เล่ห์รักหอนายโลม [ Fic..???xSUNGMIN ]

ลำดับตอนที่ #3 : PART 1

1

"...พวกเรา..กำลังจะ...ไปไหนครับ" ซองมินถามอึกอัก ในใจก็กลัวว่าพ่อบ้านจะวิ่งตามมา แต่อีกใจนึงก็โล่งที่หลุดจากนรกบนดิน แต่การที่ถูกคนแปลกหน้าซื้อตัวมา อนาคตภายภาคหน้าอาจจะแย่กว่าที่คิดไว้

"หอเมอึมกุล..." ลีทึกพูดเบาๆราวกับพูดก่อนตัวเองก่อนที่รถม้าจะเขยื้อนออกไป


เมื่อรถม้าหยุดลง ซองมินมองประตูไม้บานใหญ่ที่เปิดกว้าง หลังคาสีแดงหม่นทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทางเดินถูกกระดับประตาด้วยดอกไม้และธรรมชาติ ทางเดินหินสวยสะดุดตา ไม่ต่างอะไรกับวัง แม้เขาจะไม่เคยเห็นแต่ที่นี้ก็คงไม่ต่าง

ลีทึกเดินนำโดยไม่สนใจจะรอ ซองมินได้แต่เร่งฝีเท้าให้ทันคนข้างหน้า เมื่อเข้ามาในตัวเรือนก็ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่า พื้นไม้ขัดมันเป็นเงา ผนังกระดาษถูกตกแต่งอย่างวิจิตรและปราณีต ทางเดินที่ทอดยาว มันใหญ๋กว่าบ้านที่เขาเคยอยู่ด้วยซ้ำ

"กลับมาแล้วหรอครับ นายท่าน" ชายหนุ่มร่างเล็กกล่าวสวัสดีลีทึก เขาเป็นแค่คนรับใช้ แต่ถึงกระนั้นเสื้อผ้าก็ยังดูดีมีราคา

"อืม...พาเขาไปล้างเนื้อล้างตัว แล้วให้ไปรอที่ห้อง ฝากไว้กับชีวอน ฉันมีธุระ.." ลีทึกกล่าวทิ้งไว้ก่อนจะเดินลับตาไป เสียงเย็นเยือกและแฝงด้วยความอบอุ่นของเขาทำให้เขาสบายใจ ที่นี้คงไม่เลวร้ายอย่างที่คิด

"เชิญทางนี้เลยครับ" พนักงานยิ้มต้อนรับซองมินเป็นอย่างดี ท่าทีที่เคารพที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้เขาออกจะเกร็งๆ

"...ครับ.." 

เมื่อหนุ่มรับใช้พามาถึงห้องอาบน้ำ เขาก็ผละตัวออกไป โดยกล่าวทิ้งท้ายไว้ "มีอะไรก็เรียกใช้ได้เลยนะครับ ผมจะรออยู่แถวๆนี้"

ซองมินพยักหน้าน้อยๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับเขามาก่อน เขาผลัดชุดกิโมโนสีเทาซ่อมซ่อออก ผิวขาวนวลถูกเผยทีละน้อย ในห้องเปลี่ยนชุดเล็กๆก่อนจะเข้าสู่ห้องน้ำใหญ่ ภายในเป็นพื้นหินหยาบ น้ำร้อนถูกเตรียมไว้อย่างดี เขาค่อยๆหย่อนตัวลง

"...ต่อไปนี้ จะเป็นยังไงนะ" ซองมินได้แต่บ่นกับตัวเอง พาลคิดถึงอนาตที่เขาไม่อาจรู้ได้ ที่นี้เป็นยังไง หรือเขาต้องทำอะไรต่อไป เขาไม่อาจรู้เลย

เมื่อแช่น้ำได้ครู่หนึ่งเขาก็เริ่มจัดการกับสิ่งสกปรก ปรกติแทบจะไม่เคยได้อาบน้ำจริงๆจังๆ พอมาอยู่ในห้องอาบน้ำใหญ่ขนาดนี้เขาก็ยังคงไม่ชิน อ่างน้ำขนาดใหญ่ที่เขาไม่เคยได้ใช้ บัดนี้กลับกลายเป็นของเขาคนเดียว

"ขอโทษนะครับ อาบเสร็จรึยังครับ" ชายหนุ่มที่คอยบริการตะโกนถามขึ้นมา ซองมินรู้สึกตัว เขาคงแช่น้ำนานเกินไป

"คะ..ครับ" ซองมินลุกขึ้นรีบเช็ดตัวก่อนจะกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่ชุดกิโมโนของเขาหายไป แต่กลับมีอีกชุดนึงมาแทน เขาหยิบมันขึ้นมาสำรวจ

"นี่มัน..."

