคะขี้มูกอยู่ = =
“ เอาเป็นว่าพวกเธอและพวกนายแนะนำตัวซะเว้ยเฮ้ย “
เด็กทารกที่ใส่ชุดทหารพูดพลางชี้นิ้วมาที่ฉันกับพวกผู้ชาย
( ตอนนี้กิ๊ฟจะไม่พิมพ์เพราะขี้เกียจยังไงรีดก็รู้อยู่แล้วว่ามีใครบ้าง =w= )
“ ส่วนฉันชื่อโคโรเนโร่ นี่ก็รัลมิจิ “
เด็กทารกจุกนมสีฟ้าแนะนำตัวเองและชี้ไปที่เด็กทารกจุกนมสีเทา
“ คราวนี้ก็ก่อนฝึกต้องหาพี่รหัสและน้องรหัสเพื่อที่พี่รหัสจะเป็นคู่ฝึกให้น้องรหัส และเวลาจะเกิดเรื่องอะไรทั้ง 2 ต้องเกื้อหนุนช่วยกันเสมอ โคโรเนโร่ รัลมิจิจัดการ “
รีบอร์นพูดขึ้นพลางมองโคโรเนโร่และรัลมิจิ เด็กทารกทั้ง 2 ไม่พุดอะไรแต่พยักหน้ารับเหมือนรู้ตัวว่าต้องทำอะไร พี่รหัสกับน้องรหัสเหรอรู้สึกว่าตัวเองกำลังเรียนมหาลัยของประเทศไทยเลย -w-
“ ไปยืนตรงนั้นซะเว้ยเฮ้ย “
“ เร็วเข้าๆอย่าให้เสียเวลา “
แล้วสิ่งที่เด็กทารกทั้ง 2 ทำก็คือ..............
เอาปืนมาดันตัวพวกเราที่เป็นหญิงสาวบอบบางน่าทนุถนอม ( อ๊วกกกกกกกกกกก = = ) ( ไรท์หุบปาก -*- ) ให้ไปยืนข้างๆพวกผู้ชายที่ละคน ทำไมทำเหมือนพวกฉีนเป็นนักโทษษษษษษษษษษษษษษษ -*-
“ นี่ก็เป็นคู่พี่รหัสและน้องรหัสของพวกเธอและพวกนาย “
รัลมิจิพูด
“ งั้นก็เตรียมตัวฝึกกันเลย “
รีบอร์นพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก
“ คุณรีอบร์นแต่ผม....”
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!
“ นี่นายทำบ้าอะไรฟะ -*- “
ผู้ชายที่ชื่อโกคุเดระกำลังจะก้าวขามาพูดกับรีอบร์นใกล้ๆ แต่ดันหกล้มลงกับพื้น และไม่ใช่เขาคนเดียวที่หกล้ม = = เพื่อนฉันฮาคุจินก็ล้มด้วยเพราะพวกเขาทั้ง2...........อ้อจริงๆแล้วพวกเราทั้งหมดโดนเชือกผูกขาตัวเองข้างหนึ่งกับขาของพี่รหัสอีกข้างหนึ่งจะแข่งเดิน 3 ขาหรอคะ = =;;
“ ก็บอกแล้วไงว่าเริ่มฝึก “
รีอบร์นพูด
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย “
ฮาคุจินพูด ก่อนที่จะค่อยๆตะเกียกตะกายตัวเองขึ้นมาพร้อมกับโกคุเดระ น่าสงสารจังเลยเพื่อนฉัน = =;;
“ ตั้งแต่ที่พวกเธอไม่ระวังตัวฉันกับโคโรเนโร่ก็เอาเชือไปผูกขา จะเป็นมาเฟียต้องรู้จักระวังตัวเองซิ = = “
รัลมิจิพูด
“ วันนี้พี่รหัสและน้องรหัสต้องช่วยกันพาตัวเองออกไปจากเขานี่ให้ได้ จะใช้วิธีอะไรก็ได้ แต่ต้องก่อนพระอาทิตย์ตกดินและคู่รหัสของตัวเองต้องอยู่ในสภาพที่ไม่สลบ “
“ รีบอร์นแต่ฉันไม่อยาก..........”
พี่รหัสของฉันที่ชื่อสึนะยิชิพูด
ปัง!!!!!!!!!!!!
รีอบร์นพูดก่อนที่กิ้งก่าบนหัวเขาจะกลายร่างเป็นปืน แล้วยิงเข้าไปกลางหน้าผากของพี่รหัสฉัน แค่ขัดคำสั่งถึงกับฆ่าเลยเหรอ T^T นะ.......น่ากลัว TOT
“ รีบอร์นนนนนนนนนน หาทางออกกกกกกกกกกกกกกกกก “
สึนะพี่รหัสของฉันที่ตอนนี้เหลือแค่กางเกงตัวเดียวฟื้นคืนชีพ =[ ]= และตะโกนขึ้นก่อนที่จะวิ่งไปข้างหน้า
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ระวังฉันด้วยซิ =[ ]= “
พี่ทันวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตจนฉันต้องหงายหลังล้มลงกับพื้นถูกลากไปเหมือนศพ T^T
ขะ.................ขอโทษค่ะที่ไม่ได้อัพตั้งนาน TOT แต่เมื่อปิดเทอมคงจะได้อัพเยอะหน่อยน่ะค่ะ ^^
ความคิดเห็น