Masquerade [Fic Wonder Girl Yuri - MinAhn]

ลำดับตอนที่ #3 : C H A P T E R 2

C H A P T E R 2



มินซอนเยลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่จะหันหลังเพื่อที่จะกอดใครอีกคนที่เธอคิดว่านอนอยู่ข้างๆกัน...
หากเธอกลับพบเพียงเตียงที่ว่างเปล่า เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ตาสว่างแทบจะทันที
สายตาสวยคมเปิดขึ้นเต็มตา และพบว่าคนๆนั้นได้จากไปแล้ว สาวหน้าหวานยังคงนิ่งงัน...
ในใจหวังไว้ลึกๆว่าอีกฝ่ายอาจกำลังเข้าห้องน้ำอยู่

แต่ความเงียบกลับตอกย้ำความเป็นจริงที่เธอไม่อยากที่จะยอมรับเสียเท่าไหร่

โซยอนไม่อยู่แล้ว...

เธออาจจะแอบกลับไปกลางดึก... ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า... แสดงว่า...
เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้มีความหมายต่ออีกฝ่ายเลย เป็นเพียงแค่คืนหนึ่งที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับอีกฝ่าย...
หญิงสาวลุกขึ้น สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งไว้อย่างไม่ใส่ใจข้างเตียงใหญ่
ก่อนที่สายตาคมสวยจะสะดุดกับแผ่นกระดาษข้างโต๊ะเครื่องแป้ง
และแล้วตัวหนังสือบนกระดาษกลับทำให้เธอรู้สึกถึงอารมณ์บางอย่าง ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่ค่อยๆเกิดขึ้น...


พี่ซอนเย,
ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนนะคะ ฉันจะไม่ลืมมันเลย
โซยอน


เพียงแค่ประโยคไม่กี่ประโยค และไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น...


มินซอนเยปล่อยกระดาษโน๊ตลงพื้น ก่อนที่จะเอนตัวนอนลงบนเตียง
เรื่องเมื่อคืนไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรกับอีกฝ่ายเลยงั้นหรือ? ทำไม?


ทั้งๆที่เธอคิดว่าเรื่องนี้จะมีความหมายและเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับเธอ แม้ว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก็ตามแต่...
แต่เธอกลับคิดผิด เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่ดูธรรมดาสำหรับอีกฝ่าย เป็นแค่คืนเดียวที่ไม่มีความหมายอะไร

เธอเข้าใจผิด... เธอพลาดไปแล้ว
มันเป็นครั้งแรกของเธอที่ทำแบบนี้ และเธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น แต่ความจริงก็คือ...
มันไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าการนอนด้วยกัน... ไม่มีค่าอะไร


และเธอคิดว่าเธอไม่ควรจะมานั่งทุกข์ เสียใจกับเรื่องแบบนี้ แม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกเจ็บแทบเจียนตายก็ตามแต่...
เธอได้แต่คิดว่า ปล่อยเรื่องนี้ไป...


มินซอนเยถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จะหลับตานิ่ง ฝังใบหน้าสวยไปกับหมอนนุ่ม
เธอหวังว่าเธอจะหลับลงในตอนนี้ แล้วตื่นขึ้นมาพบว่าเรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น
เธอเงยหน้าขึ้นจากหมอนใบขาวอีกครั้ง ยังคงได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของอีกฝ่ายที่ทิ้งไว้...
แล้วนี่แหล่ะที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้เธอคิดถึงอีกฝ่ายอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายก็ตาม
เธอคิดถึงทุกอย่างที่เป็นโซยอน... สัมผัส...และผิวที่นุ่มบางของอีกฝ่าย...


บ้าที่สุด.... แค่กลิ่นของอีกฝ่ายกลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?
กลิ่นที่คุ้นเคยและทำให้เธอสบายใจอย่างแปลกประหลาด...
หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงทันทีเมื่อความคิดเริ่มเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ อาบน้ำเป็นสิ่งแรกที่เธอคิดในตอนนี้...
บางทีอาจจะทำให้จิตใจของเธอสงบลงได้ ไม่มากก็น้อย เธออยากจะลืมโซยอน....


