คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ฉันตั้งใจจะปกป้องเธอตลอดไป...
บทที่ 3
ฉันตั้งใจจะปกป้องเธอตลอดไป...
ห้องโถงใหญ่ สถานที่จัดงานเลี้ยงเต้นรำ
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์กำลังหลอกหลอนเขา เขาพยายามจดจ่อไปที่โช เขาควรสนใจแต่โชเท่านั้น เขากำลังพยายามอยู่ในตอนนี้และพยายามอย่างแท้จริง โชได้เป็นคู่เดทของเขาไปงานเลี้ยงเต้นรำ และในตอนนี้พวกเขาได้มาอยู่ในงานเลี้ยงนี้แล้ว ในขณะที่พวกเขากำลังเต้นรำกัน ตาของเซดริกคอยแต่จะตามหาเด็กสาวเพื่อนของพอตเตอร์ไปทั่วห้องโถงในชุดราตรีแวววาว ความจริงเขาอยากจะชวนเธอไปงานเลี้ยงเต้นรำ แต่เธอไม่สนใจเขาเลย และอีกอย่างเซดริกไม่ได้แม้แต่จะถามเฮอร์ไมโอนี่เพื่อมางานเลี้ยงจริงๆสักครั้ง เซดริกเริ่มสงสัยว่า เขาควรชวนเฮอร์ไมโอนี่ อย่างที่จริงๆแล้วเขาคิดจะทำหรือไม่ เขาไม่ได้พูดกับเธอตั้งแต่ควิดดิชเวิลด์คัพ แต่เขาจะเริ่มมองหาเธอไปทุกหนทุกแห่ง มองตรงไปยังทางเดิน ในหอประชุมใหญ่ระหว่างกินข้าว ห้องสมุด เมื่อเขาใส่ชื่อของเขาในถ้วยอัศนี เขาหันหน้าไปเพื่อควานหาดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อที่สายตาของเขาจะได้พบเธอสักครั้ง เขาทำสำเร็จดวงตาของเขาประสานกับตาของเธอในทันใด
ภารกิจช่วยชีวิตสิ่งล้ำค่าของผู้เข้าแข่งขัน
และ ในตอนนี้เธอกำลังลอยอยู่ใต้ทะเลสาบแบล็ก กลางหมู่บ้านเงือก ดวงตาของเธอปิดสนิท ผิวของเธอขาวซีดเกือบจะโปร่งแสง เซดริกเคลื่อนตัวไปอยู่หน้าเธอในชั่วขณะ เขาเป็นคนแรกที่ไปถึง และเขามองไปที่ “สิ่งมีค่า” อีก 3 คนที่อยู่ด้านข้างของเธอ มีหญิงสาวผู้หนึ่งผมบลอนด์ซึ่งเป็นคนที่เฟลอร์ต้องไปช่วย และ อีกคนเป็นนักเรียนจากเดิร์มสแตรงอาจจะเป็นเพื่อนสนิทของวิกเตอร์ ครัม เซดริกรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นหนึ่งในนั้นที่เขาต้องช่วยชีวิต เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่สาหร่ายทะเลที่มัดข้อเท้าของเธอเอาไว้ สำแสงสีแดงที่พุ่งออกจากปลายไม้ และ พุ่งตรงไปยังสาหร่าย เขาจับตัวเธอไว้แน่น แขนข้างหนึ่งโอบล้อมตัวเธอเอาไว้ เธอให้ความรู้สึกเหมือนเป็นของเล่นเป่าลมในสระว่ายน้ำของพวกมักเกิ้ล ตัวเธอช่างเบาเหลือเกิน ในขณะที่เขาเริ่มถีบตัวขึ้นจากน้ำ เขาเห็นวิคเตอร์และเฟลอร์ ทั้งคู่กำลังมุ่งตรงไปยังคนที่พวกเขาต้องช่วย เซดริกถีบตัวให้พ้นจากน้ำหนักขึ้น คาถาสร้างฟองอากาศของเขากำลังเลือนหายไปในไม่ช้า และเขาต้องการให้ทั้งเขาและเฮอร์ไมโอนี่ปลอดภัยกลับไปยังพื้นดินก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น
