คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Rememberland 2 - การรับผิดชอบครั้งยิ่งใหญ่ T_T 【60%】
2
การรับผิดชอบครั้งยิ่งใหญ่ T_T
"-_-+++"
"-_-;;;"
หลังจากที่บรรยายหน้าตาของทุกคนแล้ว ฉันคงต้องบอกว่า 'หนูซวยแล้วค่า' สินะ -_-
"เขาคงไม่เป็นไรมั้งค่ะ (' ';;)"
"ไม่เป็นไร งั้นเหรอ - -+"
"อ่าค่ะ"
จะเป็นยังไง ฉันไม่อยากคิดถึงมันเล้ย T_T ก็หนูเรน่าทำโดยไม่รู้นี้ มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่าน้านนน ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องประชุมของโรงเรียน ที่ดูหรู และมีระดับมาก แต่ตอนนี้มันไม่อาจช่วยฉันได้เลย
"เธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง"
"แล้วจะให้รับผิดชอบยังไงอ่ะค้า"
"ตามยาใช้ภายนอกของเธอไง -_-++"
โอเคเลยค่ะ T_T
"จากที่คุณบอก ยานั่นจะค่อยๆ ลบความทรงจำออกทีละนิด แล้วแต่คนว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ เมื่อกี้ยานั่นชุ่มอยู่ที่หัวเขาเป็นเวลากี่นาที"
"ห้านาทีค่ะ"
อาจารณ์เหนียวจังตอบ
"ยานั่นสัมผัสกับศีรษะของเขา เป็นเวลาห้านาที"
แล้ว (ป้า) แกก็จิกตามาทางฉัน
แหม เห็นแล้วหมั่นไส้จริง! ทำอย่างกับเป็นภรรยากัน -_-
"คงต้องขอร้องให้อย่าไปลบความทรงจำสำคัญๆ ของเขาเลย"
ปัง!
"อาจารย์ซีเนียฟื้นแล้วครับ!!"
ภายในห้องของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง มีข้าวของเครื่องใช้ครบถ้วนสมกับที่เป็นโรงพยาบาลที่ดังในเมืองนี้มาก
มีร่างๆ หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียงหรูสีขาว โดยมีองค์ประชุมที่โรงเรียนครบทุกคนมองร่างสูงบนเตียงคุยกับหมอ
"คุณเกิดวันที่เท่าไหร่"
"ยี่สิบสามครับ"
"คุณเรียนจบรึยังครับ"
"จบแล้วครับ"
"วันนี้วันที่เท่าไหร่"
"สี่ ฟีกัส ป.ย.อ. 1059"
ฉันจะอธิบายเองค่ะ ฟีกัสคือชื่อเดือนที่หกของที่นี่ ป.ย.อ. คือคำย่อของปีที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการเรียกปีแบบเต็มๆ คืออะไร -_-;;
แต่ตอนนี้ป.ย.อ. (รู้สึกกระดกปากเวลาพูดจัง) 1080แล้วนะ จบก่อน 1059... อีตานี่อายุเท่าไหร่เนี่ย =[]=! (ป.ล. เกือบทุกคนในดินแดนนี้อายุยืนนะ ขึ้นอยู่กับแต่ละคน) ฉันคิดว่ายี่สิบห้าเองนะ
"ผมได้ข้อสรุปแล้วครับ" คุณหมอหันมาทางพวกอาจารย์ "ความทรงจำ ในช่วงยี่สิบเอ็ดปีของเขาหายไป"
"ว่าไงนะ!!"
หนูซวยแว้วววว /(TOT)\
"คุณเรน่า!!!"
"ค้า...TOT"
ฉันตอบด้วยเสียงโหยโหวนมาก แล้วอาจารย์ทั้งหลายก็ตะโกนพร้อมกัน
"คุณจะรับผิดชอบยังไง!"
ปากก็ถามว่ายังไง... แต่การกระทำมันไม่ใช่เลยนะ!
