สัญญารัก....(kyuSaeng+2HJ) SS501

ลำดับตอนที่ #3 : เปิดใจ........

ผมเดินทางถึงบริษัท 501 Phone พร้อมอาจองมิน และอาจองมินพาผมเข้ามาที่

ห้องประชุม ผมต้องปรับสีหน้าเป็นการค้าทันทีนั้นก็คือยิ้มไว้ตลอดเวลาบางครั้งผมก็เบื่อ

แต่มันเป็นงานที่ผมรักจนผมรู้สึกว่ามีสายตาจ้องมองผมอยู่ ผมหันหน้ากลับไปดูทันที

"คุณคยูจง!"

ผมอุทานด้วยความตกใจ หนุ่มหล่อหน้าคมเดินมาทางที่ผมด้วยรอยยิ้มประจำตัวของเขา

รอยยิ้มนี้....ที่ทำให้ผมหลงรักเขาหมดหัวใจ.....ยิ่งเห็นแล้วผมรู้สึกเจ็บในอก...

"สวัสดีครับ คุณฮอ ยอง แซง"

"สวัสดีครับ"

ผมยิ้มตอบและขอตัวไปหาฮยองจุน เขาจำผมไม่ได้มันน่าสมเพชตัวเองสิ้นดีจริงๆ...

น้ำตาของผมมันจะไหลออกมาเสียให้ได้ ผมต้องพยายามเก็บความขมขื่นไว้เพราะงาน

ต้องมาก่อนความรู้สึกนั่นคือมืออาชีพจริงๆ...

"จุนนี่"

ผมชอบเรียกฮยองจุนแบบนี้เสมอ...เพราะเขาเป็นน้องชายผมนั่นเอง

"ว่าไงยัมมี่มานานหรือยัง?"

"อือ..มานานแล้ว"

"งั้นไปคุยรายละเอียดกับประธานบริษัทกัน"

ผมเดินตามฮยองจุนเข้าห้องประชุม ผมนั่งติดกับฮยองจุนและอาจองมิน บรรยากาศ

ในห้องประชุมดูอึดอัดเพราะตรงข้ามกับผมเป็นคนใจร้ายคนนั้น ฮยองจุนบรรยายสไลด์

เกี่ยวกับโปสเตอร์และโฆษณาที่จะฉายออกสื่อต่างๆ พร้อมโต้เถียงกับประธานบริษัท

ตลอดเวลา

"ผมว่ามันน่าจะมีสีสันมากกว่านี้"

"คุณจะพรีเซ็นโทรศัพท์มือถือหรือเปล่าละครับ"

"คุณฮยองจุนผมเป็นผู้ว่าจ้างคุณนะ"

"ครับ!  ผมทราบคุณลองเปิดใจหน่อย..แล้วลองลดอคติลงเท่านั้น"

ฮยองจุนหันมาสบตาประธานบริษัทมือถืออีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะไม่จ้างงานสักนิด

ตอนแรกฮยอนจุงรู้สึกไม่พอใจกับท่าทางหยิ่งทนงตัวของคนหน้าหวานสักนิดแต่เมื่อ

สบตาความมุ่งมั่นในแววตามันทำให้เค้าลดฐิถิลงและยอมรับการเสนองานของคนหน้า

ตุ๊กตาและเอ่ยสั่งงานลูกน้องทันที

"ตกลงเอาตามนั้นแล้วกันคุณฮยองจุน และฝ่ายการตลาดเตรียมออกโฆษณาทันที"

เป็นอันปิดประชุมด้วยความสันติ ตอนออกจากห้องประชุมฮยอนจุงจับแขนขวาของ

ฮยองจุนเอาไว้ขณะที่ฮยองจุนเดินผ่าน ฮยองจุนมองตามมือแล้วทำหน้างงๆ

"มีธุระอะไร?"

"ผมมีเรื่องจะคุยด้วยเชิญที่ห้องทำงานของผม"

"แต่ผมไม่มี"

ฮยองจุนบอกพร้อมสลัดมือเรียวหนาให้ออกจากแขนแล้วเดินจากไปทันทีโดยไม่ใส่ใจ

"นายนี้มันดื้อชะมัด..ฉันชักชอบนายมากขึ้นซะแล้ว หึหึหึ"



ณ. บ้านยองแซง

ผมกับฮยองจุนนัดเจอกันที่บ้านของผม หลังจากที่ผมแยกตัวกลับมาก่อนหลังจากที่ผม

กลับมาได้สักครู่ฮยองจุนก็มาถึงและเดินมานั่งบนโซฟาตรงข้ามผมในห้องนั่งเล่น

"จุนนี่ทำไมพูดแบบนั้นกับท่านประธานล่ะ"

ผมถามฮยองจุนตรงๆหลังจากที่ฮยองจุนนั่งลงทันที เพราะเราสองคนไม่เคยมีเรื่องอะไร

ปิดบังกันเลย แถมเราสองคนลูกพี่ลูกน้องยังสนิมกันมากเหมือนพี่น้องกันแท้ๆอีกด้วย

"ฉัน..ยังไม่หายโกรธที่นายนั้นทำกล้องของฉันเกือบพังและคำพูดของนั้นก็เท่านั้น"