เวลานี้ มือของเขาที่โอบล้อมตัวเธออย่างมั่นคง ไม่มีแสงวาบจากผิว หรือเสียงหัวเราะ หรือกลิ่นดอกไม้ประหลาด เวลานี้ ตอนที่เขาโอบเธอเอาไว้ เขารู้สึกอบอุ่นในน้ำอันเย็นเยือกของทะเลสาบ และเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ เซดริกไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เริ่มจะทำให้ทั้งหมดในตัวเขากระสับกระส่าย มันไม่เข้าท่าเลย เขาไม่แม้แต่รู้จักเด็กสาวคนนี้ และนั่นคือสิ่งที่เธอเป็น เธอเป็นเด็กสาว เด็กสาวอายุสิบสี่ และเขาอายุสิบเจ็ด เขาเป็นแชมป์การแข่งขันไตรภาคี เขาเป็นคนจริงจัง การที่ต้องรู้สึกแบบนี้ แบบที่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอยู่ใกล้ๆเฮอร์ไมโอนี่ มันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังทำสิ่งผิด ไม่มีอะไรเข้าท่าเลยสำหรับเขาและเขาต้องทนทุกข์เพราะอาการปวดหัวหลายครั้งเป็นเดือนๆนับตั้งแต่ควิสดิชเวิร์ดคัพ เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมันและพยายามนึกถึงมัน ไม่ว่าจะบ่อยแค่ไหน หรือ ยากแค่ไหน ที่เขาพยายามทำความเข้าใจกับความรู้สึกทั้งหมดนี้ ความคิดเหล่านั้นกลับไม่ใกล้เคียงกับคำตอบเลยและเขาได้แต่สับสนพอๆกับที่ควิดดิชเวิร์ดคัพ
พวกเขาโผล่พ้นผิวน้ำ และจากเสียงเชียร์ เซดริกรู้ดีว่าเขาเป็นคนแรกที่โผล่พ้นผิวน้ำก่อน คาถาเสื่อมไปในทันที และทั้งเซดริกและเฮอร์ไมโอนี่เริ่มไออย่างรุนแรง อ้าปากรับอากาศ เฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่ไหนหรือเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังเหวี่ยงตัวไปมาไม่มีทิศทาง แขนของเธอพยายามจับบางสิ่งและเท้าพยายามแตะพื้นดิน แขนของเซดริกโอบรอบเอวของเธออีกครั้ง และมันดูเหมือนว่าเกือบจะทำให้เธอสงบลงได้ในทันที แขนของเธอโอบรอบคอเขา และกอดเขาไว้แน่น ร่างกายของเธอสั่นเทิ้ม และแขนของเขาอีกข้างโอบล้อมตัวเธอไว้ เขาเริ่มว่ายน้ำไปยังที่ที่หนึ่งในสามคนกำลังรอคอยเขาที่ท่าเรือไม้ ซึ่งได้สร้างไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่ยังคงยึดตัวของเขาไว้แน่นและเขาไม่อยากปล่อยเธอไป แม้ว่าจะมีมือที่คอยดึงพวกเขาจากด้านบนก็ตาม เพื่อนรักของเขาสองคน ไมเคิลและแอนดรู ตบหลังเขาในทันทีและโยนผ้าเช็ดตัวคลุมรอบตัวเขา แต่เซดริกแทบจะไม่ได้ยินพวกเขาพูดอะไรเลย ศาสตราจารย์มักกอลนากัลห่อร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังคงสั่นอยู่ด้วยผ้าเช็ดตัวและพูดบางอย่างกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินสิ่งใดเลยเช่นกัน
เซดริกและเฮอร์ไมโอนี่กำลังจ้องมองกันและกัน คนส่วนใหญ่ที่อยู่รอบๆพวกเขาและ รวมถึงพวกศาสตราจารย์และพวกนักเรียนผู้ที่อยู่ในการแข่งขันไตรภาคี เริ่มสังเกตเห็นว่าเฮอร์ไมโอนนี่ เกรนเจอร์ หนอนหนังสือ คนผิดธรรมดา และเพื่อนรักของแฮร์รี่ พอตเตอร์ เป็นคนเดียวที่อยู่ใต้ทะเลสาบในฐานะ “สิ่งมีค่า” ของเซดริก ดิกกอรี่ ไม่ใช่โซ แซง เธอเป็นคนเดียวที่เขาเลือกช่วยชีวิต และทุกๆคนรวมไปถึงเซดริกและเฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าทำไม เสียงกระซิบกระซาบเริ่มขึ้น และเฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย
“ฉันคิดว่ามันจะเป็นโชซะอีก” ไมเคิลกำลังพูดกับแอนดรู ที่กำลังผงกหัวเห็นด้วยแต่เซดริกต้องกัดฟันเพื่อที่จะไม่พูดว่า โชมีความหมายน้อยกว่าการมีเฮอร์ไมโอนี่ตรงนี้ แค่เพราะพวกเขาไปงานเลี้ยงเต้นรำด้วยกันไม่ได้หมายความว่าโชมีความหมายอะไรกับเขา เขาและเฮอร์ไมโอนี่ไม่แม้แต่จะได้พูดกันเลยจริงๆแต่มันชัดเจนแล้วสำหรับเขา และอาจจะเป็นไปได้ว่ามีบางสิ่งระหว่างเขาและเธอ
เซดริกออกห่างจากเพื่อนๆ และยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะ เขากำลังจ้องมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ในขณะที่เธอมองน้ำ เธอยังคงตัวสั่น เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะความเย็นหรือไม่ เขารวบรวมความกล้าเดินไปหาเธอ เสียงเชียร์ดังขึ้นจากฝูงชนอีกครั้งเมื่อวิคเตอร์และเพื่อนของเขาโผล่พ้นน้ำ ตามมาด้วยเฟลอร์และน้องสาวของเธอในไม่กี่วินาที เซดริกได้รับคะแนนเสียงอย่างท่วมท้น นักเรียนฮอกวอตส์เริ่มส่งเสียงเชียร์ที่ดังอย่างต่อเนื่องจนเป็นเสียงดังอึกทึก เซดริกก้าวไปหาเฮอร์ไมโอนี่และเธอหันมาก่อนที่เขาจะยืนอยู่ข้างๆเธอ
เธอไม่ได้พูดอะไรเลย เธอแทบจะไม่ได้มองไปที่ตาของเขา แต่เธอขยับแขนโอบรอบเอวของเขาในทันที เสื้อผ้าเปียกชุ่มของพวกเขาทั้งสองทำให้ร่างกายของพวกเขาหนัก และเธอกอดเขาแน่น แต่ก่อนที่เซดริกจะสามารถตอบโต้ในแบบที่เขาอยากจะทำ ก่อนที่แขนของเขาจะโอบรอบเธอในขณะที่เธอกอดเขาอยู่ เธอก็ผละตัวออกไปเสียแล้ว เฮอร์ไมโอนี่กำลังจ้องไปที่เขาและเขารู้ดีว่าเธอกำลังคาดหวังให้เขามีคำตอบให้กับทุกๆคำถามที่วนเวียนอยู่ในความคิดของพวกเขา ชั่วขณะนั้นมันทำให้เขากลัว เพราะนี่คือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เธอคือคนที่รู้ทุกอย่าง เธอเป็นแม่มดที่ฉลาดที่สุดในห้องเรียน เป็นหนึ่งในคนที่ฉลาดที่สุดในฮอกวอตส์และ ถ้าเฮอร์ไมโอนี่ไม่อยู่ใต้ทะเลสาบเพื่อรอให้เขาไปช่วย เช่นนั้นแล้วเขาจะไม่รู้อย่างแน่นอน
”เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” เขาถาม และเอื้อมมือออกไป ปัดปอยผมอ่อนปวกเปียกที่เคลียบนแก้มเธอไว้ด้านหลังหู
“ฉันสบายดี” เธอตอบเสียงเบา และผงกหัวรับ
“แค่สั่นนิดหน่อย แล้วก็หนาว ฉันหนาวจริงๆแล้วตอนนี้” เซดริกหัวเราะเบาๆ
“เอานี่” เขาพูดโดยไม่คิดอะไรมาก เขาจะมีผ้าห่มอีกผืนได้อย่างง่ายดาย และตอนนี้เขาอยากจะดูเหมือนเป็นอัศวิน
เขาเพิ่งช่วยเธอจากพวกชาวเงือกและเขายังรู้สึกอยากให้เธอประทับใจ เขาถอดผ้าห่มออกจากไหล่และเขาเพิ่งช่วยเธอคลุมมันไว้รอบตัวเธอ มือของเขาถูแขนของเธอขึ้นลงเบาๆ
“ขอบคุณนะ” เธอพูด เหลือบตาอย่างอายๆเพื่อสบตาเขา พวกเขายืนอยู่ตรงนั้น จ้องกันและกัน นิ้วมือของเธอเกาะกุมผ้าห่มที่คลุมตัวเธอไว้ และเซดริกกำลังถูตัวเธอ พยายามทำให้เธออุ่นขึ้น