เธอเพียงแค่หวังว่าจะลืมได้...


_____


"อรุณสวัสดิ์ ซอนเย" ปาร์คเยอึนทักทายพลางยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายที่เดินเข้ามาในห้องเรียน
"สุขสันต์วันเกิดนะ"


"ขอบใจ..." เจ้าของวันเกิดพึมพำเบาๆ เธอจ้องมองอีกฝ่ายที่ยิ้มล้อเลียนเธออย่างไม่เข้าใจ
"มีอะไร?"

ปาร์คเยอึนยิ้มกว้างก่อนที่จะเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพลางกระซิบเพราะกลัวว่าใครจะได้ยิน
"แล้วคนที่พาออกไปจากงานเมื่อวานล่ะ?"

"...ไม่รู้" มินซอนเยตอบห้วนๆสั้นๆ น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดี แม้ว่าเธอจะรู้สึกตกใจที่มีคนเห็น
แต่โชคดีที่เป็นเยอึนที่เห็นเพราะเธอไว้ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร...

สาวร่างสูงหลุดหัวเราะออกมากับคำตอบของอีกฝ่าย
"แปลว่าอะไรเนี้ย มินซอนเย? ไม่รู้? ทั้งที่ฉันอุตส่าห์ดีใจคิดว่าเพื่อนจะหาแฟนได้แล้วนะเนี้ย
แต่ฉันเห็นนะ ดูท่าทางผู้หญิงคนนั้นน่ารักไม่หยอก"

มินซอนเยหันมามองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ "เงียบไปเลย เยอึน"
ถ้าเป็นทุกทีเธอคงไม่ใส่ใจกับคำล้อเลียนของปาร์คเยอึนเท่าใดนัก เพราะเธอรู้ว่าอีกฝ่ายแค่พูดให้เธอหัวเราะ
แต่ตอนนี้เธอกลับมองว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดที่สุดเมื่อนึกถึงคนๆนั้น


อีกฝ่ายนิ่งไปเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไป หากสีหน้าของอีกฝ่ายยังคงขี้เล่นไม่จริงจังอยู่
"อะไรกัน? ตกใจหมด สงสัยต้องมีอะไรแน่ๆ นักร้องดังถึงกับเหวี่ยงไม่แคร์สื่อแบบนี้"


"ฉันบอกให้หุบปากไง เยอึน!"
ในที่สุดความอดทนของมินซอนเยก็ขาดผึง ดวงตาคู่สวยแดงก่ำด้วยความโกรธ ปาร์คเยอึนนิ่งค้าง
โชคดีที่เสียงของมินซอนเยไม่ได้ดังพอที่จะเป็นจุดเด่นให้คนอื่นสนใจ
ความเงียบเข้ามาแทนที่ก่อนที่สาวร่างสูงจะเป็นคนทำลายบรรยากาศที่ดูอึมครึม

"อืม...วันนี้พวกเราจะจัดงานปาร์ตี้วันเกิดเธอที่หอยูบินน่ะ"
ความละอายใจมาแทนที่ความโกรธแทบจะทันทีเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายกล่าว...
เธอแค่รู้สึกหงุดหงิดอย่างแปลกประหลาด ในห้วงความคิดก็ยังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอดเวลา
เธอแค่ทำใจไม่ได้เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าอยู่ในห้องเพียงคนเดียว

แต่มันน่าแปลกที่เธอเพิ่งได้เจอโซยอน เธอไม่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับโซยอนอย่างประหลาด...
เพียงแค่รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ด้วย... หรือว่าเธอง่ายเกินไป?
เธอพยายามคิดว่าสิ่งที่เธอกำลังเป็น กำลังรู้สึกอยู่มันคืออะไร?
แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่แค่ความต้องการเพียงอย่างเดียว...เธอรู้สึกมากกว่าการแค่มีความสัมพันธ์อย่างฉาบฉวย...
แต่ตอนนี้สำหรับเธอมันไม่มีความหมายและมันได้จบลงแล้ว เธอตัดสินใจว่าจะลืมอีกฝ่ายให้ได้....


