คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++ตอนที่ 2++รัก...สายไป
ตอนที่ 2 รัก...สายไป
“ว้ากกก จะแปดโมงแล้ว TOT ตายๆๆ” ผมรีบกระโจนออกจากบ้านด้วยความรวดเร็วประดุจสายฟ้าแลบ อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะไม่สายแล้วเชียว แต่ผมก็อาบน้ำเพลินจนได้ ให้ตายเถอะ!
“เฮ้ย! แกไอ้หน้าอ่อน ฉันบอกให้ส่งเงินมาไง” เสียงตะคอกที่ดังมาจากซอกตึกใกล้ๆ โรงเรียนเรียกความสนใจผมได้เป็นอย่างดี เท้าของผมหยุดชะงัก
“ฉันไม่มีจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะ” อีกเสียงหนึ่งขอร้องเสียงสั่นเครือ ผมค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปแอบดูสถานการณ์ มีผู้ชายท่าทางนักเลงสี่ห้าคนกำลังรุมเด็กผู้ชายม.ปลายคนเดียวอยู่ เฮ้ย! นี่มันหมาหมู่ชัดๆ
“เฮอะ! อย่ามาโกหก หน้าอย่างนายเนี่ยนะไม่มีเงิน ฉันจะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะ เอาเงินมา!” เจ้าหัวทองที่ดูน่าจะเป็นหัวหน้ากระชากคอเสื้อของเด็กม.ปลายคนนั้นขึ้นมา คนเป็นเหยื่อส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว อันที่จริงก็เป็นอย่างที่ไอ้นักเลงนั่นว่านะ ก็เจ้านั่นน่ะทั้งหน้าสวยดูเป็นคุณชาย ผิวขาวเนียนละเอียด ตัวโปร่งผอมบาง ดูยังไงก็เป็นลูกพวกมีฐานะชัดๆ
“ไม่ให้ดีๆ ใช่มั้ย เฮ้ย พวกนายจัดการมันซะ” ไอ้หัวทองหันไปสั่งลูกน้องหน้าโหดอีกสี่คนก่อนที่พวกมันจะเข้าไปรุมผู้ชายหน้าสวยคนนั้นทีเดียว เจ้านั่นใช้กำลังที่พอมีปัดป้องสารพัดแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
ปึก!
“โอ๊ย” ไอ้นักเลงคนหนึ่งมันต่อยเข้าที่ท้องของเด็กคนนั้นจนทรุดลงกับพื้น นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!
“นี่พวกนาย!หมาหมู่แบบนี้มันหน้าตัวเมียชัดๆ เลยนะเว้ย!” ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่บ้าระห่ำสุดๆ ก็วันนี้เอง ผมเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาเจ้าพวกนั้นและตะโกนหาเรื่องใส่อย่างไม่กลัวเกรงจนพวกมันหันมามองผมกันเป็นตาเดียว
“นี่แก อย่ามาสะเออะเรื่องของชาวบ้านเขาได้มั้ย! อยากเจอดีเรอะ” เจ้าหัวทองหันมาเอาเรื่องผมแทน
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอกนะแต่เห็นแล้วอนาถใจพวกหมาหมู่หน้าตัวเมียรังแกคนไม่มีทางสู้” ผมแสยะยิ้มไป และเป็นอย่างที่คาดไว้ไอ้หัวทองตรงเข้ามากระชากคอเสื้อผมทันทีพร้อมกับจิกสายตามองผมอย่างอาฆาต
“พูดอย่างนี้แกอยากไปลงนรกแทนไอ้หน้าอ่อนนั่นใช่มั้ย!” มันเงื้อมหมัดขึ้นมาเตรียมจะต่อยหน้าผมแต่...
“คนที่จะไปลงนรกคือพวกหน้าตัวเมียอย่างแกต่างหาก!!”
ผัวะ!!
