The Secret of successor

ลำดับตอนที่ #3 : บุรุษผู้มากับสายลม [20%]

บทที่2

บุรุษผู้มากับสายลม

            สายลมที่เริ่มพัดรุนแรงราวกับพายุที่หอบเอาความตายมาให้แก่ที่ๆคนผู้นี้ได้ย่างก้าวผ่านไป   เสียงสรรพสัตว์ต่างๆ กลับร้องกู่ก้องอย่างรู้สึกทรมาน  ความรู้สึกหนาวยะเยือกที่พร้อมจะแช่แข็งคนที่คิดจะต่อกรกับคนผู้นี้   คาไรมองท้องนภาผ่านกระจกหน้าต่าง  เบื้องล่างของสวนในปราสาท  เลือดสีแดงของสัตว์ต่างๆถูกชโลมจนดอกไม้ในสวนกลายเป็นสีแดง   ผ้าคลุมสีดำพัดตามแรงลม ดาบเล่มยาวเปรอะเลือดของสัตว์ที่เขาเพิ่งฆ่าไป  เสียงโหยหวนของสัตว์บางตัวที่ยังไม่ตาย  กรีดลึกเข้าไปในจิตใจของคาไร  เขาคว้าดาบก่อนจะวิ่งลงไปยังชั้นล่างสุด  ผ่านไคและพรรคพวกออกไปข้างนอก เผชิญหน้ากับบุรุษผู้เป็นราวกับอสูรร้าย  ทั้งสองต่างยืนหยั่งเชิงกันอยู่ราวห้านาที  ไคและคนอื่นๆหลบซ่อนตัวหลังรูปปั้น  เมฆครึ้มขนาดใหญ่ครอบคลุมเหนือปราสาท  ชายผ้าคลุมปลิวสะบัด ดาบเล่มยาวที่มองก็รู้ว่าเป็นดาบที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างดี  ถูกยกขึ้นตั้งฉากกับแนวพื้นโลก  ตัวดาบสลักด้วยลวดลายอ่อนช้อย  เป็นรูปต้นไม่ที่พันเลื้อยกันราวกับงูที่พันตัวเข้าด้วยกัน  รูปสัตว์หลากหลายชนิด  ที่ผสมผสานกันจนกลายเป็นหนึ่ง  คาไรจ้องตัวดาบก่อนจะทำหน้าเครียดขึ้นมา  บุรุษผู้สวมผ้าคลุมสีดำ  ผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีดำดุจรัตติกาลและดาบเล่มยาวที่ถูกสลักไว้ซึ่งสรรพสิ่งทั้งหลาย  เพียงผู้เดียวที่มีครบทั้งสามสิ่งนี้... เซน  บุตรแห่งสรรพสิ่ง!!!

            “ดวงตาของเจ้านั้น  ดูท่าคงจะรู้แล้วสินะว่าข้าเป็นใคร...  ลดดาบลงซะ แล้วส่งตัวเด็กที่อยู่กับเจ้ามาให้หมด” ชายลึกลับกล่าว  คาไรส่ายหน้า  ก้าวถอยหลงอย่างช้าๆด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

            “ไม่ได้หรอก ท่านเป็นนักรบผู้กล้าหาญ ข้อนั้นข้าเองก็รู้ดี  แต่หากเกี่ยวข้องกับเรื่องของพวกเด็กๆแล้วล่ะก็... ถึงตาย ข้าก็จะต้องปกป้องพวกเขาไว้ให้ได้”คาไรว่า  เป็นครั้งแรกที่ไครู้สึกเคารพผู้เป็นพี่ของตนขึ้นมาอย่างจริงใจ  ดาบยาวถูกยกขึ้นเบื้องหน้า  ท้องนภาต่างพากันส่งเสียงร้อง  ราวกับจะเป็นการส่งวิญญาณของผู้เป็นศัตรู  สายลมยิ่งกรรโชกแรงเท่าไร แรงกดดันระหว่างทั้งสองก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น  ดาเวลแทบไม่ละสายตาจากปลายดาบของทั้งสองที่ไม่รู้จะทำให้อีกฝ่ายหลั่งเลือดได้เมื่อใด  ไคและเทร่าเองก็ไม่ต่างกัน  ผิดกับซาน... ความรู้สึกผูกพันอะไรบางอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเขา  ความรู้สึกที่ทำให้เขาละสายตาจากบุรุษลึกลับไม่ได้เลย  ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายของเขา  ความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับเลยตั้งแต่เกิดมา    ตราบจนทุกวันนี้... เป็นความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูก  รู้แต่ว่าเขาต้องมีความสัมพันธ์อะไรสักอย่างกับคนๆนี้  คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา  ซานค่อยๆลุกขึ้นจากที่แห่งนั้น  ค่อยๆเดินกลับเข้าไปในปราสาท ไม่ไหวแล้ว... เขาทนดูเหตุการณ์พวกนั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว  ไคมองตามหลังซานเข้าไปในปราสาท ส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะต้องลายตาจากซานหันกลับไปมองทั้งสองคนเบื้องหน้า  และก็เป็นคาไรที่ทนความรู้สึกต่อไปไม่ไหว พุ่งเข้าใส่บุคคลตรงหน้า  ผู้ที่ชื่อว่าเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุด  เป็นบุตรผู้สืบทอดการควบคุมโลกแห่งนี้!!!