แล้วความคิดนี้ก็ทำให้มินซอนเยหันมาหาปาร์คเยอึน ก่อนที่จะยิ้มให้บางๆ
"บางทีฉันว่าเราน่าจะไปช้าๆหน่อยก็ได้นะ เธอจะได้ไม่ต้องไปจัดของไง"

สาวร่างสูงยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น "เป็นความคิดที่ดีนี่" เธอกล่าวก่อนที่จะเอ่ยอีกครั้งหนึ่ง
"แต่ถ้าพวกนั้นถามขึ้นมา ฉันจะบอกว่ามันเป็นความคิดของซอนเยนะ เพราะว่าพวกนั้นคงไม่เหวี่ยงเจ้าของวันเกิด ใช่มั้ยล่ะ?"

มิ นซอนเยมองเพื่อนรักตาขวางก่อนที่จะตีไหล่อีกฝ่ายแรงๆ ปาร์คเยอึนเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน เพราะว่าอีกฝ่ายตีเธอไม่โดน และมินซอนเยก็ได้รับรู้ว่าคำพูดและกิริยาแย่ๆเมื่อกี้ที่เธอทำไป ปาร์คเยอึนไม่ได้ถือสาอะไรแล้ว...



~


โซฮียังไม่มา...


นี่เป็นสิ่งแรกที่มินซอนเยสังเกตได้เมื่อได้เดินเข้ามาที่หอของยูบิน ซึ่งใช้เป็นสถานที่ในการจัดงานปาร์ตี้วันเกิดของเธอในครั้งนี้...
โซฮีมาสาย... ถ้าเป็นคนอื่น เธอคงจะไม่คิดอะไร แต่นี่เป็นโซฮี และแน่นอน
โซฮีไม่เคยมาสาย.. ยกเว้นจะมีธุระสำคัญ หรือรายงานที่ต้องส่งจริงๆ เธอยอมรับว่าพักหลังๆมานี่
เธอกับโซฮีไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันเลย...

มินซอนเยกอดตอบยูบินที่โผกอดต้อนรับเธอ ก่อนที่จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"โซฮียังไม่มาเหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่า?"

สาว ผิวหน้าผึ้งส่ายหน้าไปมา "ไม่นะ แต่ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน เมื่อกี้ซอนมีโทรไปหา บอกว่าเพิ่งทำรายงานกับเพื่อนเสร็จ เดี๋ยวก็คงตามมามั้งนะ"


เป็นไปได้อย่างไร? แม้ว่ายูบินจะอธิบายมาว่าอย่างไร เธอก็ไม่ค่อยจะเชื่ออยู่ดี
ในเมื่อโซฮีบอกว่าอาทิตย์นี้ไม่มีทำรายงานเลยสักเล่ม ดังนั้นโซฮีจะไปทำรายงานกับเพื่อนได้ยังไง?

มินซอนเยรู้สึกไม่ได้ที่จะน้อยใจอีกฝ่ายไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นวันเกิดของเธอ โซฮีกลับยังไม่มาอีก...
ในที่สุดหญิงสาวก็อดทนไม่ไหว เธอได้แต่คิดในใจว่าถ้าหากอานโซฮียังไม่โผล่มาภายในห้านาที
เธอเนี้ยแหล่ะจะเป็นคนไปตามอีกฝ่ายถึงมหาวิทยาลัย หรือไม่ก็ถึงห้องเลย
หากความคิดของเธอต้องหยุดลงเมื่อเห็นว่าโซฮีเพิ่งเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะกอดซอนมีแน่น...