หมัดหนักๆ ของผมถูกซัดเข้าไปเต็มหน้าไอ้หมอนั่นอย่างจังจนมันกระเด็นล้มกลิ้งไปกับพื้น พวกลูกน้องของมันมองผมอย่างตกใจ ผมเดินตรงเข้าไปหาพวกมันที่ยังล้อมผู้ชายหน้าสวยนั่นไว้อยู่
“ออกไปจากตัวหมอนั่นซะ” ผมกดเสียงลงต่ำ พวกมันค่อยๆ ถอยออกไปด้วยความกลัว ผมอาศัยจังหวะนั้นคว้าข้อมือบางที่สั่นเทาและหนีออกมาทันที อันที่จริงผมก็ไม่ได้ชกต่อยเก่งอะไรมากมายหรอก แค่ตอนเด็กๆ ผมชอบไปมีเรื่องกับเพื่อนบ่อยเลยพอมีทักษะติดตัวมานิดหน่อย ถ้าไม่หนีมาตอนนี้ผมอาจจะตายโดยไม่รู้ตัวก็ได้ T_T ก็เมื่อกี้ผมเล่นทีเผลอหรอกถึงรอดมาได้อ่ะ
“แฮกๆๆ นาย...ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ผมหอบและหันไปถามคนข้างๆ ที่หอบแฮกๆ ไม่ต่างจากผม เขาเงยหน้าขึ้นมา ตอนนี้เราหนีมาได้ไกลแล้วล่ะ
“อะ...อื้ม ขอบใจมากนะ” เขาก้มหัวขอบคุณผมจากใจจริง ตัวของเขาบางกว่าผมอีก พอๆ กับยาบุเลยมั้งเนี่ย รายนั้นไม่ใช่บางธรรมดานะ ผอมโคตรๆ อ่ะ แห้งสุดๆ แถมยังเอวคอดอีกแน่ะ (แต่ไม่คอดเว่อร์เหมือนผู้หญิงหรอกนะ)
แล้วทำไมผมจะต้องไปนึกถึงเจ้านั่นด้วยเนี่ย -_-*
“อื้ม นายเองก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน หน้าตาคุณชาย ตัวขาวๆ บางๆ แบบนี้จะถูกฉุดไปจี้เอาได้ง่ายๆ”
“ขอบคุณจริงๆ นะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย”
“โหย บุญคุณอะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง อย่าคิดมากดิ” ผมปัดมือไปมาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้เขา นายหน้าสวยหัวเราะผมเบาๆ แน่ล่ะ ผมรู้ตัวว่าฟันผมมันฮา (?) แต่ยังไม่ทันจะได้คุยไปมากกว่านี้...
“เฮ้ย OoO! สายแล้วๆๆๆ ฉันไปก่อนนะ บาย” ผมบอกลาแล้วรีบวิ่งออกมาตรงไปยังโรงเรียนทันทีโดยที่ไม่ทันฟังเสียงรั้งของเขา
“ดะ...เดี๋ยวสิ...ยังไม่ได้ถามชื่อเลย” ร่างโปร่งบางพูดเบาๆ แล้วเดินตามเข้าไปในโรงเรียน
“แฮกๆๆ ตายๆ อาจารย์จะฆ่าฉันมั้ยเนี่ย TOT อ้าว โคตะ” ขาของผมที่วิ่งอยู่หยุดชะงักเมื่อเจอร่างสูงของยาบุอยู่หน้าอาคารเรียน ทำไมเขายังไม่เข้าไปเรียนอีกล่ะ
“ไงเจ้าฮิคน้อย” ยาบุทักและยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม แม้ว่าผมจะอยากด่าเขามากที่มาพูดเหมือนผมยังเป็นเด็กทั้งที่อายุเท่ากันแต่ผมก็ต้องรีบหลุบตาลงต่ำเพื่อเลี่ยงรอยยิ้มนั่น...
รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจผมสั่นคลอนครั้งแล้วครั้งเล่า
“หวัดดีโคตะ ทำไมนายยังไม่ไปเข้าห้องเรียนเนี่ย มัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้” ผมแว้ดออกไปตามนิสัย =_= ยาบุมองผมหัวอมยิ้มขำๆ ก่อนจะเอื้อมแขนผอมแห้งนั้นมาลูบหัวผมเบาๆ
“ก็มารอนายอยู่ไงฮิคกะจัง”
“เอ๋!O_O” ผมมองหน้ายาบุอย่างตกใจ รอผมเนี่ยนะ
“วันเกิดนายนี่นา...ไปเข้าห้องเรียนกันเถอะฮิคกะจัง” ยาบุว่าแค่นั้นก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับมือผมและลากขึ้นอาคารไปด้วยกัน ยาบุจะรู้ไหมนะว่าหัวใจของผมเต้นแรงขนาดนี้เมื่อเขาทำอย่างนี้...
ผมไม่อยากปล่อยมือเขาไปเลย...
ยาบุ...ฉันจะทำใจได้ไหมนะถ้าเกิดวันหนึ่งฉันรู้ว่าเราสองคนจะไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
แม้ว่ามันจะเป็นแค่ในฐานะ ‘เพื่อน’ ก็ตาม
เมื่อร่างสองร่างเดินเข้าไปในตึกเรียนเรียบร้อยแล้ว ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏตัวออกมาจากมุมหนึ่งที่เขามายืนรอตั้งนานสองนานเพื่อตั้งใจจะโผล่ออกมากะทันหันให้ฮิคารุตกใจเล่นก่อนที่จะได้ไปส่งคนฟันเขี้ยวที่ตึกเรียน
แต่...ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด
คนที่ฮิคารุเห็นไม่ใช่เขาแต่เป็น...ยาบุ
เป็นเขาคนนั้นอีกแล้ว...ยาบุ โคตะ รุ่นพี่ที่เขาแสนจะนับถือ
ฮิคารุคุง เมื่อไหร่คุณจะมองเห็นผมบ้างสักทีนะ
ดวงตาใสหลุบต่ำลงมา มือเก็บสร้อยเงินสีสวยที่เขาเลือกเป็นชั่วโมงเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้แก่ใครคนนั้นแต่คง...ไม่มีโอกาสได้ให้ ตราบใดที่ฮิคารุยังรักยาบุอยู่อย่างนี้
“รัก” โดยที่ “อาริโอกะ ไดกิ” คนนี้ไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงพื้นที่ในหัวใจของฮิคารุได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ข้อความที่ส่งไปให้...ได้รับ
แต่มันจะไปมีประโยชน์อะไรเมื่อผู้รับไม่คิดที่จะอ่านมันเลยแม้แต่นิดเดียว
ห้อง 6-B
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” ผมเอ่ยทักทุกคนอย่างร่าเริงเมื่อแอบแง้มๆ เข้ามาดูในห้องแล้วอาจารย์ยังไม่เข้า ฮู่ว =O= โชคดีไปนะ
“โห มาซะสายเลยนะพวกนาย” ไทโย หัวหน้าห้องตัวโย่งเอ่ยทักผมกับยาบุกวนๆ ผมกัดกับหมอนี่ประจำแหละ
“แล้วมันมีปัญหาอะไรล่ะ” ผมเถียงกลับ เจ้าไทโยส่งยิ้มกวนๆ มาให้ผมอีก ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กนะ (หนีไม่พ้นอ่ะ =_=) จะส่งหมัดฮุกเข้าให้
“พอแล้วๆ พวกนายอ่ะ ฮิคารุกับยาบุก็นั่งที่ได้แล้วอาจารย์จะเข้าแล้วนะ” เสียงของ “ทาคาคิ ยูยะ” เพื่อนสนิทอีกคนของผมเรียกเตือนทำให้ผมต้องสงบศึกกับไทโยชั่วคราวแล้วเดินกลับไปนั่งที่
พวกผมนั่งที่นั่งหลังสุดครับ ยูยะนั่งริมขวาสุด ผมนั่งถัดจากยูยะ โคตะนั่งถัดจากผม ส่วนที่นั่งถัดจากโคตะริมซ้ายสุดติดหน้าต่าง...
