คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 01 [ THE LITTLE JJ! ]...'Part 2'
Part 2
-----------------------
“แฮ่กๆๆ เหนื่อยโว้ย” ร่างสูงที่วิ่งมาจนถึงสวนหลังสนามหลังตึก2ที่ไม่ค่อยจะผู้คนมากนัก แล้วนั้งลงกับสนามหญ้า
“ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันไอ่หน้าหมี วิ่งไม่เห็นใจฉันเลย ถ้าฉันตกลงไปจะทำยังไงฮ่ะ!”
“แล้วนายล่ะ มาอยู่ในกระเป๋าในกระเป๋าเสื้อฉันได้ยังไง”
“ถามโง่ๆ ฉันก็กระโดดขึ้นมาหน่ะสิ” ร่างเล็กตอบอย่างหาเรื่อง
… ตอนหลับก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมาปากถึงได้น่าตบด้วยปากแบบนี้นะ ! ...
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นเฟ้ย! ไอ่เตี้ย ==”
“แล้วอะไรของนาย =^=”
“นายจะมาโรงเรียนทำไม .. ถ้ายูชอนหรือจุนซูเห็นจะว่า .. ยังไง?” ร่างสูงถามไปด้วย แล้วก็หอบไปด้วยความเหนื่อย
“ก็ฉันอยากมาอ่ะ!” ร่างเล็กดิ้นเร้า ๆ เหมือนเด็กที่ต้องการของเล่น หากแต่ไม่มีคนซื้อให้ ==;
“เฮ่ออ .. ฉันยอมแพ้นายแล้ว .. แต่ขออย่างเหอะ ..ถ้าฉันเรียนอยู่นายอยากส่งเสียงรบกวนเด็ดขาดน่ะ ..ไม่งั้นฉันจะจับนายยัดใส่กล่องดินสอของยัยมิยอนจริง ๆ ด้วย!”
“อ๊ากกกกกกก ไม่เอานะ ฉันไม่ยอมไปอยู่กับยัยนมสะบาระเหิ่ม(?)นั้นหรอก” เสียงหวานตะโกนออกมา พร้อมกับศัพท์แปลกๆที่คนร่างสูงไม่เคยได้ยิน
“เออๆ ไม่ทำก็ได้ แต่บอกมาก่อนว่าทำไมนายถึงตัวเล็กแบบนี้ แล้วทำไมนายจะต้องมาอยู่กับฉัน” ร่างสูงถามสิ่งที่เขาสงสัยมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ก็ฉันมาทำให้พรที่นายขอสมหวังยังไงล่ะ” คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างอวดๆ “อ่อ แล้วนายช่วยเอาฉันออกจากกระเป๋านายด้วย อึดอัดเป็นบ้า”
เมื่อร่างสูงได้ยินแบบนั้น เลยอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมานั่งที่ฝ่ามือใหญ่ของตัวเอง เจ้าตัวเล็กก็ได้แต่นั่งแกว่งเท้าไปมาบนฝ่ามือใหญ่
“แล้วนายจะมาช่วยอะไรฉันได้ ตัวเล็กแค่เนี๊ย?” เสียงทุ้มพูดอย่างไม่เชื่อ
“นี่ๆ อย่ามาดูถูกกันนะ”
“แล้วนายจะช่วยฉันยังไงไม่ทราบ?”
“ก็ทำให้นายสมหวังในรักไง เช่น ยัยมิยอนเป็นไง ดีป่ะ? กร๊ากกกกกๆๆ”
“เฮ้ย ไม่เอาเด็ดขาด ถึงจะสวยขนาดนั้น ฉันก็ไม่เอาหรอก ฮึ๋ย! คิดแล้วขนลุก” ร่างสูงสั่นตัวไปมาอย่างขนลุก เมื่อนึกถึงเรื่องที่มิยอนจะพรากความบริสุทธิ์ไปจากเขา
อ๊อดดดดดดดดดด~
“ฉันต้องไปเรียนแล้ว นายต้องอยู่แต่ในกระเป๋าเสื้อของฉันตลอด เข้าใจไหม” ร่างสูงพูดก่อนจะ ยัดเจ้าตัวเล็กลงกระเป๋าเสื้อไป โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กแอบคิดแผนการเอาไว้ในใจ
... ชิ เชื่อก็โง่ดิ คิดว่าคิมแจจุงคนนี้จะเชื่อเหรอ? วะฮะฮ่า ...
