ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรียนป้องกันตัว
แล้วผมก็ต้องตื่นเช้าเพื่อไปกับยัยเจนอีกน่าจับยัยเจนมาฆ่าจริงๆแล้วมันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปไม่ได้
ขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้าน
“เดย์”
“เจนเป็นไงบ้าง ตอนกลางวันเธอร้องไห้ทำไม”
“คือว่าทุกๆเสาร์เธอช่วยไปเรียนป้องกันตัวกับเราหน่อยได้ไหมคือ ไปเรียนที่บ้านชมพูน่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ “
“หัวเราะอะไรเดย์”
“เธอร้องไห้เพราะว่ากลัวฉันไม่ไปเรียนกับเธอหรอ”
“ห่ะ! เอ่อ (- -) (_ _) (- -) (_ _) “
“โอเคๆยัยหนูน้อยฉันไปเรียนเป็นเพื่อนก็ได้ ร้องไห้อะไรไม่เป็นเรื่องจริงๆ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
คิดเเล้วโมโห นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะจ้างให้ก็ไม่มาหรอก
“มาแล้วหรอเดย์ เจนยังไม่มาเลย”
“อะไรน่ะเจนนี่น่ะยังไม่มา” แล้วพอพูดยังไม่ทันขาดคำ ยัยเจนก็วิ่งหอบแฮ่กๆมาทันที
แล้วผมก็ต้องตะลึง วันนี้ยัยเจนแต่งตัวน่ารักจริงๆ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นยัยเจนเเต่งตัวเเบบนี้ปกติเจนจะใส่ชุดที่เรียกว่า เชยสุดๆๆหรือไม่ก็รุ่นคุณแม่อย่างร้ายสุดก็คือชุดคุณป้าที่เจนเคยยืมป้ามาใส่ตอนที่ไปเที่ยวกับผม แต่มาวันนี้เธอเปลี่ยนไปจริงๆ ในชุดที่จะเรียกว่าทันสมัยมากนักก็ไม่เชิงเป็นเสื้อหล้ามตัวไม่เล็กมานักเหมือนที่วัยรุ่นทั่วไปชอบใส่กันฟิตๆ แต่อย่างน้อยเจนก็ยังรู้จักว่าอะไรเหมาะสม กับกางเกงขาสามส่วนน่ารักๆ ซึ่งเข้ากับรองเท้าผ้าใบ แถมวันนี้ยังทำผมทรงน่ารักๆ ซึ่งเข้ากับชุด และวันนี้ก็คงเป็นวันแรกที่โลกต้องจารึกไว้เมื่อผมเห็นยัยเจนแต่งหน้าอ่อนๆพร้อมทาลิปกลอสใสๆมาเป็นครั้งแรก ความจริงมันก็น่ารักดีและดูไม่แก่แดดเลยแต่ผมก้ยังอดไม่ได้ที่ปากจะพาลหาเรื่อง
“นี่เจนแต่งตัวซะน่ารักเชียว คิดจะมาจีบพี่ชายชมพูเขาหรือไง” แล้วผมก็เห็นเจนหน้าแดงที่ไม่รู้ว่าแดงเพราะผมชมหรือโกรธที่ปากผมหาเรื่องกันแน่ก่อนจะมาเเยกเขี้ยวให้ผมแล้วตอบอย่างกวนๆ (ส้นเท้า)
“แหมๆเเล้วนายล่ะแต่งตัวซะดีจะมาจีบชมพูหรือไงหรือว่าจะมาจีบพี่ชายชมพูย่ะ” แล้วผมก็หันไปแยกเขี้ยวให้ยัยเจนบ้างก่อนที่จะมีการปะทะอะไรกันมากไปกว่านี้ ชมพูก็มาขวางไว้ซะก่อน
“นี่ๆๆเลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้เลย”
“ก็ยัยเจนยังเป็นเด็กอยู่น่ะสิ” ผมยังชวนหาเรื่องต่ออย่างไม่หยุด
“นายเเหละเด็ก”เจนสวนมาบ้าง”
“หยุดทีทั้งสองคน” ชมพูห้ามอีกรอบก่อนคว้าแขนเล็กๆของยัยเจนมาแล้วชวนกันเดินไป แถมก่อนไปยัยเจนยังหันมาแลบลิ้นให้ผมอีก เฮ้อ!!!น่าหมั่นไส้จริงๆ
“นี่เจนวันนี้แต่งตัวน่ารักมากๆเลยน่ะ” ชมพูเริ่มเปิดบทสนทนาอีกรอบ
“ขอบใจจ๊ะ”
“นี่ชมพูรู้ไหมว่าปกติเขาจะใส่ชุดเชยๆทั้งนั้นวันนี้ไม่รู้เป็นไรหันมาใส่ชุดน่ารักๆได้” ผมยังเริ่มอาการปากอยู่ไม่สุกเหมือนเดิม
“จ๊ะๆๆๆช่างเถอะไปหาพี่ชายฉันดีกว่าน่ะ”ชมพูผู้ที่เริ่มบทสนทนาก็เป็นคนปิดบทสนทนาตัวกลัวว่าผมกลับยัยเจนจะทะเลาะกันอีก แต่จะว่าไปบ้านชมพูนี่ใหญ่จริงๆน่ะครับ
.................................................---------------------------------------..................................................
