ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลางสังหรณ์ที่II:ข่าวดีหรือข่าวร้าย(0%)
ลางสังหรณ์ที่II:ข่าวดีหรือข่าวร้าย(0%)
นิกรนั่งประกบอยู่ข้างๆเตียงของร่างบอบบางที่กำลังสลบไสลไม่ได้สติตั้งแต่เช้าจนถึงตอนบ่าย ดวงตาสงบนิ่งไล่มองใบหน้าของคนที่ไม่ได้สติ เขาถอนหายใจเมื่อมองเธอแล้วนึกถึงเรื่องที่ลุงผีเล่า รู้สึกว่าเธอนั้นแบกความทุกข์เอาไว้ในจิตใจเพียงคนเดียว ทำไมเธอไม่เลือกที่จะเล่าให้เขาฟัง หรือว่าเธอไม่ไว้ใจเขา ชายหนุ่มเปลี่ยนอิริยาบทเป็นนั่งเท้าคาง เขาคิดเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องของเธอเท่านั้น
--3วันก่อน--
"หา...จะให้ผมไปดูแลเธอตอนที่เธอไปทะเลกับเพื่อนๆเนี่ยนะ"นิกรโวยวาย เมื่อลุงผีโผล่เข้ามาในห้องของเขาในขณะที่กำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ เขาไม่รู้ว่าเขาเห็นลุงผีได้อย่างไรแต่ทว่าตอนนี้เขากำลังเจาะข้อมูลบางอย่างของโรงเรียนที่เขากำลังเรียนอยู่ แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ลุงผีรู้เป็นคนที่สองรองจากชาช่า ใบหน้าของชายหนุ่มดูตะลึง ลุงผีทำเพียงถอนหายใจและจมูกของเขาก็ไม่มีอะไรออกมา
/จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ...ก็ข้ามีธุระนี่นา...ปกติไอ้หนูก็ต้องมีคนอยู่ข้างๆด้วย/ลุงผีเอ่ยพลางลอยวนไปเวียนมาอยู่รอบๆตัวชายหนุ่ม ไม่ได้สนใจในเทคโนโลยีแต่อย่างใด ชายหนุ่มมองการกระทำของลุงผี
"แล้วลุงใช่คนเหรอ"นิกรถาม
/ไอ้เด็กสามหาว!!!!!!/ลุงผีตะโกนลั่นจนชายหนุ่มต้องยกมือปิดหูพร้อมกับเบ้ปาก
"โอเคๆ...ผมไม่แกล้งแล้วก็ได้ลุง...ว่าแต่ผมจะได้อะไรนอกจากความใกล้ชิดเธอ"ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ทำเอาอีกฝ่ายหันขวับ
/ข้าต้องถามเจ้าต่างหากว่าเจ้าอยากจะพูดอะไรกับข้า/ลุงผีกล่าว รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของนิกร เขาเหยียดแขนบิดขี้เกียจก่อนเอนตัวพิงกับพนักพิงเก้าอี้ จากนั้นก็เหลือบมองผู้ใหญ่ที่รู้ทันเขา
"ผมเบื่อพวกผู้ใหญ่รู้ทันจัง...แต่ก็ดี...คุยง่ายอีกนิด"เขาพูดก่อนจะปรับท่านั่งกลับเป็นปกติพร้อมมองลุงผีด้วยสายตาที่ดูจริงจัง "เมื่อวันนั้น...ผมเห็นเธอคุยกับวิญญาณที่ชื่อพจน์" ได้ยินชื่อนั้นลุงผีถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
"ลุงรู้อะไรเกี่ยวกับเขา แล้วเขามีความสัมพันธ์อย่างไรกับชาช่า!!"ชายหนุ่มเห็นปฏิกริยาแบบนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงและดวงตาที่แข็งกร้าว พร้อมกันนั้น ดวงตาสีน้ำตาลก็ได้เปล่งแสงสีเงินออกมาอย่างน่ากลัง ราวกับมวลอากาศโดยรอบถูกดีงดูดไปกลายเป็นพายุหมุนอยู่เหนือหัวของเขา จิตสังหารถูกแผ่ออกมาอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อนนั่นเป็นเพราะ...คนเพียงคนเดียว
/อา...ใจเย็นก่อนท่าน...พจน์เป็น'เพื่อน'ของไอ้หนู/ลุงผีเน้นย้ำอย่างชัดเจนในความสำพันธ์ของเด็กชายและเด็กหญิง /สองคนนั้นมีเพียงมิตรภาพอันบริสุทธิ์...ได้โปรดอย่าสำแดงเดชในยามที่ไม่ควร...มันเปลืองพลังเปล่าๆ/ ไม่เพียงลุงผีไม่ตกใจ แต่เขากลับให้ชายหนุ่มออมแรงเอาไว้อีก