ชุดกิโมโนสีม่วงเข้มไล่ไปอ่อนตกแต่งด้วยลายดอกซากุระสีชมพู เนื้อผ้าอะเอียด เป็นชุดที่สง่างามที่สุดตั้งแต่เขาเคยเห็นมา เมื่อเทียบกับชุดของเขาแล้วทาบกันไม่ติดเลยจริงๆ

"ขอโทษนะครับ..แต่ชุดของผมหายไป" ซองมินตะโกนออกไป ในใจก็พาลกระวนกระวาย หาชุดของตัวเองไม่เจอ

"อ๋อ! ชุดนั้นเป็นชุดใหม่น่ะครับ ช่วยเร่งมือด้วยนะครับ นายท่านรออยู่" เสียงตะโกนกลับมาอย่างใจดี ซองมินจับผ้าเนื้อดีในมือ ก่อนจะตัดสินใจสวมมันอย่างกล้าๆกลัวๆ

"งดงามมากครับ" ชายหนุ่มที่ยืนรอกล่าวทักชม ใบหน้าสีขาวแดงเรื่อขึ้นมา ทั้งชีวิตของเขาไม่เคยมีใครใช้คำว่างดงามกับเขามาก่อน ชายผู้นี้คงได้รับคำสั่งมาให้ดูแลเขาแน่

"ขะ..ขอบคุณครับ" ซองมินก้มหัวน้อยๆ ชายหนุ่มทำท่าขอโทษขอโพยราวกับเขาเป็นเจ้านาย

หลังจากนั้นเขาก็ถูกนำมาส่งที่ห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ได้กลิ่นแดดอันอบอุ่น

"มาถึงแล้วครับนายท่าน" ชายรับใช้กล่าวก่อนจะเดินออกไป

ซองมินเดินเข้าไปในห้องกว้าง ทั้งห้องถูกตกแต่งสไตล์ยุโรป ชั้นหนังสือถูกเรียงติดผนังทั้งแถบ เตียงนอนวางชิดผนังโดยมีหน้าต่างเปิดกว้างอยู่บนหัว โต๊ะไม้สีน้ำตาลและเก้าอี้สองตัวถูกวางไว้บนพรมสีน้ำตาลอ่อนกลางห้อง ชายร่างสูงนั้งอย่างใจเย็น

"เข้ามานั้งด้วยกันสิ" น้ำเสียงนุ่มทักขึ้น ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ซองมินมองหน้าตาหล่อเหลาที่หาที่ติไม่ได้ เขาดูสง่างามเหลือเกิน

"ครับ.." ซองมินนั้งลงเก้าอี้ไม้ ชายผู้นี้คงเป็นชีวอน แม้ลีทึกจะสูงแต่ชายผู้นี้กลับดูสูงกว่า ร่างกายดูมีกล้ามเนื้อมากกว่่า หน่ำซ้ำหน้าตายังหล่อจนหาที่เปรียบไม่ได้ ซองมินได้แต่หน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้

โครกกกกก ... ซองมินรีบเอามือมาปิดที่ท้องของตัวเอง แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่เสียงท้องร้องของเขาก็ดังออกมาจนน่าอาย

"นายคงยังไม่ได้กินอะไรสินะ" ชีวอนยิ้มยกอย่างใจดี รอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้เขาเกือยบจะเผลอยิ้มตาม แต่สุดก็ได้แต่ก้มหน้าด้วยความอายเพราะท้องที่ร้องไม่เป็นเวลา