ในโรงยิมส่วนตัวของบ้านชมพู
“ชมพูจ๋า ทำไมบ้านเธอใหญ่อย่างนี้อ่ะ”
“ใช่ๆ”ผมเอ่ยอย่างเห็นด้วยกับเจน
“ไม่หรอก รอแป็ปน่ะพี่ฉันกำลังจะมาแล้ว”
แล้วสักพักผู้ชายคนหนึ่งที่สูงกว่าผมและดูหล่อกว่าผม(นิดๆเท่านั้นอ่ะ)อย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับได้ก็เดินเข้ามาแต่แปลกหน้าของเขากลับดูไม่เหมือนชมพูสักนิดเลย
“ชมพู.........ทำไมพี่เธอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ชมพูหัวเราะอย่างเข้าใจในความหมายของยัยเจนดีก่อนจะตอบว่า
“ทำไมพี่ชายฉันหน้าไม่เหมือนฉันน่ะหรอ ก็เขาเป็นพี่ชายไม่ได้เป็นพี่ชายฉันน่ะสิ จะว่าไปเขาไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือดอะไรกับฉันด้วยซ้ำ เอาไว้เดี๋ยวค่อยเล่าเเล้วกัน” ชมพูกระซิบเบาๆ ก่อนจะหันไปคุยกับคนตรงหน้า
“อาเปา วันนี้ชมพูพาเพื่อนมาเรียนป้องกันตัวด้วยน่ะ”
อาเปา??ผมอยากจะบ้าตายเมื่อรู้ว่าบุรุษตรงหน้าผมที่ดูยังไงก็เหมือนพวกลูกครึ่งฝรั่ง กลับมาชื่ออาเปา
“เหอะๆๆฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะเบาๆอย่างกลั้นไม่อยู่ เจนหันมาส่งสายตาปรามๆแต่ในดวงตานั่นผมรู้ได้เลยว่าเธอเองก็คงขำเหมือนผมเช่นกัน
“เจน เดย์ นี่อาเปาน่ะ พี่ชายฉันที่เล่าให้ฟัง”
“อาเปา นี่เจน กับเดย์น่ะ” ชมพูทำหน้าที่แนะนำให้ต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน แล้วเสียงนุ่มๆน่าฟังก็ดังมาจากคนที่ชื่อว่าอาเปา
“ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ น้องเจน น้องเดย์”
“ค่ะยินดีที่ได้รุ้จักค่ะ พี่.........อาเปา”
“ฮิฮิ น้องเจนอย่าเรียกผมว่าพี่อาเปาน่ะมันฟังแปลกๆแล้วอีกอย่างผมยังไม่อยากแก่”แล้วคนที่ไม่อยากแก่ก็ยิ้มแบบขำให้พวกเราที่หนึ่ง ในใจผมคิดว่าผู้ชายคนนี้นิสัยน่าคบกว่าที่คิด
“ยินดีที่ได้รู้จักครับอาเปา”ผมตอบไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท (ความจริงก็ไม่เคยมีกับเขาอยู่แล้ว)
แล้วอาเปาก็หันมายิ้มให้ผมที่หนึ่งซึ่งผมคิดว่าถ้าผู้หญิงคนไหนได้เจอยิ้มแบบนี้คงหัวใจละลายกันไปตามๆกันเพียงแต่ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิง เพียงแต่ว่าผมคงต้องไปฝึกยิ้มแบบนี้ซะเเล้วถ้าอยากมีแฟนกับเขาบ้าง
“เอาละครับเพื่อไม่ให้เสียเวลาเรามาเริ่มฝึกกันเลยดีกว่า”
**********************-------------------------------------------***************************
30นาทีผ่านไป....................................