มินซอนเยรีบก้าวเท้าไปเพื่อจะไปหาอีกฝ่ายที่กำลังทักทาย ซอนมี ยูบินและเยอึนอยู่
และนั่นทำให้อานโซฮีหันมามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา

"โซฮี กว่าจะมาได้นะ ไปไหนมาน่ะ?"
หญิงสาวถามทันทีเมื่อเจออีกฝ่ายอย่างปกติ แต่ออกจะห่างเหินไปหน่อย เพราะว่าเธอไม่รู้จะพูดอะไรกับอีกฝ่ายดี

"พี่ซอนเย...สวัสดีค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ"
สาวแก้มป่องทักทาย หากมินซอนเยกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจนัก มันต้องมีอะไรบางอย่าง...
แบบนี้มันไม่ใช่...โซฮี รอยยิ้มของอีกฝ่ายดูฝืนๆและที่สำคัญโซฮีไม่ได้มองตาเธอเวลาพูด หากกลับเลื่อนสายตาไปทางอื่นแทน

มินซอนเยเลื่อนตัวไปใกล้กว่าเดิม ก่อนที่จะจับแขนของอีกฝ่ายไว้
"แล้วทำไมมาสายล่ะ? รู้มั้ยพี่เป็นห่วง" เธอถามอีกฝ่ายอีกครั้ง ในใจคิดว่าอานโซฮีจะทำตัวเช่นเดิม หากเธอกลับคิดผิดมหันต์

อานโซฮียังคงยืนนิ่ง ทำให้เธอสังเกตได้ว่าตัวของโซฮีเกร็งเมื่อแรกสัมผัส
"เอ่อ...รายงาน...ต้องทำกะทันหัน มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ เอ่อ...ฉันขอไปช่วยซอนมีจัดของกินก่อนนะคะ
เผื่อว่าซอนมีอยากให้ฉันช่วยอะไร"

หลังจากที่พูดจบ โซฮีก็เดินไปทันที ปล่อยให้มินซอนเยต้องมึนงงกับท่าทางของอีกฝ่าย และเธอก็ยิ่งแน่ใจว่าโซฮีไม่เหมือนเดิม
ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ และนั่นเป็นสิ่งที่เธออยากรู้ที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้นกับอานโซฮี...

มินซอนเยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เธอได้แต่พยายามที่จะไม่คิดมากกับท่าทางที่ผิดแปลกไปจากเดิมของโซฮี
และนั่นแหล่ะคือสิ่งที่เธอเครียดที่สุด

เธอจ้องมองโซฮีที่นั่งคุยกับซอนมีอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะไปทักทายยูบินและเยอึนต่อ ยกเว้นเธอที่โซฮีไม่ได้เดินเข้ามาพูดคุยกัน...
เธอหัวเราะและยิ้มให้ยูบินเมื่ออีกฝ่ายเล่าเรื่องตลกให้เธอฟัง แต่ว่าสายตาเธอกลับมองไปที่โซฮีที่นั่งเล่นอยู่กับซอนมี

นี่มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แม้ว่าทุกทีเธอกับโซฮีอาจจะไม่ได้พูดคุย หรือทักทายกันตรงๆ
แต่พวกเธอก็จะสบตากันและยิ้มทักทายให้กันบ้าง
แต่ว่าวันนี้...ตอนนี้ โซฮีกลับไม่หันหน้ามาสบตาหรือมองเธอเลยสักครั้ง
แล้วสิ่งนี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกแปลก....และโดดเดี่ยวในทันที

จากนั้นเธอก็เห็นว่าโซฮีเอนใบหน้าไปซบไหล่ของซอนมี...
ในจังหวะนั้นทำให้สายตาเธอมองเห็นลำคอที่ขาวระหงส์ของโซฮีอย่างไม่ได้ตั้งใจ...

