คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปฏิบัติการลับ…..(มั้ง)
ปฏิบัติการลับ…..(มั้ง)
…..ผมแค่ต้องการบางสิ่งที่เรียกว่าหัวใจจากพี่เท่านั้น แต่…ทำไมมันถึงยากขนาดนี้นะผมชักจะเหนื่อยใจแล้วสิ หรือว่าผมจะถอยดีละ คิดไม่ออกจะถอยก็เฮ้อ….จะเดินหน้าก็เฮ้อ….ผมจะเดินทางไหนดี
“มานั่งทำซึ้งอะไรข้างนอก” ซองมินเดินตามคยูออกมาที่สวนสาธารณะ
“งอ …เออ คือมานั่งสูดอากาศนะครับ” คยูหันไปยิ้มให้ซองมิน
มาง้อหรอครับพี่^^
“ขอบใจมากเลยนะสำหรับของฝากฉันชอมมากเลย”
คยูเอามือเกาหัวแบบอายๆ
“ไม่เป็นไรครับพี่”
“เราไม่เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะหลังจากที่นายไปทำเพลงที่จีน”
“ประมาณ 2 เดือนครับ”
“จริงสินะสองเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้เจอนาย”
“ครับ”
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าพูดน้อยจัง ปกตินายจะชอบพูดชอบคุยไม่ใช่หรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกเพลียๆเท่านั้น ”
“ไหนดูสิไม่สบายหรือเปล่า” ซองมินเอามือไปแตะที่หน้าผากของคยู
“ตัวไม่ร้อน แต่ เอะ..ทำไมนายหน้าแดง”
“อากาศมันร้องมั้งครับพี่”
“ร้อนตรงไหนเนี่ย เอาเถอะนายขึ้นไปนอนพักเถอะ”
“ผมนะ…..”
“นายไม่ต้องบอกเลยนะว่าจะไม่นอน ไปนอนเดี๋ยวนี้แล้วฉันจะทำซุปเต้าเจี้ยวให้ แล้วถ้านายไม่ไปนอนก็ไม่ต้องกินถึงฉันจะสัญญากับนายไว้ว่านายกลับมาฉันจะทำให้กิน”
“เออ….คระ.. ครับผมไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“ดีมากเชื่อฟังอย่างนี้สิถึงจะน่ารัก” ซองมินเอามือไปขยี้ผมคยู
“ไปนอนได้แล้ว ดูสิหน้าแดงอีกแล้ว”
“ครับ แล้วพี่ละครับไม่ขึ้นห้องไปพร้อมกันหรอครับ”คยูลุกขึ้นแต่ซองมินไม่ลุกตาม
“นายไปเถอะฉันจะไปซื้อของมาทำซุปให้นาย”
“ขอบคุณนะครับพี่”คยูยิ้มแล้วเดินขึ้นห้องพักไป
……..นี่เค้าเรียกว่าง้อหรือเปล่าครับ^^ จะเรียกอะไรก็ช่างแต่ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้วว่าผมจะไม่ถอยจะเดินหน้าต่อไปเพื่อคำว่ารักของผมเอง และคำว่ารักจากพี่ซองมิน ผมจะทำยังไงดีตอนนี้ผมยิ้มไม่หุบเลยมือนุ่มๆนั่น ถึงกับทำให้ผมหน้าบานได้ขนาดนี้เลยหรอ ไม่ไหวแล้ว……..”ผมรักคุณ” รอก่อนนะครับพี่ผมจะบอกคำนี้กับพี่แน่นอน เมื่อผมมีความกล้ามากพอเมื่อไหร่พี่ต้องได้ฟังคำนี้……..
……………..
…………………………
………………………………….
…………………………………………………
คยูเดินงัวงียออกมาจากห้องตัวเอง
“อ้าวนายตื่นแล้วหรอ” ซองมินกำลังทำกับข้าวอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายสีชมพู
“นายมาพอดีเลยมาชิมนี้หน่อยสิโอเคหรือยัง” ซองมินบอกคยู ซองมินหันไปตักน้ำซุปจากหม้อพอหันมาก็เจอกับอึนฮยอกพอดี
“อ้าว ไอ้ลิงมาพอดีเลยจะได้กินข้าวด้วยกัน นี่ชิมนี้ดูสิพี่” ซองมินป้อนอึนฮยอก
“ฉันว่ามันยังจืดๆอยู่เลยนะ”
“งั้นฉันใส่เกลือลงไปอีกละกันนายไปยกของที่เสร็จแล้วไปไว้ที่โต๊ะก่อน”
“อะเคร”อึนฮยอกยกอาหารที่เสร็จแล้วมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร คยูนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
พี่จะมาทำไมตอนนี้นะ พี่มาอย่างนี้ผมก็หมดความสำคัญสิ คนเค้าจะสวีตกันซะหน่อยT^T
ทำไมฟ้าถึงต้องกลั่นแกล้งผมแบบนี้ ผมผิดหรือไงที่แอบชอบพี่ซองมิน……
“นายไม่มีงานหรอวันนี้”อึนฮยอกถามคยู
“ไม่ครับ”
“สบายจังเลยนะนายอะไม่มีงานอย่างนี้ก็ได้พักเต็มที่นะสิ”
“ครับ”
“เฮ นายไม่สบายหรือเปล่าพูดน้อยโคตรรรรรรรรร”
“คยูเพลียๆนะฉันก็เลยทำกับข้าวให้เขาทาน”
“อ่อ อย่างนี้นี่เอง”
“กินข้าวกันเถอะเดี๋ยวซุปเย็นหมด”ซองมินพูด
ทุกคนลงมือกันกินข้าวโดยที่ซองมินนั่งหัวโต๊ะซ้ายขวาเป็นคยูกับอึนฮยอก
“ทานเยอะๆนะนายจะได้มีแรง” ซองมินบอก
คยูยิ้มรับ
ผมคงทานให้อร่อยได้นะครับเมื่อกระต่ายน้อยของผม ดี๊ด๊ากะคนอื่นที่ไม่ใช่ผมอยู่
เจ็บแปลบๆที่อกข้างซ้ายยังไงก็ไม่รู้สิครับ……….