“โอ๊ก.................อ๊าก ...............เจ็บนะพี่”
45นาทีผ่านไป.................................................
“กรื้ด................................................”
60นาทีผ่านไป.......................................
“แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แล้วในที่สุดมันก็จบลงสักที
“เอาละครับวันนี้พอกันแค่นี้แล้วกันครับ” (มันควรจะพอตั้งนานแล้ว:เสียงจากในใจทุกคนยกเวันอาเปาซึ่งผมคิดว่าชายคนนี้จะเป็นคนสุดท้ายที่ผมคิดอยากสู้ด้วย)
“พี่เปาชมพูจะพาเพื่อนๆไปทานข้าวพี่ไปด้วยกันไหมค่ะ”
“อืม ก็ได้ชมพูเลี้ยงน่ะ” ผู้ชายภาษาไหนกันน่ะบอกให้ผู้หญิงเลี้ยง(ตัวเองก็เคยให้เจนเลี้ยงเหมือนกัน:เสียงจากจิตใต้สำนึก)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่ง
“ เจนทานนี้สิอร่อยน่ะ” เสียงดังขึ้นจากบุรุษที่ชื่ออาเปา ที่ตอนนี้เริ่มทำให้ผมรู้สึกอิจฉา
“ค่ะ” ยัยเจนก็อีกคน ทำตัวหนิดหนมกับเขาอยู่ได้ ผมเลยเกิดอาการประชด
“ชมพูทานนี้สิ”
“ขอบใจน่ะ”
แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แล้วสักพักพอผมเงยหน้าขึ้นไปผมก็พบกับนัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอเบ้าของเจน แต่มันอาจจะเป็นแค่การตาฝาดของผมก็ได้ ผมหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น...........................
ขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้าน
“เดย์”
“เจนเป็นไงบ้าง ตอนกลางวันเธอร้องไห้ทำไม”
“คือว่าทุกๆเสาร์เธอช่วยไปเรียนป้องกันตัวกับเราหน่อยได้ไหมคือ ไปเรียนที่บ้านชมพูน่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ “
“หัวเราะอะไรเดย์”
“เธอร้องไห้เพราะว่ากลัวฉันไม่ไปเรียนกับเธอหรอ”
“ห่ะ! เอ่อ (- -) (_ _) (- -) (_ _) “
“โอเคๆยัยหนูน้อยฉันไปเรียนเป็นเพื่อนก็ได้ ร้องไห้อะไรไม่เป็นเรื่องจริงๆ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
คิดเเล้วโมโห นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะจ้างให้ก็ไม่มาหรอก
“มาแล้วหรอเดย์ เจนยังไม่มาเลย”
“อะไรน่ะเจนนี่น่ะยังไม่มา” แล้วพอพูดยังไม่ทันขาดคำ ยัยเจนก็วิ่งหอบแฮ่กๆมาทันที