"อืม..เข้าใจแล้ว"

ผมนั่งรออาจองมันที่ไปรับแฟนตัวเองมาทานข้าวกับเราที่บ้าน คนรักของอาจองมิน

ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นน้องชายของฮยองจุนมีชื่อว่า คิม คิบอม เป็นลูกของเพื่อนพ่อ

ฮยองจุนที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่เหลือเพียงคิบอมคนเดียวที่รอดชีวิต พ่อของ

ฮยองจุนจึงรับมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรม พวกเรานั่งรอไม่นานอาจองมินก็เิปดประตู

เข้ามาพร้อมของกินเยอะแยะพร้อมกับคิบอมเดินยิ้มหวานมาทางที่พวกเรานั่ง

วันนี้เราจะทำเนื้อย่างเกาหลีกันที่สนามหน้าบ้าน วันนี่เป็นอีกวันที่ผมมีความสุขอีกหนึ่งวัน

คิบอมกับฮยองจุนจะนอนค้างกับผม โดยจุนนี่นอนกับผม และเป็นที่แน่นอนที่คิบอม

ต้องนอนห้องเดียวกับอาจองมิน ผมล่ะอิจฉาคิบอมที่อาจองมินเอาใจใส่ดูแล

คอยปลอบใจและเป็นกำลังใจให้เสมอเวลาเหนื่อยจากการเรียน ปีหน้าคิบอมก็เรียนจบ

มหาวิทยาลัยแล้ว และอาจองมินบอกผมว่าเมื่อคิบอมเรียนจบอาจองมินจะพาไปแต่งงาน

ที่ต่างประเทศทันที หลังจากที่เราอิ่มกันเรียบร้อยแล้วก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้อง

ผมนั่งอ่านหนังสือริมหน้าต่างที่ลมพัดเย็นสบาย...บางครั้งก็เหม่อมองออกไปยังสนาม

หน้าบ้าน

"มี่...ยัมมี่"

ผมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจที่ฮยองจุนตะโกนข้างๆหูผม และหันกลับมามองฮยองจุน

"ว่าไงจุนนี่"

"วันนี้นายเจอเขานายโอเคใช่ไหม"

"อือ..ฉันโอเคนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า"

"เออ..งั้นฉันนอนก่อนนะพรุ่งนี้มีงานตอน 10 โมง"

"อือ..งั้นราตรีสวัสดิ์"

ผมปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน


เช้าวันใหม่

"ก๊อกๆๆ ยองชิม"

ผมงัวเงียลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูแล้วเดินที่เตียงนอนอีกครั้ง อาจองมินเดินเข้ามา

นั่งลงบนเตียงผม

"อาทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว อาจะไปส่งคิบอมไปเรียนแล้วจะไปรอรับคิบอมไปเที่ยวทะเล

เราจะไปกับอาไหม"

"ไปเถอะครับ ผมไม่อยากเป็นก้าง 555"

"อาไม่ต้องเป็นห่วงผมอยู่ได้ครับ"

"อือ..เอางั้นก็ได้"

อาจองมินเดินออกจากไปจากห้องแล้ว ผมหันมองนาฬิกาที่ตอนนี้มันใกล้เวลาที่ฮยองจุน

บอกผมว่ามีงานผมหันไปปลุกฮยองจุนแต่ไม่มีเขาแล้วสงสัยเขาคงจะออกไปทำงานแล้ว

ผมเดินเข้าห้องน้ำอาบและเปลี่ยนชุดลงมาทานข้าวเช้าที่อาจองมินทำให้ทาน

วันนี้ผมไม่มีงานจนถึงอาทิตย์หน้าอยู่บ้านมันก็เบื่อๆ คิดได้ผมก็เดินเข้าห้องหยิบกล้อง

ถ่ายรูปไปถ่ายรูปเล่นแก้เซ็งที่ริมแม่น้ำฮันดีกว่า ผมหยิบกุญแจรถมาสตาร์ทแล้วขับ

ออกไป ไม่เกินสิบห้านาทีผมก็มาถึงแม่น้ำฮัน ผมจอดรถเปิดประตูลงจากรถเดินเรียบ

แม่น้ำฮันไปเรื่อยๆพร้อมกับกดชัตเตอร์ไปด้วย ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว

พอรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะมืดแล้ว ผมเดินมาที่รถเพื่อขับกลับบ้าน



ไรเตอร์มาลงให้แล้วนะค่ะ
555หลังจากนับเม้นท์ครบแล้ว
ตามสัญญาค่ะ หวังว่าคงจะเม้นท์
ให้เหมือนเดิมนะค่ะ ไรเตอร์มีความสุข
เวลาอ่านเม้นท์ มานเป็นกำลังใจ
ในการแต่งและอัพฟิคนะค่ะ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่สนับสนุน
และเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอค่ะ
ไรเตอร์รีดเดอร์ทุกท่านค่ะ
"ชองมัลคัมซาฮัมนีดา"