ริมฝีปากของมินซอนเยแห้งผากเมื่อเห็นเช่นนั้น แล้วนี่ก็ทำให้เธอนึกถึงโซยอนอย่างช่วยไม่ได้...
เวลาที่ริมฝีปากเธอได้สัมผัสกับลำคอขาวนวลนั้น...

หญิงสาวเลิกคิดถึงเรื่องคืนนั้นแทบจะทันที เธอรู้สึกผิดกับโซฮีที่เธอเผลอคิดอะไรบ้าๆเช่นนี้
โซยอนคือคนที่เธอเผลอใจมีความสัมพันธ์อันฉาบฉวย แล้วเธอก็ไม่มีโอกาสได้เจออีกฝ่ายอีก

แล้วนี่ก็คือโซฮี แล้วความคิดบ้าๆมันเกิดคิดได้อย่างไร? บางทีเธออาจจะหมกมุ่นไปกับความคิดบ้าๆนี่ไปแล้วก็ได้...
ใช่ มินซอนเย เธอมันบ้า...

เลิกคิดถึงโซยอนได้แล้ว นั่นคือสิ่งที่เธอพยายามที่จะคิดในตอนนี้
แล้วตอนนี้อานโซฮีก็ยังไม่มีทีท่าจะหันมาพูดคุยกับเธอ อย่าพูดถึงแค่ทักทายเลย
แค่หน้าอีกฝ่ายยังไม่หันมามองเธอเลยสักนิด...และนั่นมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นได้ชัดว่า
โซฮีมีท่าทางกับเธออย่างกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า...

ใช่...เธอรู้สึกเจ็บปวด เธอรู้สึกผิดหวังที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าโซยอนได้จากไปแล้ว
ใช่...แต่สำหรับโซฮี ที่ไม่สนใจเธอ...กลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งกว่า
และเธอก็ทนไม่ได้หากโซฮีจะปฏิบัติกับเธอราวกับคนแปลกหน้า

แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น... หญิงสาวก้าวเท้ายาวๆไปยังโซฟาที่มีโซฮีและซอนมีนั่งหัวเราะกันอยู่
ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆโซฮี และเบียดตัวชิดเกินกว่าที่จำเป็น และดูท่าทั้งสองคนจะดูแปลกใจ

"ขอโทษทีซอนมี... คือขอพี่คุยกับโซฮีแป๊บเดียวได้มั้ย? เรื่องสำคัญมากๆเลย"
"ได้สิคะพี่ เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อนะโซฮี เดี๋ยวฉันไปหาพี่เยอึนกับยูบินก่อนเผื่อพี่ๆเค้ามีอะไรให้ช่วย"
ซอนมียิ้มบางๆให้ทั้งสองคน ก่อนที่จะเดินไปในห้องครัว

มิ นซอนเยเลื่อนมือจะไปจับมือของอีกฝ่าย หากเธอต้องชะงัก เพราะเห็นว่าอานโซฮีขยับตัวเลี่ยงสัมผัสเธอ... เหมือนกับว่าโซฮีไม่อยากให้เธอแตะต้องตัวอย่างนั้นแหล่ะ...

"โซฮี เธอเป็นอะไรไป?" ในที่สุดหญิงสาวหน้าหวานก็ถามออกไป
หากน้ำเสียงยังคงเบาอยู่เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆของพวกเธออาจจะได้ยินก็เป็นได้

อานโซฮีหันมามองเธออย่างแปลกใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเหมือนทุกที คนอื่นๆอาจคิดว่าเป็นการหัวเราะที่ปกติ
แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ "ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ทำไมพี่ถามแบบนั้น?"

"โซฮี..."
"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะพี่" อานโซฮียืนยันคำนั้น เป็นครั้งแรกที่ดวงตาคู่สวยจ้องมองเธอ
ก่อนที่จะเบือนสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

มินซอนเยถอนหายใจหนักๆเมื่ออีกฝ่ายยืนยันเช่นนั้น
"โซฮี โกรธอะไรฉันหรือเปล่า?"