อาจารย์ทั้งหลายสั่งให้ฉันรับผิดชอบโดยการรับอาจารย์ซีเนียมาดูแลถึงบ้าน ฉันต้องทำยังไงก็ได้ให้เขาจำได้เหมือนเดิม เพราะยามันจะกัดกินความทรงจำไปแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางที่จะจำได้ นอกจากเทพรีเฟอา (เทพประจำเมือง) ที่เขาว่ากันว่าความทรงจำของคนทุกอย่าง ท่านได้เก็บไว้ ท่านรู้เห็นความทรงจำทุกคน สามารถมอบความทรงจำได้ด้วย แต่ทางโรงเรียนก็จะคิดค้นยาให้เขากิเผื่อเขาจะกลับมาจำได้อีกครั้ง (ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้) ส่วนเรื่องการทำงานของเขาก็ให้หยุดก่อน เพราะโรงเรียนอยากให้เขาจำได้ก่อนแล้วค่อยมาสอน
ทางด้านฉันตอนนี้ยังไงนักเรียนปีสอง อย่างฉันก็ปิดเทอมอยู่ เนื่องจากโรงเรียนมีนักเรียนเยอะมาก เลยมีการให้นักเรียนทั้งสี่ชั้นปีปิดเทอมไม่พร้อมกัน อย่างตอนนี้ปีหนึ่งกับปีสองอย่างฉันปิดเทอมอยู่ แล้วพอฉันเปิดเทอม ปีสามและสี่ก็จะปิดเทอม
"ทำไมฉันต้องมาบ้านเธอ -*-" ดูขนาดความจำเสื่อมแล้ว ยังมีนิสัยเช่นเดิม อยู่หน้าบ้านแล้วพึ่งถาม! แต่หมอนั่นก็เก่งใช้ได้ บินได้เร็วดีด้วย (ก็ถึงเขาจะความจำเสื่อม แต่ก็เรียนจบแล้วนะ)
"เพราะฉันต้องรับผิดชอบนาย ในฐานะที่ทำให้นายความจำเสื่อม" ฉันหันมาพูดก่อนจะหันหลังเข้าบ้านหลังน้อยของตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าฉันจะต้องนอนบ้านเดียวกับเขา T_T
"งั้นเหรอ..."
เข้ามาถึงบ้านฉันก็นั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก เหนื่อยกาย เหนื่อยใจจริงๆ วันนี้ T_T
"นายจะนอนห้องไหนก็ได้ตามใจ เอาเสื้อผ้านายใส่ตู้ได้เลยเพราะคงอีกนาน อ๋อ ยกเว้นห้องที่เขียนหน้าห้องว่า 'เรน่า' นะ"
"แล้วฉันต้องทำอะไรมั้ย"
"เป็นลูกบ้านที่ดี ไม่ทำตัวน่ารำคาญ"
"-*-"
แล้วก็ขมวดคิ้วเหมือนเดิม จบข่าว
'ทำไมห้องถึงฝุ่นเยอะ'
'ทำไมไม่มีอาหารในตู้อบเย็น (ตู้เย็นบ้านเรา) เลย'
'ทำไมเธอไม่เห็นทำอะไรเลย'
'ทำไม...'
'ทำไม...'
'ทำไม...'