แล้วผมก็ต้องตะลึง วันนี้ยัยเจนแต่งตัวน่ารักจริงๆ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นยัยเจนเเต่งตัวเเบบนี้ปกติเจนจะใส่ชุดที่เรียกว่า เชยสุดๆๆหรือไม่ก็รุ่นคุณแม่อย่างร้ายสุดก็คือชุดคุณป้าที่เจนเคยยืมป้ามาใส่ตอนที่ไปเที่ยวกับผม แต่มาวันนี้เธอเปลี่ยนไปจริงๆ ในชุดที่จะเรียกว่าทันสมัยมากนักก็ไม่เชิงเป็นเสื้อหล้ามตัวไม่เล็กมานักเหมือนที่วัยรุ่นทั่วไปชอบใส่กันฟิตๆ แต่อย่างน้อยเจนก็ยังรู้จักว่าอะไรเหมาะสม กับกางเกงขาสามส่วนน่ารักๆ ซึ่งเข้ากับรองเท้าผ้าใบ แถมวันนี้ยังทำผมทรงน่ารักๆ ซึ่งเข้ากับชุด และวันนี้ก็คงเป็นวันแรกที่โลกต้องจารึกไว้เมื่อผมเห็นยัยเจนแต่งหน้าอ่อนๆพร้อมทาลิปกลอสใสๆมาเป็นครั้งแรก ความจริงมันก็น่ารักดีและดูไม่แก่แดดเลยแต่ผมก้ยังอดไม่ได้ที่ปากจะพาลหาเรื่อง
“นี่เจนแต่งตัวซะน่ารักเชียว คิดจะมาจีบพี่ชายชมพูเขาหรือไง” แล้วผมก็เห็นเจนหน้าแดงที่ไม่รู้ว่าแดงเพราะผมชมหรือโกรธที่ปากผมหาเรื่องกันแน่ก่อนจะมาเเยกเขี้ยวให้ผมแล้วตอบอย่างกวนๆ (ส้นเท้า)
“แหมๆเเล้วนายล่ะแต่งตัวซะดีจะมาจีบชมพูหรือไงหรือว่าจะมาจีบพี่ชายชมพูย่ะ” แล้วผมก็หันไปแยกเขี้ยวให้ยัยเจนบ้างก่อนที่จะมีการปะทะอะไรกันมากไปกว่านี้ ชมพูก็มาขวางไว้ซะก่อน
“นี่ๆๆเลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้เลย”
“ก็ยัยเจนยังเป็นเด็กอยู่น่ะสิ” ผมยังชวนหาเรื่องต่ออย่างไม่หยุด
“นายเเหละเด็ก”เจนสวนมาบ้าง”
“หยุดทีทั้งสองคน” ชมพูห้ามอีกรอบก่อนคว้าแขนเล็กๆของยัยเจนมาแล้วชวนกันเดินไป แถมก่อนไปยัยเจนยังหันมาแลบลิ้นให้ผมอีก เฮ้อ!!!น่าหมั่นไส้จริงๆ
“นี่เจนวันนี้แต่งตัวน่ารักมากๆเลยน่ะ” ชมพูเริ่มเปิดบทสนทนาอีกรอบ
“ขอบใจจ๊ะ”
“นี่ชมพูรู้ไหมว่าปกติเขาจะใส่ชุดเชยๆทั้งนั้นวันนี้ไม่รู้เป็นไรหันมาใส่ชุดน่ารักๆได้” ผมยังเริ่มอาการปากอยู่ไม่สุกเหมือนเดิม
“จ๊ะๆๆๆช่างเถอะไปหาพี่ชายฉันดีกว่าน่ะ”ชมพูผู้ที่เริ่มบทสนทนาก็เป็นคนปิดบทสนทนาตัวกลัวว่าผมกลับยัยเจนจะทะเลาะกันอีก แต่จะว่าไปบ้านชมพูนี่ใหญ่จริงๆน่ะครับ
.................................................---------------------------------------..................................................