---------------------------------
กริ๊งงงงงงงงงงงง
เมื่อเสียงเลิกเรียนดังขึ้นเปรียบเสมือนเสียงร้องจากสวรรค์ของนักเรียนก็ไม่ปาน นักเรียนทั้งห้องก็รีบลงมือเก็บของ เพื่อที่จะได้กลับบ้านไปพักผ่อนกันสักที
“ไอ่ยุน ไปเล่นบาสกัน” จุนซูเอ่ยชวน
“อืมๆ” ร่างสูงตอบก่อนจะเอากระเป๋าพาดบ่า แล้วเดินตามเพื่อนรักออกไป
--------------------------------
“แจจุง นายต้องอยู่แต่ในถ้วยเท่านั้นนะ เข้าใจไหม” ร่างสูงที่ไม่รู้ไปหาถ้วยที่ไหนมาให้เขา ถ้วยที่มีขนาดพอดีๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กๆพอใจสักเท่าไหร่ที่ต้องอยู่แต่ในนี้
ร่างบางพยักหน้ารัวๆจนผมสะบัดไปตามแรง ออกมาแทนคำตอบ อย่างน่ารัก
“ดีมาก~” ร่างสูงพูดแล้วเอานิ้วลูบหัวร่างเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไปเล่นบาสที่สนาม
... ถ้าใช่ทั้งมือเดี๋ยวจะเป็นเรื่อง ==’ …
แต่ร่างสูงหารู้ไม่ว่าการกระทำอันอ่อนโยนของร่างสูงนั้น ทำให้ร่างเล็กเล็กถึงกับใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
... ทำไมถึงใจเต้นแรงแบบนี้นะ ... ร่างเล็กคิดในใจอย่างสงสัย ... ช่างเถอะ ตอนนี้คิดหาวิธีไปออกไปจากถ้วยดีกว่า ...
ว่าแล้วร่างเล็กก็เริ่มปีนขอบถ้วยขึ้น แต่ปีนเท่าไหร่ก็ปีนไม่ได้สักที จึงพลักถ้วยเพื่อให้ถ้วยนั้นล้มลง
... เย้!~ ในที่สุดก็ออกมาได้สักที ฮิฮิ เดี๋ยวจะกลับนะจ๊ะ ไอ่หน้าหมี! คึคึ ...
ว่าแล้วร่างเล็กก็รีบกระโดดลงมาจากโต๊ะลงมายังเก้าอี้ ต่อด้วยกระโดดลงจากเก้าอี้ลงมาที่พื้น
.. เอ ~ ไปไหนดีน่ะ ? ไปเดินเล่นดีกว่า ~~ ..
ทันทีที่เจ้าตัวเล็กกระโดดลงมาแล้วก็เดินตุ้ย ๆ ออกไปก่อนที่ไอ่หน้าหมีจะเจอเขา เจ้าตัวเล็กเดินออกมาจากสนามบาส โดยไม่รู้ว่าที่ที่ตัวเองกำลังจะไปนั้นคือที่ไหน =[]= !
เมี๊ยวววววววว ~
เมื่อเสียงสิ่งมีชีวิตตัวสีดำมีขน ! ร้องออกมา แจจุงหันหน้าไปมองสิ่งมีชีวิตตัวนั้น ( โดยที่ไม่รู้ว่าไอ่ตัวนั้นคือตัวอะไร : ในความคิดแจจุง )
“อึ๋ย”
และแล้วแจจุงก็เห็นสิ่งมีชีวิตตัวนั้น ( นั้นคือแมว ==; : PRINCE BEL! ) ยืนจังก้าอยู่ด้านหลังเข้า ! และพร้อมที่จะตะครุบได้ทุกเมื่อ !
“ม๊าววววววววววววว !!!~”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ! ไอ่หมีช่วยฉันด้วยยยยยยย > []<!!!”
ร่างเล็กไม่รอให้สิ่งมีชีวิตนั้นตะครุบ ขาเล็กใต้เกงเกงตัวจิ๋วสีดำวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งกลับไปในทิศทางเมื่อครู่ที่เดินออกมา .. สนามบาส
“ฉันกลับก่อนนะเว้ยย ~” ยุนโฮพูดพลางหยิบกระเป๋าและเสื้อนอกของตนพาดไหล่เอา และหันไปมองที่ถ้วยสีขาวที่เคยมีเจ้าตัวเล็กอยู่ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงแก้วใบเดียว
“อ้ากกกกๆๆๆๆๆๆๆ !!!! ไอ่หมีช่วยฉ้านนนนน . ด้วยยยยยยย !”
“มันจะกินฉ้านนนนนนนนนนนนนนน !!!~ อ้าก ๆๆๆๆๆๆ T[]T!!!!”