ว่างเปล่า
มันเป็นที่นั่งของเพื่อนเก่าผมอีกคนน่ะ แต่เขาต้องย้ายโรงเรียนไปอยู่ต่างประเทศกะทันหันเมื่อสองสัปดาห์ก่อนที่ตรงนั้นก็เลยว่างไป
“ได้ข่าวว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่มาแหละพวกนาย”
O_O เอ๊ะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลยอ่ะ
“จริงเหรอ ผู้หญิงผู้ชายอ่ะ” ผมถามด้วยแววตาพราวระยับ ทำให้โคตะหันมาผลักหัวของผม อะไรอ่ะ TOT
“แหม สนใจขึ้นทันทีเลยนะนายน่ะ เล็งจีบเด็กใหม่ผู้หญิงอยู่อ่ะดิ” โคตะว่าแล้วขยี้หัวผม ชิ -*- แล้วไงอ่ะ ถึงผมจะชอบโคตะอยู่แต่ก็ใช่ว่าผมจะตายด้านกับผู้หญิงหน้าตาน่ารักสักหน่อยนี่ =*= ก็มีบ้างแหละที่จะไปจีบบ้างอะไรบ้าง แต่กับผู้หญิงผมจะขี้อายนะ กว่าจะกล้าคุยทีนี่เป็นเดือนเลยอ่ะ TOT แต่พูดกันตามจริงผมก็ใช่ว่าจะชอบพวกหล่อนจริงจังหรอก ที่ผมทำไปทั้งหมดน่ะ...
ก็เพื่อปิดความรู้สึกที่แท้จริงของผมต่างหาก
แต่ในวันนี้...ผมจะไม่ปิดมันอีกต่อไปแล้ว
“แล้วไงล่ะ” ผมย้อนถามโคตะกวนๆ
“พอแล้วพวกนาย กวนกันอยู่ได้ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ยูยะห้ามพวกผมเซ็งๆ ก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบลงเมื่อเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นมาในห้อง
อาจารย์เข้ามาแล้วล่ะ
“เอาล่ะ สวัสดีตอนเช้าค่ะนักเรียนทุกคน” เสียงกังวานของอาจารย์ทำให้ทุกคนเงียบกริบ คาดว่าทุกคนในห้องคงรู้ข่าวเรื่องนักเรียนใหม่กันแล้ว ถึงได้ทำหน้าตาลุ้นกันทั้งห้องขนาดนี้...เอ่อ ผมก็ด้วยแหละ =w= “ขอโทษทีที่วันนี้อาจารย์เข้าช้าไปหน่อยเพราะต้องจัดการเรื่องนักเรียนใหม่อยู่ คาดว่าทุกคนคงจะรู้กันแล้วนะ”
“...” ลุ้น -_-
“อิโนะโอะคุง เข้ามาได้เลยจ้ะ” อาจารย์ยิ้มให้อีกคนที่ยืนหลบอยู่หลังประตูห้อง ใครคนนั้นจึงเดินเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ ผมอิโนะโอะ เคย์ครับ ย้ายมาจากโรงเรียนมัธยมเทตัน จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ^_^” ร่างนั้นพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มจริงใจทำเอานักเรียนในห้องหลายคนละลายและตะลึงค้างทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ดะ...เดี๋ยวนะ
หน้าสวยๆ ตาคมๆ ร่างโปร่งบาง ผิวขาวๆ แบบพวกลูกคุณหนู...
“อิโนะโอะคุงไปนั่งที่ข้างหลังสุดข้างยาบุคุงได้เลยจ้ะ ทุกคนต้อนรับเค้าดีๆ ล่ะ ครูไปล่ะ”
นะ...นี่มัน คนที่ผมช่วยเอาไว้เมื่อเช้านี่นา o_O
“คะ...โคตะ คือว่านะ” ผมหันไปเรียกโคตะที่นั่งข้างๆ แต่แล้วผมก็ต้องชะงักค้าง
“...” สายตาของโคตะที่มองไปที่อิโนะโอะนักเรียนใหม่ที่กำลังเดินมา...
“โคตะ...”