“นี้ของชอบของนายกินเยอะๆเดี๋ยวนายก็ต้องออกไปทำงาน”ซองมินตักอาหารให้อึนฮยอก
แล้วก็หันมาตักให้คยู
“นายก็กินเยอะๆนะ”
“เฮๆ นายทำไรนะซองมินนั่นคยูมันไม่ชอบนายจำไม่ได้หรือไง”อึนฮยอกท้วงซองมิน
ที่ตักกับข้าวใส่จานคยูแล้ว
“อ่ะ…ขอโทษทีนะฉันจำไม่ได้จริงๆ” คยูได้แค่ยิ้มรับ
……..ทำไมมันรู้สึกอึดอัดแบบนี้นะมันจุกอยู่ที่อกจนเราไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยตอนนี้
ขอโทดนะครับพี่ที่ผมไม่สำคัญพอที่พี่จะจำ……..
“พวกนายกินอะไรกันนะ”เยซองเปิดประตูเข้ามาตามด้วยฮันเกิงและชีวอน
“ผมทำซุปนะครับพี่ทานด้วยกันไหม”ซองมิน
“แน่นอนอยู่แล้วจัดไป”เยซอง
“พี่ไปทำงานมาเหนื่อยไหมวันนี้”อึนฮยอกถามเยซอง
“นิดหน่อย เพราะว่าฉันมันโปรเพื่อนแฟนคลับที่น่ารักของฉันแล้วไม่เหนื่อย”
“พี่มีแฟนคลับกับเขาด้วยหรอ”อึนฮยอก^^
“ไอ้นี่วอนซะแล้ว”
“พูดมากน่ะนาย รีบๆกินซะ อะนี่กินเยอะๆ”ซองมินตักของชอบให้อึนฮยอก
“นี่สรุปนายทำให้คยูกินหรือให้ฉันกินกันแน่ดูสิตักซะจะล้นชามอยู่แล้ว”อึนฮยอก
คยูยิ้มรับแล้วลุกขึ้น
“ขอบคุณนะครับพี่ซองมินสำหรับอาหารมื้อนี้” คยู
“อ้าวจะไปไหนละดูสิกินยังไม่หมดเลย” เยซอง
“ผมอิ่มแล้วครับพี่”คยูเดินเข้าห้องไป
ทุกคนมองหน้ากันแล้วทำหน้างงๆ ชีวอนและฮันเกินมองหน้ากันเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำภารกิจซองมินนั่งดูทีวีกับเยซอง อึนฮยอกออกไปทำงาน ส่วนฮันเกิงและชีวอนนั้นอยู่ในห้องของคยู
“นายงอลซองมินใช่ไหม” ชีวอนเปิดประตูเข้าคยูแล้วเปิดประเด็นทันที
“ผมมีสิทธิ์งอลหรอครับพี่”
“งอลชัวร์ๆ ท่านฮันเกิงขอฟันธง”
“นายก็เป็นซะอย่างนี้ต่อให้อีกสิบปีนายก็ยังตามฉันไม่ทันหรอก” ชีวอน
“ใช่นายตามพี่แกไม่ทันหรอกเสืออย่างนี้^^แล้วก็เลิกนั่งทำหน้าตาดีซะที” ฮันเกิง
ชีวอนตบหัวฮันเกิง ป๊าบ เข้าให้ที่หนึ่ง
“น้องนุ่งเครียดพี่ก็ยังจะเล่นอีกนะ”
“เลิกได้แล้วโว้ย…..คิดว่านั่งทำหน้าอย่างนี้แล้วซองมินจะเห็นหรือไง” ชีวอน
“คงเห็นอ่ะ เพราะนี้ห้องซองมินกับคยูเปิดเข้ามาก็เจอแล้ว” ฮันเกิง ตอบแบบซื่อๆ
“โถ่….พี่ครับเท้าไม่พายอย่าเอามือกวักน้ำสิคร๊าบบบ” ชีวอน
“นี่เป็นสำนวนของเกาหลีหรอ ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเลย” ฮันเกิงทำหน้าสงสัย
ชีวอนทำสีหน้าเบื่อหน่ายฮันเกินแล้วหันไปพูดกับคยู
“นายจะต้องลุกซองมินบ้างทำให้รู้ว่านายคิดยังไงกับพี่เขา”ชีวอน
“ถ้ามันง่ายขนาดนั้นผมคงไม่เป็นอยู่อย่างนี้หรอกครับพี่” คยู
“นายตะหากที่ทำให้มันยาก” ชีวอน
ฮันเกิงเอามือจิ้มที่หลังของชีวอน
“นี่สำนวนเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงอ่ะ” ฮันเกิง