นิกรหรี่ตาลง "ทำไมเธอถึงไม่เล่าอะไรให้ผมฟังเลยล่ะ"
/ท่านคุยกับไอ้หนูแค่ไหนเชียว/ลุงผีพูดเสียงสูง /...แล้วท่านเคยถามอะไรไอ้หนูหรือเปล่า...หรือท่านสนแต่ตัวเอง/สิ่งที่ลุงผีพูดทำให้นิกรนึกถึงคำพูดของเธอตอนที่อยู่ในถ้ำของงูยักษ์
"ผม..."เขาหลบตาของวิญญาณชรา
/เห็นแก่ที่เจ้าถาม...ข้าจะเล่าเรื่องของพจน์กับชาช่าให้ฟังก็แล้วกัน/ลุงผียิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำให้ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมาทันที จากนั้นลุงผีก็เล่าเรื่องทั้งหมดของพจน์ให้ชายหนุ่มฟังจนกระทั่งในงานศพของชาช่า เขาอยากจะไปจัดการคนที่กล้าพูดแบบนั้นกับชาช่าทุกคนเลยทีเดียว และเขาก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เขาไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจ ไม่เคยคิดจะแบ่งเบาความโศกเศร้าอันแสนทรมานนี้เลยสักนิด
ในคราแรกนิกรคิดว่าชาช่าเป็นเพียงคนธรรมดา แต่ที่ไหนได้ มีลุงผีเป็นองครักษ์เฝ้าตั้งแต่เธอเกิด และที่ลุงผีหายไปบ่อยๆก็ไม่ใช่ไม่ช่วยเธอแต่ถูกใครบางคนสั่งห้ามเอาไว้ ลุงผีเล่าว่าอย่างนั้น เขาก็ไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่นักหรอก
/หมดเวลาแล้วซิ...ข้าฝากด้วยก็แล้วกัน/ลุงผีโบกมือพร้อมกับค่อยๆจางหายไป
--ตอนนี้--
นิกรถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง มันมาพร้อมกับความน่าเบื่อ เขายังคงปล่อยเวลาให้ไหลต่อไปเรื่อยๆ
"นี่ผม...จะแทนที่หมอนั่นได้มั้ยนะ"เขาพึมพำ
นิกรนั่งประกบอยู่ข้างๆเตียงของร่างบอบบางที่กำลังสลบไสลไม่ได้สติตั้งแต่เช้าจนถึงตอนบ่าย ดวงตาสงบนิ่งไล่มองใบหน้าของคนที่ไม่ได้สติ เขาถอนหายใจเมื่อมองเธอแล้วนึกถึงเรื่องที่ลุงผีเล่า รู้สึกว่าเธอนั้นแบกความทุกข์เอาไว้ในจิตใจเพียงคนเดียว ทำไมเธอไม่เลือกที่จะเล่าให้เขาฟัง หรือว่าเธอไม่ไว้ใจเขา ชายหนุ่มเปลี่ยนอิริยาบทเป็นนั่งเท้าคาง เขาคิดเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องของเธอเท่านั้น
--3วันก่อน--
"หา...จะให้ผมไปดูแลเธอตอนที่เธอไปทะเลกับเพื่อนๆเนี่ยนะ"นิกรโวยวาย เมื่อลุงผีโผล่เข้ามาในห้องของเขาในขณะที่กำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ เขาไม่รู้ว่าเขาเห็นลุงผีได้อย่างไรแต่ทว่าตอนนี้เขากำลังเจาะข้อมูลบางอย่างของโรงเรียนที่เขากำลังเรียนอยู่ แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ลุงผีรู้เป็นคนที่สองรองจากชาช่า ใบหน้าของชายหนุ่มดูตะลึง ลุงผีทำเพียงถอนหายใจและจมูกของเขาก็ไม่มีอะไรออกมา
/จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ...ก็ข้ามีธุระนี่นา...ปกติไอ้หนูก็ต้องมีคนอยู่ข้างๆด้วย/ลุงผีเอ่ยพลางลอยวนไปเวียนมาอยู่รอบๆตัวชายหนุ่ม ไม่ได้สนใจในเทคโนโลยีแต่อย่างใด ชายหนุ่มมองการกระทำของลุงผี
"แล้วลุงใช่คนเหรอ"นิกรถาม
/ไอ้เด็กสามหาว!!!!!!/ลุงผีตะโกนลั่นจนชายหนุ่มต้องยกมือปิดหูพร้อมกับเบ้ปาก