ชีวอนสั่นกระดิ่งบนโต๊ะ ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มเข้ามา เขาสั่งอาหารที่ไม่คุ้นหู คนรับใช้พยักหน้าก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่อึดใจห้องก็ถูกเปิดอีีกครั้ง คราวนี้มีกลิ่นอาหารลอยฟุ้งตามมาด้วย เมื่ออาหารถูกวางลงบนโต๊ะ ซองมินได้แต่มองและดมกลิ่นอันเย้ายวน

"เชิญกินก่อนเถอะ ฉันคงไม่สนุกถ้านายยังไม่อิ่ม แล้วนายช่วยเรียกทงเฮให้ด้วยนะ ฉันมีธุระกับเขานิดหน่อย" ชีวอนสั่งคนรับใช้ด้วยเสียงเรียบ ใบหน้าที่หล่อจนเขาแทบจะลืมหายใจทำเอาเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ซองมินตักเนื้อปลาสีขาวที่ถูกราดด้วยซอสสีเขียวอ่อน ก่อนจะกินมันลงไป รสชาติอ่อนนุ่มของปลาแผ่ไปทั่วปาก ครีมสีเขียวคือซอสครีมที่น่าจะทำมาจากนมและผัก

"อร่อย.." ซองมินอุทานเบาๆ เขาไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้มาก่อน

"นี่น่ะ Sea Bass With White Wine Sauce ของโปรดฉันเชียวนะ" ชีวอนอมยิ้มมองร่างบางทีกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมใบหน้าที่สวยราวกับหญิง ผิวสีขาวละเอียดเนียนทั่วกัน ปากสีชมพูที่กำลังกินอย่างมีความสุข และผมสีทองอ่อนที่ต้องแสงแดดจนเกือบจะโปร่งแสง

ซองมินกินอาหารอย่างรวดเร็ว คงเพราะเขามัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่ได้สังเกตุว่าตัวเองหิวไม่น้อย เมื่อชีวอนเห็นซองมินกินจนอิ่มท้อง เขาก็ว่าขึ้น

"ฉันชื่อ ชเว ชีวอน เป็นทหารธรรมดา" ชีวอนกล่าวขึ้น ซองมินมองดูชุดที่เขาใส่แต่มันก็เป็นแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวเนื้อดีสีดำเท่า่นั้น

"ผมชื่อ ลี.. ลี ซองมิน" ซองมินกล่าวอึกอัก

ชีวอนยิ้มขึ้นมาก่อนจะพูดขึ้น

"ฉันรู้อยู่แล้ว ลีทึกบอกรายละเอียดฉันหมดแล้ว" ชีวอนพูดขึ้นอย่างสบายๆ คนๆนี้ให้อารมณ์สบายและผ่อนคลาย ต่างกับลีทึกที่รู้สึกเกร็ง

"ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ" ซองมินก้มหัวน้อยๆกล่าวขอบคุณ ชีวอนยิ้มรับ

ร่างกายกำยำเลื่อนเข้าหาซองมิน มือแกร่งใช้หลังมือลูบไล้ไปตามใบหน้าสีขาวนวล

"เดี่ยวนายก็ได้ชดใช้คืนแล้วล่ะ" ชีวอนยิม้อีกครั้ง แต่คราวนี้มันดูต่างออกไป ออกจะเย็นยะเยือก ซองมินพยายามถอยหนีแต่ยิ่งถอยออกไปเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนถูกรุกเข้ามาเท่านั้น

แอ้ดดด..... ประห้องถูกเปิดออกช้าๆ

"คุณชีวอนเรียก มีอะไรรึเปล่าครับ" เสียงสดใสกล่าวขึ้นมาจากทางประตู ชีวอนถดตัวกลับมานั้งอย่างเดิม

"มาก็ดีแล้ว ทงเฮ" ชีวอนกระแอ่มเบาๆก่อนจะรีบตอบรับ แม้จะอายเล็กน้อยที่ให้คนมาเห็นภาพที่ไม่ควร

==========
คุยกับ KOMi
==========

รู้นะคะว่าอยากให้มินรีบเสียสาว แต่ตัวละครยังออกมาไม่ครบเดี่ยววอนจะได้เปรียบ ฮาฮา บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าไม่เกินสองสามตอน มินนี่โดนแน่ๆคะ

ช่วยคอมเม้นกันหน่อยนะคะ ใครไม่เม้นไม่แจกเอ็นซีด้วยนะเออ