ไม่ทันที่ยุนโฮจะหมดความสังสัย เสียงเล็ก ๆ (ที่ได้ยินโคตรจะยาก) ก็ดังขึ้นข้างหลัง โดยร่างสูงก็คาดคิดว่าน่าจะเป็นเสียงไอ่เปรี๊ยก เมื่อยุนโฮหันไปข้างหลัง ความคิดนั้นก็ถูกต้อง
.. แกไปทำอีท่าไหนเนี่ย ไปโดนแมวไล่ ==; ..
ขาเล็ก ๆ ของแจจุงวิ่งมาทางยุนโฮ แต่สิ่งที่ตาเรียวของยุนโฮสนใจมากที่สุดก็คงไม่พ้นน้ำตาที่ไหลพรากลงมาสู่แก้มนวลของแจจุง ..
หมับ
แจจุงกระโดดเกาะขาเรียวของยุนโฮเอาไว้ ก่อนที่เจ้าแมวตัวนั้นจะมาตะครุบขาของเขา ยุนโฮจึงคว้าแจจุงที่เกาะขาเขาไว้อยู่
“นี่เป็นอะไรหรือเปล่า?” เมื่อมาอยู่บนฝ่ามือใหญ่ของยุนโฮ แจจุงก็นั่งกอดเข่าและสะอึกสะอื้น ดูแล้วช่างหน้าสงสารเหลือเกิน
“นายจะบ้าเรอะ! เป็นอยู่แบบนี้ .. ฮึก ..นายคิดว่าฉันจะไม่เป็นไรอีกหรือไง! ..ฮือออ ~” พูดไปก็สะอื้นไป ยุนโฮไม่ได้สนใจคำด่าที่พรั่งพรูออกมาซักนิดเดียว สิ่งที่เขากำลังสนใจอยู่นั้น ก็คือน้ำตาสีใสที่หยดออกมาจากดวงตากลมของแจจุง
“ฮึก .. ฮึก ..ฮืออ”
นิ้วเรียวของยุนโฮเข้าไปเกลี่ยน้ำตาสีใสของแจจุงที่ไหลออกมาอย่างเบามือ เพราะว่าคนตัวเล็กที่นั่งสะอึกอยู่บนมือเขาจะได้รับบาดเจ็บ
“โอ๋ ๆๆ ไม่ร้องแล้วนะครับ” ยุนโฮพูดเสียงหวานเพื่อปลอบขวัญของคนตัวเล็ก
“ฮึก ..”
“เอาล่ะๆ ..กลับบ้านกันเถอะ ” ทันทีที่เอ่ยจบ ร่างสูงก็รวบตัวของแจจุงและจับเจ้าตัวเล็กใส่กระเป๋าเสื้อไว้อย่างเบามือ
ห้องนอนของ ชอง ยุนโฮ .
ร่างสูงที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว แต่คนตัวเล็กกลับตื่นขึ้นมากลางดึกและเดินมาที่หมอนเพื่อดูใบหน้าของร่างสูงยามหลับ
.. ไอ่นี่ มันก็หน้าตาดีนี่หว่า -///-
“ขอบใจน่ะ”
แจจุงกระซิบไปที่ใบหูของยุนโฮ ยุนโฮขยับตัวเพียงเล็กน้อย ใบหน้าคมคายประดับไปด้วย รอยยิ้มที่เมื่อครู่ไม่มี เหมือนกับว่า เขากำลังฝันดี
แจจุงตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปที่ใบหน้านั้นอีกครั้ง ริมฝีปากเล็กฝังลงไปกับแก้มของยุนโฮ ร่างเล็กยกริมฝีปากขึ้นอย่างมาความสุข
แจจุงเดินไปที่พื้นที่ของหมอนใบที่ยุนโฮกำลังหนุนอยู่นั้น และล้มตัวนอนลงข้าง ๆ ใบหน้านั้น และยังไม่วายที่จะยิ้มให้ร่างสูงอีกครั้ง
ดวงตากลมสีนิลของร่างเล็กจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายของยุนโฮในความมืด และในที่สุดก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างสูงไปด้วย รอยยิ้ม โดยหารู้ไม่ว่าร่างสูงที่ตัวเองคิดว่าหลับไปแล้วนั้น ได้ลืมตามามองตน ด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอมยิ้ม
.. แอบหอมแก้มฉันเหรอเนี่ย อ๊ากกกกกกกก ชองยุนโฮมีความสุขโว้ย~>< ...
ความคิดเห็น