โอ๊ยยยยย! อยากจะบ้าตาย
ทำไมๆๆ ถามอยู่ได้ทำไม! อยู่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทำฉันประสาทเสียขนาดนี้ =[]=! อีตานี่มันอะไรนักหนาขี้สงสัยจริง ไม่น่าเชื่อว่าเป็นอาจารย์
"พูดทำไมๆ อยู่ได้น่ารำคาญ อยู่เฉยๆ ไปเลย"
ฉันหันมาว่าเขาอย่างอารมณ์เสีย นาย
"ก็ได้ บ้านเธอมีห้องหนังสือรึเปล่าละ"
"มีอยู่แล้ว เป็นถึงบ้านของฉัน ข้างซ้ายของห้องนอนฉัน"
ฉันบอกด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ จะให้ไม่เซ็งได้ไง แต่ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นคำช่างถามขนาดนี้ ก็ปกติเห็นเงียบ จะมีก็แต่นิสัยขมวดคิ้วนี้แหละที่เหมือนเดิม -*- (ขมวนคิ้วบ้าง)
แต่ด้วยความเป็นคนดี (?) ของฉัน กลัวว่าจะมีอะไรเลยเดินไปดู ก็พบว่าเขากำลังเดินดูหนังสือบนชั้นอย่าตื่นเต้น
"ชั้นหนังสือบ้านฉันน่าตื้นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ O_O"
"ก็ใช่น่ะสิ หนังสือเยอะมากเลย ^^"
"O///O"
นี้เป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้ม บอกได้อย่างเดียว ละลายใจอ่ะ! อีตานี่ก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย
"นายจะอ่านก็อ่านไป อย่าก่อเรื่องนะ"
ตั้งแต่มาความจริงเขาก็ยังไม่ได้ก่อเรื่องอะไรอ่ะนะ นอกจะความรำคาญ แต่พูดกันไว้ก่อน >< ไว้ใจไม่ด้ายยย
"อืม"
เขาตอบอย่างว่าง่าย ดีมากกก ฉันจะได้ไปดูกล่องภาพต่อ กำลังสนุกเลย
"เดี๋ยวก่อน!"
"หือ" หันตามคำเรียกร้อง
"เธอชื่ออะไร"
อยู่มาตั้งนานพึ่งถาม -_-+ ไร้มารยาทที่สุด!!
"เรน่า!"
แล้วฉันก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องหนังสือ โดยไม่เห็นสีหน้าตกตะลึงของเขา...
ณ เวลาอันสมควรที่เด็กดีต้องนอนหลับ แต่มันไม่ใช่สำหรับฉัน
"เธอไม่ไปนอนหรือไง" ซีเนียเดินมาด้านหลัง แล้วเอ่อถาม
"วันนี้ฉันไม่นอน" ฉันตอบกลับไปโดยไม่หันไป เพราะกำลังทดลองยาอยู่ แต่ฉันรู้ว่าเขาต้องกำลังขมวดคิ้วอยู่เป็นแน่แท้ เชื่อมั้ยละ
"ทำไม" มาอีกล่ะ อีทำไมอีกละ ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่มั้ย -*-
"นายไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่มั้ยเนี่ย นอกจากทำไมๆๆ =_="
ฉันทนไม่ไวจนต้องหันไปมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ นั่นๆๆ เห็นมั้ยเขาขมวดคิ้วอยู่จริงๆด้วย
"ไปนอน" เขาพูดสั่งเหมือนฉันเป็นเด็กเล็กๆ ที่ต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ ฉันไม่ใช่เด็กนะ!
"ไม่ได้! วันนี้ฉันต้องทำงาน" ฉันตอบพร้อมกับขยับมือไปด้วย
"เดี๋ยวฉันทำให้เอง เธอไปนอนซะ" ซีเนียพูดออกมา
"จะบ้าหรือไง นี้เป็นการทดลองของฉันนะ" ฉันตะโกนออกมาด้วยความรำคาญ กับการขัดของเขา
"ฉันสั่งให้ไปนอน -_-^^"
"นายมีสิทธิสั่งตอนไหน"
"ตอนนี้" เขาว่าแล้วก็เดินตรงมาแล้วอุ้มฉันขึ้นมาทันที O_O! เย้ย! ฉันเคยฝันว่าจะมีเจ้าชายมาอุ้ม แล้วกล่าวอย่างเท่ ว่า...
"ไปนอนซะ" ไม่ใช่อย่างนี้นะ -_-^
________________________________
ไม่ได้ลงตั้งนาน เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย
ความคิดเห็น