“...” และสายตาของอิโนะโอะที่กำลังมองมาที่โคตะ...ดวงตาของทั้งสองประสานกัน
“...” ผมพูดอะไรไม่ออกเลย...
“ยินดีที่ได้รู้จักนะยาบุคุง อ้อ...แล้วก็นายด้วยนะที่ช่วยฉันไว้เมื่อเช้า ขอบคุณมากๆเลยนะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย” เคย์ยิ้มให้ผม รอยยิ้มของเค้าจริงใจแต่ว่าโคตะยังคงมองเค้าอยู่ตาไม่กะพริบ...
“ฉันชื่อยาโอโตเมะ ฮิคารุ...” ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ยินดีที่ได้รู้จักนะฮิคารุคุง ฉันดีใจมากเลยที่ได้อยู่ห้องเดียวกับฮิคารุ ^^”
“ฉันขอตัวก่อนนะ!” ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเคย์ที่ดูก็รู้ว่าอยากเป็นเพื่อนกับผมมากแค่ไหน
“ดะ...เดี๋ยวสิฮิคารุคุง!”
“อะ...อ้าว ยาโอโตเมะ จะไปไหนน่ะ แล้วทำไมตาแดงๆ” อาจารย์คาซึยะที่กำลังจะเข้าสอนห้องผมถามขึ้นตอนที่เดินสวนกันกับผม
“ผมปวดท้องครับ ขอไปห้องน้ำหน่อย ขอบคุณครับอาจารย์” ผมพูดรัวเร็วและรีบออกมาก่อนจะเข้ามาในห้องน้ำชายที่ไม่มีใครอยู่และทรุดลงกับพื้น
ผมกำลังเจ็บ...
เจ็บเพราะสายตาของโคตะ สายตาที่เขามองเคย์ สายตาที่ผมอยากได้มาตลอด...
โคตะชอบเคย์
แต่นั่นยังไม่เจ็บเท่าที่ผมเห็นสายตาที่เคย์ส่งมาให้โคตะเช่นกัน มันเหมือนสายตาของโคตะ
เคย์ก็ชอบโคตะ
เขาทั้งสองคนชอบกัน...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตากัน
“ฮึก...โคตะ ฉันรักนาย” ผมซุกหน้าลงกับเข่า สายไปแล้วใช่ไหมที่จะพูดคำนี้ออกมาในวันนี้...วันเกิดของผม
ผมคงไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกแล้ว...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีจ้าทุกคน...ในที่สุดตัวละครหลักก็ออกมากันครบแล้ว ฮ่าๆๆ (เร็วมาก =_=) เรื่องนี้เมย์จะแต่งตอนหนึ่งไม่ยาวมากเน่อ จะสั้นๆ ได้ใจความและไปไว ไม่ยืดเยื้อไปเรื่อยเหมือนเรื่องโน้น ก๊ากๆๆ ในเรื่องแอบชอบพี่ไดกิแฮะ อิอิ อย่าเพิ่งเกลียดคุณเคย์กันเน่อ เพราะมันนิสัยดี ฮ่าๆๆ (แม้ในความเป็นจริงไรเตอร์จะหมั่นไส้เฮียแกมากถึงมากที่สุดก็ตาม -_-)
มันไม่เศร้าไปใช่มะ? เพราะเมย์ไม่ถนัดแต่งแนวนี้อ่ะ แต่ดันทุรังจะแต่งเพราะอยากอ่าน ก๊ากๆๆ
ขอบคุณที่เม้นท์กันให้เมย์นะจ๊ะ เอ้อ...เมย์มาอัพตัวละครให้แล้วนะ อย่าลืมไปอ่านกันนะ เพราะมันไม่ได้มีแต่ชื่อและรูปภาพ ฮ่าๆๆๆ
ถึงคิดเห็นที่ 6 จ้ะ ฮ่าๆๆ ใช่แล้ว มันมาจากชื่อเพลงของ KAT-TUN สุดที่รักของข้าน้อยนั่นเอง โฮะๆๆ
ความคิดเห็น