"โอเคๆ...ผมไม่แกล้งแล้วก็ได้ลุง...ว่าแต่ผมจะได้อะไรนอกจากความใกล้ชิดเธอ"ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ทำเอาอีกฝ่ายหันขวับ
/ข้าต้องถามเจ้าต่างหากว่าเจ้าอยากจะพูดอะไรกับข้า/ลุงผีกล่าว รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของนิกร เขาเหยียดแขนบิดขี้เกียจก่อนเอนตัวพิงกับพนักพิงเก้าอี้ จากนั้นก็เหลือบมองผู้ใหญ่ที่รู้ทันเขา
"ผมเบื่อพวกผู้ใหญ่รู้ทันจัง...แต่ก็ดี...คุยง่ายอีกนิด"เขาพูดก่อนจะปรับท่านั่งกลับเป็นปกติพร้อมมองลุงผีด้วยสายตาที่ดูจริงจัง "เมื่อวันนั้น...ผมเห็นเธอคุยกับวิญญาณที่ชื่อพจน์" ได้ยินชื่อนั้นลุงผีถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
"ลุงรู้อะไรเกี่ยวกับเขา แล้วเขามีความสัมพันธ์อย่างไรกับชาช่า!!"ชายหนุ่มเห็นปฏิกริยาแบบนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงและดวงตาที่แข็งกร้าว พร้อมกันนั้น ดวงตาสีน้ำตาลก็ได้เปล่งแสงสีเงินออกมาอย่างน่ากลัง ราวกับมวลอากาศโดยรอบถูกดีงดูดไปกลายเป็นพายุหมุนอยู่เหนือหัวของเขา จิตสังหารถูกแผ่ออกมาอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อนนั่นเป็นเพราะ...คนเพียงคนเดียว
/อา...ใจเย็นก่อนท่าน...พจน์เป็น'เพื่อน'ของไอ้หนู/ลุงผีเน้นย้ำอย่างชัดเจนในความสำพันธ์ของเด็กชายและเด็กหญิง /สองคนนั้นมีเพียงมิตรภาพอันบริสุทธิ์...ได้โปรดอย่าสำแดงเดชในยามที่ไม่ควร...มันเปลืองพลังเปล่าๆ/ ไม่เพียงลุงผีไม่ตกใจ แต่เขากลับให้ชายหนุ่มออมแรงเอาไว้อีก
นิกรหรี่ตาลง "ทำไมเธอถึงไม่เล่าอะไรให้ผมฟังเลยล่ะ"
/ท่านคุยกับไอ้หนูแค่ไหนเชียว/ลุงผีพูดเสียงสูง /...แล้วท่านเคยถามอะไรไอ้หนูหรือเปล่า...หรือท่านสนแต่ตัวเอง/สิ่งที่ลุงผีพูดทำให้นิกรนึกถึงคำพูดของเธอตอนที่อยู่ในถ้ำของงูยักษ์
"ผม..."เขาหลบตาของวิญญาณชรา
/เห็นแก่ที่เจ้าถาม...ข้าจะเล่าเรื่องของพจน์กับชาช่าให้ฟังก็แล้วกัน/ลุงผียิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำให้ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมาทันที จากนั้นลุงผีก็เล่าเรื่องทั้งหมดของพจน์ให้ชายหนุ่มฟังจนกระทั่งในงานศพของชาช่า เขาอยากจะไปจัดการคนที่กล้าพูดแบบนั้นกับชาช่าทุกคนเลยทีเดียว และเขาก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เขาไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจ ไม่เคยคิดจะแบ่งเบาความโศกเศร้าอันแสนทรมานนี้เลยสักนิด
ในคราแรกนิกรคิดว่าชาช่าเป็นเพียงคนธรรมดา แต่ที่ไหนได้ มีลุงผีเป็นองครักษ์เฝ้าตั้งแต่เธอเกิด และที่ลุงผีหายไปบ่อยๆก็ไม่ใช่ไม่ช่วยเธอแต่ถูกใครบางคนสั่งห้ามเอาไว้ ลุงผีเล่าว่าอย่างนั้น เขาก็ไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่นักหรอก
/หมดเวลาแล้วซิ...ข้าฝากด้วยก็แล้วกัน/ลุงผีโบกมือพร้อมกับค่อยๆจางหายไป
--ตอนนี้--
นิกรถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง มันมาพร้อมกับความน่าเบื่อ เขายังคงปล่อยเวลาให้ไหลต่อไปเรื่อยๆ
"นี่ผม...จะแทนที่หมอนั่นได้มั้ยนะ"เขาพึมพำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น