ในโรงยิมส่วนตัวของบ้านชมพู
“ชมพูจ๋า ทำไมบ้านเธอใหญ่อย่างนี้อ่ะ”
“ใช่ๆ”ผมเอ่ยอย่างเห็นด้วยกับเจน
“ไม่หรอก รอแป็ปน่ะพี่ฉันกำลังจะมาแล้ว”
แล้วสักพักผู้ชายคนหนึ่งที่สูงกว่าผมและดูหล่อกว่าผม(นิดๆเท่านั้นอ่ะ)อย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับได้ก็เดินเข้ามาแต่แปลกหน้าของเขากลับดูไม่เหมือนชมพูสักนิดเลย
“ชมพู.........ทำไมพี่เธอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ชมพูหัวเราะอย่างเข้าใจในความหมายของยัยเจนดีก่อนจะตอบว่า
“ทำไมพี่ชายฉันหน้าไม่เหมือนฉันน่ะหรอ ก็เขาเป็นพี่ชายไม่ได้เป็นพี่ชายฉันน่ะสิ จะว่าไปเขาไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือดอะไรกับฉันด้วยซ้ำ เอาไว้เดี๋ยวค่อยเล่าเเล้วกัน” ชมพูกระซิบเบาๆ ก่อนจะหันไปคุยกับคนตรงหน้า
“อาเปา วันนี้ชมพูพาเพื่อนมาเรียนป้องกันตัวด้วยน่ะ”
อาเปา??ผมอยากจะบ้าตายเมื่อรู้ว่าบุรุษตรงหน้าผมที่ดูยังไงก็เหมือนพวกลูกครึ่งฝรั่ง กลับมาชื่ออาเปา
“เหอะๆๆฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะเบาๆอย่างกลั้นไม่อยู่ เจนหันมาส่งสายตาปรามๆแต่ในดวงตานั่นผมรู้ได้เลยว่าเธอเองก็คงขำเหมือนผมเช่นกัน
“เจน เดย์ นี่อาเปาน่ะ พี่ชายฉันที่เล่าให้ฟัง”
“อาเปา นี่เจน กับเดย์น่ะ” ชมพูทำหน้าที่แนะนำให้ต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน แล้วเสียงนุ่มๆน่าฟังก็ดังมาจากคนที่ชื่อว่าอาเปา
“ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ น้องเจน น้องเดย์”
“ค่ะยินดีที่ได้รุ้จักค่ะ พี่.........อาเปา”
“ฮิฮิ น้องเจนอย่าเรียกผมว่าพี่อาเปาน่ะมันฟังแปลกๆแล้วอีกอย่างผมยังไม่อยากแก่”แล้วคนที่ไม่อยากแก่ก็ยิ้มแบบขำให้พวกเราที่หนึ่ง ในใจผมคิดว่าผู้ชายคนนี้นิสัยน่าคบกว่าที่คิด
“ยินดีที่ได้รู้จักครับอาเปา”ผมตอบไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท (ความจริงก็ไม่เคยมีกับเขาอยู่แล้ว)
แล้วอาเปาก็หันมายิ้มให้ผมที่หนึ่งซึ่งผมคิดว่าถ้าผู้หญิงคนไหนได้เจอยิ้มแบบนี้คงหัวใจละลายกันไปตามๆกันเพียงแต่ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิง เพียงแต่ว่าผมคงต้องไปฝึกยิ้มแบบนี้ซะเเล้วถ้าอยากมีแฟนกับเขาบ้าง
“เอาละครับเพื่อไม่ให้เสียเวลาเรามาเริ่มฝึกกันเลยดีกว่า”
**********************-------------------------------------------***************************
30นาทีผ่านไป....................................
“โอ๊ก.................อ๊าก ...............เจ็บนะพี่”
45นาทีผ่านไป.................................................
“กรื้ด................................................”
60นาทีผ่านไป.......................................
“แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แล้วในที่สุดมันก็จบลงสักที
“เอาละครับวันนี้พอกันแค่นี้แล้วกันครับ” (มันควรจะพอตั้งนานแล้ว:เสียงจากในใจทุกคนยกเวันอาเปาซึ่งผมคิดว่าชายคนนี้จะเป็นคนสุดท้ายที่ผมคิดอยากสู้ด้วย)
“พี่เปาชมพูจะพาเพื่อนๆไปทานข้าวพี่ไปด้วยกันไหมค่ะ”
“อืม ก็ได้ชมพูเลี้ยงน่ะ” ผู้ชายภาษาไหนกันน่ะบอกให้ผู้หญิงเลี้ยง(ตัวเองก็เคยให้เจนเลี้ยงเหมือนกัน:เสียงจากจิตใต้สำนึก)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่ง
“ เจนทานนี้สิอร่อยน่ะ” เสียงดังขึ้นจากบุรุษที่ชื่ออาเปา ที่ตอนนี้เริ่มทำให้ผมรู้สึกอิจฉา
“ค่ะ” ยัยเจนก็อีกคน ทำตัวหนิดหนมกับเขาอยู่ได้ ผมเลยเกิดอาการประชด
“ชมพูทานนี้สิ”
“ขอบใจน่ะ”
แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แล้วสักพักพอผมเงยหน้าขึ้นไปผมก็พบกับนัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอเบ้าของเจน แต่มันอาจจะเป็นแค่การตาฝาดของผมก็ได้ ผมหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น...........................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น