เธอแทบจะไม่แอบซ่อนความเสียใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าและน้ำเสียงเลย
กับคนอื่นเธออาจจะระวังตัว หากกับโซฮี เธอกลับแสดงความรู้สึกออกมาจนหมด...
และคำพูดของมินซอนเย ทำให้สาวแก้มกลมต้องหันมาสบตาอย่างแปลกใจ

"ฉันจะไปโกรธพี่ได้ไงค่ะ? พี่ยังไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ทำไมพี่ถึงคิดแบบนั้น?"
"โซฮี ก็เธอพูดกับพี่ไม่ถึงสิบคำ แถมยังหลบหน้าตั้งแต่มาอีก"
"ฉันไม่ได้โกรธพี่ซอนเย ฉัน...ฉันแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยกับรายงาน แต่ฉันไม่ได้โกรธพี่จริงๆนะ"

"รายงานอะไร? ให้ช่วยมั้ย?"
อานโซฮีดูนิ่งเงียบไปชั่วขณะ และนั่นทำให้มินซอนเยแปลกใจ แต่ว่าสาวแก้มป่องรีบส่ายศีรษะปฏิเสธพัลวัน

"ไม่ต้องค่ะพี่ ฉันทำ...เสร็จแล้ว ขอโทษที่ฉันทำให้พี่เข้าใจผิด"
มินซอนเยยักไหล่ ก่อนที่จะยิ้มบางๆอย่างโล่งอก

"ไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่อยากให้เธอโกรธ แค่คิดว่าโซฮีโกรธก็รู้สึกแย่แล้ว"
อานโซฮีมองอีกฝ่ายก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "ฉันไม่ได้โกรธพี่จริงๆ สาบานได้เลย"

หญิงสาวนิ่งไปเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย ก่อนที่เธอจะนิ่งไปอีกครั้งเมื่ออยู่โซฮีก็กอดเธอแน่น
ริมฝีปากของอีกฝ่ายสัมผัสแก้มใสๆของเธอเบาๆ และนี่ทำให้เธอต้องนิ่งไปยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นของริมฝีปากของอีกฝ่าย

มินซอนเยสูดลมหายใจเข้าลึก...
และนั่นทำให้เธอต้องนิ่งตะลึง...


เป็นไปไม่ได้


มันเป็นไปไม่ได้


ในชั่วขณะนึงที่ดูเหมือนเวลาจะหยุดนิ่ง เธอได้กลิ่นที่คุ้นเคยอย่างชัดเจน... และนั่นก็เป็นความจริง


คนๆนั้นคือ โซฮี...


เป็นไปไม่ได้... ไม่น่าเชื่อ... แต่ว่ามันคือเรื่องจริง
เป็นโซฮีจริงๆ



โซฮีคือโซยอน...



ความสูงที่เหมือนกัน รูปร่างที่เหมือนกัน.... มันทำให้มินซอนเยเพิ่งตระหนักได้ว่า โซฮีคือโซยอน
อารมณ์อันแปลกประหลาดปะทะเข้ามาอย่างรุนแรงจนเธอแทบยืนไม่ไหว...ความคิดเดียวที่หลงเหลืออยู่ในตอนนี้ก็คือ
ความจริงที่ว่าทำไมเธอรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับโซยอน

มินซอนเยรับรู้ได้ทันทีว่าทำไมโซยอนถึงได้ดูคุ้นตานัก... แล้วเธอก็รู้อีกว่าเธอเปรียบเทียบโซยอนกับใคร...
เพราะโซยอนทำให้เธอนึกถึงโซฮีขึ้นมา เพราะความคล้ายคลึง...ไม่สิ...ความเหมือนระหว่างสองคนนี้



โซยอนก็คือโซฮี...