            เสียงดาบสองเล่มปะทะกัน บังเกิดแสงสว่างเรื่องรองไปทั่ว แผ่ขยายเป็นวงกว้าง  และเมื่อแสงสว่างนั้นจางหายไป  ก็เผยให้เห็นร่างของคาไรที่เต็มไปด้วยบาดแผล  ผิดกับอีกฝ่ายที่ยืนรับดาบด้วยสีหน้าปกติ  ไคถึงกับตาโตเมื่อเห็นร่างของผู้เป็นพี่คล้ายกับถูกคมดาบฟันไปทั่วร่าง เลือดสีแดงไหลออกมาตามบาดแผล  คาไรตวัดข้อมือเสือกดาบให้แทงไปตรงหน้า  แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือบาดแผลบริเวณข้อมือ  เลือดเจิ่งนองในจุดที่คาไรยืนบอกถึงความได้เปรียบเสียเปรียบของทั้งสอง  บุรุษลึกลับก้าวถอยหลัง ก่อนจะค่อยๆจางหายไป พร้อมกับคำพูดสุดท้ายที่ดังมากับสายลม...

            “วันนี้... ข้าเห็นแก่ความพยายามของเจ้า ข้าจะให้เจ้าได้พักฟื้นก่อนก็แล้วกัน”

            ภายในห้องโถงของปราสาท  ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจการต่อสู้ภายนอก  ซานเดินเข้ามาได้สักพัก  เสียงอะไรบางอย่างก็ดังก้องอยู่ในหัว  เสียงที่กำลังพร่ำเรียกชื่อของตนอยู่  ‘ ซาน ราฟาเอิร์น ’ เสียงนี้เขาไม่เคยได้ยินจากที่ใดมาก่อน แล้วใครกันเล่าที่กำลังร้องเรียกหาเขา  ซานส่ายหัวไล่ความคิดพวกนั้นออกไป  แต่ไม่นานร่างกายของเขาก็เริ่มหมดความรู้สึก  ร่างกายที่หมดเรี่ยวแรงยืนอยู่ได้เพราะพิงกับกำแพง  และแล้ว... ความรู้สึกทั้งหมดก็ดับวูบ คงเหลืออยู่เพียงร่างของซานที่ล้มฟุบอยู่ ณ ที่แห่งนั้นเอง...

            ร่างของคาไรถูกแบกมาด้วยฝีมือของดาเวลกับไค  เมื่อเดินมาถึงใจกลางของปราสาทก็ปล่อยให้คาไรนั่งพักบนเก้าอี้นวม  เรื่องการปฐมพยาบาลนั้น  ดาเวลกับไคขอยกให้เป็นหน้าที่ของเทร่า  ก่อนที่ทั้งสองจะขอตัวออกมาตามหาซานที่หายไประหว่างการต่อสู้  ปราสาทที่ดูไม่ใหญ่โตมาก แต่สำหรับการเดินตามหาคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของปราสาทก็เล่นทำให้ไคกับดาเวลเหนื่อยหอบไปตามๆกัน  และดูเหมือนความเพียรพยายามทั้งหมดจะสำเร็จ ไคเหลือบไปเห็นร่างของซานที่ล้มอยู่ไควิ่งเข้าไปใกล้ ก่อนจะเหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่ลำคอของซานกำลังสองแสงเปล่งประกาย  ลายลักษณ์คุ้นตา แม้ทั้งสองจะไม่รู้ว่าเคยพบเห็นที่ใด  เมื่อแสงจางลง  รอยสลักสีดำสนิทก็เกิดขึ้นบนลำคอของคนตรงหน้า  และในตอนนี้ไคกับดาเวลมีความคิดเหมือนๆกันคือ... แบกเจ้าบ้าซานให้ไปรวมกันอีกสองคนที่เหลือ  การพาคนไม่ได้สติไปอีกที่หนึ่งนั้น ดูจะยากลำบาก  เมื่อคนที่สลบไสลอยู่ไม่มีความร่วมมือให้เลยแม้แต่น้อย  แต่ดูเหมือนโชคจะยังเข้าข้างทั้งสองอยู่บ้างที่ทำให้ซานมีสติขึ้นมาได้ระหว่างทาง...

            “อือ... ร้อนชะมัดเลย”ซานพึมพำ  ตอนนี้แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันได้ผ่านไปแล้ว  ความมืดเริ่มโปรยเข้าครอบคลุมปราสาท  ทันทีที่เดินไปถึงอีกสองคน เซร่ากำลังยกแก้วน้ำให้แก่คาไร  ลอยสลักเริ่มเปล่งประกายอีกครั้ง  ซานก้มตัวปิดบังความทรมาน แต่มันคงจะรอดพ้นสายตาของทุกคนได้ยากสักหน่อย  และเมื่อซานเงยหน้าขึ้นทุกคนก็ต้องประจักษ์กับสิ่งที่เปลี่ยนไป  พลังมากมายถาโถมเข้าสู้ร่างกายของซาน  บังเกิดแสงสีดำเรื่องรองทั่วร่างกายของซาน  ยิ่งเข้าทรมานเท่าไร แสงสีดำก็จะขยายมากขึ้นเท่านั้น  จนตอนนี้แสงสีดำนั้นได้ขยายจนครอบคลุมทุกส่วนของปราสาทเสียแล้ว

            “อ๊ากกกกกก~”นัยน์ตาสีแดงฉานราวกับเปลวเพลิงที่กำลังโหมลุกไหม้  ไม่ว่าใครก็ตามที่เผลอสบดวงตานี้เข้า... ก็คงจะมอดไหม้ไม่เหลือแม้แต่เศษธุลี 

Dark_ Sniper