“และขอบคุณสำหรับ...เอ่อ...” เธอไม่อาจะหาคำพูดใดๆได้อีก มันทำให้เซดริกรู้สึกต้องประหลาดใจเพราะการมีคารมคมคายดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในเรื่องที่เธอถนัดมาตลอด อย่างไรก็ตามเขาผงกหัว เพื่อตอบว่าสิ่งที่เธอกำลังพูดมันคืออะไร เธอลดสายตาลงชั่วขณะก่อนสูดลมหายใจลึกและมองกลับขึ้นไปหาเขา เธอเปิดปากพูดอะไรบางอย่างและเซดริกก้าวไปหาเธอหนึ่งก้าวเพื่อที่เขาจะไม่พลาดสักคำ เธอมีดวงตาสีน้ำตาลที่สวยงามมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา มันเป็นช่วงเวลาที่ดวงตาคู่นี้ช่างสวยงามมากที่สุด อันทีจริงเธอสวยในแบบธรรมชาติและเขาอยากจะรู้นักว่าทำไมไม่มีใครสังเกตเห็นมันมาก่อน หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอยู่ในอก และเขาแน่ใจว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้กับอดรีนาลีนที่พุ่งพล่านจากภารกิจที่สองนี้
“และสำหรับภารกิจที่สอง...ผู้ที่ได้ที่หนึ่งคือ เซดริก ดิกกอรี่แห่งฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ตะโกน และเสียงเชียร์ดังขึ้น ไมเคิลและแอนดรูหัวเราะอย่างดีใจ ทั้งคู่จับมือของเซดริกและชูมือขึ้นเหนือหัวคล้ายกับเป็นแชมป์เปี้ยน เซดริกทำอะไรไม่ได้เลย เขาได้แต่ยิ้มเล็กน้อย ในขณะที่เขาก้มลงมองเฮอร์ไมโอนี่ เธอกำลังเงยหน้ามองเขาและดูเหมือนว่าดวงตากลมโตสีช็อคโกแลตคู่นั้นแสดงถึงความภาคภูมิใจในตัวเขา
“เฮอร์ไมโอนี่!”
เซดริกมองตามไปที่ต้นเสียงนั้น เขาเห็นแฮร์รี่กับรอนเดินผ่าฝูงชนเข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่ แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าแฮร์รี่และรอนเป็นเพื่อนรักของเธอก็ตาม แต่มันก็ทำให้รอยยิ้มของเขาจางหายไป เขากัดกรามแน่นในขณะที่เขามองเห็นแขนของเธอโอบรอบคอของเด็กชายทั้งคู่ ผ้าห่มคลุมรอบไหล่ของเธอตกลงสู่พื้น เซดริกมองและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอิจฉา ด้วยความสัตย์จริง อะไรเป็นเหตุผลที่เขาจะต้องอิจฉาล่ะ รอนและแฮร์รีเป็นเพื่อนรักของเธอ และเซดริกไม่ใช่ใครเลยที่เธอจะต้องแคร์ ใช่ เขาไม่ใช่ใครเลย... แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นใครสักคนเพื่อเฮอร์ไมโอนี่ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจึงรู้สึกไม่สบายใจเพียงแค่คิดว่าตัวเขา ไม่ใช่สิ่งใดเลยสำหรับเธอ เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้มีตัวตนสำหรับเธอ และทำไมเขาควรเป็นส่วนหนึ่งของเธอล่ะ พวกเขาไม่รู้จักกันสักหน่อย ก่อนควิดดิชเวิลร์คัพ เธอเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง เป็นหนึ่งในสามของพวก Golden Trio เธออยู่บ้านกริฟฟินดอร์และเขาอยู่ฮัฟเฟิลพัฟ ทั้งสองบ้านแทบจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องคลุกคลีกันเลย ทำไมเซดริกควรจะมีความหมายอะไรกับเธอล่ะ