หญิงสาวรู้สึกถึงร่างกายทั้งร่างที่เย็นเฉียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอกล้าสาบานได้ว่าหัวใจเธอแทบหยุดเต้นเมื่อรู้ความจริง
เธอมีอะไรกับโซฮี... โซฮีเป็นคนที่มอบจูบอันหนักหน่วงนั้นให้เธอ... โซฮีที่เป็นคนสัมผัสเธอแบบนั้น...


สมองของมินซอนเยกลวงโบ๋เมื่อนึกถึงเรื่องในคืนนั้น สัมผัสร้อนแรงที่เธอได้รับ...
เธอพยายามที่จะไม่นึกถึงเรื่องนั้น แต่ในตอนนี้เธอไม่สามารถทำได้เลย


คนที่เธอกอดคือโซฮี....


โซฮีกลายเป็นโซยอน...แต่ว่าเพราะอะไรล่ะ? เธอไม่เคยคิดว่าโซฮีจะทำแบบนี้มาก่อน แล้วทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ?
เป็นไปไม่ได้เลยที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นระหว่างเธอและโซฮี

ความคิดยิ่งสับสนปนเปกันจนเธอปวดหัวไปหมด ความจริงที่ปรากฎ ความจริงที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้...
ความจริงที่เธอกับโซฮีนอนด้วยกันแล้ว



"ซอนเย!"
เสียงหนึ่งที่ปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ความคิด เธอหันกลับไปมองปาร์คเยอึนที่มองมาที่เธออย่างสงสัย
"เป็นอะไรไป? จ้องโซฮีอยู่นั้นแหล่ะ..."

มินซอนเยหัวเราะออกมาเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเครียด... ความเครียดที่ว่า ถ้าพวกนี้รู้ขึ้นมา...
"ฉัน...คือ...อืม ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ..." มินซอนเยตอบแต่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย สายตาคู่สวยยังคงอยู่ที่สาวแก้มป่อง
ปาร์คเยอึนเลิกคิ้ว จ้องมองอีกฝ่ายอย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะว่าดูเพื่อนของเธอจะอาการแปลกเสียเหลือเกิน
"เอาเถอะๆ ซอนมีกำลังเอาเค้กมาให้"


เค้ก... ใช่สิ... วันนี้วันเกิดของเธอนี่หน่า มินซอนเยเพิ่งนึกได้ พยายามอย่างยิ่งที่จะดึงตัวเองออกมาจากห้วงความคิด...
ดึงตัวเองออกมาจาก...ความจริงที่ทำให้เธอต้องช็อค



ความจริงที่ว่าเธอมีเซ็กส์กับโซฮี!



เธอพยายามที่สลัดความคิดนี้ออก... เธอไม่ควรนึกถึงมันในตอนนี้ ตอนนี้คือเวลาของความเป็นจริง...
ความจริงที่เธอกำลังจะฉลองวันเกิดอยู่

แม้ในใจมินซอนเยอยากจะทำแบบนั้น แต่เธอก็อดคิดถึงมันไม่ได้ เพราะตลอดเวลาของงานปาร์ตี้
สายตาของเธอกลับจับจ้องไปที่โซฮี พยายามที่จะนึกถึงสรีระของโซยอน

เผื่อว่ามันอาจจะแตกต่างกันก็ได้ แต่เธอรู้ว่าเธอกำลังหมดหวัง...
เธอจำได้ตอนที่เธอถามโซยอนเกี่ยวกับโซฮี... โซยอนคุยกับโซฮีเพียงแค่ครั้งคราว...


โซยอน... โซฮี...


และนั่นทำให้มินซอนเยคิดอะไรไม่ออกแล้ว...คิดแต่ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี และเธอก็นึกไม่ออกว่าจะเริ่มต้นอย่างไร
คำถามเดิมๆผุดขึ้นซ้ำไป ซ้ำมา... ทำไมโซฮีต้องแกล้งเป็นโซยอนด้วย? แต่ที่ยากไปกว่านั้นก็คือ เธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี?