Lollipopz Story : เรื่องนี้อมยิ้มเป็นต้นเหตุ

ลำดับตอนที่ #3 : lllC.2lll~ Don't give it to him!

2




คาบบ่ายวันนี้เป็นวิชาคณิตศาสตร์  ครูหนุ่ยที่เป็นทั้งคนสอนและครูประจำชั้นบ่นอยู่หน้าห้องเป็นปกติ  แถวหน้าเองก็ตั้งใจเรียนเป็นปกติ และกลุ่มหลุมดำหลังห้อง...

วันนี้เงียบสงบแฮะ

เป็นเพราะว่ากำลังปั่นงานเขียนภาษาไทย 20 ชิ้นที่ครูหนึ่งสั่งตั้งแต่กลางภาคกันอยู่นั่นเอง  กล่าวได้ว่าวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ทำให้เราได้งานวิชาอื่นมากที่สุด ว่าแล้วฉันก็หยิบขึ้นมาทำบ้าง

ได้เรื่องครึ่งอยู่เลยล่ะ

“เฮ้ย มันจะคุยอะไรกันเนี่ย”

ครูหนุ่ยเริ่มอารมณ์เสียและหันมาดุกลุ่มแก๊บที่นั่งกันอยู่กลางๆห้อง หัวหน้าของเราและเพื่อนๆก็เงียบไป แล้วเสียงมันก็ดังขึ้นมาอีก

“ถ้ายังไม่หยุดพูด ครูเรียกชื่อใครคนนั้นต้องออกจากห้องไป”

แก๊บเงียบลง แต่ก็ยังแอบคุยอยู่

ทันใดนั้น!!!

“ตีตี๊ด ตีตี๊ด ตี~ ตุแล่งๆๆๆๆ”

เสียงมือถือของใครบางคน ส. ดังขึ้นมา เล่นเอาพวกฉันจิตตกกันเป็แถว และเมื่อตั้งสติได้..

“วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

การช่วยเพื่อนเป็นสิ่งที่ดี พวกฉันพร้อมใจกันหัวเราะลั่นห้องเพื่อกลบเสียงมือถือ

“นัตโตะ ปิดเสียงเดวะ”

พวกฉันหันไปหาเจ้าของมือถือที่รีบทำการปิดเสียง เพราะบีมที่นั่งข้างๆสติหลุดไปเฝ้าพระอินทร์ไม่รับรู้สถานการณ์อะไรแล้ว นี่เป็ยวิธีการช่วยเหลือเพื่อนที่เฟคเอามากๆ เพราะมันไม่มีอะไรน่าขำหรอก แต่ถ้าไม่แบบนั้นแล้วมือถือจะถูกยึดไป

“ตลกอะไรกัน มันไม่มีอะไรน่าตลกเลยเนี่ย”

ครูหนุ่ยผู้โชคร้ายหันมาบ่นอย่างไม่รู้เรื่อง พวกฉันก็ได้แต่นั่งก้มหน้าแล้วขำ

“แกดูข้างนอกดิ เมฆโคตรดำเลย”

แก๊บพยายามหาเรื่องคุยอีก และในที่สุด

“แก๊บ เตย น้ำหวาน ออกไปนอกห้อง”

“อะไรครับครู ผมยังไม่พูดอะไรเลย”

“ใช่เนี่ย คุยเรื่องวิธีทำข้อสองอยู่เนี่ย”

“พวกเธอจะโกหกไปเพื่ออะไร? บลาๆๆๆๆๆๆ”

หลังจากบ่นเสร็จ ครูหนุ่ยก็ชี้มืออกไปด้านนอก แก๊บและเพื่อนๆเลยต้องจำใจเดินออกไป แต่ว่านะ เมฆมันก็ดำอย่างที่แก๊บว่าจริงๆด้วย  ทั้งที่เมื่อกี้แดดจ้า เมฆน้อย ลมสงบ

อย่างกะพายุจะเข้า

“เราจะได้สมการวงกลม...”

ครืน..

ลมด้านนอกพัดแรง  ใบของต้นปาล์มที่อยู่ตรงสนามหน้าโรงเรียนสั่นอย่างบ้าคลั่ง เสาธงชาติก็เอนไปเอนมา อีกไม่นานฝนห่าใหญ่ก็คงจะตก ไม่สิ มันตกแล้วต่างหาก

ถ้าฝนตกแบบนี้ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อน่ะหรอ

พรึบ!

“ฮุ้วววววววววววววววววววววววว”

ไฟดับ! แอร์ดับ! ท้องฟ้ามืด! การเรียนการสอนหยุดลงแค่นั้น

พิงครัตน์มีตึกอยู่สองตึก คือตึกอนุบาลที่โครงสร้างแปลกๆ กับตึกมัธยมที่เพิ่งสร้างใหม่ มีอยู่สี่ชั้นและห้องของฉันก็อยู่ชั้นที่ 4  หมายความว่า ถ้าพวกฉันลากเก้าอี้กันโครมคราม มันก็จะก้องลงไปชั้นสาม และถ้าเกิดว่าฝนตกแบบนี้ ชั้น 4 ก็ได้ยินเสียงฝนดังที่สุด

น่ารำคาญทีเดียว

ครุหนุ่ยหยุดการสอน และนั่งเฉยๆให้พวกหัวกะทิและบุคคลใฝ่รู้ใฝ่เรียนไปถามการบ้าน ส่วนแก๊บก็ยังไม่ได้เข้ามาเลย  ตอนนี้เหล่าหลุมดำเปลี่ยนจากการปั่นงานไทยมานั่งเล่นการ์ดยูกิกันแล้ว ป้องหยิบกีตาร์ไปที่มุมหน้าห้องที่ตองนั่งอยู่ เพื่อเริ่มบรรเลงเพลง แต่ว่า

“ป้อง เอากีตาร์ไปเก็บ”

ครูหนุ่ยเบิ่งตาสุดฤทธิ์ และทำเสียงแก่ๆ แต่ว่ามันฮามากกว่าน่าเชื่อฟัง

“โห่ครู ผมไม่เล่นเสียงดังหรอก”

“ไม่ได้ นี่วิชาครู ถ้าเล่นแล้วครูจะยึด”

เปรี้ยง!!!

บร๊ะเจ้า  ใครเคยเจอฟ้าผ่าแล้วพื้นดินสั่นสะเทือนแบบนี้บ้าง เสียงตึกจะถล่มมั๊ยเนี่ย  

“เล่นหน่อยเหอะ ซักเพลงสองเพลง”

ถึงป้องจะพูดแบบนั้นแต่ว่า แค่ลองดีดดูก็ไม่ได้ยินเสียงกีตาร์แล้ว เสียงฝนกลบไปซะหมด

แล้วนั่น วุธยืนมองดูอะไร?

“ไอ้วุธ ดูอะไรวะ”

คิวตะโกนถาม วุธชี้ออกไปนอกหน้าต่าง

“กุว่าสีฝนมันแปลกๆว่ะ”

เห็นจะเป็นแบบนั้น ดูสีมันดำๆนะ แต่ว่า แบบนั้นโลกคงถึงกาลอวสานพอดี ฝนดำ ฮ่าๆๆๆ

แปะ..

ไอ้วุธถึงกับตะลึงงัน ไม่สิ ไม่ใช่ไอ้วุธคนเดียว พวกเราหมดนี่แหละ ฝนที่ซัดกระเด็นมาโดนหน้าต่าง ทำให้เราเห็นว่า น้ำฝนมันเป็นสีดำจริงๆ

“อากิระ อามาโนะ”

 ใครบางคนในหลุมดำตะโกนชื่อคนแต่งการ์ตูนเรื่องรีบอร์นขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ต่อจากนั้นอิคคิวก็โยนไพ่ลงกับโต๊ะ

“กุว่า เราเลิกเล่นไพ่แล้วเอาน้ำฝนมาตรวจกันดีกว่า”

“ไมเคิลฟื้นคืนชีพรึเปล่าเนี่ย ฝนตกเป็นสีดำ”

พวกฉันหาเหตุผลต่างๆมาพูดคุยกัน และดูจะไม่ทุกร้อนอะไรกับปรากฏการแปลกๆ

“เราว่านะ โรงงานถ่านหินอาจจะระเบิด ฝุ่นผงสีดำเลยลอยขึ้นไปผสมกับเมฆ แล้วที่นี้..”

“เฮ้ยกล่อง  จะวิชาการไปไหนเนี่ย”

“ไม่ได้วิชาการ  บางทีมันอาจจะเป็นแบบนี้ เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย”

กล่องเป็นหนึ่งในอัจฉริยะของห้องที่เรียนยังไงไม่รู้มาแร่งได้เกรดสี่ทุกเทอม  ตอนนี้กำลังเถียงกับเอิร์ดและแบงค์อยู่

“จะมีคอนเสิร์ตโซนยอไงล่ะ เกิดปาฏิหาริย์ย์ แบล็คโซชิๆๆ”

ทัวร์ที่นั่งหน้าฉันเสนอความเห็นขึ้นมาบ้าง ก็ฟังดูดีนะ

ฉันเบนสายตาออกไปดูพวกแก๊บที่อยู่ด้านนอก ตึกเรียนของฉันแต่ละชั้นจะมีทางเดินที่กว้างมากตรงกลาง และมีห้องอยู่สองฟาก สำหรับชั้นสี่ ห้องเรียนจะอยู่ฟากทิศตะวันออก เห็นเสาธง ส่วนฟากตะวันตกเป็นห้องวิทยาศาสตร์หลายห้องที่อยู่ติดกับรั้วโรงเรียนที่กั้นระหว่างโรงเรียนกับโรงแยกขยะ (โรงเรียนฉันก่อสร้างไม่สนฮ่วงจุ้ย)  และมองเห็นดอยสุเทพด้วย

ตอนนี้แก๊บอยู่ตรงทางเดินล่ะ และเหมือนพยายามจะสื่สารอะไรบางอย่าง

ประตูหลังห้องของฉันค่อนข้างอนาถา ลูกบิดหลุดเป็นรูโหว่ และแก๊บพยายามที่จะพูดผ่านช่องนั้น แต่โชคร้ายที่คนที่นั่งตรงประตูเป็นคิมแจซัง 

“แจซัง เรียกครูหนุ่ย”

‘_’

ฉันเชื่อว่าแจซังฟังเข้าใจนะ แต่ไม่รู้จะเรียกครูหนุ่ยยังไง

แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างเมื่อโจ้เดินมา

“โจ้เรียกครูหนุ่ยให้หน่อย”

“ครูหนุ่ยคร้าบบบบบบบบบบบบ แก๊บเรียก”

โจ้ตะโกนลั่น ครูหนุ่ยเปิดประตูออกมาด้วยการเบิ่งตาให้โตๆให้ดูน่าเชื่อถือเหมือนเดิม แต่ทันทีที่เปิดประตู ลมก็กระแทกเข้าหน้าครูเต็มๆ ผมที่ปลิวขึ้นทำให้หน้าตายิ่งดูแย่

“ให้พวกผมเข้าไปเถอะครับครู ข้างนอกลมโคตรแรง โคตรหน้ากลัว”

“จะหมดคาบแล้ว รอไปก่อน”

“อะไรอ่ะ ก็ไม่ได้สอนอะไรแล้วทำไมไม่ให้เข้าล่ะ”

“เออ นั่นสิเนาะ”

หวานกับเตยแต๊ะมือกันเมื่อมีความเห็นที่ตรงกัน แต่ครูหนุ่ยก็ปิดประตูลงเหมือนเดิม

“ไรวะ”

ดูเหมือนว่าครูหนุ่ยจะเลิกสนใจป้องแล้ว ฉันเลยชวนจินไปนั่งร้องเพลงตรงหน้าห้อง ซึ่งมีป้อง ตอง และเฟิร์นอยู่

“จะทำอะไรก็เชิญ~ ก็เชิญได้เลยตามสบาย~~”

“ป้อง เอากีตาร์มาให้ครู”

แตร๊ง!

“ไรวะ”

แค่เริ่มร้องท่อนแรก ก็โดนขัดจังหวะแล้วล่ะ พวกฉันมีอาการมีปัญหาทันที แน่นอนว่าป้องไม้ให้หรอก ลำบากครูหนุ่ยเดินมาเอาเอง

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่แล้วเสียงเคาะประตูเสียงดังก็เรียกความสนใจของพวกเราทั้งหมดไว้  แก๊บ น้ำหวานเตย ในสภาพหน้าตาตื่นตกใจ กำลังทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง

“เปิดประตู!!!”

ลมพัดขึ้นแรงเรื่อยๆจนเรารู้สึกได้ เหมือนข้างนอกนั้นจะเจอกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัว

“เร็วเร้ววววววววววววววววว”

แถวประตูไม่รอครูหนุ่ยแล้ว แบงค์รีบวิ่งไปเปิด สามคนนั้นกรูกันเข้ามา

“ปิดเร็ววววววว”

ปัง!!!

ประตูถูกปิดอย่างแรง และด้านหน้าทั้งสี่คนก็ตัวอะไรบางอย่างปรากฏ

มันเป็นก้อนสีดำลอยมาหยุดหน้าประตู สูงๆ และนิ่งๆ

“อะไรวะนั่น!”

พวกฉันในห้องเริ่มส่งเสียงโวยวาย เมื่อมีสิ่งประหลาดเกิดอยู่ตรงนั้น

“เฮ้ยพวกแก มะกี้พวกเค้ายืนอยู่เว่ย แล้วไอ้นี่ก็คลานขึ้นมาจากระเบียง แล้วแม่งก็วืดๆๆๆๆ มา โคตรน่ากลัว”

แก๊บเริ่มเล่าสิ่งที่ตัวเองพบเจอ แต่ว่า ดูเหมือนไอ้ตัวดำๆนั้นจะทำอะไรบางอย่าง

มันลอยไปที่ประตูหลัง และผ่านเข้ามาทางช่องโหว่ลุกบิดระตูได้เหมือนแป้งเหลวๆเหนี่ยว ทำเอาคนที่อยู่ตรงประตูหนีกระเจิงกันหมด

พวกฉันแห่ไปรวมกันที่มุมห้องโดยไม่ได้นัดหมายเหมือนตอน ม.3 ที่เพื่อนเก่าของพวกเราคนหนึ่งเอากรรไกรมาจี้คนในห้อง ตอนนั้นวีรบุรุษคือแจซังที่เข้าไม่แย่งกรรไกรออกมาก่อนครูหนั่ย แต่ตอนนี้ดูเหมือนแจซังก็หนีมารวมกับพวกเราแล้ว

แล้วฉันก็เห็นว่า มันลอยมาที่โต๊ะแก๊บ

หรือว่า... อมยิ้มนั่น

“เมิงจะเอาอมยิ้มก็เอาไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

พวกฉันหลายคนเริ่มร้องโวยวาย เป็นไปตามคาด ไอ้ตัวนั้นมันจะเอาอมยิ้ม แต่ว่า..

“Don’t give it to him!”









.....................................................................................................

Talk : ร้อนดีเนาะว่ามั๊ย

คราวนี้ไม่มีอะไรจะพูดแล้วอาา

ใครจะเสนออะไรก็ได้นะ เป็นเรื่องที่แต่งไม่วางพล็อต เพิ่มได้เรื่อยๆ -..-



ขอให้สนุก!!

ขอบคุณที่อ่านแล้วก็เม้น ~



PS. รูปอ่ะรูป รูปป