เสียงกระซิบกระซาบดูเหมือนจะตามติดเซดริกและเฮอร์ไมโอนี่เป็นเวลาหลายวันหลังจากนั้น ไมมีใครเข้าใจเลยว่าทำไมเซดริกต้องค้นหาบางสิ่งที่สำคัญที่สุด และสิ่งนั้นเป็นเพียงแค่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เท่านั้น มันไม่มีเหตุผลเลยสำหรับทุกคน เซดริกแสดงความคิดเห็นอย่างชัดเจนในเรื่องนี้ ใครก็ตามที่อยากจะก่อกวนเขาเกี่ยวกับมันจะโดนบอกให้ไปให้พ้น เฮอร์ไมโอนี่มีทางอย่างอื่นที่จะรับมือกับเสียงซุบซิบและการถูกชี้นิ้วใส่ เธออาศัยอยู่ในห้องสมุด เรียนรู้และหลีกเลี่ยงทุกคน ยกเว้นรอนละแฮร์รี่ แม้ว่าพวกเขาจะมีแนวโน้มที่จะกระหน่ำยิงคำถามของพวกเขาเองต่อเธอก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจมันได้เลย ทำไมเซดริกต้องช่วยชีวิตเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าเป็นวิคเตอร์ ครัมที่ช่วยเธอ คงจะเข้าท่ามากกว่าเมื่อคิดดูว่าพวกเขาไปงานเลี้ยงเต้นรำด้วยกัน แต่มันกลับกลายเป็นเซดริกที่เป็นคนช่วยชีวิตเธอ มันทำให้น่าสับสน นักเรียนทุกคนในโรงเรียนมั่นใจพอสมควรว่าเซดริกกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยพูดกันมาก่อนด้วยซ้ำ เซดริกเป็นหนึ่งในเด็กหนุ่มที่เป็นที่นิยมชมชอบมากที่สุดและหล่อที่สุดในโรงเรียน ในทางตรงกันข้ามกับเฮอร์ไมโอนี่ที่แวดล้อมไปด้วยกลุ่มเพื่อนนักเรียนที่เรียบร้อยและแทบจะไม่ออกนอกกรอบ
เซดริกอยากคุยกับเธอ เขาอยากไปห้องสมุดเพียงแค่เพราะอยากเห็นหน้าเธอ ในขณะเดียวกันกับที่เธอหลบเลี่ยงทุกคน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เธอไม่ต้องการพบหน้า เขาไม่ได้เห็นเธอมาตั้งแต่ภารกิจที่สอง ความต้องการที่จะพบเธอ แม้ว่ามันจะรุนแรงเหลือเกิน แต่มันช่างลางเลือน เขาแทบจะทนไม่ได้ และถึงอย่างไร เขาต้องรวบรวมความกล้าที่จะพบเธอ เขายิ้มกับตัวเองอย่างเย้ยหยัน เขาไม่มีปัญหาเลยที่จะเผชิญหน้ากับพวกมังกรหรือดำดิ่งลึกลงไปในทะเลสาบเพื่อเผชิญหน้ากับพวกชาวเงือก แต่เมื่อเป็นเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ มันทำให้เขาอ่อนแรงที่จะต้องเตรียมตัวเพื่อเจอเธอ เขาไม่แม้แต่จะคาดหวังว่าจะได้พูดกับเธอ เขาแค่ต้องการพบเธอ และเพื่อแน่ใจว่าเธอไม่เป็นไร แม้เขาจะรู้ดีว่าเธอไม่เป็นไรก็ตาม ด้วยเหตุผลหลายข้อ เขามีความรู้สึกว่าถ้าเธอไม่สบาย เขาจะรู้ แต่ในเวลานี้เขาจะต้องการพิสูจน์ด้วยตาของเขาเอง
เซดริกอยู่ระหว่างทางเดินไปห้องสมุดแต่มันเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินไปเดินมาจากห้องเรียน และดูเหมือนว่าสำหรับเขา มันเป็นช่วงเวลานานกว่าปกติ เขาสูดลมหายใจลึก มองข้ามหัวกลุ่มเด็กนักเรียนปีหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ตรงหน้าเขา เฮอร์ไมโอนี่อยู่ใกล้ๆ เขารู้สึกถึงเธอได้ เขาหยุด หมุนตัวและมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แต่เขาไม่เห็นเธอ ถึงกระนั้นเขารู้สึกได้ถึงเธอ รับรู้ถึงเธอ อันที่จริงเขาได้กลิ่นเธอ เธอเริ่มใกล้เข้ามา เซดริกพยายามที่จะไม่ชนนักเรียนอย่างหยาบคาย เขารีบเร่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไปยังทิศทางที่ได้กลิ่น และในขณะทีเขาเลี้ยวตรงมุม เขาเกือบจะชนกับเธอ เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ และแขนของเขาเอื้อมไปคว้าเอวเธอไว้โดยสัญชาตญาณ พยุงตัวเธอไม่ให้ล้ม การเป็นซีกเกอร์คนดังของทีมควิดดิชแห่งบ้านฮัฟเฟิลพัฟทำให้ภาพนี้เป็นที่อิจฉาจากคนส่วนใหญ่
เฮอร์ไมโอนี่จับไหล่เขาเพื่อช่วยพยุงตัวเธอเอง แต่เมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาสีเทารุนแรงของเขา มือของเธอร่วงหล่นจากไหล่ในทันทีราวกับว่าการสัมผัสนี้แผดเผาเธอ และมือของเซดริกค่อยๆทำตามคำร้องนั้น มือของเขาหล่นลงข้างตัว เขาคาดว่าเธอจะเดินเข้าไปหาเขา และเขายังคงอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เวลานี้เซดริกได้แต่ยิ้ม
บางสิ่งพาเธอมาที่นี่ บางทีอาจจะเป็นสิ่งเดียวกับที่ทำให้เขาค้นหาเธอพบ มือของเธอวางอยู่บนเสาหินที่มุมทางเดิน เซดริกโน้มไหล่เข้าไป หัวของเขาเอียงลงไปเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะมองเข้าไปในดวงตาของเธอได้ หน้าผากของคนทั้งคู่เกือบจะสัมผัสกันและยืนอยู่ใกล้เท่าที่พวกเขาจะทำได้ พวกเขาดูค่อนข้างจะสนิทสนมกัน ทังคู่ไม่สนใจนักเรียนที่กำลังจ้องมองมาทางพวกเขาอย่างเปิดเผยหรือกำลังกระซิบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“มาเจอผมคืนนี้นะ” เซดริกกระซิบในแบบที่เขาต้องการแค่ให้เธอได้ยินเท่านั้น
“เฮอร์ไมโอนี่...” เขาเอื้อมมือและหยิบปอยผมทัดหูเธอ เธอค่อยๆเหลือบตามองเขา
“เรามีบางอย่างต้องคุยกัน” เฮอร์ไมโอนี่ผงกหัวรับรู้ เธอเงียบขรึมเมื่ออยู่ใกล้ๆเขา และเธอไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่ใช่คนประเภทที่เงียบได้เลย เธอไม่มีปัญหาที่จะพูดจาโวยวายกับรอนและแฮร์รี่ หรือพูดหน้าชั้นเรียน และอย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ใกล้ๆเซดริกเธอกลายเป็นคนไม่พูด เธอรู้ดีว่าพวกเขามีอะไรต้องคุยกัน บางสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น บางสิ่งที่จริงๆแล้วเธอใช้เวลาอย่างมากมายในห้องสมุดพยายามค้นหา แต่มันยากที่จะค้นหาบางสิ่งเมื่อไม่รู้เลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มค้นหาตรงจุดไหนเพราะเธอไม่มีความคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น และทำไมมันจะเกิดขึ้น ระหว่างตัวเธอเองและเซดริก ดิกกอรี่ของทุกๆคน
“ที่ไหนค่ะ” เธอถามเสียงแผ่ว เซดริกยิ้ม
“คืนนี้ผมต้องทำหน้าที่ตรวจตราในฐานะพรีเฟ็คดังนั้นผมจะมาพบคุณที่ทางเข้าตึกกริฟฟินดอร์ตอนสามทุ่ม เราจะไปต้นวิลโล่จอมหวดกัน” เฮอร์ไมโอนี่ผงกหัวจากนั้นหน้าแดงจางๆเมื่อเขายกมือมาที่แก้มของเธอ นิ้วมือของเขาแตะที่ผิวของเธอชั่วขณะ
“คืนนี้นะ” เขาย้ำด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนสัมผัสอย่างอ้อยอิ่งบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งสุดท้าย และจากนั้นหันและจากไป ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ไว้เบื้องหลัง เธอดีใจที่มีเสาช่วยพยุงตัวเธอไว้ เธอรู้สึกว่าเข่าของตัวเองอ่อนปวกเปียกในทันใด และคิดว่าถ้าสัมผัสเดียวจากเขาทำให้เธอทรุดลงไปได้ขนาดนี้ เธอกลัวว่าถ้าอยู่กับเขานานกว่านี้มันจะทำให้เธอเป็นอย่างไร
ความคิดเห็น