“พี่ครับตอนนี้ผมไม่ว่างไปถามซองมินโน้น”ชีวอนหันไปบอกฮันเกิงแบบปัดรำคาญ
ฮันเกิงเดินออกมาข้างนอกเห็นซองมิน ดองเฮ และเรียวอุคนั่งดูทีวีอยู่
“อ้าวนายอยู่นี้ด้วยหรอดองเฮเรียวอุค ดีเลยฉันมีเรื่องจะถามพวกนายในฐานะที่พวกนายเป็นคนเกาหลี”
“ว่ามาเลยครับพี่ถ้าผมตอบได้นะ” ดองเฮ
“เท้าไม่พายอย่าเอามือกวักน้ำ มันเป็นสำนวนเกาหลีใช่ไหมแล้วมันหมายความว่าไงอ่ะ”
ทุกคนหัวเราะก๊ากทันทีที่ฮันเกิงพูดจบ
“ใครเป็นคนบอกพี่กันสำนวนนี้” ซองมินพยายามหยุดขำ
“ก็ชีวอนนะสิเป็นคนบอก”
“แล้วทำไมพี่ไม่ถามชีวอนดูละ” เรียวอุค
“ถามแล้วแต่มันไม่ตอบมัวแต่คุยกับคยูอยู่นะสิ”
“คุยเรื่องไรกันสองคนไม่สนใจพี่ที่แสนน่ารักของเราเลย”ดองเฮ
“มันกำลังวางแผะ”ฮันเกิงรีบเอามือปิดปาดตัวเองทันที
“วางอะไรพี่บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”ซองมิน
“ไม่ได้วางอะไร นายไม่ต้องสนใจหรอกน่ะ บอกมาดีกว่าว่าสำนวนนี้หมายความว่าไง ฉันอยากรู้จริงๆนะ” ฮันเกิงรีบเปลียนเรื่องทันที
“ไม่บอก พี่ไปถามคนอื่นเอาละกันในเมื่อพี่ไม่บอกผม” ซองมิน แล้วทุกคนก็กันไปสนใจทีวีต่อ โดยที่ซองมินทำหน้าครุ่นคิด สงสัย
ฮันเกิงพึมพำกับตัวเอง “เกือบไปแล้วสินะเรา”
………
……………….
……………………………….
….ในห้องของคยู….
“เข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม”ชีวอน
“มันก็เข้าใจนะพี่ แต่…”
“ไม่มีคำว่าแต่ถ้านายชอบพี่ซองมิน”
“ผม….”
“ฉันเริ่มจะเบื่อนายแล้วนะ” ฮีชอลเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องคยู
“พี่” คยูและชีวอนพร้อมใจกันประสานเสียงเรียกฮีชอล
“เอ่อ พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่” คยูหน้าซีด
“มาจนฉันเข้าใจในแผ่นการนายทั้งหมดแล้ว ฉันละหงุดหงิดแทนนายจริงๆเลย จะทำอะไรก็รีบๆทำสิมัวยึกยักอยู่ได้คนลุ้นมันรำคาญโว้ย..”
“พี่ครับ คือพี่อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ซองมินหรือว่าคนอื่นนะครับ” คยู
“ฉันจะไม่บอกทุกคน แต่ถ้านายยังมัวยึกยักอยู่อย่างนี้ฉันจะเป็นคนไปบอกซองมินเองเข้าใจไหม แล้วอีกอย่างเริ่มแผ่นการพรุ่งนี้ไปเลย ฉันขอสั่ง และฉันจะเป็นหัวหน้าแผนการนี้เอง” ฮีชอลสั่งเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทันที
คยูมองหน้าชีวอนประมาณว่าผมจะรอดไหมครับพี่ชีวอนได้แต่สายหน้า
……ผมหวังว่าแผนการในครั้งนี้มันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ แต่มันจะผ่านไปยังไงละเนี่ยในเมื่อมันอาจจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปเมื่อพี่ฮีชอลรู้อย่างนี้T^T ใครก็ได้เอาพี่ฮีชอลไปซ่อนทีครับผมกลัวปฎิบัติการครั้งนี้ล่ม…..
ความคิดเห็น